Μία 60χρονη γυναίκα κλείνει και κλειδώνει το σπίτι της. Αποθηκεύει λίγα πράγματα σε ένα ενοικιαζόμενο χώρο φύλαξης. Επιλέγει ακόμα πιο ελάχιστα προσωπικά αντικείμενα, τα απολύτως απαραίτητα, για να τη συντροφεύσουν στο βανάκι που έχει μετατρέψει σε τροχόσπιτο. Και ξεκινά. Σταδιακά θα τη γνωρίσουμε. Είναι η Φραν, πρόσφατα χήρα. Δεν έχασε απλώς τον άντρας της. Με τον τρόπο που κάποια μοναχική στιγμή θα κοιτάξει υγρά μια φωτογραφία, και κάποια άλλη θα μιλήσει με λεπτή διακριτικότητα για το τέλος του, καταλαβαίνουμε ότι έχασε τον έρωτα της ζωής της. Ηταν η τελευταία απώλεια. Πιο πριν είχαν και οι δύο χάσει τις δουλειές τους: ζούσαν στο Εμπάιρ της Νεβάδα, μια κωμόπολη που χτίστηκε στην μεταπολεμική Αμερική για να στεγάσει τους εργάτες του τοπικού ορυχείου. Το 2008, όταν η εταιρία φαλήρισε και το ορυχείο έκλεισε, όλοι οι κάτοικοι του Εμπαϊρ βρέθηκαν στο δρόμο. Μέσα σε λίγους μήνες η κωμόπολη έσβησε από το χάρτη. Οταν η Φραν μπαίνει στο βανάκι της και ξεκινά την περιήγησή της στα badlands της Αμερικής, ψάχνοντας περιστασιακές δουλειές και πάρκινγκ, μπορεί να κουβαλάει ελάχιστα πράγματα, αλλά όλες αυτές οι απώλειες χώρεσαν στις αποσκευές της. Τις φοράει βουβά, βαριά στο βήμα της. Με στωική αξιοπρέπεια στο βλέμμα της. Με εύθραυστη ενσυναίσθηση όταν σιγά σιγά γνωρίζει κι άλλους νομάδες κι ακούει τις ιστορίες τους. Ανθρώπους που δούλευαν μία ζωή σκληρά, αλλά τους πέταξε το χρεοκοπημένο σύστημα εκτός – από τα σπίτια τους, τις ζωές τους, την «κανονικότητα». Θα ακολουθήσουμε τη Φραν για ένα χρόνο στο δρόμο. Που πας όταν τα έχεις χάσει όλα; Και τελικά ποια ήταν αυτά τα «όλα»; Και ποια στα αλήθεια είχαν σημασία; Εσύ, πόσα θα χωρούσες σ' ένα βανάκι;
Εμπνευσμένη από το ερευνητικό βιβλίο της δημοσιογράφου Τζέσικα Μπρούντερ «Nomadland: Surviving America in the Twenty-First Century» (2017), η Kλόι Ζάο (η σκηνοθέτης του υπέροχου «The Rider») δεν σκηνοθετεί απλώς την ιστορία μιας γυναίκας. Αλλά ούτε παραθέτει μία ταινία παρατήρησης για μία από τις μεγαλύτερες εσωτερικές μεταναστεύσεις στην Ιστορία της Αμερικής. Με εξαιρετική σεναριακή λιτότητα κι αυτοπεποίθηση, κάνει και τα δύο. Συνθέτει ένα παζλ από ανεκδοτικές ιστορίες αληθινών ανθρώπων, τις οποίες η κάμερά της καταγράφει με ψιθυριστή, νατουραλιστική ειλικρίνεια, ενώ ταυτόχρονα ανοίγει τα πλάνα της για να μας δείξει ολόκληρη την εικόνα: μιας χώρας απέραντης και ταυτόχρονα εγκλωβισμένης σε cubicles, μοκέτες και πλαστικά φυτά. Μιας Αμερικής που τρέφεται από τους εργάτες της σ' ένα οικονομικό χωνευτήρι που εύκολα τους φτύνει.
