Το The Damned διαδραματίζεται το 1862, κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, και ακολουθεί μια ομάδα εθελοντών της Ένωσης. Πρόκειται κυρίως για νεαρούς άνδρες, που φτάνουν στις ερημικές και σκληρές δυτικές περιοχές. Δεν είναι σκληραγωγημένοι στρατιώτες, αλλά ένα σύνολο ατόμων με ποικίλα υπόβαθρα και κίνητρα, που φέρουν έναν συνδυασμό αφελούς ενθουσιασμού και ανησυχίας. Έχουν έρθει από διαφορετικά μέρη, άλλοι για να είναι με τα αδέρφια τους, άλλοι για να βρουν σκοπό και άλλοι από καθήκον προς την Ένωση. Η αποστολή τους είναι ασαφής, περιλαμβάνοντας κυρίως περιπολίες και διασφάλιση του απέραντου, άδειου τοπίου. Αυτό γρήγορα διαβρώνει τον αρχικό τους ενθουσιασμό, καθώς αρχίζουν να αμφισβητούν τις επιλογές τους, αντιμετωπίζοντας τις δύσκολες συνθήκες του χειμώνα και την ψυχολογική τους φθορά.

Το The Damned είναι μια δραματική ταινία του 2024, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ρομπέρτο Μινερβίνι. Διαδραματίζεται το 1862, με φόντο τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, και ακολουθεί μια ομάδα εθελοντών στρατιωτών της Ένωσης.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο τμήμα Un Certain Regard του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών του 2024, στις 16 Μαΐου 2024, όπου κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας.

Κυκλοφορία

Το The Damned έκανε πρεμιέρα στις 16 Μαΐου 2024 στο τμήμα Un Certain Regard του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών του 2024. Έχει επίσης επιλεγεί για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου MAMI Mumbai 2024, ως μέρος του τμήματος Παγκόσμιου Κινηματογράφου.

Υποδοχή

Στον ιστότοπο συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes, το 71% των 14 κριτικών είναι θετικό, με μέση βαθμολογία 6,4/10. Στο Metacritic, η ταινία έχει σταθμισμένο μέσο όρο βαθμολογίας 63 στα 100, με βάση 5 κριτικές, υποδεικνύοντας «γενικά ευνοϊκές κριτικές».

Ο κριτικός κινηματογράφου Κάρλο Βαλέρι στο Sentieri Selvaggi την περιέγραψε ως «μια φιλόδοξη αντικατάσταση της ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών που πραγματοποιήθηκε από τον Ιταλό σκηνοθέτη», ενώ η Ελίσα Μπαττιστίνι στο Quinlan επισημαίνει ότι είναι «ένα έργο που με μεγάλη λαμπρότητα ασχολείται με τον πόλεμο και τον παραλογισμό του». Ο Τζιαν Λούκα Πισακάνε στο Cinematografo.it σημειώνει επίσης ότι «ο Μινερβίνι εγκαταλείπει το ντοκιμαντέρ, αλλά δεν χάνει το πολιτικό, κοινωνικό βλέμμα που τον χαρακτήριζε πάντα».