Μία οικογένεια που ζει στο Κόσοβο μεταπολεμικά, η οποία προστατεύεται από το KFOR (Kosovo Force : οργάνωση για τη διατήρηση της ειρήνης, ελεγχόμενη από το ΝΑΤΟ) κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν πέφτει το σκοτάδι βιώνει μια τρομακτική δοκιμασία. Τα μέλη της αγωνίζονται για να αποδείξουν πως ο φόβος τους είναι δικαιολογημένος, να μη χάσουν τα λογικά τους και να παραμείνουν ζωντανά.

Με την καινούρια του μεγάλου μήκους ταινία, ο Dusan Milic μας βυθίζει «Στο Σκοτάδι» που άφησε πίσω του ο πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο, αλλά και στο σκοτάδι και το φόβο που έπονται κάθε πολεμικής σύρραξης. Ορμώμενος από το γράμμα μίας Σέρβας μαθήτριας που διαβάστηκε στη συνέλευση του ΟΗΕ συνθέτει μία αντιπολεμική αλληγορία πιο επίκαιρη από ποτέ. Επιλέγοντας το ψυχολογικό θρίλερ σαν κινηματογραφικό είδος, ο σκηνοθέτης κατορθώνει να μας μεταδώσει τη βία και τον τρόμο που ενσταλάζει στην ανθρώπινη ψυχή η εμπειρία ενός πολέμου, μ’ ένα τρόπο που ένα ντοκιμαντέρ πολύ δύσκολα θα κατάφερνε να αποτυπώσει. Μπαίνοντας στην αίθουσα οι θεατές παραδίνονται οικεία βουλήσει σε μια κινηματογραφική περιπέτεια που δεν πρόκειται να τους επιτρέψει να παραμείνουν αμέτοχοι. Πολλές φορές είναι ακόμα και η ίδια η κάμερα του Kiril Prodanov (διευθυντή φωτογραφίας), κι επομένως το βλέμμα που «επιβάλλεται» τρόπον τινά στο θεατή, που φαίνεται να παίρνει το ρόλο του επιτιθέμενου, του εχθρού που παραμονεύει ανάμεσα στα δέντρα και που προξενεί την αγωνία και τον πανικό στην οικογένεια της Milica. Οι σκηνοθετικές επιλογές του Dusan Milic, του οποίου την υπογραφή φέρει και το σενάριο της ταινίας, στοχεύουν, κατά τον ίδιο, στην ανάδειξη των συνεχιζόμενων και μετά τη λήξη του πολέμου συγκρούσεων, καθώς και της αίσθησης πως η απειλή του κινδύνου και του θανάτου είναι πάντα υπαρκτή. Αυτή ακριβώς είναι και η αίσθηση από την οποία κυριαρχείται ο θεατής όταν οι τίτλοι τέλους τον βρίσκουν καθηλωμένο και μουδιασμένο στη θέση του.