Μετά το δυσεπίλυτο αίνιγμα του θανάτου τους, Πατέρας και Γιος ξανασμίγουν στο Τράνζιτ, έναν άνυδρο και έρημο μη τόπο, ένα φαντασιακό επέκεινα που ελέγχεται από αφηρημένες μαθηματικές αρχές και όπου οι νεκροί καλούνται να αποφασίσουν: να αποδεχτούν τη διαδικασία αποϋλοποίησής τους ή να παραμείνουν σε απροσδιοριστία για πάντα. Εδώ οι αναμνήσεις του Πατέρα μπερδεύονται με αυτές του Γιου, αναζωπυρώνοντας παλιές συγκρούσεις. Προσπαθώντας να βάλει τάξη στο παρελθόν και να ρίξει φως σε όσα οδήγησαν στον θάνατό του, ο Πατέρας βασίζεται στις γνώσεις του στα μαθηματικά για να ακολουθήσει μια τρελή ιδέα: να επιστρέψει στη ζωή.

Η επιλογή του ασπρόμαυρου παραπέμπει στο ύφος του υπαρξιακού σινεμά των δεκαετιών του ’50 και του ’60. Η επιλογή αυτή σκοπό είχε την ανάδειξη του ζοφερού τοπίου και της μεταθανάτιας πορείας των ηρώων, ώστε ο θεατής να μπορέσει να «βυθιστεί» στη συναισθηματική κατάστασή τους χωρίς την -παρηγορητική- λειτουργεία του χρώματος.