Η Ιρίνα ζει σε μια «τοξική» οικογένεια, εγκλωβισμένη στην οικογενειακή επιχείρηση, ένα ορεινό ξενοδοχείο. Για να ξεφύγει από τη βία που την περιβάλλει, επιδιώκει να περάσει στο Πανεπιστήμιο, στο Βουκουρέστι. Μία παράξενη σεξουαλική εμπειρία με έναν παντρεμένο καλλιτέχνη που γνωρίζει σε ένα πάρτι, θα τη φέρει σε σημείο να απαντήσει στη βία των ανδρών που υπάρχουν στη ζωή της. Παρακινημένη από το γυναικείο της ένστικτο, αλλά και το εύστροφο μυαλό της, σιγά - σιγά τους παρασύρει όλους σε ένα ανεπαίσθητο αλλά επικίνδυνο ψυχολογικό παιχνίδι. Και χωρίς να το καταλάβουν, οι θύτες μεταμορφώνονται σε θύματα…

Καθαρόαιμος ρουμάνικος ρεαλισμός, σε μια ταινία με ηρωίδα μια κοπέλα που από μικρή βιώνει μια καθημερινότητα κακοποίησης: βία, σωματική και ψυχολογική, ουρλιαχτά, καταπίεση, αδιάκοπη και υποχρεωτική εργασία, και μια διαρκής άρνηση από το περιβάλλον της στις αγωνιώδεις παρακλήσεις της να φύγει για να σπουδάσει. Η μητέρα, κατ’ ουσίαν απούσα, την αφήνει στο έλεος των ανδρών της οικογένειας, ενώ ακόμα και η πρώτη σεξουαλική της επαφή δεν είναι ξεκάθαρο αν υπήρξε συναινετική. Η κοπέλα υφίσταται  πολλά, αλλά λέει λίγα, ενώ όλοι γύρω της κραυγάζουν.  Όμως η σκηνοθέτρια μας παρασύρει σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον, όπου η έκρηξη είναι αναπόφευκτη…  

«Η οικογενειακή ασφυξία και οι τοξικές σχέσεις, εδώ και χρόνια έχουν τις ρίζες τους στο πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό περιβάλλον στη Ρουμανία και αλλού», σημειώνει η Γκριγκόρε. «Το Μπλε Φεγγάρι παρατηρεί την γυναικεία μεταμόρφωση σε αυτό το πλαίσιο. Πάντα ήθελα να πω την ιστορία των κοριτσιών της κοινότητάς μου. Μεγάλωσα σε ένα χωριό όπου ήμουν η  μόνη που σπούδασα.  Κάποια κορίτσια δεν μπόρεσαν καν να πάνε στο Γυμνάσιο. Γύρισα και μίλησα πολύ μαζί τους. Κι έτσι άρχισε να διαμορφώνεται στο μυαλό μου μία  ιστορία συναισθημάτων».  Ωστόσο, «η ταινία δεν δίνει απαντήσεις  και λύσεις στον φαύλο κύκλο της επιθετικότητας. Μιλά για την εκδίκηση, την “αποσυμπίεση”, τα αισθήματα που μπορούν να κατακλύσουν το θύμα».