Το Αγόρι (Λόιντ) αφήνει την αγαπημένη του, το Κορίτσι, (Μίλντρεντ Ντέιβις), για να κάνει την τύχη του στη μητρόπολη. Βρίσκει δουλειά ως κλητήρας στο κατάστημα του DeVore, ενώ προσπαθεί να αποδείξει στη μνηστή του ότι έχει αναλάβει τη θέση του διευθυντή και ότι ξοδεύει το μισθό του σε πλούσια δώρα. Ο συγκάτοικος του Αγοριού, το Φιλαράκι, (Μπιλ Στρόθερ) βγάζει λεφτά κάνοντας εντυπωσιακά ακροβατικά στο δρόμο. Ο πραγματικός διευθυντής του DeVore υπόσχεται 1.000 δολάρια στο Αγόρι, αν επινοήσει κάποιον έξυπνο διαφημιστικό τρόπο για το κατάστημα. Το Αγόρι πείθει το φίλο του να σκαρφαλώσει στο 12όροφο κτίριο και να μοιραστούν την αμοιβή. Την ημέρα της παράστασης, όμως, το Φιλαράκι προσπαθεί να αποφύγει τον Νόμο (Νόα Γιανγκ) και το Αγόρι αναγκάζεται να πάρει τη θέση του. Αποφεύγοντας μια σειρά από εμπόδια, το Αγόρι σκαρφαλώνει ολοένα και πιο ψηλά, φτάνοντας στο τέλος να κρεμαστεί από το ρολόι του κτιρίου, σε μια από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές της ταινίας.

Ο ιδιοφυής κωμικός Χάρολντ Λόιντ
σε μια ξεκαρδιστική ερμηνεία στη καλύτερη ταινία του .
Συνδυάζει την καρδιά του Τσάπλιν με την επιδεξιότητα και την τόλμη του Κίτον .


Αν και σκηνοθετημένη από τους Φρεντ Νιουμέγιερ και Σαμ Τέιλορ, η ταινία αποτελεί σύλληψη του ιδιοφυούς ηθοποιού Χάρολντ Λόιντ. Η ιστορία του «Μωρέ, κουράγιο!» αφορά σε ένα χωριατόπαιδο που προσπαθεί να «πιάσει την καλή» στη μεγαλούπολη.

Είναι Λόιντ...κι αυτό είναι αρκετό!

Ασπρόμαυρη αισθηματική κωμωδία αμερικανικής παραγωγής 1923 σε επανέκδοση
Σε σκηνοθεσία των Φρεντ Νιουμέγιερ και Σαμ Τέιλορ


«Ο Χάρολντ Λόιντ στα καλύτερά του»
Film Snobbery

«Συνδυάζει την καρδιά του Τσάπλιν με την επιδεξιότητα και την τόλμη του Κίτον»
Old School Reviews

«Χάρισε στον Λόιντ το παρατσούκλι “Ο βασιλιάς της ριψοκίνδυνης κωμωδίας”»
Tim Dirks' The Greatest Films

«Η καλύτερη ταινία του Λόιντ από την εποχή του βωβού κινηματογράφου»
Ozus' World Movie Reviews

«Υπέροχη η αναρρίχηση στον ουρανοξύστη!»
Mountain Xpress


Credits
Σκηνοθεσία: Fred C. Newmeyer, Sam Taylor
Παραγωγός: Hal Roach
Σενάριο: Tim Whelan, Sam Taylor, H.M. Walker, Jean Havez
Φωτογραφία: Walter Lundin
Σχεδιασμός παραγωγής: Fred Guiol
Καστ: Harold Lloyd, Mildred Davis, Bill Strothers, Noah Young, Westcott Clarke


ΕΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Το «Μωρέ, κουράγιο» είναι ένα διαμάντι με ατελείωτα ευρηματικά γκαγκ. Από την αρχική σκηνή που το Αγόρι φαίνεται να βρίσκεται πίσω από τις μπάρες μιας φυλακής (ενώ στην πραγματικότητα βρίσκεται πίσω από την πύλη ενός σιδηροδρομικού σταθμού), το «Μωρέ, κουράγιο» αποτελείται από μια διαδοχή κωμικών και έξυπνων στη σύλληψή τους οπτικών στοιχείων. Στην ταινία, η δύναμη της φαντασίας λειτουργεί ως εργαλείο αντιμετώπισης των μονότονων και καταπιεστικών συνθηκών της μοντέρνας ζωής. Είναι αυτή που έκανε τον Λόιντ δημοφιλή ήρωα της καθημερινής ζωής την εποχή του βωβού κινηματογράφου.

Ο Λόιντ πρωταγωνιστεί ως ένα αφελές χωριατόπαιδο από το Γκρέιτ Μπεντ, που είναι ερωτευμένο με ένα Κορίτσι (την ηθοποιό Μίλντρεντ Ντέιβις και σύζυγό του στην πραγματική ζωή). Το Αγόρι φεύγει για τη μεγαλούπολη με όνειρα να γίνει πλούσιο, αλλά στη φανταχτερή μητρόπολη η κατάσταση είναι αλλιώς: αγωνίζεται να πληρώσει το νοίκι, ενώ δουλεύει σκληρά ως κλητήρας σε ένα κατάστημα. Σε λεπτομερή γράμματα προς τη μνηστή του, το Αγόρι προσποιείται ότι είναι ο διευθυντής, μια κατάσταση απ’ την οποία ο Λόιντ αντλεί αναρίθμητα γκαγκ.
Έχοντας πάντα άγχος να ικανοποιεί τους γύρω του, η κωμική περσόνα που έπλασε ο Λόιντ στο «Μωρέ, κουράγιο» ήταν αυτή του πρόθυμου εργαζόμενου με γυαλιά και ψάθινο καπέλο, οι προσπάθειες του οποίου να τα βγάλει πέρα με τα μικροκαθήκοντα της καθημερινότητας συνεχώς σαμποτάρονται.
Το «Μωρέ, κουράγιο» θεωρείται μια απ’ τις καλύτερες ταινίες του Λόιντ και έσπασε ρεκόρ εισιτηρίων, όταν προβλήθηκε πρώτη φορά στις αίθουσες. Επίσης, χαρακτηρίζεται από την πιο διάσημη σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου: τον Λόιντ να κρέμεται από τους δείκτες ενός τεράστιου ρολογιού στην κορυφή ενός ουρανοξύστη του Λος Άντζελες. Μια εικόνα τόσο οικεία, ακόμα και γι’ αυτούς που δεν έχουν δει ποτέ την ταινία.
Το νούμερο στο ρολόι ήταν εμπνευσμένο από μία παράσταση του κασκαντέρ Μπιλ Στρόθερ, που είδε τυχαία ο Λόιντ στο δρόμο. Το μεγάλο φινάλε του Στρόθερ περιλάμβανε βόλτα με ποδήλατο κατά μήκος της κορυφής της σκεπής και κορυφωνόταν με τον Στρόθερ να στέκεται με το κεφάλι πάνω στον ιστό μιας σημαίας. Ο Λόιντ εντυπωσιάστηκε βαθιά από το γεγονός. Αμέσως, έκλεισε συμβόλαιο στον Στρόθερ με το στούντιο Χολ Ρόουτς και ο κασκαντέρ συμμετείχε επίσης στην ταινία ως ο αξιαγάπητος συγκάτοικος του Αγοριού.
Πολλές από τις εσωτερικές σκηνές της ταινίας γυρίστηκαν στο κατάστημα Ville de Paris, που ανήκε σε έναν φίλο του παραγωγού Χολ Ρόουτς. Κάθε απόγευμα, όταν έκλεινε το κατάστημα, το συνεργείο έστηνε τις κάμερες και εργαζόταν ως τα ξημερώματα.
Ο Λόιντ δούλεψε σκληρά για να πετύχει στο Χόλυγουντ. Συμμετείχε ως κομπάρσος σε πολλές ταινίες και στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον ανεξάρτητο παραγωγό Χολ Ρόουτς. Η πρώτη περσόνα που επινόησε ήταν ο Λόνσαμ Λουκ, που πρωταγωνίστησε σε περίπου 70 ταινίες. Αργότερα, ο Λόιντ επινόησε το χαρακτήρα «Γυαλιά», που έγινε πολύ δημοφιλής στη δεκαετία του ’20, ειδικά στις ταινίες Girl Shy (1924), The Freshman(1925), For Heaven's Sake (1926) και The Kid Brother (1927), που διαφημίζονταν στην αγορά με το σλόγκαν «Είναι Λόιντ...κι αυτό είναι αρκετό».


Safety Last (1923)
Του ROGER EBERT
Κατά γενική ομολογία, είναι η πιο διάσημη σκηνή του βωβού κινηματογράφου: ένας άντρας με ψάθινο καπέλο και στρόγγυλα γυαλιά κρέμεται απ’ τον λεπτοδείκτη ενός ρολογιού, 12 ορόφους πάνω απ’ τους δρόμους της μεγαλούπολης. Το πιο περίεργο είναι ότι αυτή η σκηνή ανήκει στην ταινία «Μωρέ, κουράγιο» του Χάρολντ Λόιντ, που λίγοι ως σήμερα έχουν δει. Σύμφωνα με τον ιστορικό Κέβιν Μπράουνλοου, ο Λόιντ ήταν η «τρίτη ιδιοφυία» του βωβού κινηματογράφου. Οι ταινίες του Λόιντ υπερτερούσαν συγκριτικά με αυτές του Τσάπλιν και του Κίτον στη δεκαετία του ’20, γιατί ο Λόιντ πρωταγωνίστησε σε περισσότερες απ’ ότι ο Τσάπλιν και γιατί ο χαρακτήρας που έπλασε βρήκε μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό από αυτόν του Κίτον. «Έπρεπε να επινοεί τα πάντα», λέει ο Γουόλτερ Κερ για τον Λόιντ στο βιβλίο «Σιωπηλοί κλόουν» του 1975. «Ο Λόιντ ήταν ένας καθημερινός άνθρωπος, όπως όλοι μας. Αν ήθελε να είναι ένας επιτυχημένος κωμικός, έπρεπε πρώτα να μάθει πώς γίνεται αυτό και να το μάθει με τον δύσκολο τρόπο».
Ο Λόιντ ενσάρκωσε αρχικά έναν χαρακτήρα με το όνομα Λόνσαμ Λουκ, ενώ αργότερα είδε μια βωβή ταινία, όπου ο ήρωας φοράει τα γυαλιά του μετά από μια σκηνή δράσης και αποφάσισε να υιοθετήσει το στιλ. Το όνομα του διάσημου χαρακτήρα του Λόιντ είναι «Γυαλιά» (Glasses), ενώ στο «Μωρέ, κουράγιο» το όνομά του είναι απλά «Το Αγόρι». Τα γυαλιά καθιστούν ξεχωριστό το πρόσωπο, αλλά όχι αξιοπρόσεχτο με τον τρόπο που το καθιστούν το ονειροπόλο βλέμμα του Κίτον και το μουστάκι του Τσάπλιν. Ούτε ο χαρακτήρας του Λόιντ ήταν αξιοσημείωτος – τουλάχιστον με τον ίδιο τρόπο του μικρού Αλήτη του Τσάπλιν, του οποίου η κάθε κίνηση εξέφραζε μια στάση απέναντι στη ζωή ή την περσόνα του Κίτον, που κυνηγούσε πάντα στόχους ύψιστης σημασίας.
Στην ταινία «Μωρέ, κουράγιο» η σκηνή με το ρολόι φαίνεται πραγματική. Κι αυτή είναι η ουσία. Μοιάζει να είναι ο ίδιος ο Λόιντ που σκαρφαλώνει στο κτίριο και κάθε πιθανή πτώση θα μπορούσε να αποβεί μοιραία. Ο Κερ γράφει με έμφαση στο βιβλίο του: «ο δρόμος από κάτω απεικονίζεται σε κάθε πλάνο της συγκεκριμένης σκηνής».
Ήταν πράγματι ο Λόιντ; Σίγουρα δεν επρόκειτο για ειδικά εφέ, μιας και το 1923 ο κινηματογράφος δεν ήταν ακόμα ικανός να δημιουργήσει τέτοιες ψευδαισθήσεις. Η επιλογή δραματικών γωνιών λήψης κάνει το ύψος να φαίνεται υπερβολικό. Ο ίδιος ο Λόιντ ανέφερε ότι υπήρχε μια πλατφόρμα από στρώματα δυο-τρεις ορόφους κάτω απ’ αυτόν. Μετά το θάνατό του το 1971, σύμφωνα με τον κριτικό Ντένις Σβαρτς, «αποκαλύφθηκε τελικά ότι η αναρρίχηση στο 12όροφο κτίριο πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια ενός κασκαντέρ». Τι ακριβώς σημαίνει «με τη βοήθεια»;

Έχοντας δει μια κόπια 35mm σε υψηλή ανάλυση, είμαι έτοιμος να πιστέψω ότι κάποια πλάνα ντουμπλαρίστηκαν, αλλά σε άλλα ο ίδιος ο σταρ έθεσε τον εαυτό του σε θανάσιμο κίνδυνο.
Αυτό δεν ήταν πρωτόγνωρο για την εποχή εκείνη. Ο Μπάστερ Κίτον έκανε μόνος του όλες τις επικίνδυνες σκηνές: στεκόταν δίπλα σε ένα κτίριο τη στιγμή που κατεδαφιζόταν, έτρεχε στην κορυφή ενός τρένου και αιωρούνταν πάνω από έναν καταρράκτη. Αναμφισβήτητα, υπήρχαν στιγμές στο «Μωρέ, κουράγιο», που μία πτώση θα μπορούσε να οδηγήσει στον θάνατο του Λόιντ. Το ερώτημα είναι: Είναι κάτι τέτοιο αστείο;
Δεν έπιασα τον εαυτό μου να γελάει με την ταινία, αλλά την είδα με σαγήνη. Δεν αγαπώ τον χαρακτήρα «Γυαλιά» με την ίδια ένταση που αγαπώ τον Μπάστερ και τον μικρό Αλήτη. Κι όμως ήμουν μαζί του σε κάθε ίντσα της αναρρίχησης στο κτίριο και μοιράστηκα τη χαρά του θριάμβου στην κορυφή. Τώρα μπορούσα να καταλάβω, γιατί ο Λόιντ ξεπέρασε τον Τσάπλιν και τον Κίτον στη δεκαετία του ’20: Όχι γιατί ήταν πιο αστείος, αλλά γιατί ήταν απλά ένας θνητός σε αντίθεση με τους χαρακτήρες των άλλων δύο κωμικών, που έρχονταν από άλλη διάσταση. Ο Λόιντ ήταν ένας πραγματικός άνθρωπος που αναρριχήθηκε σ’ ένα κτίριο. Ο Κίτον, καθώς στέκεται όρθιος, ενώ το κτίριο δίπλα του καταρρέει, μοιάζει με ένα όργανο της κοσμικής μοίρας. Ο Τσάπλιν είναι ένας επισκέπτης στον κόσμο μας, από το σύμπαν που δημιουργήθηκε στο μυαλό του.
Ενώ ο Τσάπλιν και ο Κίτον έμοιαζαν να πλέουν σε μια θάλασσα έμπνευσης και επινοητικότητας, «ο Λόιντ ήξερε ότι δεν γνώριζε τι έκανε και μισούσε τον εαυτό του γι’ αυτό», έγραφε ο Κερ. «Στο μεταξύ, ο Λόιντ απέκτησε εξαιρετικές ικανότητες. Δεν πήρε κάποιο χάρισμα απ’ τους θεούς». Ίσως αυτό τον καθιστά μοναδικό: ήταν αποφασισμένος να γίνει ένας μεγάλος κωμικός του βωβού κινηματογράφου και το πέτυχε με κουράγιο, θέληση και πειραματισμούς.
Κατά έναν τρόπο που τα μεταγενέστερα φιλμ δεν είναι ικανά να αναπαράγουν, οι βωβές ταινίες και ειδικά οι κωμωδίες κάτω απ’ τη μυθοπλασία φανερώνουν ένα άλλο επίπεδο που μοιάζει ντοκιμαντερίστικο. Συχνά, γυρίζονταν σε υπαρκτούς χώρους, ενώ ό,τι συμβαίνει στο φόντο ήταν συνήθως πραγματικό και απροβάριστο. Σ΄αυτό το ρεαλιστικό σύμπαν, δρα ο χαρακτήρας, ο οποίος για τους δικούς του λόγους δημιουργεί καταστάσεις εξωφρενικές.

Ο Λόιντ σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε σε δεκάδες ταινίες. Δούλεψε μεθοδικά για να καθιερώσει τον χαρακτήρα του. Δεν είχε χρόνο για τον περφεξιονισμό του Τσάπλιν, αλλά ήταν καλύτερος στις επιχειρήσεις από τον ονειροπόλο Κίτον. Έκανε οικονομίες, συντήρησε τις ταινίες του, δεν τις εξέδοσε επί δεκαετίες και δεν ανησύχησε όταν η κληρονομιά του έμοιαζε να μένει πίσω απ’ αυτή των άλλων δύο μεγάλων κωμικών.