абочий)) και περιοδικά ("Ο ιατρικός εργάτης" (Медицинский работник), "Ρωσία" (Россия), "Αναγέννηση" (Возрождение)). Αυτό το διάστημα θα δημοσιεύσει και σποραδικά διηγήματα στην εφημερίδα τών εξόριστων στο Βερολίνο "Την προηγουμένη" (Накануне). Μεταξύ 1922 και 1926 η "Σειρήνα" θα εκτυπώσει πάνω απο 120 ρεπορτάζ, δοκίμια και άρθρα του.

Το 1923 ο Μπουλγκάκοφ γίνεται μέλος τής Πανρωσικής Ένωσης Συγγραφέων.

Το 1924 γνώρισε την Λιούμποβ Γιεβγκένγιεβνα Μπελοσέρσκαγια την οποία και θα παντρευτεί ένα χρόνο μετά, αφού χώρισε από την πρώτη σύζυγο. Το 1928 το ζεύγος ταξίδευσε στον Καύκασο και επισκέφτηκε τις πόλεις Τιφλίδα, Μπατούμι, Βλαντικαφκάς και Γκουντερμές. Την ίδια χρονιά ο συγγραφέας έχει τις πρώτες εμπνεύσεις για το "Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα" και ξεκινά τη συγγραφή ενός κομματιού για τον Μολιέρο με τον τίτλο "Η καμπαλά τών υποκριτών" (Кабала святош). Στη Μόσχα υπήρξε η πρεμιέρα τού "Η ερυθρά νήσος" (Багровый остров).

Το 1929 συναντά την Γιέλενα Σεργκέγιεβνα Σιλόβσκαγια που το 1932 θα γίνει η τρίτη γυναίκα του και θα τον εμπνεύσει για τον ρόλο τής Μαργαρίτας στο φημισμένο έργο του.

Ήδη από το 1927 η καριέρα του είχε αρχίζει να δέχεται τριγμούς καθώς οι κριτικοί τον θεωρούν πολύ αντισοβιετικό.
Το 1930 η καριέρα του σταματά τελείως από τη λογοκρισία, τα έργα τού Μπουλγκάκοφ δεν δημοσιεύονται πλέον και τα κομμάτια του εξαφανίζονται από το πρόγραμμα τών θεάτρων. Σε επιστολές προς τον αδερφό τού Νικολάϊ που διαμένει στο Παρίσι ο Μπουλγκάκοφ παραπονιέται για την αχάριστη για αυτόν κατάσταση και τις οικονομικές του δυσχέρειες.
Το ίδιο διάστημα απευθύνθηκε και στην πολιτική ηγεσία τής ΕΣΣΔ με την ικεσία παροχής είτε άδειας μετανάστευσης είτε εργασίας ως βοηθός σκηνοθέτη στο Θέατρο Τεχνών Μόσχας Τσέχωφ МХТ. Ο ίδιος ο Στάλιν, ο οποίος ήταν ενθουσιασμένος από το θεατρικό έργο "Μέρες τουρμπινών" (Дни Турбиных), τηλεφώνησε στον Μπουλγκάκοφ και υποσχέθηκε βοήθεια.
Ο συγγραφέας εργάστηκε το 1930 καταρχάς στο Κεντρικό Θέατρο τής Εργαζόμενης Νεολαίας TRAM και μετά ως το 1936 στο MXT στη θέση τού βοηθού σκηνοθέτη.
Το 1932 συνεργάστηκε στην παρουσίαση τού έργου τού Γκόγκολ "Οι Νεκρές Ψυχές". Από το 1936 και μετά εργαζόταν στο Θέατρο Μπολσόι ως συγγραφέας Λιβρέτων και μεταφραστής.

Το 1939 εργαζόταν πάνω στο λιβρέτο "Ράσελ" (Рашель) και σε ένα κομμάτι εγκώμιο για τον Στάλιν το "Μπατούμ" (Батум), το οποίο, αντίθετα με τις προσδοκίες τού συγγραφέα, απαγορεύτηκε να δημοσιευτεί και να ανέβει επί σκηνής.
Εκείνο το διάστημα επιδεινώθηκε και η υγεία του ραγδαία.
Οι γιατροί διέγνωσαν υπερτονική νεφροπάθεια, ασθένεια που είχε οδηγήσει και τον πατέρα του σε θάνατο. Ο Μπουλγκάκοφ ξεκίνησε τότε να υπαγορεύει στη γυναίκα του τις τελευταίες παραλλαγές τού "Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα".

Από τον Φεβρουάριο τού 1940 συγγενείς και φίλοι βρίσκονταν πλάι στο κρεβάτι τού αρρώστου, ο οποίος και απεβίωσε στις 10 Μαρτίου 1940.
Οι από τον Μπουλγκάκοφ κατά κάποιο τρόπο γελοιοποιημένες παραστάσεις τής καθημερινότητας στην νεοσυσταθείσα Σοβιετική Ένωση έχουν συχνά φανταστικά ή παράλογα χαρακτηριστικά – ένας τυπικός τρόπος άσκησης κοινωνικής κριτικής στη ρωσική λογοτεχνία από την εποχή τού Γκόγκολ.

Το πιό γνωστό έργο τού συγγραφέα είναι το "Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα", μια σατιρική έκδοση βασισμένη στο έργο "Φάουστ" τού Γκαίτε. Στο μυθιστόρημα ο Σατανάς επισκέφτεται τη Μόσχα τής δεκαετίας τού '30 και μαζί με την ακολουθία του θα κάνει άνω κάτω την τοπική κοινωνία.
Το έργο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά σε λογοκριμένες συνέχειες στο λογοτεχνικό περιοδικό "Μόσκβα" μόλις το 1966/1967, σχεδόν 30 χρόνια μετά τον θάνατο τού Μπουλγκάκοφ. Η πρώτη πλήρη έκδοση σε μορφή βιβλίου εμφανίστηκε το 1973. Ορισμένοι κριτικοί θεωρούν το βιβλίο ως το καλύτερο ρωσικό μυθιστόρημα τού 20. αιώνα.

"Η καρδιά ενός σκύλου" γράφτηκε το 1925, αλλά δημοσιεύθηκε στη Σοβιετική Ένωση μόλις το 1987. Ανάλογη τύχη είχαν και πολλά από τα έργα του, θεατρικά και μη, που δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά χρόνια πολλά μετά τον θάνατο του συγγραφέα.