Ο Κώστας Νικολόπουλος (γεν. 17 Ιουλίου 1952 στην Ίκλαινα Μεσσηνίας) είναι τραγουδοποιός και συνθέτης.

Το έργο του συνδυάζει τη σύγχρονη ελληνική δημιουργία με αυτή της παραδοσιακής μουσικής.
Συνέθεσε πολλά μουσικά έργα.
Οι πιο γνωστοί δίσκοι του είναι οι: «Περιμένοντας τα καλοκαίρια» (1979), «Παράπονα της πλώρης» (1981), «Για όσους αγαπάνε» (1987), «Χαρέμι των αγγέλων» (1992), «Χορός η ζωή» (1996), «A Wave of Melodies» (2003).

Ο Κώστας Νικολόπουλος γεννήθηκε στην Ίκλαινα Μεσσηνίας του Δήμου Πύλου του Νομού Μεσσηνίας στις 17 Ιουλίου 1952. Ήταν το πρώτο παιδί του Παναγιώτη Νικολόπουλου, που ήταν δημόσιος υπάλληλος και της Βασιλικής Νικολοπούλου. Δεύτερο παιδί στην οικογένεια, η αδελφή του Κώστα, Χριστίνα Νικολοπούλου.
Είναι έγγαμος με την Άννα Μπιθικώτση και έχουν μαζί μια κόρη την Βάσια Νικολοπούλου.
Μαθήτευσε τα πρώτα χρόνια της υποχρεωτικής δημόσιας εκπαίδευσης στο δημοτικό σχολείο της Αλαγονίας, καθώς ο αγρονόμος πατέρας του, είχε συχνές μετακινήσεις, λόγω της ιδιαιτερότητας του λειτουργήματος του και εργαζόταν την περίοδο εκείνη σε αυτήν την πρώην κοινότητα της Καλαμάτας. Την πρώτη τάξη του Γυμνασίου την τελείωσε στο Α΄ Γυμνάσιο Αρρένων Καλαμάτας, αφού όλη η οικογένειά του είχε μεταφερθεί στην πρωτεύουσα του Νομού Μεσσηνίας.

Οι εκ νέου μετακινήσεις της οικογένειας στα Καλάβρυτα του Νομού Αχαΐας, στην Ακράτα και τέλος το 1967 στην Αθήνα, όπου πλέον εγκαθίστανται μόνιμα, δημιουργούν στον Κώστα Νικολόπουλο μεγάλους προβληματισμούς και η καλύτερη διέξοδος είναι η περισσότερη ενασχόληση με την μουσική. Ταυτόχρονα με τις σπουδές του στο Λύκειο ολοκληρώνει και τις μουσικές του σπουδές στις Φιλαρμονικές των Δήμων στους οποίους βρίσκεται έως και τη στιγμή της στρατιωτικής του θητείας.
Παράλληλα με την εργασία του στον τραπεζικό τομέα οι πρώτες συνθέσεις του Κώστα Νικολόπουλου βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και ξεκινά την πρώτη του δουλειά ως τραγουδοποιός – συνθέτης στη δισκογραφική εταιρεία «Λύρα.

Ο Μιχάλης Ροζάκης, παλαιότερα διευθυντής του Εθνικού Ωδείου Αθηνών ενστερνίζεται τη μουσική του και αναλαμβάνει να την παρουσιάσει με την κρατική ορχήστρα της ΕΡΤ στο κρατικό Ραδιόφωνο.
Στην μελοποίηση του ποιήματός του Νίκου Καββαδία Fata Morgana, από τον Κώστα Νικολόπουλο, εξαίρετη απόδοση κάνει η Ξένια Ασημάκη.
Η εποικοδομητική κριτική της αδερφής του Νίκου Καββαδία, Τζένια (Ευγενία) Καββαδία, στηρίζει τον νέο συνθέτη στην προσπάθειά του να συνεχίσει.
... Διαβάστε περισσότερα

r /> Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ακούει επίσης τη περίοδο εκείνη μουσική του Κώστα Νικολόπουλου σε μελοποιημένα ποιήματα που είχε γράψει ο ποιητής Κώστας Ουράνης και του λέει: «Η τέχνη της ορθής κρίσης για την αξία του καλλιτεχνικού σου έργου είναι η υπέρτατη τιμή».
Η μεγάλη στήριξη που παρέχει η κόρη του μεγάλου ερμηνευτή Γρηγόρη Μπιθικώτση και νυν σύζυγος του Κώστα Νικολόπουλου, Άννα Μπιθικώτση τον οδηγεί να τολμήσει να πλησιάσει τον τραγουδιστή της «Ρωμιοσύνης» (1966) και να του ζητήσει να ερμηνεύσει μελοποιημένα του ποιήματα.
Η «μαγιά έπιασε, το ζυμάρι πλάστηκε» θα πει λίγο αργότερα ο Κώστας Νικολόπουλος και το «όνειρο έγινε πραγματικότητα» για τη συνεργασία αυτή ζωής των δυο ανδρών.
Στον δίσκο του «Χορός η Ζωή» με στίχους της Άννας Μπιθικώτση και με βασικό ερμηνευτή τον Σωτήρη Δογάνη, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης βάζει την φωνή του σε ένα τραγούδι με τον τίτλο «στο περιστέρι» όπου ο μεγάλος τροβαδούρος ερμηνεύει τα λόγια της κόρης του Άννας.
Με αυτό το τραγούδι ο πεθερός του Κώστα Νικολόπουλου, Γρηγόρης Μπιθικώτσης κάνει ένα ταξίδι στα περασμένα «μιλώντας» στον Μάρκο Βαμβακάρη, στον Μανόλη Χιώτη, στον Βασίλη Τσιτσάνη, σε όλους τους «ρεμπέτες του ντουνιά» και δακρύζει με το «άξιον εστί».
Αυτό το τραγούδι «στο περιστέρι» είναι και τελευταίο τραγούδι της ζωής, το «κύκνειον άσμα» του μεγάλου τραγουδιστή του «Άξιον Εστί» (1964) και της «Ρωμιοσύνης» (1966) .

Ο Κώστας Νικολόπουλος παρά την βαρύτητα που δίνει στα ελληνικά μουσικά στοιχεία δεν θα διστάσει να πειραματιστεί και σε άλλα ήδη μουσικής.
Στο «A Wave of Melodies»: συνδυάζει την ορχηστική μουσική με τον ήχο παραδοσιακών μουσικών οργάνων των Ίνκας και των Περουβιανών σε μια συνάντηση με την κρητική λύρα του Πέτρου Σαριδάκη.

Τα βασικά πιστεύω του Κώστα Νικολόπουλου εκφράζονται επίσης μέσα από τις ρήσεις του: «Η ζωή συνεχίζεται και η τέχνη εξελίσσεται φτιάχνοντας νέους δρόμους έκφρασης…» και «Η μουσική εκφράζει αυτά που δεν μπορούν να ειπωθούν και που είναι αδύνατο να μείνουν στη σιωπή...»