Ειδικά στα φετινά σίριαλ, αυτό που βλέπω είναι... "στοπ καρέ" σε ένα τηλεοπτικό παρελθόν, που μοιάζει να έχει επιστρέψει κάπου εκεί, από τη σεζόν 2009-2010. Και για να "ξηγηθώ", κάθομαι να γράψω τί ακριβώς εννοώ, για τη μυθοπλασία που καλά έκανε κι επέστρεψε φέτος στα κανάλια. Το ζήτημα όμως, είναι, από πού επέστρεψε... Μήπως από την κατάψυξη;
Η -αποτυχημένη- κλωνοποίηση του "Ευτυχισμένοι Μαζί"...
Ήταν κάποτε (από το 2007 έως το 2010) μια οικογένεια που δεν τη λες και "στερεότυπο". Τα καμώματα και οι έρωτες των παιδιών -εφήβων κυρίως αλλά και μικρότερων- σε συνδυασμό με μια κωμική συγκατοίκηση, έκαναν τη σειρά να "πετάει" σεναριακά και να απογειώνεται υποκριτικά. Τέσσερα χρόνια μετά, δύο από τα συνολικά τέσσερα καινούργια σίριαλ που ήδη "παίζουν", μοιάζουν με συνέχεια του "Ευτυχισμένοι Μαζί", δίχως όμως, την πρωτοτυπία και τη φρεσκάδα του...Το "Μάνα Χ ουρανού" και το "Ταμάμ", σε κάνουν να νιώθεις ότι από κάπου, κάποιο κουδούνι θα χτυπήσει και οι "Μαυροτσουκαλέοι" θα εισβάλουν στα ξένα σπίτια να τα κάνουν άνω κάτω. Σε κάποιο από τα σχολεία των τηλεοπτικών "παιδιών" της Σολωμού ή της Λεκάκη, περιμένεις να "σκάσουν μύτη" ο "Μάρκος", η "Εύα", ο "Θανάσης" και η "Φίφη"...
Η κωμωδία, (θα ακουστεί κοινότυπο), θέλει πολύ μεγάλη μαγκιά. Σε όλα τα επίπεδα. Και κυρίως σεναριακά, θέλει τρέλα κι ανατροπή. Δεν θέλει (μόνο) κλωνοποίηση της αταίριαστης συνύπαρξης μιας οικογένειας, των παιδιών και των φίλων τους. Τρανό παράδειγμα το "Κάτω Παρτάλι". Δεν σάρωσε σαν σίφουνας επειδή πέρσι δεν είχε σίριαλ η τηλεόραση, αλλά εξαιτίας της "μουρλαμάρας" που κουβαλούσε η ιστορία του. Κι αν οι υπέρμαχοι της "Μάνας" ή του "Ταμάμ", επιχειρηματολογήσουν χρησιμοποιώντας τα ποσοστά τηλεθέασης, η απάντηση είναι απλή: Τα ποσοστά τους δεν ξεπερνούν προς το παρόν, οποιοδήποτε άλλο πρόγραμμα μετέδιδαν στα χρόνια της "τηλεοπτικής ανομβρίας" τα κανάλια. Δηλαδή -αντίθετα με το "Παρτάλι"- τα νέα σίριαλ δεν έκαναν τον κόσμο να επιστρέψει στην τηλεόραση. Τουλάχιστον ακόμη, όσοι έβλεπαν, εξακολουθούν να βλέπουν.
...κι οι "Τρίχες" φωνάζουν σε σημείο φαρυγγίτιδας!
Στο ίδιο μήκος κύματος, το νέο εγχείρημα των Ρήγα-Αποστόλου. Προβλέψιμο σε οτιδήποτε και για οτιδήποτε. Δυστυχώς ακόμη και στις ατάκες. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο σε μια κωμωδία, από το προβλέψιμο. Το "Αμάρτημα της Μητρός μου" μπροστά στις "Τρίχες", φαντάζει σαν κλασσική κωμωδία "Monty Python", συγκρινόμενο με κακή επιθεώρηση στο πάλαι ποτέ "Θέατρο Χατζηχρήστου". Το κακό είναι ότι, ο ΑΝΤ1 επιμένει να μεταδίδει σε επανάληψη τους "Στάβλους" του συγγραφικού διδύμου, κάνοντας τον τηλεθεατή που στην πρώτη τους μετάδοση τους είχε σνομπάρει, τώρα να τους εκτιμήσει για την πρωτοτυπία! Οφείλω ωστόσο να ομολογήσω, οτι ο Νίκος Μουτσινάς κάνει υποκριτικά την έκπληξη, καθώς όπως έγραψε και η Αλεξάνδρα Τσόλκα, κατορθώνει να μην παίζει κάνοντας τον... Μουτσινά.
Το Lost άργησε... τέσσερα χρόνια:
Κι από τις κωμωδίες, στο θρίλερ made in Greece. Όταν έχεις δει στην ελληνική τηλεόραση το "Χαρά Αγνοείται" (ώ, τί σύμπτωση, επίσης από τη σεζόν 2009-2010), που ναι μεν βασιζόταν σε ξένο concept, αλλά αποδόθηκε εξαιρετικά, τί να σου κάνει η "Εκδρομή"; Αν και η φωτογραφία του σίριαλ είναι πραγματικά διαφορετική κι ενδιαφέρουσα, εκεί αρχίζει και τελειώνει η όποια... ατμόσφαιρα. Το σενάριο μπορεί να προσπαθεί κάτι να πει, αλλά οι υποκριτικές προσπάθειες των περισσότερων -κυρίως νέων- ηθοποιών, χάνεται στο... χιόνι του Ολύμπου. Πιο "παγωμένοι", δεν έχεις! Μοιάζουν σαν να έχουν μπερδέψει το ότι παίζουν σε σίριαλ μυστηρίου, με διαφήμιση ζεστού καφέ που πίνει χαρούμενη παρέα ενώ κάνει "Σου-Κου" στην Αράχοβα. Ακόμα μια άσχετη πληροφορία: Και το "Lost" που φαίνεται να "τσίγκλισε" τη φαντασία των σεναριογράφων της "Εκδρομής", παιζόταν μέχρι το 2010...
Συμπερασματικά και μέχρι όσα έχουμε δει, η ελληνική μυθοπλασία νιώθεις οτι ξανάρχισε εκεί απο όπου την αφήσαμε. Γύρω στο... 2010 δηλαδή. Κι επιτέλους ας μη ρίχνουμε συνέχεια το φταίξιμο στα χρήματα και τις ελλείψεις στην παραγωγή. Είναι passe σαν δικαιολογία, όταν απλά η έμπνευση πάει... "Εκδρομή" και αντί για τηλεοπτικό "μάνα εξ ουρανού", μας κάνει να βλέπουμε...."τρίχες"!
ο μοντέρ