Μετά από το ταξίδι της σε πολλά φεστιβάλ κινηματογράφου ανά τον κόσμο, μεταξύ των οποίων το Karlovy Vary και το Sitges, η νέα ταινία Κάμπια Νύμφη Πεταλούδα, σε σενάριο και σκηνοθεσία Κύρου Παπαβασιλείου, έρχεται στην Αθήνα στις 4 Απριλίου για μια σειρά προβολών από την Weirdwave. Την πρώτη εβδομάδα η ταινία θα παίζεται αποκλειστικά στον κινηματογράφο ΑΝΔΟΡΑ.

Σε ένα κόσμο όπου ο χρόνος δεν είναι γραμμικός, η σχέση ενός ζευγαριού, της Πηνελόπης και του Ισίδωρου, δοκιμάζεται καθώς οι αναμνήσεις από το παρελθόν και το μέλλον αλλάζουν αδιάκοπα.

Το Κάμπια Νύμφη Πεταλούδα είναι μια τολμηρή ταινία, με μια πρωτότυπη σύλληψη που δημιουργεί το δικό της σύμπαν. Το Υπουργείο Χαμένου Χρόνου και η μεταφράστρια σιωπής, είναι κάποια από τα στοιχεία αυτού του σύμπαντος.

Η ταινία προσπαθεί να αποδώσει την εμπειρία του Χρόνου μέσα από το φάσμα της μακροχρόνιας σχέσης ενός ζευγαριού. Η επίγνωση που έχουν οι χαρακτήρες για κάποια συμβάντα στο μέλλον, τους περιορίζει από τη δυνατότητα ελεύθερης επιλογής, και τους αναγκάζει να παίρνουν ρηξικέλευθες αποφάσεις.

Μέσα στον ιδιαίτερο κόσμο που δημιουργεί η ταινία, καταλαβαίνουμε ότι κυριαρχεί ένα απολυταρχικό υπαρξιακό καθεστώς. Ο κόσμος αυτός αποτελεί μια αλληγορία του σύγχρονου τρόπου ζωής, όπου η ανοχή για τον Άλλο έχει εξαντληθεί, και όπου δυστυχώς ο κάθε είδους φασισμός κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος.

Tο έναυσμα γι’ αυτή την ταινία:

“Άρχισα να νοιώθω ότι μπαίνω στη μέση ηλικία, και ότι οι γονείς μου προχωρούσαν σιγά σιγά μπροστά στο φάσμα του θανάτου. Παράλληλα, είχα και τα μικρά μου ανιψάκια, που είχαν ολόκληρη τη ζωή μπροστά τους. Κι έτσι, ένοιωθα ότι είμαι στη μέση, ανάμεσα σε αυτά τα δύο στάδια. Και σκέφτηκα, πώς θα ήταν να μπει κανείς στη θέση αυτών που έχουν μπροστά τους τον θάνατο, ή ολόκληρη τη ζωή; Έτσι, με τη συνείδηση μου άρχισα να ταξιδεύω μπρος και πίσω στο χρόνο. Κι αυτό ήταν έναυσμα για την ιδέα, να ταξιδεύει κανείς σε μια ταινία μπρος και πίσω στο χρόνο. Βέβαια, στη ταινία υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που εξυπηρετεί αυτό το ταξίδι.

Επίσης, πιστεύω ότι δεν έχουμε μια μόνο ηλικία, αλλά περισσότερες. Έχω την αντικειμενική μου ηλικία, αλλά μέσα μου κουβαλώ χρονολογίες στις οποίες έχω κολλήσει στο παρελθόν, και σίγουρα μια στο μέλλον, αυτήν που θα χαραχθεί με τον θάνατο μου.”

Η ταινία σε σχέση με τις πραγματικότητες της εποχής μας:

“Κατ’ αρχάς η ταινία μιλάει για το ότι είμαστε παγιδευμένοι στον χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε παγιδευμένοι μέσα στη ζωή. Η ζωή είναι το μόνο μας καταφύγιο, και, παρόλο που αυτό μπορεί να ακουστεί μπανάλ, πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε. Κατά δεύτερον, ότι είμαστε παγιδευμένοι σε ένα σύστημα όπου οι ουσιαστικές επιλογές που έχουμε είναι λίγες. Σε πολλές περιπτώσεις, οι άνθρωποι κάνουν πράξεις που έχουν περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα παρά πρακτικό, επειδή δεν έχουν δικαίωμα στην επιλογή. Η εποχή μας είναι ένα συνονθύλευμα από δράσεις που αποσκοπούν σε ένα όφελος, ή δράσεις απονενοημένες, ή δράσεις συμβολικές. Είμαστε όλοι παγιδευμένοι μέσα σε ένα σύστημα που δημιουργεί πολέμους, ανισότητες, και τώρα πια και φυσικές καταστροφές, και προσφέρει λίγες επιλογές. Ένα σύστημα που δεν σέβεται καθόλου τον Ξένο, τον Άλλο, και όπου δυστυχώς ο φασισμός αρχίζει πάλι να κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα της ζωής.

Βέβαια, η απάντηση σε αυτά είναι η αγνοημένη προσπάθεια να προσφέρεις χωρίς προσωπικό όφελος, κάτι που κάνουν οι αληθινοί καλλιτέχνες, και ο καθημερινός άνθρωπος που προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς να ποδοπατά τον άλλο. Σε αυτά τα πλαίσια, θα έλεγα ότι δεν υπάρχει κάτι απολύτως αγνό από ηθική άποψη, για να επιβιώσουμε πρέπει να λερώσουμε τα χέρια μας με τον ιδρώτα ή και το αίμα του άλλου”.