«Ένα δραματικό δημοτικό τραγούδι, ροκ ρεμπέτικη “παραλογιά” παραδοσιακή», περιγράφει ο σκηνοθέτης Κώστας Μεσσάρης.

Το σπίτι, το καφενείο, την Εκκλησία του Δήμου. Σαν ο Σοφοκλής να το έγραψε σήμερα.

Γύρω από την παλιά φθαρμένη καρέκλα καφενείου του Οιδίποδα σύμβολο εξουσίας και θανάτου, έρωτα και ζωής, ο τυφλός ντετέκτιβ Οιδίπους Τύραννος ψάχνει το φονιά του Λάιου και του εαυτού του για να βρει πως ο φονιάς είναι αυτός. Είμαστε εμείς, που σκοτώνουμε τον άλλον δικό γνωστό ή ξένο πρόσφυγα, σκοτώνοντας τον καλύτερο εαυτό μας.

Αθώοι γιατί δεν ξέρουμε, ένοχοι που δεν θέλουμε να ξέρουμε πως εμείς είμαστε κι ο άλλος και πως το αίνιγμα της σφίγγας παραμένει πάντα άλυτο.

Η άλλη αναπαράσταση είναι το βαθύ ταξίδι του ατόμου στο χάος της συνειδητότητας του ανθρώπινου χαρακτήρα.

Μια επικίνδυνη πλεύση μέσα στο ανταριασμένο πλήθος, συχνά τον όχλο και πυξίδα την κοινωνία αλληλεγγύης και έναν τρόπο να διαχειριστούμε το αμετάκλητο για τον καθένα, το βιολογικό τέλος.

Το λιμάνι του τέλους που χρειάζεται κάθε ανθρώπινη οντότητα.