Άλλοι την ψάχνουν, άλλοι την αναζητούν, άλλοι την αμφισβητούν. Το σίγουρο είναι ότι οι περισσότεροι ασχολούνται μαζί της και όσοι δεν το παραδέχονται, είναι εκείνοι που όταν είναι μπροστά και μιλάμε για χωρισμούς, χαμηλώνουμε τη φωνή μας. Οι πληγωμένοι.

Για να ορίσουμε την απόλυτη αγάπη, πρέπει να βάλουμε σε μια χρονολογική σειρά την κάθε κατάσταση. Πρέπει να οριοθετήσουμε χρονικά τον έρωτα, μετά την αγάπη και μετά το τέλος τους. Αυτό θα βοηθήσει να διαχωρίσουμε τον έρωτα από την ερωτική αγάπη και την ερωτική αγάπη από την γενική αγάπη.

Αρχίζει ο έρωτας. Εκεί είναι το καλύτερο σημείο σε μία σχέση. Εκεί είναι που κάνεις σχέδια για το μέλλον. [Α, μιας και είπα "σχέδια". Έτσι για την ιστορία, πληροφοριακά, και για να τελειώνει αυτό το παραμυθάκι, σας λέω πως αν κάποιος σας κατηγορήσει ότι τον τρομάξατε κάνοντας σχέδια για το μέλλον, δώστε του μια σφαλιάρα ή μια αγκωνιά γιατί ένας άνθρωπος μόνος δε μπορεί να κάνει σχέδια.

Είναι υποχρεωτική η συγκατάθεση του άλλου, το πάτημα που σου δίνει ή αυτά που έχει πει σε στιγμές αδυναμίας. Κανείς, δεν είναι τόσο ηλίθιος, που ενώ δε βλέπει τη συμμετοχή του άλλου σε αυτά τα "σχέδια", συνεχίζει να κάνει όνειρα.] Όσο κρατήσει ο έρωτας, φέρνεις τα πάνω κάτω. Γυρνάς ανάποδα όλη τη Γη μόνο και μόνο για να δεις τον άλλον και να περάσεις μαζί του έστω και μισή μέρα πάθους, στοργής και ευτυχίας. Στη φάση του έρωτα, δεν υπάρχει αγάπη, αλλά το σίγουρο είναι πώς θα νομίσεις πως υπάρχει.

Μιας και είπα "αγάπη" λοιπόν, ας περάσουμε στο ομώνυμο επόμενο στάδιο. Την αγάπη δεν τη μαρτυράς από την αρχή ποτέ, γιατί θεωρείς πως είναι νωρίς. Όταν περάσει λίγος καιρός και δεν την έχεις εξομολογηθεί, σε τρώει ο λαιμός σου να βγει η λέξη. Όταν όμως δεν το νιώθεις, σε τρώνε τα πάντα από το άγχος ότι θα στο πει ο άλλος. Και κάπως έτσι πάει η ροή της εξομολόγησης.

Η αγάπη είναι το μεταβατικό στάδιο, μεταξύ της αθωότητας που φεύγει και της συνειδητοποίησης που έρχεται. Όταν υπάρχει αγάπη ταυτόχρονα με έρωτα, βιώνεις την πιο παραπλανητική κατάσταση στο μυαλό του κάθε ανθρώπου. Νομίζεις πως η ανάγκη να δεις τον άλλον είναι καθαρά από αγάπη και επειδή τον λατρεύεις και δεν αντέχεις μακριά του. Λάθος. Αυτό είναι έρωτας. Πραγματική αγάπη είναι να μπορέσεις να ζήσεις μακριά από τον άλλον, να τον αφήσεις να προχωρήσει και να χαίρεσαι με την ευτυχία του. Και κάπως έτσι λοιπόν οδηγούμαι στο επόμενο στάδιο.

Ο χωρισμός. Λένε πως μια σχέση, δείχνει την ποιότητά της μετά από το χωρισμό και όχι κατά τη διάρκειά της. Δε θα ακούσετε χειρότερη ανακρίβεια, εκτός κι αν ακολουθήσετε τον Κοέλιο στο Twitter. Πριν αρχίσετε, ότι είμαι κυνικός και τα λοιπά γνωστά, αν ένας άνδρας ήταν τραμπούκος και ξυλοφόρτωνε, σα να μην υπάρχει αύριο, τη γκόμενά του από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά όταν χώριζαν ήταν δυο καλοί φίλοι, πώς αποδεικνύεται η ποιότητα μιας καλής σχέσης.

Αν ο Χρήστος, έκανε κάθε μέρα στη Βούλα ψυχολογικό πόλεμο, αλλά κατάφεραν να χωρίσουν πολιτισμένα, πού ακριβώς είναι η καλή σχέση; Τέλος, πάντων, ούτε εδώ υπάρχει ουσιαστική αγάπη, γιατί όσο και να το λατρεύεις τον άλλον, δεν το εξομολογείσαι ποτέ και περιμένεις κάποια στιγμή να σου περάσει. Όσο και να νομίσεις, εκείνη τη στιγμή, ότι θα είσαι για πάντα δυστυχισμένος, έρχεται η μέρα που τελικά περνάνε όλα και μπορείς να παραδεχθείς στον εαυτό σου ότι αγαπάς τον άλλον. Το θέμα είναι να ψάξεις μέσα σου ως τί. Όταν το βρεις, θα είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.

Τόση ώρα μπλαμπλαδίζω χωρίς να έχω καταλήξει σε έναν απόλυτο ορισμό για την έννοια αυτής "της απόλυτης αγάπης". Έχω πει τα βασικά στάδια μιας σχέσης, για να μπορέσω να καταλάβω τον ορισμό της απόλυτης αγάπης και τελικά μόνο ένα πράγμα μου ήρθε στο μυαλό:

Άθελα μας λοιπόν, όταν αγαπάμε κάποιον πολύ και του το δείχνουμε άφοβα, αυτόματα του δίνουμε τη δύναμη να μας πληγώσει όσο κανένας άλλος. Κι αυτό ακριβώς το λάθος, είναι η απόλυτη αγάπη.