Η Ζέτα Μακρυπούλια περνάει δύσκολες στιγμές στα επαγγελματικά της και είναι αλήθεια πως είναι εξαφανισμένη από τα media τις τελευταίες εβδομάδες.

Η σειρά «Στο καλό γλυκιά μου συμπεθέρα» όχι μόνο δεν είχε επιτυχία αλλά αντιθέτως «κόπηκε» στο 12ο επεισόδιο. Ο ALPHA της έκανε πρόταση να παρουσιάσει το «Ρου Ζουκ» που έγινε γνωστό μέσα από το MEGA πριν χρόνια με τη Μαίρη Μηλιαρέση αλλά τα χρήματα δεν ήταν αυτά που ήθελε για να πει το «ναι», τουλάχιστον αυτό αναφέρουν τα δημοσιεύματα.

Λίγο πριν τη Μ. Εβδομάδα, η Ζέτα έδωσε μια αρκετά ενδιαφέρουσα -εφ’ όλης της ύλης- συνέντευξη στην εφημερίδα «Real News» και αποκάλυψε αρκετές από τις άγνωστες πτυχές της προσωπικής της ζωής. Μεταξύ των άλλων, σχολίασε με καυστικό τρόπο όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική τηλεόραση. Η ηθοποιός εξήγησε με αυτόν τον τρόπο γιατί απέχει από τη μικρή οθόνη:

«Ξέρεις, η Μονρόε στα γυρίσµατα των ταινιών της, διάβαζε τα Δικαιώµατα του Ανθρώπου. Θα ’πρεπε να το ’χα κάνει κι εγώ. Γιατί τα όσα ζούµε στη σηµερινή τηλεόραση, σου φέρνουν στον νου αυτό ακριβώς. Τα Δικαιώµατα του Ανθρώπου. Η τηλεόραση θέλει να τη διαχειριστείς σωστά. Πρέπει να προφυλαχθείς. Οι κίνδυνοι είναι µεγάλοι. Εµένα η σηµερινή τηλεόραση δεν µε αγγίζει. Τώρα τα πράγµατα άλλαξαν δραµατικά προς το χειρότερο. Οι εργοδότες νοµίζουν ότι είµαστε σκλάβοι. Οτι φοράµε αλυσίδες.Δεν έχεις δικαιώµατα… Έχεις υποχρεώσεις. Το µόνο που δεν σου ζητάνε πλέον στα συµβόλαια είναι δωρεά οργάνων! Σου απαγορεύουν να εµφανιστείς σε άλλο κανάλι.

Το πού και το πότε θα µιλήσεις το καθορίζουν αυτοί. Με δυο λόγια, είσαι ένα αντικείµενο. Γίνεσαι ένα πράγµα. Με θύµωσαν αυτά πολύ. Και µε θυµώνουν ακόµα. Προτιµώ να απέχω. Όσα συµβαίνουν είναι φριχτά. Τελευταία µόδα, απ’ ό,τι έµαθα, είναι να φέρνεις και δικά σου ρούχα από το σπίτι! Τα «θέλω», τα «δικαιούµαι» καταργήθηκαν. Δεν είναι δουλειά πλέον αυτή, είναι δουλεία. Ακούω σήµερα παιδιά που θέλουν να δουλέψουν στην τηλεόραση και φρίττω. Για µένα, θα ήταν ευλογία να βγάζω τα προς το ζην και να δουλεύω στο θέατρο από έρωτα. Αλλά και στο θέατρο συµβαίνουν περίεργα πράγµατα. Το θέατρο, όµως, είναι τέχνη. Ενώ η τηλεόραση είναι ένα παζάρι. Το θέατρο µου λείπει. Προχθές που πήγα στον Γρηγόρη (σ.σ.: Βαλτινό) δεν το κρύβω, ζήλεψα. Θα ’θελα να ’µουν στη σκηνή».

-Η Ζέτα στην ίδια συνέντευξη μίλησε για το ομορφότερο Πάσχα της ζωής της αλλά και ένα από τα χειρότερα καλοκαίρια της. Ήταν όταν έφυγε από τη ζωή το ίνδαλμά της. Η ηθοποιός μίλησε επίσης για την Ανάσταση και το Πάσχα, προσδοκώντας το τέλος του Γολγοθά του ελληνικού λαού.

«Γεννήθηκα και µεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά µέχρι τα 16 µου χρόνια, το Πάσχα και τα καλοκαίρια, πήγαινα στο χωριό των δικών µου, στην Ποταµούλα, µεταξύ Αγρινίου και Καρπενησίου. Από κει έχω και τις πιο γλυκές πασχαλινές αναµνήσεις. Τα «Σήµερον κρεµάται επί ξύλου», τα «Χριστός Ανέστη», τα βεγγαλικά που µου άρεσαν, οι απαραίτητες νηστείες, η Θεία Μετάληψη, ο αυστηρός παπάς του χωριού. Παπάς δηλαδή, όχι µόνο ράσο. Όλα αυτά, σε µύρια χρώµατα της φύσης, είναι τα ανέµελα παιδικά έως και τα πρώτα εφηβικά µου χρόνια.

Ήµουν ένα εντελώς ελεύθερο πλάσµα. Ξένοιαστο. Αυτό κυρίως. Η Ποταµούλα δεν έχει ποτάµια, έχει όµως καταπληκτικές ρεµατιές. Βουκολική ατµόσφαιρα. Πρόβατα, στάνες, αρµέγµατα. Βοηθούσα τους παππούδες µου. Από κει έµαθα να αγαπάω τη δουλειά. Τον µόχθο. Τη χαρά να ιδρώνεις. Ένα από τα καλοκαίρια που πήγα στην Ποταµούλα ούτως ή άλλως θα µου µείνει αξέχαστο. Ήταν το καλοκαίρι που πέθανε η Τζένη Καρέζη. Το ίνδαλµά µου.

?εν φανταζόµουν µικρή ότι οι συµβολισµοί του Πάσχα θα ήταν η ζωή των Ελλήνων µετά το 2010. Τώρα η Ελλάδα έχει περισσότερα πάθη και λιγότερη ανάσταση. Τότε δεν τα έβλεπα αυτά. Τίποτα πιο όµορφο, τίποτα πιο εξωτικό από την Ελλάδα. Τα νησιά, οι βραχονησίδες, οι µπλε θάλασσες, τα σµαραγδένια νερά, πού υπάρχουν αλλού; Καλοκαίρι και χειµώνα, πάντα όµορφη η Ελλάδα µας. Είµαστε µια χώρα να την πιεις στο ποτήρι. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλος αυτός ο πλούτος δεν είναι αρκετός για να ζήσουµε καλά. Αυτή είναι η ευθύνη των πολιτικών, που γυρεύουν πλούτο, για να πλουτίσουν οι πλούσιοι. Λίγη µετριοφροσύνη περισσότερη λείπει και από τη Βουλή και από την τηλεόραση.

Η Ελλάδα, για µένα, δεν είναι η χώρα που προτιµούν οι τουρίστες. Είναι η χώρα ενός µεγάλου λαού. Των Ελλήνων. Εδώ, µύριοι εργάτες, τεχνίτες, καλλιτέχνες, ανώνυµοι κυρίως άνθρωποι, εργάστηκαν χιλιάδες χρόνια σε πόλεις και σε χωριά. Στα νησιά, για να οικοδοµήσουν αυτά τα γεµάτα φως και λιτότητα αριστουργήµατα. Ψαράδες, ναυτικοί, αγρότες, εργάτες. Αυτή είναι η άγνωστη Ελλάδα. Η οµορφιά της πατρίδας µας είναι και οι αντιθέσεις της».

-Η όμορφη ηθοποιός μίλησε για τα παιδικά χρόνια της αλλά και για άγνωστες πτυχές της ζωής της.

«Είµαι παραδοσιακή. Ο πατέρας µου γνώρισε τη µητέρα µου και πήγε κατευθείαν και τη ζήτησε σε γάµο. Μοιάζω και στους δύο. Έχω πάρει κι από τους δύο, και εξωτερικά και εσωτερικά. Έχω πάρει κοµµάτια τους, τα χούγια τους. Α, τα µάτια µου, δεν είναι δικά τους. Είναι ολόιδια του παππού µου. Τον παρατηρούσα τον παππού µου. Ήταν άρρωστος πολύ καιρό και καθόµουν δίπλα του. Τα µάτια του ήταν όµοια µε τα δικά µου. Από τους δικούς µου πήρα την εργατικότητα και την αισιοδοξία για την έκβαση της τελικής µάχης. Ό,τι είναι κακό θα περάσει. Στο τέλος θα θριαµβεύσει το καλό. Πήρα το πείσµα, αλλά και µία αµφίσηµη υποµονή. Αρετή και ελάττωµα µαζί. Η υποµονή στις µέρες µας παρεξηγείται. Την περνάνε για υποτέλεια.

Στα παιδικά µου χρόνια διάβασα Πηνελόπη Δέλτα και µου διάβαζαν Ιούλιο Βερν. Ο πατέρας µου, τα βράδια για να κοιµηθούµε, µας έκανε αυτοσχέδια παράσταση Καραγκιόζη. Ήταν τρέλα! Μεγαλώνοντας, ανακάλυψα µόνη µου τους θησαυρούς των βιβλίων. Κυρίως τον Ντοστογέφσκι. Αλλά ανεξήγητα είχα και µία ροπή σε βιβλία που ασχολούνται µε τη µεταφυσική. Μερικά βιβλία δεν τα τελείωνα αµέσως. Το βιβλίο, ας πούµε, «Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο», έκανα τρία χρόνια να το τελειώσω (σ.σ.: γέλια). Μην το γράψεις όµως αυτό».

-Τέλος, στη συνέντευξη της, η Ζέτα μοιράστηκε με τους αναγνώστες μία άγνωστη ιστορία από την εποχή που δούλευε ως μοντέλο. Η ίδια επίσης αναφέρθηκε και στη διαδρομή της ζωής της ως σήμερα…

«Εναν χρόνο αργότερα, έκανα µόντελινγκ. Αλλά την αδιακρισία της ιδιοκτήτριας του πρακτορείου δεν την άντεξα. “Με ποιον ζεις… θέλω να τον ξέρω”. Αν και δεν ζούσα µε κανέναν, µε έπνιγε. ?εν ήθελα να µου στερούν τα δικαιώµατά µου. Τα απλά, ανθρώπινα δικαιώµατά µου. Αργησα πολύ να τα καταλάβω. Σχεδόν τα κατέκτησα. Μετά ξανοίχτηκα. Δούλεψα σε εκποµπές, έπαιρνα συνεντεύξεις. Σε µια τέτοια συνέντευξη που πήγα να πάρω από τον Τάσο Χαλκιά, αντί να βγω στο καµαρίνι του, βγήκα στη σκηνή. Είχαν σβήσει τα φώτα της ράµπας, αλλά εγώ στο µισοσκόταδο, µόνη, στο κέντρο της σκηνής, ήταν σαν να δέχτηκα µια δέσµη φωτός. Προφανώς, ήταν η αύρα του θεάτρου, µέσα σε µια υποβλητική σιγή. Ηταν το µοιραίο µου λάθος. Ετσι βγήκα στο θέατρο».

«Με το χιούµορ αντιµετωπίζεις πολύ πιο εύκολα τα δύσκολα. Σου χρειάζεται για να µην τρελαθείς, να µην παίρνεις στα σοβαρά όλα όσα βλέπεις γύρω σου και να µην εκλαµβάνεις τη φήµη που έχεις σαν δόξα. Εγώ µόχθησα πολύ. Η δουλειά µας θέλει προσοχή. Θέλει αρχές. Τις έχω από το σπίτι µου. Θέλει γερό στοµάχι. Εχω γερό στοµάχι. Και περί υποµονής, που είναι το κυρίαρχο, σου είπα πριν».