Η Αϊρήν Βάγκνερ έχει ό,τι ονειρεύεται μια γυναίκα: κοινωνική θέση, έναν σύζυγο που την λατρεύει, ενδιαφέρουσα δουλειά και, φυσικά, υπέροχα παιδιά. Όμως κάτι της λείπει, ζητάει το κάτι παραπάνω. Έτσι, όταν συναντάει τον νεαρό Έρικ, τον ερωτεύεται παράφορα. Η σχέση τους δεν είχε διάρκεια` είχε πάθος. Μετά η Ιρέν άρχισε να νιώθει φόβο, έναν φόβο που άγγιζε τα όρια του πανικού απέναντι σε κάτι (ή κάποιον;). Τα απογεύματα, τριγυρισμένη από την οικογένειά της, η Αϊρήν συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι. Δεν αντέχει κάθε φορά να λέει ψέματα στον άνδρα της. Το ψέμμα αυτό είναι ασυγχώρητο για μια γυναίκα, πόσο μάλλον για μια σύζυγο και μητέρα. Με πολύ κόπο η Αϊρήν καταφέρνει να διαλύσει τον δεσμό της με τον Έρικ. Θα έλεγε κανείς, πως ξαναβρήκε τον δρόμο της και όλα θα πάνε καλά... Όμως ξαφνικά στη ζωή της Αϊρήν Βάγκνερ εμφανίζεται μια νεαρή κοπέλα, η οποία δηλώνει ότι γνωρίζει τα πάντα για την παράνομη σχέση της. Προκειμένου να κρατήσει κλειστό το στόμα της, ζητάει ένα υπέρογκο ποσο...
Ο «ΦΟΒΟΣ» (Ιταλικός τίτλος: “La Paura”, 1954) υπηρξε η πέμπτη και τελευταία συνεργασία ανάμεσα στον Ρομπέρτο Ροσελίνι και την μούσα - και τότε σύντροφό του Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Η ταινία είναι πλήρης συναισθημάτων.Εδώ συναντάει κανείς την ψυχοφθόρα ντροπή, την τυφλή οργή, την ψυχρή εκμετάλλευση, τον παράφορο έρωτα και τον ζωώδη φόβο. Ο Ροσελίνι απελευθερώνει τα..... τέρατα που κατοικούν βαθιά στις καρδιές και τις ψυχές των χαρακτήρων του.
Η Μπέργκμαν ως Αϊρήν Βάγκντερ υποφέρει, φοβάται κι ελπίζει, κι ο ρόλος της γυναίκας που έχει παγιδευτεί της ταίριαξε γάντι. Στην τελευταία ταινία της κοινής τους πορείας, ο Ροσελίνι δίνει την προτεραιότητα στον συναισθηματικό κόσμο της γυναίκας, αφήνοντας στην Μπέργκμαν ευρύ πεδίο δράσης.
Η πρωταγωνίστρια δεν παραμερίζεται όπως στο “Europa 51”, ούτε εγκαταλείπεται στην ανεξιχνίαστη παθητικότητα της φύσης, όπως στο «Η Γη του Στρόμπολι». Ο εσωτερικός κόσμος της γυναίκας αποκαλύπτεται στον θεατή σε συνάρτηση πάντα με τον εξωτερικό, περιβάλλοντα κόσμο. Τα αισθήματα, που βιώνει η πρωταγωνίστρια, είναι συνυφασμένα με πρόσωπα και γεγονότα. Η απιστία γεννάει την ενοχή, και η ενοχή με τη σειρά της σπέρνει τον φόβο. Κι ενώ ο φόβος είναι αρχικά ψυχολογικός/εσωτερικός, στη συνέχεια λαμβάνει σάρκα και οστά στο πρόσωπο της εκβιάστριας .
Ο εσωτερικός κόσμος ξεχύνεται έξω, ανύμπορος να παραμείνει ανέκφραστος. Στη σκηνή με το κονσέρτο πιάνου, η μουσική από απαλή και ανάλαφρη ξεσπάει σε ένα αγωνιώδες κρεσέντο. Η κρίση της συνείδησης, που βιώνει η πρωταγωνίστρια, συνοδεύεται από νεροποντή.
O Ροσσελίνι, ως μαιτρ του νουάρ, κατόρθωσε επιδέξια να μεταφέρει την αίσθηση της επερχόμενης καταστροφής, ενώ εντυπωσιακή είναι και η μουσική επένδυση της ταινίας, στολίδι εκ των ων ουκ άνευ κάθε ατμοσφαιρικού θρίλερ. «Και εκεί έξω ήδη καραδοκούσε ο φόβος, για να χυμήξει πάνω της αυτοστιγμεί, και με χέρι αυταρχικό έκοβε τον χτύπο της καρδιάς της», - αυτή η στροφή από τη νουβέλα μεταφέρει στην εντέλεια όλη την ατμόσφαιρα, στην οποία κινείται η ταινία.
