Αναζήτηση
Σε μια απομονωμένη λίμνη, σπαρμένη με μικρα πλωτά καλυβάκια για εκδρομείς ψαράδες, η Χιτζίν ειναι η μουγκή επιστάτης, η οποία ζει πουλώντας το κορμί της στους τουρίστες που επισκέπτονται τη λίμνη. Μια μέρα καταφθάνει ενας πρώην αστυνομικός, ο Χιουνσίκ, που κρύβει ενα φοβερό μυστικό απο το παρελθόν του. Η Χιτζίν τον παρακολουθεί με εμμονή, νιώθοντας οτι είναι και αυτός μια χαμένη ψυχή, οπως και η ίδια. Οταν ο Χιουνσίκ θα αποπειραθει να αυτοκτονήσει, η Χιτζίν θα βουτήξει κατω απο την καλύβα του και θα τον μαχαιρώσει στο πόδι, κάνοντας να βγάλει το περίστροφο απο το στόμα. Κι έτσι θα ξεκινήσει μια παράξενη ιστορία αγάπης.
Η ταινία σταθμός στην μεγάλη καριέρα του Κιμ Κι-Ντουκ. Ένας τόπος αναμνήσεων, επιθυμιών, φαντασιώσεων, εμμονών. Ένας τόπος θανάτου. Ωμό μα και σαγηνευτικό, ένα εύθραυστο παραμύθι για την ζήλια, την ενοχή και την επώδυνη αγάπη.
Βραβεία - Διακρίσεις
Βραβείο Netpac στο φεστιβάλ Βενετίας Βραβείο World Cinema στο φεστιβάλ Σάντανς Ειδικό βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο φεστιβάλ Fantasporto Μέγα Βραβείο στο φεστιβάλ Βρυξελλών Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Τορόντο Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Ρότερνταμ Σχετικά με την ταινία
Το Νησί, κατά πολλούς η σημαντικότερη ταινία της πλούσιας φιλμογραφίας του Κιμ Κι-Ντουκ, ένα αποκαλυπτικό σοκ για τους ανθρώπους του κινηματογράφου παγκοσμίως αλλά και για το ευρύτερο κοινό, καθιέρωσε αμέσως τον Κιμ Κι-Ντουκ ως έναν από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς, προπομπός ενός ολόκληρου ποταμού από νέους Κορεάτες δημιουργούς.Με όλη την απίστευτη παραγωγικότητα του Κιμ Κι-Ντουκ, Το Νησί, στο πέρασμα του χρόνου, παραμένει η πιο αινιγματική, η πιο σκοτεινή, η πιο ακραία και η πιο μυστηριώδης δημιουργία του, συνοψίζοντας σε μεγάλο βαθμό το κινηματογραφικό όραμά του, περιέχοντας συμπαγή τα αφηγηματικά χαρακτηριστικά της τέχνης του. Αναμφισβήτητα η ταινία που τον καθιέρωσε στο διεθνές καλλιτεχνικό κύκλωμα, Το Νησί, παραμένει στην μνήμη όσων το έχουν παρακολουθήσει, μια μοναχική ταινία, ένας παράξενος κόσμος. Ένα σύμπαν, εκτός χρόνου, ένας τόπος, ένα όνειρο. Ολόκληρη η ταινία θα μπορούσε να είναι το όνειρο ενός εκ των δύο πρωταγωνιστών. Καθώς η παραμυθένια λιμνοθάλασσα, πέρα από ένας τόπος κτηνώδους συναλλαγής είναι και ένας τόπος στοιχειωμένος από αναμνήσεις. Το Νησί μπορεί και να είναι ένα όνειρο, ένα κομμάτι μέσα στο κορμί της άλαλης μυστηριώδους πόρνης, μιας εκθαμβωτικής παρουσίας που έχει κερδίσει μια θέση στο πάνθεον των μοιραίων γυναικών στο σινεμά, χωρίς να πει μια κουβέντα, χωρίς να ακολουθήσει καν ένα κλισέ. Και δεν είναι η εκθαμβωτική ομορφιά της Γιουνγκ-Σου που κατακαίει το βλέμμα του θεατή, είναι μια ολόκληρη χορογραφία βλεμμάτων γεμάτων πόθο, πόνο, εκδίκηση και μίσος στο πρόσωπό της, είναι μια αθωότητα που διαστρέφεται από μια σχεδόν απολαυστική εκπόρνευση όχι για χάρη του σεξ αλλά για χάρη της εκπόρνευσης αυτής καθεαυτής.
Το Νησί είναι ένα σύγχρονο παραμύθι. Τα πάντα κυλούν στους δικούς τους ρυθμούς σε έναν κλειστό κόσμο. ‘Οπως και στα παραμύθια, τα πάντα μπορούν να συμβούν.
Οι πρωταγωνιστές σχεδόν σαν υπνωτισμένοι, ακολουθούν μια πορεία προς την επιθυμία και προς την απώθηση της επιθυμίας ταυτόχρονα, συναισθάνονται και αρνούνται να συναισθανθούν, το στοιχειώδες κοινωνικό πλαίσιο που κινούνται, σχεδόν το ίδιο το κάδρο κάθε πλάνου, φαίνεται να τους εμποδίζει να αντιδράσουν, για μία στιγμή φυσιολογικά, το “φυσιολογικό”, το “ψύχραιμο” βρίσκεται μακριά εκτός πεδίου, σύνηθες χαρακτηριστικό άλλωστε των φιλμ του Κιμ Κι-Ντουκ Με όλες τις απροσδόκητες εικόνες, τις αποτρόπαιες σκηνές να διαδέχονται ειδυλλιακά τοπία, τον θάνατο διαρκώς κι εσαεί παρόντα, την σεξουαλικότητα να δίνει τον παλμό στις φλέβες του κάθυγρου σώματος της ταινίας, την απειλή, την αναμονή του τρομακτικού να μουδιάζει τις αισθήσεις, το “Νησί” παραμένει ακαταμάχητα σαγηνευτικό, μια σκοτεινή βίαιη ελεγεία, ένα τρομακτικό παραμύθι, ένα ξόρκι, ένα παζλ που ακόμα συμπληρώνεται. Στα χρόνια που περνούν, αυτό το παραμορφωμένο είδωλο του Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας... και Άνοιξη πέρα από τη διαρκώς διογκούμενη cult φήμη του, που μεγαλώνει όσο πιο πολύ αναγνωρίζεται η σημασία του δημιουργού του, Το Νησί έχει πια καταγραφεί ως ένας από τους πιο ελκυστικούς εφιάλτες που έχει παρουσιάσει το σινεμά, ένα από τα πιο σαγηνευτικά κινηματογραφικά αινίγματα.
Ο Κιμ Κι-Ντουκ αναφέρει
Το νησί είναι ένας τόπος χυδαίος και καταστροφικός, όμως εγώ θέλησα να το μεταμορφώσω σε κάτι όμορφο και εναργές. Οι δραματικοί έρωτες σύντομα μεταλλάσσονται σε εμμονή, ακόμα και σε οργή, που μας καταπνίγουν, ακόμα και έτσι όμως, περικλείουν ισχυροί ποσότητα ενέργειας που μας κρατά ζωντανούς. Οι άνθρωποι συχνά φτάνουν σε ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις, όμως δυσκολεύονται ιδιαίτερα στο να τις εκφράσουν στο πλαίσιο των κοινωνικών δομών, οι οποίες τους καταπιέζουν και μόνο. Κι έτσι μέσα τους μεγαλώνει το μίσος και φτάνουν στο να δολοφονούν τα συναισθήματα με το μυαλό τους. Σε αυτό το φιλμ θέλησα να απεικονίσω μέσα από την εικόνα και τη δράση τα ακραία συναισθήματα που είναι τόσο δύσκολο να μεταφερθούν στην οθόνη. Ο έρωτας είναι μία μορφή ύπνωσης που οι άνθρωποι επιβάλλουν ο ένας στον άλλο κι η εμμονοληψία είναι επίσης μια μορφή ύπνωσης. Το Νησί είναι το μέρος που όλοι μας ονειρευόμαστε, όμως όταν βρεθούμε εκεί, φεύγουμε τρέχοντας λες και το βαριόμαστε. Με τον ίδιο τρόπο, το νησί ενός άνδρα είναι μία γυναίκα, το νησί μιας γυναίκας είναι ένας άνδρας. Η ακραία ψυχολογική κατάσταση των ανδρών και των γυναικών σε μια τέτοια σχέση είναι αυτό που προσπάθησα να καταγράψω,
Είναι μία όμορφη, θυμωμένη και λυπημένη ταινία, με μία περίεργη αίσθηση αρρωστημένης ποίησης, λες και ο Μαρκήσιος ντε Σαντ βγήκε περίπατο σε τοπίο παστέλ. Για μένα το ΝΗΣΙ δεν είναι μία ταινία για δολώματα και σεξ. Είναι μία κραυγή πόνου. Είναι μία πανέμορφη ταινία. Οι μικρές καλύβες έχουν διαφορετικά χρώματα. Η ομίχλη διαχέει το φυσικό φως. Τι ωραία καρτ ποστάλ που θα ήταν η εικόνα, αν δε γνωρίζαμε τη τραγική οικονομία που διαθέτει, την οδύνη που περιέχει! Ιδού, λοιπόν, ένα θέμα για διαλογισμό.
- Roger Ebert
Ο Κιμ Κι-Ντουκ μιλάει για τις ταινίες του
Ο κοινός τόπος των έργων μου είναι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Μπορεί να έχουν διαφορετικό χρώμα, διαφορετικά μάτια, οτιδήποτε, αλλά τελικά όλοι είναι ανθρώπινες υπάρξεις, μοιράζονται τα ίδια πράγματα. Αυτό που ζητάω με τις ταινίες μου είναι η επικοινωνία.
Δεν πιστεύω πως τα λόγια λύνουν κανένα πρόβλημα. Μερικές φορές η σιωπή μεταφέρει περισσότερο αληθινό συναίσθημα, ενώ οι λέξεις, υπό προϋποθέσεις, διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα.
Οι σκηνοθέτες δεν πρέπει να αποσαφηνίζουν τα πάντα στις ταινίες τους. Για μένα, η ταινία είναι μία μορφή ερώτησης που απευθύνω στους άλλους, στο κοινό. Για αυτό άλλωστε το σινεμά είναι ενδιαφέρον μέσο. Και αυτός είναι ο λόγος που οι ταινίες μου δεν δίνουν συγκεκριμένες απαντήσεις, καθώς οι απαντήσεις αλλάζουν διαρκώς όπως εξελισσόμαστε.
Η ενασχόληση μου με τη ζωγραφική με ωφέλησε αρκετά, αλλά για αρκετό καιρό επίσης τράβαγα φωτογραφίες. Δούλεψα σε πολλά εργοστάσια έτσι ξέρω καλά πώς λειτουργούν οι μηχανές. Κι αυτό με βοήθησε. Είναι σημαντική η θεωρητική και πρακτική κινηματογραφική εκπαίδευση, αλλά νομίζω πως το πιο σημαντικό είναι η εμπειρία της ζωής σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Θέλω να αναγκάσω τους ανθρώπους που στέκονται στον Πύργο της Βαβέλ να κατεβούν και να σφίξουν το χέρι μου, αυτή είναι η χειρονομία μου προς τον κόσμο, μία χειραψία στ’ αλήθεια πολύ ταπεινή. Κάνοντας ταινίες προσπαθώ να κατανοήσω τον κόσμο, αυτό τον κόσμο που απέτυχα να καταλάβω, έναν κόσμο ευγένειας και ζεστασιάς που τον παραβλέπω παρασυρμένος από μία καθ’ έξη άγνοια που με οδηγεί σε διαφορετικές θεωρήσεις της ζωής.
