Οι παλιοί, αχώριστοι φίλοι Mελάντρι, Nέκι, Σασαρόλι και Mασέτι, βρίσκονται μπροστά στον τάφο του Περότσι. Παρότι έχουν περάσει πολλά χρόνια και οι εντιμότατοι, πλησιάζουν τα εξήντα, βρίσκουν ακόμα το κέφι να εφευρίσκουν φάρσες και πάντα να εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι είναι παρέα, ακόμα και σε μέρη που δεν ενδείκνυται το χιούμορ…Αναπολούν τους παλιούς καλούς καιρούς όταν ήταν πιο κακοί και πιο διασκεδαστικοί…

Οι «Εντιμότατοι φίλοι μου» επιστρέφουν μετά από οκτώ χρόνια και προσφέρουν μια λιγότερο ξεκαρδιστική κωμωδία από την πρώτη, αλλά εξίσου αληθινή και με πηγαίο χιούμορ. Η ματιά των εξηντάρηδων πια φίλων σε σχέση με την κοινωνία και τις γυναίκες παραμένει το ίδιο «πλακατζίδικη» , μόνο που εδώ, γίνονται πιο σκληροί μεταξύ τους. Όταν ο Μασέτι, βρίσκεται σε μια στιγμή αδυναμίας, οι υπόλοιποι της παρέας ενώνονται, όχι για να τον παρηγορήσουν αλλά για να τον «στριμώξουν» αδίστακτα. Η παρέα των κατεργάρηδων μεσηλίκων δεν κουράζεται να εφευρίσκει τρόπους για να διασκεδάζει μόνο που τα βέλη επικεντρώνονται πια στα μεταξύ τους παιχνίδια, δημιουργώντας ένα μελαγχολικό, και συχνά ανήσυχο, κλίμα. Κυνισμός και πικρό χιούμορ από το δεύτερο μέρος της κωμωδίας του Μάριο Μονιτσέλι που άφησε εποχή.