Το σπίτι με τα κόκκινα φανάρια βρίσκεται στην Τρούμπα του Πειραιά και ονομάζεται Phryne’s Bar. Σ’ αυτό ζουν κι εργάζονται πέντε γυναίκες: η Ελένη, μια κοπέλα που μεγάλωσε στις όχθες του Δούναβη και σπούδασε γλυπτική στο Βουκουρέστι, αλλά η λαίλαπα του πολέμου την έφερε στην Ελλάδα, η Μαίρη που ερωτεύεται παράφορα ένα ξανθό αγόρι το οποίο μαζί της γνώρισε για πρώτη φορά τον έρωτα, η Μαρίνα, η αποκαλούμενη «πριγκίπισσα», που συναντά κρυφά ένα νεαρό φοιτητή και είναι παντελώς άβουλη στα χέρια του αδυσώπητου πατρώνου της Μιχαλιού, η Άννα η οποία κρατά καλά φυλαγμένο το μεγάλο μυστικό της, την ύπαρξη ενός παιδιού, το οποίο εκείνη σπουδάζει κρυφά, τέλος η Μυρσίνη, μια νεοφώτιστη πόρνη, η μόνη που οσφραίνεται τις επερχόμενες αλλαγές. Σε λίγο θα κλείσουν όλα τα σπίτια της Τρούμπας προς μεγάλη απογοήτευση των πατρώνων τους.

Τα “Κόκκινα φανάρια” είναι ένα τολμηρό κοινωνικό δράμα, αλλά και ένα χρονικό των τελευταίων ημερών της ζωής και του κλίματος των κακόφημων “σπιτιών” στην Τρούμπα του Πειραιά. Εκεί, οι σύγχρονες “εταίρες”, άμεσες απόγονοι της φημισμένης Φρύνης και των θεραπαίνιδων της θεάς Αφροδίτης, ξεκούραζαν στα λευκά σεντόνια των κρεβατιών τους, τους ταξιδεμένους που συναντούσαν στο μεγάλο λιμάνι. Η ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη είναι, ακόμα, μια από τις ελάχιστες ελληνικές ταινίες που ήταν υποψήφιες για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και εκπροσώπησε επάξια τη χώρα μας στο Φεστιβάλ των Καννών του 1963. Μέσα στις πέντε-συν-μία (αυτή του ηλικιωμένου ζευγαριού) καθηλωμένου στο “περιθώριο”, στο βυθό της κοινωνίας, και την εναγώνια, συχνά μάταιη, προσπάθεια των μελών του να ξεφύγουν απ’ αυτό.