Μετά την επιτυχία του Ο Αφέντης του Σπιτιού (1925) στη Δανία, ο Carl Theodor Dreyer αποδέχτηκε την πρόταση της Societe Generale des Films να κάνει μια ταινία στη Γαλλία. Αυτοί του έδωσαν την επιλογή να κάνει μια βιογραφία είτε για τη Μαρία Αντουανέτα, είτε την Αικατερίνη των Μεδίκων, είτε την Ιωάννα της Λωραίνης. Ο Dreyer θα εξομολογηθεί ότι την τελική απόφαση την πήρε τραβώντας σπίρτα. Η Ιωάννα της Λωραίνης ήταν στην επικαιρότητα εκείνη την εποχή, μια και το 1920 ήταν που η καθολική εκκλησία την είχε αναγνωρίσει ως αγία και ως μία εκ των σημαντικότερων γάλλων αγίων.

Ο Dreyer πέρασε ενάμιση χρόνο ερευνώντας όσα ιστορικά αρχεία υπήρχαν για την αγία, και εντέλει βάσισε το σενάριο του πάνω σε αυτά της δίκης της. Βέβαια, σύμπτυξε σε μία ημέρα 29 ανακρίσεις που είχαν γίνει σε βάθος 18 μηνών. Η εταιρία παραγωγής είχε αγοράσει και τα δικαιώματα του αντικομφορμιστικού βιβλίου του 1925 από τον Joseph Delteil, με τίτλο Jeanne d’Arc, αλλά παρότι αναφέρεται ως πηγή, τίποτα από αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε.

Ο Dreyer είδε τη Falconetti σε θεατρική παράσταση μιας κωμωδίας του Victor Margueritte, αλλά αρχικά δεν εντυπωσιάστηκε. Πήγε όμως και την επόμενη ημέρα, και τότε αισθάνθηκε ότι με τη βοήθεια του μακιγιάζ θα χαθεί η μοντέρνα της όψη. Η Falconetti θα αποδεχτεί αμέσως τον ρόλο, αλλά είχε την κρυφή ελπίδα ότι δεν θα χρειάζονταν να κοπούν τα μαλλιά της και ότι θα απέφευγε το μακιγιάζ. Η ηθοποιός είχε μόνο μία εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη το 1917 και μέχρι το 1946 δεν θα υπάρξει τρίτη. Ο πρώτος που είχε αποθεώσει την εικονική της ερμηνεία ήταν ο Jean Renoir.

Ο δανός δημιουργός θα κάνει επανάσταση με την επιμονή του να γυρίσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας σε κοντινά πλάνα. Επίσης, δεν επέτρεψε τελικά μακιγιάζ, προτιμώντας να έχει τις αυθεντικές εκφράσεις των ερμηνευτών του, έχοντας ως όπλο το πρόσφατα ανεπτυγμένο παγχρωματικό φιλμ, που βοηθούσε στο να φαίνεται σωστά η φυσική όψη των προσώπων. Στις τεχνικές του όμως συμπεριέλαβε και την οπτική του χαρακτήρα (ο θεατής βλέπει όσα βλέπει ο ήρωας), το ασυγχρόνιστο μοντάζ, λήψεις που παραβίαζαν τον κανόνα των 180 μοιρών, αλλά και λευκό ντεκόρ χωρίς λογικό βάθος πεδίου. Σύμφωνα με το βρετανικό ινστιτούτο κινηματογράφου, αυτές οι τεχνικές έβγαλαν το δράμα από το φυσικό τοπίο και το προώθησαν στο μεταφυσικό. Πλάι στον σκηνοθέτη, ο Rudolph Mate δοκίμασε υπερβολικά φωτισμένα πλάνα, που αναδείκνυαν λεπτομέρειες στα πρόσωπα, αλλά και πλάνα γυρισμένα από πολύ χαμηλά, που έκαναν τους ήρωες να φαντάζουν τερατώδεις.

Έχοντας στα χέρια του ένα υψηλό μπάτζετ 7 εκατομμυρίων φράγκων, ο Dreyer δημιούργησε ένα από τα πιο ακριβά σκηνικά που είχαν δημιουργηθεί ως τότε στην Ευρώπη. Οι σκηνογράφοι εμπνεύστηκαν μέσα από μινιατούρες μεσαιωνικών κάστρων, αλλά σε πολλά σημεία πρόσθεσαν αφύσικες γωνίες, που αντιστοιχούσαν στην έντονη ψυχολογική κατάσταση της κεντρικής ηρωίδας. Βέβαια, από αυτό το τεράστιο σκηνικό αποκαλύπτονται ελάχιστα επί του φιλμ, κάτι που εξόργισε τους παραγωγούς που το πλήρωσαν. Ο Dreyer όμως είχε πει ότι όλο αυτό είχε παίξει έμμεσα τον ρόλο του, επηρεάζοντας τις ερμηνείες των ηθοποιών. Τα αυθεντικά μοντέλα βρίσκονται σήμερα στα αρχεία του δανικού ινστιτούτου κινηματογράφου.

Η πρεμιέρα θα λάβει χώρα στην Κοπεγχάγη, με τη Γαλλία να καθυστερεί για αρκετούς μήνες. Σε αυτό υπαίτιοι ήταν οι γάλλοι εθνικιστές, που πολέμησαν την ταινία επειδή ο Dreyer δεν ήταν ούτε Γάλλος ούτε καθολικός. Υπήρχε ακόμα και η φήμη ότι τη γαλλίδα αγία την ερμήνευε η αμερικανή Lillian Gish. Λίγο πριν την παριζιάνικη πρεμιέρα, ο αρχιεπίσκοπος της πόλης έκοψε πλάνα του φιλμ με τη βοήθεια των κρατικών λογοκριτών. Ο Dreyer εξοργίστηκε, αλλά δεν μπορούσε να κάνει το παραμικρό.

Μετά από πυρκαγιά στα βερολινέζικα στούντιο της UFA τον Δεκέμβριο του 1928, που φιλοξενούσαν την αρχική κόπια της Δανίας, αυτή θεωρήθηκε χαμένη. Ο Dreyer αναγκάστηκε να μοντάρει όσα είχε στα χέρια του, χρησιμοποιώντας ακόμα και κομμένο από τον ίδιο υλικό. Αυτή η κόπια ήταν που συνήθως προβάλλονταν επί δεκαετίες, μαζί με την παριζιάνικη που είχε τις περικοπές. Μέχρι που το 1981 βρέθηκε μία αυθεντική κόπια, όπως είχε προβληθεί στην Κοπεγχάγη, σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο σε προάστιο του Όσλο. Ήταν μέσα σε ένα πακέτο που είχε σταλθεί το 1928 από τη Δανία σε έναν ψυχίατρο του νοσοκομείου, τον Δρ Harald Arnesen. Ο γιατρός ενδιαφέρονταν τότε για τη γαλλική επανάσταση, αλλά κανείς δεν γνωρίζει το ποιος έστειλε το πακέτο και γιατί. Η ειρωνεία ήταν πως η ταινία δεν είχε προβληθεί καν στη Νορβηγία.

Τόσο η ταινία, όσο και η ερμηνεία της Maria Falconetti (Renee Jeanne Falconetti) θεωρούνται από τις σημαντικότερες και αρτιότερες της έβδομης τέχνης.

Ενώ η μουσική των βωβών ταινιών παίζονταν ζωντανά στις αίθουσες, αυτή των Pouget/Alix ηχογραφήθηκε εν μέρει το 1929 σε δίσκο 78 στροφών.

Σχεδόν σε κάθε επανέκδοση άλλαζε η μουσική (συνήθως προτιμούσαν κλασική), με τον Dreyer να μην εγκρίνει καμία εκδοχή μέχρι και τον θάνατο του το 1968. Από το 1983 εμφανίστηκαν αρκετές νέες συνθέσεις ειδικά για την ταινία, από καλλιτέχνες όπως οι Ole Schmidt, Cat Power, Roger Eno και Pacific Chorale.