Τα μέλη μιας αποτυχημένης συμμορίας αποφασίζουν να διαρρήξουν ένα χρηματοκιβώτιο, με σκοπό να πιάσουν την καλή. Τίποτα όμως δεν θα πάει καλά… Επιμένοντας στην αγαπημένη του θεματική, αυτή της αποτυχίας, ο Μονιτσέλι σκηνοθέτησε μια ταινία πολιτική και κοινωνική, που με τον τρόπο της αποτελεί κλείσιμο και αφετηρία μιας νέας περιόδου στο ιταλικό σινεμά. Η συμμορία της πλάκας (την οποία ούτε η αστυνομία παίρνει στα σοβαρά!) που προσπαθεί να ληστέψει ένα ενεχυροδανειστήριο, γίνεται ο καθρέφτης ολόκληρης της Ιταλίας, μιας Ιταλίας που δεν έχει ακόμη συνέλθει από τον πόλεμο όπου η όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων εξαναγκάζει τον πολίτη σε μια συνεχή πάλη με τις αντιξοότητες της ζωής. Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, του οποίου η καριέρα δεν είχε ακόμη απογειωθεί (η φελινική Ντόλτσε Βίτα ήρθε λίγα χρόνια αργότερα), κάνει μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του. Ο Τοτό υπογραμμίζει την κατεύθυνση της ταινίας, το «γλίστρημα» από μια εποχή σε μιαν άλλη, καθώς ενσαρκώνει έναν γέρο «δάσκαλο» που περνά στους αρχάριους την τέχνη τού να ανοίγεις θησαυροφυλάκια, ενώ ο Κάρλο Πισακάνε μένει στην ιστορία με το όνομα Καπανέλε, όνομα του χαρακτήρα που ενσάρκωσε.