Σημείωμα του σκηνοθέτη Γιάννη Μόρτζου για την παράσταση και τον νέο χώρο:
Για πρώτη φορά έβλεπα έργο του μεγάλου αυτού Ρώσου συγγραφέα ως σπουδαστής – ηθοποιός στην σχολή του Θ. Τέχνης σκηνοθετημένο από τον Κάρολο Κουν και με πρωταγωνιστή τον ίδιο στον “Θείο Βάνια”.
Μαγεύτηκα και είπα αμέσως, αν αυτό είναι το θέατρο, τότε καλά έκανα και διάλεξα αυτό το δύσκολο επάγγελμα. Την ίδια στιγμή όμως αναλογίστηκα πόσος κόπος και με πόση επιμονή και σκληρή δουλειά με περίμενε.
Ευτυχώς μπορώ να πω πια σήμερα, ότι η ζωή μου και το θέατρο είναι ταυτόσημες έννοιες και είμαι ευτυχισμένος που μεγάλωσα και ζυμώθηκα με αυτά τα αθάνατα έργα που πάντα θα προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες στην ευτυχία της ανθρωπότητας. Πιστεύω, έπειτα από όλες τις μελέτες που έχω κάνει, ότι ο Τσέχοφ είναι ο Μέγιστος συγγραφέας του 20ου αιώνα.
Επειδή ήταν από μικρός άρρωστος (φυματικός), προσπάθησε με ήρεμη απαντοχή να προσφέρει όλες τις ψυχικές και σωματικές του δυνάμεις για να βοηθήσει τους συνανθρώπους του με “έργο και λόγο”.
Ο μύθος εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας σαν μια μουντή, φθινοπωρινή μέρα. Το φθινόπωρο μιας ολόκληρης κοινωνίας. Η δράση είναι ανεπαίσθητη, ο διάλογος καθημερινός. Οι χαρακτήρες κυκλοφορούν, ζουν και μιλάνε, όμως σπάνια εκφράζουν με τα λόγια αυτά που διαδραματίζονται στα βάθη της ψυχής τους. Τα γεγονότα είναι απλά, ασήμαντα εξωτερικά. Και όμως υπάρχει φοβερό κρυμμένο πάθος. Βαθιά αισθήματα, ανεκπλήρωτοι έρωτες.
Η συμμετοχή μου σε αυτήν την προσπάθεια, με γεμίζει με δέος αλλά και αισιοδοξία ότι στο τέλος θα παρουσιάσουμε στους απαιτητικούς θεατές μας μια πρόταση χωρίς ψευτομοντερνισμούς, εντυπωσιακά εφέ και καρικατούρες.
Έχω την μεγάλη ευχαρίστηση να συνεργάζομαι με ένα επιτελείο εκλεκτών μαστόρων ηθοποιών, που πονάνε το λειτούργημα τους, που έχουν δώσει στο παρελθόν άριστα δείγματα της τέχνης τους και του ήθους τους.
Ευχαριστώ τον Μεγάλο Θεατράνθρωπο Λυκούργο Καλλέργη, γιατί οι μεταφράσεις του στον Τσέχοφ, παραμένουν αξεπέραστες.
Ευχαριστώ όλους τους συναδέλφους μου ηθοποιούς παλαιούς και νεώτερους, τον μουσικό, την σκηνογράφο, που με τόση αγάπη “δούλεψαν” μαζί μου και μου έδωσαν σπάνιες στιγμές χαράς, γνώσης, φαντασίας και δημιουργίας.
Ευχαριστώ την Μαίρη Βιδάλη που μου έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθώ με τον “φάρο” της νεώτερης θεατρικής δημιουργίας.
Οι συνεργασίες μας ήταν πάντα ευτυχισμένες γιατί η Μαίρη είναι μια ακούραστη και φανατική με την δουλειά της, ερωτευμένη με το καλό ποιοτικό θέατρο που το υπηρετεί πολλά χρόνια με πίστη και αφοσίωση χωρίς εκπτώσεις. Είναι ιδανική να δημιουργεί τις καλύτερες συνθήκες δουλειάς.
Η αναζήτηση της την έφερε τώρα τελευταία σε αυτή τη γωνιά της Αθήνας, σε μια ατμοσφαιρική αίθουσα, για παραστάσεις ρεπερτορίου και είναι αποφασισμένη να την μετατρέψει σε χώρο πνευματικής και ψυχαγωγικής ανάτασης. Πιστεύω ότι εδώ μπορούν να γίνουν θαυμάσιες θεατρικές και γενικά πολιτιστικές εκδηλώσεις. Καλή τύχη.

Σε μια φιλόξενη θεατρική φωλιά, μεταμόρφωσε η Μαίρη Βιδάλη, το χώρο όπου στεγάζει πλέον το Διάχρονο Θέατρο τις μελέτες του. Στην οφ Μπροντγουέι Αθήνα στο Νέο Κόσμο, εκεί που το θέατρο μπορεί ακόμα να γίνεται κομμάτι της γειτονιάς, η Μαίρη Βιδάλη δημιούργησε στην οδό Πυθέου 52. Δημιούργησε έναν ευέλικτο πολιτιστικό κύτταρο, όπου θα γίνονται σπουδές κλασικών κειμένων, μελέτες άπαιχτων ελληνικών έργων, παρουσιάσεις αυτών, μαθήματα δραματικής τέχνης, σεμινάρια παιχνιδιού κούκλας για τους λιλιπούτειους θεατρόφιλους και γενικότερα η τέχνη σε διαφορετικές μορφές της θα βρίσκει βήμα έκφρασης.
Τον φετινό χειμώνα (Οκτώβριο) το Διάχρονο Θέατρο θα εγκαινιάσει τον χώρο με την παρουσίαση της πρώτης του σπουδής πάνω στον «Γλάρο» του Τσέχοφ, (αφού το 2010 είναι έτος Τσέχοφ) με τη μετάφραση του Λυκούργου Καλέργη, σε διδασκαλία του Γιάννη Μόρτζου.
«Με τον «Γλάρο», τη δέκατη δουλειά του, το Διάχρονο Θέατρο βρίσκει επιτέλους την δική του «θάλασσα», σημειώνει χαρακτηριστικά η ιδρύτρια του Μαίρη Βιδάλη. «Εδώ θα δείτε παλιούς, νέους και αγαπημένους σας καλλιτέχνες να μαθητεύουν κάθε χρόνο πάνω σε κλασικά κείμενα, παράλληλα να παρουσιάζουν άπαικτα ελληνικά έργα και κάθε χρόνο για τους μικρούς μας φίλους ένα παραμύθι με κούκλες. Τα καλοκαίρια θα συνεχίζουμε στα φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού, τις περισσότερες φορές με αρχαία ή αναγεννησιακά κείμενα. Το θέατρο είναι τρόπος ζωής και τούτο το Εργαστήρι ο τόπος που η ψυχή μας δεν θα γεράσει.»