Αγαπημένοι καλλιτέχνες σμίγουν σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς προσφέροντας την τέχνη τους «για να διασκεδάσουν τον υλικό και ηθικό πόνο» μας. Η σκηνή του «Τροχόσπιτου» δοκιμάζει να ανανεώσει μια ξεχασμένη αθηναϊκή διασκέδαση: το βαριετέ.

Με ευρωπαϊκές καταβολές το «θέατρο ποικιλιών» (theatre des varietes) έφθασε στη χώρα μας στην εκπνοή του 19ου αιώνα, για να γίνει ένα κοσμαγάπητο μεικτό θέαμα με ηθοποιούς, τραγουδιστές, ζώα, παλαιστές, μίμους, κλόουν, ανδρείκελα, ακροβάτες και ταχυδακτυλουργούς σε μουσικά, δραματικά ή κωμικά «νούμερα», τραγούδια, παιχνίδια και χορούς.

Σε μία εποχή δύσκολη, όπου η διασκέδαση αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία στη ζωή μας, το Τροχόσπιτο επαναφέρει αυτήν την ξεχασμένη από καιρό αθηναϊκή συνήθεια. Με παρεΐστικη διάθεση και απλότητα, παρουσιάζει επί σκηνής γνωστούς και αγαπημένους καλλιτέχνες, σε ρόλους πολύ διαφορετικούς απ’ ότι τους έχουμε συνηθίσει, σε ένα θέαμα με
τραγούδια και μουσικές, αλλά και παρλάτα και άλλα διασκεδαστικά νούμερα. «Μία βραδιά γεμάτη τραγούδι, διασκέδαση και ίσως συγκίνηση, που σκοπό έχει να διασκεδάσει όχι μόνο το κοινό, αλλά και όλους εμάς που συμμετέχουμε», μας πληροφορεί ο παρουσιαστής της βραδιάς Γιώργος Νανούρης.

Ο «περιοδεύων» χαρακτήρας του Τροχόσπιτου ταιριάζει απόλυτα με το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο του Βαριετέ και με την ποικιλία των «νούμερων» που περιλαμβάνει. Το Τροχόσπιτο θυμάται με τρυφερότητα το είδος που διασκέδασε τόσες γενιές και κάνει «χάρισμα» στους θεατές δύο βραδιές γεμάτες θέαμα και γέλιο, με άρωμα παλιάς Αθήνας.

Το Βαριετέ ξεκίνησε από την Ευρώπη και διαμορφώθηκε από τον συνδυασμό του γαλλικό cafe-chantant (καφέ σαντάν) και το αγγλικού μιούζικ χολ. Το είδος γνώρισε πολλές διαφοροποιήσεις από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή. Έφτασε στην Ελλάδα στα τέλη του 19ου αιώνα και έγινε το πιο αγαπημένο λαϊκό θέαμα, που παιζόταν σε μεγάλα και μικρά θέατρα, ανοιχτά και κλειστά. Ηγετική φυσιογνωμία του είδους ήταν ο Αττίκ, ο οποίος στη δεκαετία του 1930 ανανέωσε το είδος και δημιούργησε μία νέα μορφή με περισσότερο καλλιτεχνικό χαρακτήρα, που θύμιζε μουσικοφιλολογική μπουάτ.

Οι αυτοσχεδιασμοί ήταν βασικό στοιχείο στο σπονδυλωτό του θέμα και κύρια μορφή σε αυτό ο κονφερανσιέ που έδινε μία ακόμη πιο κωμική νότα στο θέαμα. Στις δεκαετίας του ’50 και ’60 το Βαριετέ άρχισε να φθίνει σαν είδος, μέχρι που οι παραστάσεις του σταμάτησαν εντελώς, καθώς η τηλεόραση άρχισε να γίνεται η κύρια διασκέδαση του κοινού.