Ένας πατέρας διασχίζει με τον γιο του την κατεστραμμένη Αμερική. Τίποτα δεν κινείται στο ερημωμένο τοπίο εκτός από τη στάχτη στον άνεμο. Το κρύο είναι τόσο τσουχτερό που ραγίζει πέτρες, ενώ μόλις χιονίσει όλα γίνονται γκρίζα. Ο ουρανός είναι πάντα σκοτεινός. Προορισμός τους είναι η ακτή, αν και δεν γνωρίζουν τι θα βρουν εκεί. Μαζί τους έχουν μόνο ένα πιστόλι, για να μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους από τις συμμορίες που παραμονεύουν στον δρόμο, τα ρούχα που φοράνε, ένα καροτσάκι με τροφή και, βέβαια, ο ένας τον άλλον.

Ο Σκηνοθέτης

Ο Τζον Χίλκοουτ γεννήθηκε το 1961 στην Αυστραλία. Μεγάλωσε στην Αμερική, τον Καναδά και τη Βρετανία. Μια επιθυμία για καριέρα στις Καλές Τέχνες τον οδήγησε να εγγραφεί στη Σχολή Κινηματογράφου Swinburne της Αυστραλίας, όπου και γύρισε 2 μικρού μήκους φιλμ. Η καριέρα του εκτοξεύτηκε όταν ανέλαβε τη σκηνοθεσία και το μοντάζ videoclips τραγουδιστών, όπως οι Νικ Κέιβ, INXS, Depeche Mode κ.ά. το 1988 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, με τίτλο "Ghosts… of the Civil Dead". Το φιλμ προτάθηκε για 9 βραβεία Australian Film Institute. Η επόμενη ταινία του, "To Have and to Hold", προβλήθηκε το 1996. Το 2005 σκηνοθέτησε τους Γκάι Πιρς, Ρέι Γουίνστοουν, Ντάνι Χιούστον, Τζον Χερτ και Έμιλι Γουάτσον στο "The Proposition". Η ταινία απέσπασε 13 κινηματογραφικά βραβεία.


Οι Πρωταγωνιστές

Ο Βίγκο Μόρτενσεν γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1958 και έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο με ένα μικρό ρόλο στην ταινία "Μάρτυρας Εγκλήματος" του Πίτερ Ουίαρ. Από τότε έχει συμμετάσχει σε πάνω από 30 ταινίες, μεταξύ των οποίων το "Crimson Tide" του Τόνι Σκοτ, "Ο Ινδιάνος Δρομέας" του Σον Πεν, "The Portrait of a Lady" της Τζέιν Κάμπιον, "Υπόθεση Καρλίτο" του Μπράιαν Ντε Πάλμα, "Η Επίλεκτη" του Ρίντλεϊ Σκοτ και "A Perfect Murder" του Άντριου Ντέιβις. Κατάφερε να αποκτήσει μεγάλη φήμη όταν αντικατέστησε τον Στιούαρτ Τάουνσεντ για το ρόλο του Άραγκορν στην επική τριλογία του Πίτερ Τζάκσον, "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών". Το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας, με τίτλο "Η Επιστροφή του Βασιλιά", απέσπασε 11 βραβεία Όσκαρ και χάρισε το Screen Actors' Guild Award στον Μόρτενσεν και στους συμπρωταγωνιστές του. Έχει συνεργαστεί με τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ στις ταινίες "Το Τέλος της Βίας" και "Επικίνδυνες Υποσχέσεις", για τις οποίες απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Για τη δεύτερη ταινία μάλιστα προτάθηκε για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου.

Ο Κόντι Σμιτ-ΜακΦι γεννήθηκε το 1996 και προέρχεται από οικογένεια ηθοποιών. Η μεγαλύτερη αδερφή του Σιανόα πρωταγωνιστούσε στη δημοφιλή αυστραλιανή σειρά "Neighbours". Ο πατέρας του Άντι έχει εμφανιστεί σε αρκετές ταινίες και τηλεοπτικά σόου στην Αυστραλία. Το 2007 ο μικρός Κόντι συμμετείχε στην ταινία "Romulus, my Father" με τους Έρικ Μπάνα και Φράνκα Ποτέντε. Στη συνέχεια πήρε μέρος στις αυστραλιανές παραγωγές "Stranded" και "End of Town" αλλά και στην τηλεοπτική σειρά του Στίβεν Κινγκ "Nightmares and Dreamscapes".

Η Σαρλίζ Θερόν γεννήθηκε το 1975 στη Νότια Αφρική. Στην ηλικία των 16 ξεκίνησε την καριέρα της ως μοντέλο έχοντας κερδίσει ένα τοπικό διαγωνισμό μόντελινγκ. Εργαζόταν ως μοντέλο στην Ευρώπη αλλά τελικά κατέληξε στην Νέα Υόρκη. Το μόντελινγκ δεν την κέρδισε ποτέ και η Θερόν στράφηκε στο μπαλέτο ώσπου ένας τραυματισμός στο γόνατο έβαλε φρένο στην καριέρα της ως χορεύτρια. Στα 18 της, η μητέρα της την έπεισε να πάει στο Λος Άντζελες για να αναζητήσει καριέρα στην κινηματογραφική βιομηχανία. Ο πρώτος της ρόλος ήταν το 1996 στην ταινία "2 Days in the Valley". Ακολούθησαν ταινίες όπως "Ο Δικηγόρος του Διαβόλου", "Mighty Joe Young", "Η Γυναίκα του Αστροναύτη", "The Yards", "Men of Honor", "Γλυκός Νοέμβρης", "15 Minutes", "Πρόσωπο στα Σύννεφα" και "Ληστεία αλά Ιταλικά". Η ερμηνεία της στην ταινία "Monster" της χάρισε το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου αλλά και Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ερμηνείας σε Δράμα. Η Θερόν βρέθηκε ξανά υποψήφια για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου στην ταινία "Άνιση Μάχη" και θεωρείται πλέον από τις πιο ταλαντούχες νέες ηθοποιούς του Χόλιγουντ. Πέρσι συμμετείχε στο φιλμ "Τα Σύνορα της Μοναξιάς" του Γκιγιέρμο Αριάγκα.


Ο Συγγραφέας

O Kόρμακ MακKάρθι γεννήθηκε το 1933 στο Tενεσί και σήμερα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Aμερικανούς συγγραφείς. Ήδη με το πρώτο του μυθιστόρημα, "The Orchard Keeper" (1965), κέρδισε την ομόφωνη αποδοχή της κριτικής, καθώς και το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του Iδρύματος Φώκνερ. Aκολούθησαν τα μυθιστορήματα "Child of God" (1973), "Suttree" (1979) και "Blood Meridian" (1985). Tο 1992, εκδίδοντας το "Όλα τα Όμορφα Άλογα", γνωρίζει μεγάλη εμπορική επιτυχία και βραβεύεται με δύο "δύσκολα" βραβεία, το Eθνικό Bραβείο Bιβλίου και το Bραβείο Kριτικών. Tην ίδια επιτυχία γνώρισαν και τα δύο επόμενα βιβλία της τριλογίας του, τα μυθιστορήματα "Το πέρασμα" και "Πεδινές πολιτείες". Tο μυθιστόρημά του "O δρόμος" κυκλοφόρησε στις HΠA το 2007 και βραβεύτηκε με το Πούλιτζερ λογοτεχνίας. Τα βιβλία του "Όλα τα όμορφα άλογα" και "Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους" μεταφέρθηκαν με επιτυχία στον κινηματογράφο.


Λίγα Λόγια για την Παραγωγή


Φαινομενικά, μια ιστορία με σενάριο που έχει να κάνει με την καταστροφή του πλανήτη και περιλαμβάνει κανιβαλισμό, ωμότητες και άλλα ανήθικα στοιχεία δεν είναι και το πιο ωραίο υλικό για μια "pop corn ταινία". Και παρόλο που αρκετά studios αρχικά απέρριψαν το συγκεκριμένο project για διάφορους λόγους, οι παραγωγοί, ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί της ταινίας ήταν απόλυτα πεπεισμένοι ότι το βιβλίο του Κόρμακ ΜακΚάρθι θα μπορούσε να γίνει μια υπέροχη ταινία.

Στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου, οι συντελεστές πάσχισαν αρκετά για να διατηρήσουν την απλή, σπαρακτική αμεσότητα του βιβλίου, περιλαμβάνοντας ταυτόχρονα και κάποιες παγκόσμιες αλήθειες έτσι ώστε μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας για το τέλος της Γης να μπορεί να ταυτιστεί με τους κοινούς φόβους της μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχής- η παγκόσμια υπερθέρμανση, η οικονομική αβεβαιότητα και η πιθανότητα μιας μνημειώδους φυσικής καταστροφής εξαιτίας της ανθρώπινης κακομεταχείρισης του πλανήτη. "Ξεφύγαμε από το βιβλίο" δηλώνει ο Τζον Χίλκοουτ. "Στο βιβλίο ήταν περισσότερο σαν πυρηνικός χειμώνας- τα πάντα ήταν εντελώς καλυμμένα με στάχτη και απόλυτα μονοχρωματικά με μια λεπτή στρώση μαύρου καπνού και στάχτης στον αέρα".

Ο Βίγκο Μόρτενσεν υποστήριξε τον ρόλο του όπως έπρεπε. Παρόλο που τη στιγμή που του προτάθηκε αυτή η δουλειά βρισκόταν σε μια περίοδο έντονη επαγγελματικά και αναζητούσε ένα διάλειμμα, όταν έλαβε το σενάριο και διάβασε το βιβλίο, δέχτηκε αμέσως. "Σκέφτηκα "Ουάου, θα ήταν πολύ δύσκολο να πω όχι σε κάτι σαν αυτό, σε έναν τέτοιο ήρωα". Είναι ένα από αυτά τα βιβλία που δύσκολα σταματάς να διαβάζεις, από τη στιγμή που το ξεκινάς, θες να μάθεις τη συνέχεια" υποστηρίζει ο ηθοποιός.

Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το βιβλίο "Ο Δρόμος", επιλέχθηκε από την Όπρα Γουίνφρεϊ για τη λίστα των βιβλίων που την έχουν επηρεάσει, γεγονός που το βοήθησε να γίνει γνωστό στο ευρύ κοινό, να γίνει αποδεκτό από μεγάλη μερίδα αναγνωστών αλλά και βιβλιοκριτικών. "Ο λόγος που τόσοι άνθρωποι έχουν διαβάσει αυτό το βιβλίο" δηλώνει ο Μόρτενσεν "είναι ότι άγγιξε μια χορδή της Αμερικής. Η ιστορία του είναι παγκόσμια. Κάθε γονιός που νοιάζεται για το παιδί του έχει αυτά τα αισθήματα, τις αμφιβολίες, τους φόβους, τις έγνοιες. Τι πρόκειται να συμβεί όταν πεθάνω; Το παιδί μου θα είναι εντάξει; Αν το παιδί μου αρρωστήσει, τι θα συμβεί; Όμως το κυριότερο είναι το τι θα συμβεί όταν δεν θα βρίσκομαι εδώ". Σε αυτή την ιστορία, όπως σημειώνει ο Μόρτενσεν, αυτή η βασική ανθρώπινη έγνοια λαμβάνει χώρα σε ένα "γυμνό" σύμπαν, όπου κάθε ανθρώπινη σιγουριά έχει εξανεμιστεί. "Όλα έχουν οδηγηθεί στα άκρα. Δεν είναι απλώς ότι μπορεί εγώ να έχω πεθάνει και να φροντίσει το παιδί μου η μητέρα του ή η θεία του, κάποιο συγγενικό μέλος ή άτομο της ευρύτερης κοινωνίας. Δεν υπάρχει κανείς. Μηδέν! Αν εγώ φύγω, θα είναι μόνος του στον κόσμο. Όσο υπερβολικό κι αν είναι, αφορά τους ανθρώπους όλου του κόσμου και τις οικογένειές τους. Κάθε πατέρα, κάθε μητέρα, το πώς αισθάνονται για το παιδί τους. Χρειαζόταν λοιπόν να κοιτάξω βαθιά μέσα μου για να υποδυθώ αυτό τον ρόλο".

Η ιστορία του "Δρόμου" είναι απλή και παρόλο που υπάρχουν και άλλοι ήρωες, έχει να κάνει με τη σχέση πατέρα και γιου. Ο Μόρτενσεν δηλώνει ότι τα βαθιά ερωτήματα που πηγάζουν από το βιβλίο ήταν αυτά που τον οδήγησαν στην ενσάρκωση του ρόλου του. "Εξαιτίας τού τι πραγματεύεται η ιστορία και των σκέψεων που είχα όταν πρωτοδιάβασα το σενάριο και το βιβλίο, σκέφτηκα τι συμβαίνει και τι μπορεί να φέρει το μέλλον. Όταν δεν θα είμαστε πια στη Γη, τι θα σημαίνει αυτό; Κατά κάποιον τρόπο, αυτό είναι το θέμα της ταινίας. Τι συμβαίνει όταν σου παίρνουν τα πάντα; Εννοώ τα πάντα! Υπάρχουν δύο άνθρωποι, αυτός ο άντρας και αυτό το αγόρι. Και όταν σκέφτεσαι ότι τίποτα άλλο δεν μπορεί να γίνει, το αγόρι χάνει τα πάντα. Αυτή είναι μια πολύ καλή συνταγή για ένα δράμα, αν τη χειριστούν σωστά. Όταν σου παίρνουν τα πάντα, πώς συμπεριφέρεσαι, πώς αντιδράς; Πώς χειρίζεσαι ανθρώπους που φοβάσαι ότι μπορεί να πάρουν περισσότερα πράγματα από σένα; Ή ανθρώπους που έχουν πράγματα που εσύ δεν έχεις; Και όταν κουράζεσαι, όταν τους φοβάσαι, πώς αντιδράς; Επιθετικά; Ίσως κάποιες φορές. Προσπαθείς να μείνεις μακριά τους; Πιθανόν. Αν νομίζεις ότι μπορείς, παίρνεις τα πράγματά τους; Κάποιες φορές το κάνεις, ακόμη κι αν θεωρείς τον εαυτό σου ένα καλό παιδί. Όλα αυτά τα πράγματα συμβαίνουν στην ιστορία μας".

Μια διαφορά σε σχέση με το βιβλίο είναι η έντονη παρουσία στην ταινία της συζύγου του ήρωα. Η σχέση ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα περιγράφεται μέσα από flashbacks, από ονειροπολήσεις του άντρα, που είναι κάτι σαν ένα είδος ελιξήριου, μικρά κομμάτια ανθρωπιάς που του έχουν απομείνει στον έρημο πλέον κόσμο. Εκτός από τα σκαμπανεβάσματα στη σχέση του ζευγαριού, τα flashbacks χρησιμεύουν επίσης ως κάποιες στιγμές φωτός, ήλιου, μουσικής και ευτυχίας, στιγμές που λείπουν από τον πλέον "γυμνό" κόσμο της ταινίας.

Η ιστορία του "Δρόμου" είναι πράγματι "σκοτεινή", έχει να κάνει με την επιβίωση αλλά και με την ελπίδα για έναν κόσμο, όπου η πιθανότητα εξολόθρευσής του είναι τόσο έντονη σε όλους μας, ώστε είναι ωραίο να ξέρουμε ότι θα μπορούσαμε να πάμε μπροστά, ακόμη κι αν γινόταν μια καταστροφή. Για τον παραγωγό Στιβ Σουόρτζ, "δεν τέθηκε ποτέ το ερώτημα σε μας αν θα θέλαμε να κάνουμε αυτή την ταινία, αφού διαβάσαμε το βιβλίο. Από τα μέσα του 20ου αιώνα ο κόσμος αναρωτιόταν αν το ανθρώπινο είδος έτεινε να εξαφανιστεί. Όμως, όπως φαίνεται, από την αρχή αυτού του αιώνα, ο κίνδυνος είναι πλέον πιο ορατός παντού. Ο κόσμος σκέφτεται όλο και περισσότερο το τέλος του κόσμου. Και "Ο Δρόμος" παρουσιάζει μια τέτοια εικόνα". Ωστόσο, όπως προσθέτει ο Σουόρτζ, "Ο Δρόμος" είναι και μια ιστορία τρόμου, μια οικολογική καταστροφή, μια ιστορία μετα-πυρηνικής αποκάλυψης. Από την 11η Σεπτεμβρίου 2001, οι άνθρωποι έχουν κάποια αιτία να φοβούνται και "πρόκειται να φοβηθούν βλέποντας την ταινία. Και ο Χίλκοουτ είναι ιδιοφυία στο να δημιουργεί ένταση στην οθόνη, που σε κάνει να στριφογυρίζεις στο κάθισμά σου".