Αναζήτηση
The artist - iShow.gr
The artist  
2011
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
VIDEO
The artist - iShow.gr
Είδος
Ρομαντική κομεντί με δραματικές επιρροές γαλλικής παραγωγής 2011
Διάρκεια
100'
Συντελεστές
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
VIDEO
Υπόθεση
Κωμωδία
Δραματική
Το 1927 στο Χόλιγουντ, ο γοητευτικός Ζορζ Βαλεντίν, ένας από τους μεγαλύτερους αστέρες του βωβού κινηματογράφου, αρχίζει να συνειδητοποιεί πως η έλευση του ήχου θα σημάνει αναπόφευκτα το τέλος της καριέρας του. Την ίδια στιγμή, η Πέπι Μίλερ, μια όμορφη, όσο και φιλόδοξη στάρλετ, την οποία ο Βαλεντίν βοήθησε στα πρώτα της βήματα, θα αρπάξει την ευκαιρία να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα, καθώς εντελώς αναπάντεχα θα βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιότητας, ως μία από τις πλέον υποσχόμενες εκπροσώπους του ομιλούντος κινηματογράφου. Άραγε υπάρχει πλέον η δυνατότητα να διατηρηθεί μια ειλικρινής σχέση ανάμεσά τους...;
Trailer
Φωτογραφίες
Πληροφορίες
Αυθεντικό άρωμα Χόλιγουντ μας επιφυλάσσει η νέα δημιουργία του Μισέλ Χαζαναβίσιους («OSS 177: Αποστολή στο Κάιρο», «Ο Κατάσκοπος που Γύρισε από το… Ρίο! Μυστικός Πράκτορας OSS 177»). Ο ταλαντούχος Γάλλος σκηνοθέτης και σεναριογράφος δικαιώνεται απόλυτα για την έμπνευση και, κυρίως, για την τόλμη του να παρουσιάσει εν έτει 2011 μια ταινία που, εκτός από ασπρόμαυρη, είναι και σχεδόν ολόκληρη βωβή, αποσπώντας το εγκάρδιο χειροκρότημα του κοινού στο 64ο Φεστιβάλ Καννών. Το «The Artist» είναι ένας πρωτότυπος, συγκινητικός και εξαιρετικά απολαυστικός φόρος τιμής σε πρωτοπόρους της Έβδομης Τέχνης, όπως ο Φριτς Λανγκ, ο Ερνστ Λιούμπιτς και ο Φρίντριχ Βίλελμ Μουρνάου. Απέσπασε βραβείο ερμηνείας στις Κάννες για τον μόνιμο πρωταγωνιστή του Χαζαναβίσιους, τον χαρισματικό Ζαν Ντιζαρντέν.

Το ‘The Artist” στον δρόμο για τα Oscar 2012
Καλύτερη ταινία για την Ένωση Κριτικών της Νέας Υόρκης
Στις 10 καλύτερες ταινίες της χρονιάς σύμφωνα με το National Board of Review
5 υποψηφιότητες στα Independent Spirit Awards


Η ταινία απέσπασε 6 υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες
(Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Α΄Ανδρικού Ρόλου, Β΄Γυναικείου Ρόλου, Μουσικής)


400.000 θεατές το πρώτο τετραήμερο προβολής στη Γαλλία


Το «The Artist», η ταινία αποκάλυψη του φεστιβάλ Καννών, που χάρισε στον πρωταγωνιστή της Ζαν Ντιζαρντέν το βραβείο Α΄ Ανδρικού ρόλου, πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στη Γαλλία συγκεντρώνοντας 400.000 θεατές το πρώτο τετραήμερο προβολών. Η ταινία αυτή την εβδομάδα ανοίγει σε 40 ακόμη αίθουσες στη Γαλλία, ενώ ετοιμάζεται για την επίσημη πρεμιέρα της σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Στην Αμερική τα δικαιώματά της ταινίας έχει αποκτήσει το πανίσχυρο στούντιο The Weinstein Company, καθιστώντας την ταινία ένα από τα φαβορί για τις προτάσεις του Oscar Καλύτερης Ταινίας, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών.


Ανατρέποντας τους κανόνες & παίζοντας με τους κώδικες.
Η απίθανη ιστορία πίσω από το «The Artist» δια στόματος Μισέλ Χαζαναβίσιους

Πριν από 8 περίπου χρόνια μου γεννήθηκε η ιδέα να γυρίσω μια βωβή ταινία. Σκοπός μου ήταν να αποτίνω φόρο τιμής σε σκηνοθέτες που θαυμάζω απεριόριστα, όπως ο Χίτσκοκ, ο Φριτς Λανγκ, ο Λιούμπιτς και ο Μουρνάου, οι οποίοι παρουσίασαν ορισμένα από τα κορυφαία δείγματα της δουλειάς του την εποχή του βωβού κινηματογράφου. Παράλληλα, όμως, ήθελα να εξερευνήσω και τα όριά μου, τις δυνατότητές μου ως δημιουργός. Στις ταινίες του βωβού, από τη στιγμή που δεν ακούγονται καθόλου διάλογοι, τα πάντα έχουν να κάνουν με τη δύναμη των εικόνων και τα συναισθήματα που αποπνέουν αυτές. Συναισθήματα για τα οποία κύριος υπεύθυνος είναι ο σκηνοθέτης. Η πρόκληση, λοιπόν, ήταν εξαιρετικά μεγάλη.

Η σημαντική επιτυχία των δύο προηγούμενων ταινιών μου με ήρωα τον μυστικό πράκτορα OSS 117, ήταν ουσιαστική εκείνη που με βοήθησε σε πρώτη φάση να επικοινωνήσω την ιδέα μου. Και η αντίδραση των περισσοτέρων ήταν μεν κάτι παραπάνω από θετική, αλλά κανείς δε φαινόταν πρόθυμος να αποτολμήσει να υποστηρίξει ένα τόσο ιδιαίτερο project. Η συνάντησή μου με τον παραγωγό Τομάς Λανγκμάν, ωστόσο, άλλαξε πλήρως το σκηνικό. Από την πρώτη στιγμή διέκρινα στο βλέμμα του μια πίστη, μια βεβαιότητα πως αυτή η ταινία μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Ομολογώ πως του χρωστάω πολλά, καθώς δύσκολα θα τα κατάφερνα χωρίς εκείνον.

Η αρχική μου σκέψη ήταν να γυρίσουμε μια ασπρόμαυρη κατασκοπική περιπέτεια στο στυλ του «Spies» του Φριτς Λανγκ. Τότε θυμήθηκα μια ιστορία που μου διηγήθηκε κάποτε ένας φίλος των γονιών μου, ο καταξιωμένος θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Ζαν-Κλοντ Γκρινμπέργκ. Αφορούσε έναν ηθοποιό του βωβού, τον οποίο ο ομιλών κινηματογράφος οδήγησε σταδιακά στην αφάνεια. Αυτό ήταν! Είχα πλέον αποφασίσει πως η ταινία μου θα διαδραματιζόταν στο Χόλιγουντ, τέλη δεκαετίας του ’20 με αρχές δεκαετίας του ’30, και πως θα είχε για ήρωά της έναν σταρ του βωβού που έρχεται αντιμέτωπος με τα νέα δεδομένα του χώρου, αλλά αρνείται πεισματικά να προσαρμοστεί. Την ίδια στιγμή, μια νεαρή στάρλετ, κρυφά ερωτευμένη μαζί του, θα γινόταν το πρόσωπο της ημέρας, γεγονός που θα την έφερνε αντιμέτωπη με τα συναισθήματά της για εκείνον. Ένα γνήσιο παλιομοδίτικο μελόδραμα, δηλαδή, γεμάτο φήμη, υπερηφάνεια, ματαιοδοξία και ρομάντζο. Μέσα σε 4 μήνες είχα έτοιμο το σενάριο.

Παρακολούθησα εκατοντάδες ταινίες του βωβού στην προσπάθειά μου να κατανοήσω σε βάθος τους κώδικες, τις τεχνικές και τα μυστικά του είδους. Γερμανικές, Ρωσικές, Αγγλικές, Γαλλικές ταινίες… κάποια στιγμή κατέληξα πως οι Αμερικανικές ήταν εκείνες που με αντιπροσώπευαν καλύτερα, καθώς έδιναν μεγαλύτερη έμφαση στους χαρακτήρες και είχαν πολύ πιο συγκινητικές ιστορίες να διηγηθούν. Επίσης, μελέτησα δεκάδες βιογραφίες από ηθοποιούς και σκηνοθέτες που μεσουρανούσαν στο Χόλιγουντ των 20s και των 30s. Όλα αυτά με βοήθησαν να δώσω συγκεκριμένη μορφή και να εμπλουτίσω την ιστορία, το περιεχόμενο και τους χαρακτήρες του «The Artist». Να βρω τον κατάλληλο τρόπο να ισορροπήσω ανάμεσα στο χιούμορ και την μελαγχολία. Να διεγείρω το ενδιαφέρον των θεατών καταφεύγοντας σε διάφορα εμπνευσμένα «κλεισίματα του ματιού» (όπως η σκόπιμα… «τραβηγμένη» σκηνή του εφιάλτη του Βαλεντίν), μένοντας παράλληλα σταθερά εντός των στόχων μου.

Ο Ζαν (Ντιζαρντέν) και η Μπερενίς (Μπεζό) ήταν, φυσικά, εκείνοι που είχα στο μυαλό μου, όταν έγραφα τους ρόλους του Βαλεντίν και της Μίλερ. Ωστόσο, δεν έτρεφα αυταπάτες ότι θα δέχονταν ασυζητητί, από τη στιγμή που μιλάμε για ένα τόσο ιδιαίτερο και απαιτητικό project. Ευτυχώς και οι δυο τους λάτρεψαν εξίσου το σενάριό μου. Η επιμονή μου σε εκείνους πηγάζει από την άποψή μου πως πρόκειται για δύο ηθοποιούς που διαθέτουν μια σπάνια ποιότητα και μια διαχρονικότητα, τόσο από άποψη εμφάνισης, όσο και από το πώς στήνονται μπροστά στο φακό. Για μένα προσωπικά, ο Βαλεντίν και η Πέπι αποτελούν στην ουσία μια παλιομοδίτικη χολιγουντιανή βερσιόν του Ζαν και της Μπερενίς!

Για κάποιον που αγαπά το σινεμά όσο εγώ, το να γυρίσει μια ταινία στο Χόλιγουντ και μάλιστα στα στούντιο της Warner και της Paramount, εκεί, δηλαδή, όπου γεννήθηκε η Έβδομη Τέχνη, αποτελεί την απόλυτη πραγματοποίηση ενός ονείρου ζωής. Πόσο μάλλον δε από τη στιγμή που και η χολιγουντιανή κοινότητα μας υποδέχτηκε με… ανοιχτές αγκάλες! Πολύς κόσμος επισκεπτόταν καθημερινά το σετ για να παρακολουθήσει τα γυρίσματα, μας μιλούσαν γεμάτοι νοσταλγία για τις αναμνήσεις τους από το παρελθόν. Επίσης, υπήρξαν και αρκετοί που μας πλησίασαν πρόθυμοι να δουλέψουν στην ταινία, χωρίς να τους ενδιαφέρει το πόστο. Όπως, για παράδειγμα, ο Μάλκολμ Μακ Ντάουελ, ο οποίος αρκέστηκε σε ένα απλό cameo. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο ενθουσιασμένοι ήταν όλοι, που έβλεπαν να γυρίζεται στη γειτονιά τους και με παραδοσιακά μέσα μια ασπρόμαυρη ταινία – φόρος τιμής στο κλασικό χολιγουντιανό μελόδραμα. Κι όλο αυτό σε μια εποχή όπου το 3D και η ψηφιακή κινηματογράφηση τείνουν να εδραιώσουν την κυριαρχία τους.

Η κατεύθυνση που έδωσα στον Ζαν και στην Μπερενίς, όσον αφορά στις ερμηνείες τους, ήταν πως δεν ήθελα να ακολουθήσουν κάποια συγκεκριμένη τακτική. Δεν περίμενα από εκείνους να προσπαθήσουν να μιμηθούν τους σταρ του παρελθόντος, περισσότερο από όσο χρειαζόταν για κάποιες επιμέρους σκηνές. Ήθελα να νιώσουν απόλυτα ελεύθεροι και να προσπαθήσουν να ψάξουν βαθιά μέσα τους το πώς θα προσέγγιζαν τους ρόλους τους. Για την Μπερενίς, η σκηνή στο ρεστοράν όπου η Πέπι δίνει συνέντευξη, ήταν εκείνη που με έπεισε πλήρως πως είχε βρει τα «πατήματά» της, καθώς ήταν απόλυτα άνετη και έμοιαζε να το διασκεδάζει αφάνταστα. Όσο για τον Ζαν, η σκηνή στο σπίτι της Πέπι όπου τον βλέπουμε να τραβά τα σεντόνια που καλύπτουν τα διάφορα έπιπλά του που είχαν αγοραστεί από εκείνη σε δημοπρασία, αποτελεί κατά τη γνώμη μου την πιο «αληθινή» και συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή του ως Βαλεντίν.

Η απόφασή μου να «ντύσω» τα γυρίσματα με υπέροχα soundtracks από κορυφαίους συνθέτες, όπως ο Μπέρναρντ Χέρμαν, ο Μαξ Στάινερ και ο Φρανκ Γουάξμαν, αλλά και κλασικές συνθέσεις των Τζορτζ Γκέρσουιν και Κόουλ Πόρτερ, αποδείχτηκε ιδιαίτερα εμπνευσμένη, καθώς βοήθησε τον Ζαν και την Μπερενίς να προσεγγίσουν τους χαρακτήρες τους με περισσότερο συναίσθημα και αμεσότητα. Δεν είναι διόλου τυχαίο που λένε πως η μουσική φτιάχνει τη διάθεση και αυξάνει τη δημιουργικότητα…

Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός πως γυρίζαμε μια ταινία χωρίς καθόλου διαλόγους, έδωσα έμφαση στα storyboards, προκειμένου να βοηθήσω τους συνεργάτες μου να κατανοήσουν το τι ακριβώς ζητούσα από την κάθε σκηνή. Ωστόσο, η γενική ιδέα που επικρατούσε, ήταν πως ο καθένας στον τομέα του έκανε την έρευνά του, λάμβανε τη σχετική πληροφόρηση και κατανοούσε πλήρως τους κανόνες, προκειμένου στη συνέχεια να τα ξεχάσει όλα. Τα μόνα πράγματα που έπρεπε να μας απασχολούν από κει και πέρα, ήταν η σαφήνεια της ιστορίας, η ακρίβεια των επιμέρους καταστάσεων και ο αντίκτυπος του κάθε πλάνου. Άλλωστε, με την εικόνα να αποτελεί το «Α» και το «Ω» της ταινίας, τα πάντα έπρεπε να λειτουργούν στην εντέλεια. Δεν είχαμε κανένα περιθώριο για μετριοπάθεια και νωθρότητα.

Ζωτικό στοιχείο της ταινίας ήταν και η μουσική, για την οποία απευθύνθηκα στον σταθερό συνεργάτη μου Λουντοβίκ Μπουρς. Η διαδικασία που ακολούθησε ήταν να μελετά τις μονταρισμένες σκηνές προτού γράψει έστω μια νότα, καθώς, με τη μουσική να «ντύνει» κάθε σχεδόν πλάνο του «The Artist», έπρεπε να είμαστε απολύτως σίγουροι πως κινούμαστε πάντα στο κατάλληλο κλίμα και πως η εκάστοτε μελωδία ταιριάζει απόλυτα στο συναισθηματικό υπόβαθρο του κάθε χαρακτήρα.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή όπου, μετά από 35 μέρες εξοντωτικών γυρισμάτων, και με την ταινία πλέον ολοκληρωμένη, κοιταχτήκαμε όλο νόημα με τον Ζαν, την Μπερενίς, τον Τομάς, τον Λουντοβίκ και τον διευθυντή φωτογραφίας Γκιγιόμ Σίφμαν. Ήταν σα να πανηγυρίζαμε σιωπηλά που οι έξι μας, μια μικρή ομάδα Γάλλων, τα καταφέραμε να ταξιδέψουμε στο Χόλιγουντ και να γυρίσουμε εκεί την ταινία της καρδιάς μας!

«Η σιωπή είναι χρυσός»
Ο Ζαν Ντιζαρντέν μας συστήνει τον Ζορζ Βαλεντίν
Η πρώτη φορά που ο Μισέλ μου μίλησε για την ιδέα του να γυρίσει μια βωβή ταινία ήταν στα γυρίσματα του «OSS 177: Αποστολή στο Κάιρο». Γέλασα, καθώς νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα! Με τον Μισέλ δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για το πότε μιλάει σοβαρά και πότε αστειεύεται. Όμως όταν μερικούς μήνες αργότερα μου πάσαρε το σενάριο του «The Artist», συνειδητοποίησα πως όλες αυτές οι επισκέψεις του στη Cinematheque Francaise για την παρακολούθηση βωβών ταινιών και η εντατική μελέτη βιβλίων για την ιστορία του σινεμά, μόνο τυχαίες δεν ήταν!

Η αρχική μου αντίδραση ήταν να ρωτήσω αν πιστεύει πως θα βρεθεί χρηματοδότης για μια τόσο φιλόδοξη παραγωγή, με την κρυφή ελπίδα να μου απαντήσει πως τον έχει βρει ήδη, καθώς είχα καταλήξει πως με ενδιέφερε πάρα πολύ ο ρόλος του Ζορζ Βαλεντίν. Και παρά το γεγονός πως εκείνη τη στιγμή δεν είχα την παραμικρή ιδέα πώς θα τον προσέγγιζα, ήθελα πάρα πολύ να ακούσω από τα χείλη του πως δεν είχε σκοπό να «διακωμωδήσει» το είδος, αλλά πως πάνω απ’ όλα επιθυμούσε να διηγηθεί μια γνήσια συγκινητική ιστορία με άρωμα παλιού καλού Χόλιγουντ.

Από τη στιγμή που ξεκινήσαμε τα γυρίσματα, άρχισα να συνειδητοποιώ πως το timing για μένα δε θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Ήταν η πρώτη φορά που όλα αυτά τα αρνητικά σχόλια γύρω από την… υπερβολική εκφραστικότητα του προσώπου μου, θα μπορούσα να τα εκμεταλλευτώ υπέρ μου, καθώς αυτή τη φορά ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν για να λειτουργήσει ο ρόλος. Παρόλα αυτά, μόνο όταν άρχισα να κυκλοφορώ στο σετ ντυμένος και μακιγιαρισμένος ως Ζορζ Βαλεντίν, ένιωσα πως είμαι έτοιμος να τον υποδυθώ.

Όταν ο Μισέλ με ρώτησε αν θα μου άρεσε να χορέψω κλακέτες για τις ανάγκες της ταινίας, του απάντησα πως δε θα μπορούσα να φανταστώ το ρόλο μου χωρίς κλακέτες! Η σκηνή θα διαρκούσε μόλις δύο λεπτά, και θα χρειαζόταν να παρακολουθήσω απαραιτήτως 4 μήνες μαθήματα χορού με κλακέτες. Και παρά το γεγονός πως δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να αναδειχθώ σε νέο… Τζιν Κέλι, ήθελα οι πάντες να είναι βέβαιοι πως έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό.

Για τις ανάγκες του ρόλου μου δανείστηκα στοιχεία από διάφορους σταρ του βωβού, με πρώτο και καλύτερο τον Ντάγκλας Φέρμπανκς, ιδίως όσον αφορά στις σκηνές των ταινιών-μέσα-στην-ταινία. Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, κατάλαβα από πολύ νωρίς πως έπρεπε να ψάξω μέσα μου για τα στοιχεία εκείνα που απαιτούνταν για το ρόλο. Να συνδυάσω τις αλλαγές στη διάθεση του χαρακτήρα με τις εκφράσεις του προσώπου μου και την κινησιολογία μου. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη ανάμεσα στον Μισέλ, την Μπερενίς, τον Γκιγιόμ, τον διευθυντή φωτογραφίας, και σε μένα, άλλωστε, ήταν αρκετή για να μετατρέψουμε την απουσία διαλόγων στο βασικό προτέρημα της ταινίας!

Το γεγονός ότι ο Βαλεντίν είναι ηθοποιός, ήταν ένα ακόμη στοιχείο που με βοήθησε να μπω βαθύτερα στο πετσί του ρόλου, να ταυτιστώ με το δράμα του. Από την άλλη, καθημερινά ένιωθα όλο και περισσότερο πως η ταινία μας αποτελεί κομμάτι της ευρύτερης χολιγουντιανής ιστορίας. Πως συνεχίζει από εκεί ακριβώς που πρωτοεμφανίστηκαν οι ταινίες με ήχο. Είχα το αλλόκοτο συναίσθημα πως, σχεδόν 90 χρόνια μετά, ο Μισέλ ανακάλυψε τον… χαμένο κρίκο του βωβού κινηματογράφου.

Θεωρώ πως για τον Μισέλ είμαι πρότυπο ηθοποιού. Διατηρούμε μια άριστη επαγγελματική και φιλική σχέση και παρά το γεγονός πως είναι ιδιαίτερα οργανωτικός και σχολαστικός ως σκηνοθέτης, πάντα με εμπιστεύεται και μου δίνει χώρο να «πλάσω» τον εκάστοτε χαρακτήρα που υποδύομαι. Και μας αρέσει εξίσου να γυρίζουμε ξανά και ξανά μια σκηνή μέχρι να αγγίξουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Η σκηνή του χορού μου με τις κλακέτες στο πλευρό της Μπερενίς είναι εκείνη που επιθυμώ να κρατήσω από την ταινία. Αν και, ο εγωισμός μου δε μου επιτρέπει να αγνοήσω την εναρκτήρια σκηνή, όπου εξέρχομαι από την πρεμιέρα της ταινίας «μου» στο Orpheum Theatre. Όλος αυτός ο κόσμος, όλα εκείνα τα φλας, τα φαντασμαγορικά αυθεντικά χολιγουντιανά σκηνικά… Εκείνη τη στιγμή ο Βαλεντίν ήμουν εγώ!


«Ηθοποιός σημαίνει φως»
Όταν η Μπερενίς Μπεζό «μεταμορφώθηκε» σε Πέπι Μίλερ
Την πρώτη φορά που ο Μισέλ μου μίλησε για τον χαρακτήρα της Πέπι Μίλερ, ακόμη δεν είχε αποφασίσει να έχει σημαντικό ρόλο στην πλοκή. Η παρουσία της θα ήταν περισσότερο «διακοσμητική». Αφού, όταν μου ανέφερε πως ο Βαλεντίν θα έχει πάντα μαζί του τον αγαπημένο του σκύλο, άρχισα να αστειεύομαι: «ακόμη κι ο σκύλος θα έχει μεγαλύτερο ρόλο από μένα»! Καθώς προχωρούσε στην συγγραφή του σεναρίου, ωστόσο, άρχισε να διαισθάνεται πως η Πέπι θα μπορούσε να παίξει καταλυτικό ρόλο στη ζωή του Βαλεντίν. Και κάπως έτσι γεννήθηκε ένας μεγάλος έρωτας…

Η Πέπι είναι ένα πραγματικά απίθανο κορίτσι! Είναι γεννημένη σταρ κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στην εναρκτήρια σκηνή της πρεμιέρας, όπου βρίσκεται αναπάντεχα στο κόκκινο χαλί δίπλα στον μεγάλο Ζορζ Βαλεντίν, και, αντί να «μαρμαρώσει», αρχίζει να ποζάρει όλο νάζι και φιλαρέσκεια συγκεντρώνοντας τα φλας των φωτογράφων. Πάντα κεφάτη και γεμάτη αυτοπεποίθηση, ζωντάνια και δίψα για ζωή, η Πέπι είναι πανέτοιμη να αρπάξει και την παραμικρή ευκαιρία που θα της δοθεί, προκειμένου να κυνηγήσει το όνειρό της. Κι όλα αυτά, χωρίς ίχνος σκοπιμότητας…

Για τον Μισέλ η Πέπι αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, ένα είδος «φύλακα αγγέλου» για τον Βαλεντίν. Εγώ την αντιμετωπίζω περισσότερο ως… μετεωρίτη! Έρχεται με φόρα, μας τυφλώνει με τη λάμψη της και ύστερα χάνεται στο σκοτάδι, αφήνοντάς μας σαστισμένους από το υπέροχο θέαμα που μας επιφύλαξε. Πραγματικά τη λάτρεψα από την πρώτη στιγμή και ήταν εκείνη που με έκανε να θέλω να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό, να φανώ αντάξια των προσδοκιών του Μισέλ, που μου εμπιστεύτηκε το ρόλο, αλλά και όλων των υπολοίπων που δούλεψαν στην ταινία και, φυσικά, των θεατών.

Φυσικά, το τελευταίο που θα ήθελα να ακούσω, θα ήταν κάτι σε στυλ «πήρε το ρόλο επειδή είναι παντρεμένη με τον σκηνοθέτη». Γι’ αυτό και έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Συνόδευσα τον Μισέλ σε όλες του τις επισκέψεις στη Cinematheque Francaise και «ρούφηξα» κάθε βιβλίο κινηματογραφικού περιεχομένου που έφερνε στο σπίτι. Μέχρι και δάσκαλο υποκριτικής προσέλαβα, για να με βοηθήσει να αφομοιώσω όσα περισσότερα μπορούσα από το στυλ και το παίξιμο της Μάρλεν Ντίτριχ, της Τζόαν Κρόφορντ, της Γκλόρια Σβάνσον. Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο σκληρής προετοιμασίας, μπορούσα πλέον να πω με σιγουριά πως εγώ και η Πέπι είμαστε το ίδιο πρόσωπο!

Όταν φτάσαμε στο Λος Άντζελες, ο Μισέλ μου ζήτησε να τα ξεχάσω όλα και να συνθέσω από την αρχή το προφίλ της Πέπι, με βάση αυτά που αισθάνομαι για εκείνη και για τη σχέση της με τον Βαλεντίν, λαμβάνοντας, φυσικά, υπόψη, πως η ταινία διαδραματίζεται στο Χόλιγουντ της εποχής του βωβού. Προς στιγμήν πάγωσα! Όταν όμως ήρθε η ώρα να γυρίσω την πρώτη μου σκηνή, εκείνη της συνέντευξης στο ρεστοράν, ένιωσα απίστευτα άνετα και το διασκέδασα αφάνταστα, με αποτέλεσμα να δεχτώ συγχαρητήρια από τους παρόντες στο σετ. Μόλις είχα ανακαλύψει την Πέπι που έκρυβα μέσα μου τόσον καιρό!

Όλη αυτή η εμπειρία των γυρισμάτων χωρίς διαλόγους, με έκανε να αισθανθώ ικανή για ακόμη περισσότερα πράγματα, να αποκτήσω ακόμη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μου ως ηθοποιός, αλλά μου άφησε και μια… φοβία για τα μικρόφωνα! Πλέον περιμένω με λαχτάρα τη στιγμή που κάποιος σκηνοθέτης θα μου προτείνει να υποδυθώ τη… μουγκή!

Πέρα από το γεγονός πως ο Μισέλ μας έμαθε να εκφραζόμαστε στο ρόλο μας χρησιμοποιώντας ευρηματικά το πρόσωπο και το σώμα μας, δίνοντας έμφαση ακόμη και στην παραμικρή ανάσα ή χειρονομία, η έμπνευσή του να βάζει στα γυρίσματα μουσική από κλασικές χολιγουντιανές ταινίες, αλλά και από δίσκους που λατρεύουμε, ήταν ιδιαίτερα καταλυτική στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας. Τόσο ο Ζαν, όσο κι εγώ βοηθηθήκαμε απίστευτα στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε πώς νιώθουν οι χαρακτήρες μας σε κάθε σκηνή.

Η σκηνή όπου χορεύουμε κλακέτες με τον Ζαν είναι από τις αγαπημένες μου. Φυσικά έκανα αρκετό καιρό μαθήματα, αλλά έδωσα σημασία και σε λεπτομέρειες που ξεσήκωσα από ταινίες. Όπως, για παράδειγμα, για τις ανάγκες της σκηνής όπου κλείνω το μάτι στον Μάλκολμ Μακ Ντάουελ, είδα πάνω από 150 φορές ένα βιντεάκι με την Μάρλεν Ντίτριχ στο youtube, προκειμένου να το κάνω όπως εκείνη. Με τον Ζαν κάναμε μαζί πρόβες μόνο για 3 εβδομάδες, αλλά παρ’ όλη την πίεση και το άγχος όχι μόνο περάσαμε υπέροχα στο γύρισμα, αλλά κι η σκηνή βγήκε απίθανη!

Η σκηνή όπου βρίσκομαι στο καμαρίνι του Βαλεντίν και περιεργάζομαι το κοστούμι του είναι επίσης από τις αγαπημένες μου, καθώς εκεί γίνεται ολοφάνερο το πόσο ερωτευμένη είναι η Πέπι. Μάλιστα το σημείο όπου παριστάνω πως με αγκαλιάζει και μου πιάνει τον… πισινό ήταν δικής μου έμπνευσης. Το πρόβαρα το ακριβώς προηγούμενο βράδυ και όταν το πρότεινα στον Μισέλ, του άρεσε πολύ και αποφάσισε να το γυρίσουμε.

Η πρώτη μέρα των γυρισμάτων μας στο Χόλιγουντ είναι εκείνη που θα κρατήσω για πάντα στην καρδιά μου. Ακόμη δεν είχε έρθει η σειρά μου να συμμετάσχω, οπότε βρήκα την ευκαιρία να τραβήξω με την κάμερά μου τα πάντα, από το πρώτο-πρώτο «action!» μέχρι και το αντίστοιχο «cut!». Ήταν εκείνη ακριβώς η στιγμή όπου συνειδητοποίησα πως βρίσκομαι στα αλήθεια εκεί και πως η ταινία για την οποία προετοιμαζόμαστε τόσον καιρό ξεκίνησε να γυρίζεται. Πραγματικά κόπηκαν τα γόνατά μου από τη συγκίνηση…


Trivia /Fun facts
Το «The Artist» κινηματογραφήθηκε σε φορμά 1.33, ακριβώς, δηλαδή, όπως γυρίζονταν και οι ταινίες της εποχής του βωβού, αλλά με έγχρωμο φιλμ, το οποίο τροποποιήθηκε κατάλληλα με τη χρήση ειδικών φίλτρων. Επίσης, οι κάμερες που χρησιμοποιήθηκαν ήταν αρκετά θορυβώδεις, καθώς, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, έτσι θα γινόταν πιο εύκολα αντιληπτό στους συμμετέχοντες πως γυρίζουν βωβή ταινία.

Σύμφωνα με τον διευθυντή φωτογραφίας Γκιγιόμ Σίφμαν, το «The Artist» είναι μια ταινία όπου ο κεντρικός της ήρωας βαδίζει από το φως προς το σκοτάδι, τη στιγμή που η ηρωίδα της διαγράφει την ακριβώς αντίθετη τροχιά.

Κάποιες από τις ταινίες-μέσα-στην-ταινία που βλέπουμε στο «The Artist» είναι κλασικές δημιουργίες του βωβού με πρωταγωνιστές τον Ντάγκλας Φέρμπανκς και τον Έρολ Φλιν, οι οποίες τροποποιήθηκαν κατάλληλα από τον Σίφμαν, ώστε στη θέση των πρωταγωνιστών να εμφανίζεται ο Ντιζαρντέν ως Βαλεντίν.

Η σκηνή του εφιάλτη του Βαλεντίν, όπου έρχεται αντιμέτωπος με τον… ήχο, είναι βασισμένη σε μια παρόμοια σκηνή από τον «Πολίτη Κέιν» του Όρσον Ουέλς.

Για τον Χαζαναβίσιους η όλη εμπειρία των γυρισμάτων ενός βωβού ασπρόμαυρου μελοδράματος στη εποχή του «Avatar» και του 3D, ήταν σα να βρίσκεται στο τιμόνι ενός 2CV, τη στιγμή που γύρω του μαρσάρουν δεκάδες μονοθέσια της Formula 1!

Ο Λουντοβίκ Μπουρς, υπεύθυνος για τη μουσική της ταινίας, θεωρεί πως μέσω του «The Artist» ο Χαζαναβίσιους αποτίνει φόρο τιμής και στους συνθέτες που έγραψαν μουσική για κλασικές χολιγουντιανές ταινίες.

Για της ανάγκες της ηχογράφησης του πρωτότυπου score της ταινίας ο Μπουρς συνεργάστηκε με την 80μελή Φιλαρμονική Ορχήστρα της Φλάνδρας, η οποία περιλαμβάνει 50 μουσικούς με έγχορδα, 4 μουσικούς με γαλλικά κόρνα, 4 τρομπονίστες, 5 περκασιονίστες, έναν αρπίστα, 10 τεχνικούς, 5 ενορχηστρωτές και 3 ειδικούς στη μίξη ήχου!

Ο Μπουρς είναι ο μόνος από τους σταθερούς συνεργάτες του Χαζαναβίσιους που έχει δουλέψει μαζί του και στις 4 μεγάλου μήκους ταινίες του.

Τρία πανομοιότυπα Τζακ Ράσελ τεριέ υποδύθηκαν τον Τζακ, τον πιστό σκύλο του Βαλεντίν, με τη μερίδα του λέοντος των σκηνών να πηγαίνει στον Uggie, ο οποίος είναι ένας γνήσιος σκύλος-σταρ, με συμμετοχή σε δεκάδες ταινίες.

Η Πενέλοπι Αν Μίλερ, η οποία υποδύεται τη σύζυγο του κεντρικού ήρωα, είχε ενσαρκώσει παλιότερα τη σταρ του βωβού Έντνα Πέρβιανς στο biopic «Τσάρλι» (1992) του Ρίτσαρντ Ατένμπορο.

Το μέγαρο στο οποίο διαμένει η Πέπι Μίλερ στο δεύτερο μισό της ταινίας, ανήκε κάποτε στη Μαίρη Πίκφορντ, την απόλυτη femme fatale της εποχής του βωβού.

Το «The Artist», η ταινία αποκάλυψη του φεστιβάλ Καννών, που χάρισε στον πρωταγωνιστή της Ζαν Ντιζαρντέν το βραβείο Α΄ Ανδρικού ρόλου, πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στη Γαλλία συγκεντρώνοντας 400.000 θεατές το πρώτο τετραήμερο προβολών. Η ταινία αυτή την εβδομάδα ανοίγει σε 40 ακόμη αίθουσες στη Γαλλία, ενώ ετοιμάζεται για την επίσημη πρεμιέρα της σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Στην Αμερική τα δικαιώματά της ταινίας έχει αποκτήσει το πανίσχυρο στούντιο The Weinstein Company, καθιστώντας την ταινία ένα από τα φαβορί για τις προτάσεις του Oscar Καλύτερης Ταινίας, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών.

The artist: Στο δρόμο για τα Oscar® 2012


- Καλύτερη ταινία για την Ένωση Κριτικών της Νέας Υόρκης

- Στις 10 καλύτερες ταινίες της χρονιάς σύμφωνα με το National Board of Review

- 5 υποψηφιότητες στα Independent Spirit Awards

Η ταινία του Μισέλ Χαζαναβίσιους που ξεκίνησε την θριαμβική της πορεία στην Ευρώπη από το Φεστιβάλ Καννών 2011 απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας από την Ένωση Κριτικών της Νέας Υόρκης. Παράλληλα το National Board of Review ανέδειξε το «Artist» ως μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Οι βραβεύσεις από τις Ενώσεις Κριτικών στις ΗΠΑ αποτελούν ουσιαστικό προάγγελο για τις Χρυσές Σφαίρες και τα Oscar® και όλα καταδεικνύουν πως η ταινία του Μισέλ Χαζαναβίσιους θα είναι ένα από τα ακλόνητα φαβορί για τις φετινές υποψηφιότητες των Βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Η ταινία απέσπασε ακόμη πέντε υποψηφιότητες στα Independent Spirit Awards, τα βραβεία των ανεξάρτητων ταινιών. Οι υποψηφιότητες αφορούν στα Βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Α΄Ανδρικού Ρόλου και Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης.
Στις ΗΠΑ το «Artist» άνοιξε εντυπωσιακά, καθώς ο μέσος όρος θεατών ανά αίθουσα ξεπέρασε τον αριθμό θεατών ανά αίθουσα ακόμη και μεγάλων χολιγουντιανών blockbusters που άνοιξαν στο τετραήμερο των Ευχαριστιών. Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της σε περιορισμένο αριθμό αιθουσών με προοπτική να προσθέτει συνεχώς αίθουσες στο κύκλωμά της, όσο συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερα βραβεία στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Λίγα λόγια για την ταινία
Βραβείο Α’ Ανδρικού ρόλου
Φεστιβάλ Καννών 2011

Βραβείο Κοινού
Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν 2011

Βραβείο Spotlight
Hollywood Film Festival 2011

Βραβείο Κοινού
Hamptons International Film Festival 2011

4 Υποψηφιότητες
Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου 2011
Συμμετέχουν
Τζον Γκούντμαν
Zimmer
Μάλκολμ ΜακΝτάουελ
Μίσι Πάιλ
Actress / Constance
Τζέιμς Κρόμγουελ
Clifton
Πενέλοπε-Αν Μίλερ
Doris
Ζαν Ντιζαρντέν
George Valentin
Μπερενίσε Μπέζο
Peppy Miller
Bitsie Tulloch
Norma
Μπεθ Γκραντ
Peppy's Maid
Joel Μιούρεϊ
Police Officer Fire
iShow.gr - Ο κόσμος της Showbiz
ΑΪΣΟΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ INTERNET Μ.ΙΚΕ
Επικοινωνία: press@ishow.gr
Τηλ. 211-4100551