Σε ένα άγνωστο, αυταρχικό καθεστώς, ένας συγγραφέας ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς ερευνητές για τις παράξενες ιστορίες που έχει γράψει. Ιστορίες με παιδιά. Όχι, όμως, “για παιδιά”. Κάποιες αστείες και τρυφερές, κάποιες σκληρές και ζοφερές. Είναι, λοιπόν, κακό να γράφεις ιστορίες; Τι ακριβώς έχει συμβεί στην πόλη; Τι έπαθε το κοριτσάκι που βρέθηκε στους θάμνους; Λένε αλήθεια οι αστυνομικοί; Τι συνέβη στο μικρό Εβραίο; Γιατί δεν το ‘γραψαν οι εφημερίδες; Είναι αλήθεια πως κάποιος έχει μιμηθεί τις ιστορίες του συγγραφέα;
Τι σχέση έχει μ’ όλα αυτά ο τρυφερός αδελφός του; Γιατί πάσχει από νοητική στέρηση; Τι τους συνέβη όταν ήταν παιδιά; Τι συνέβη σ’ όλους μας, όταν ήμασταν παιδιά;

Συνεχείς ανατροπές, αστυνομική πλοκή, χιούμορ, ευφυείς διάλογοι, στοιχεία θρίλερ, με τη βία και την τρυφερότητα να συνυπάρχουν, εξελίσσουν ένα παραμύθι που ισορροπεί ανάμεσα στον κωμικό παραλογισμό και στη γνήσια κλασική τραγωδία. Με την κωμωδία να παρεισφρύει στο δράμα και αντιστρόφως, ο θεατής δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, παρά να μείνει για δύο ώρες καρφωμένος στη θέση του. Αν και το πολιτικό σχόλιο για τη βία της εξουσίας είναι αναπόφευκτο, στην ουσία, πρόκειται για ένα έργο που μιλάει για την τρυφερότητα της παιδικής ηλικίας. Και για την ανάγκη μας να επιστρέφουμε εκεί που όλα αρχίζουν με το “Μια φορά κι έναν καιρό…”. Την ανάγκη να πούμε και ν’ ακούσουμε ιστορίες. Όσο για το ποιος είναι ο Πουπουλένιος, αυτό μένει να αποκαλυφθεί στη σκηνή.

Το έργο (The Pillowman) έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 2003 στο Βασιλικό Εθνικό Θέατρου του Λονδίνου και πανελλήνια πρεμιέρα το 2005 στον Εξώστη του θέατρου Αμόρε. Οπουδήποτε ανέβηκε διεθνώς σημείωσε πολύ μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, αναστατώνοντας το κοινό. Επιπλέον, διακρίθηκε ως το καλύτερο νέο θεατρικό έργο με το Βραβείο Olivier το 2004, τιμήθηκε με το βραβείο Drama Desk Award 2004-2005 εξαιρετικού θεατρικού έργου το 2005, ενώ την ίδια χρονιά υπήρξε υποψήφιο ως το καλύτερο θεατρικό έργο για το Βραβείο Tony. Με τις παραστάσεις που ανέβηκαν σε μικρές σκηνές της Ελλάδας, έχει ήδη δημιουργήσει ένα μικρό κύκλο φανατικών θεατών. Τώρα, σ’ ένα από τα κεντρικότερα θέατρα της Αθήνας, με ένα θίασο καταξιωμένων πρωταγωνιστών, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό. Ο τίτλος της παράστασης είναι απόδοση της μεταφράστριας Χριστίνας Μπάμπου-Παγκουρέλη, η οποία τον παραχώρησε ευγενικά για την παραγωγή του θεάτρου Αθηνών.

ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

«Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ανέλαβε να το σκηνοθετήσει και να πρωταγωνιστήσει με άλλους τρεις ηθοποιούς οι οποίοι έχουν αποδείξει στο παρελθόν ότι μπορούν να «παίξουν» με το υποδόριο χιούμορ του συγγραφέα και να δώσουν έξυπνες ερμηνείες.» (Μαρία Κρύου, Αθηνόραμα)

«Μια παράσταση η οποία ισορροπεί ανάμεσα στα σκοτάδια και τις σκιές ενός αστυνομικού θρίλερ, τη φωτεινή τρυφερότητα ενός παιδικού παραμυθιού και το ανακουφιστικό χιούμορ μιας ανάλαφρης αφήγησης.»
(Ιωάννα Μπλάτσου, Protagon)


«Μεγαλύτερης σημασίας συγκυρία πάντως, αναδεικνύεται το γεγονός ότι τυπικός νεαρόκοσμος έρχεται σε επαφή με ένα έργο που όσο ομολογεί τη βία τόσο την απομυθοποιεί και την αποκαθηλώνει […] που ανάγει τη δημιουργική φαντασία σε θεμελιώδη άμυνα για να αντισταθεί κανείς στην αφόρητη πραγματικότητα.»
(Στέλλα Χαραμή, Tospirto)

«Ο, κατά Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, ''Πουπουλένιος'' του Martin McDonagh στο Θέατρο Αθηνών είναι μία παράσταση που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα προηγούμενα ανεβάσματα της σε μεγάλες σκηνές του εξωτερικού.»
(Αντώνης Μποσκοΐτης, Onlytheater)

«Σε συνδυασμό με το υψηλό επίπεδο των ηθοποιών και τις δυνατές εικόνες, η παράσταση αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα θεατρική πρόταση, που βγάζει σασπένς, συναίσθημα και (μαύρο) χιούμορ.»
(Γιώργος Σμυρνής, Monopoli)

«Γιατί ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης είναι κομμένος και ραμμένος για το ρόλο του συγγραφέα Χατούριαν Χατούριαν, του οποίου οι εξωφρενικές ιστορίες έχουν καταπληκτικές ομοιότητες με μια σειρά φόνων νεαρών παιδιών σε ένα απόλυτα ολοκληρωτικό, αστυνομούμενο καθεστώς.»
(Αλέξανδρος Ρουκουτάκης, Popaganda)

«Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στον κεντρικό ρόλο του συγγραφέα Χατούριαν διαχειρίζεται πολύ καλά την ακροβασία ανάμεσα στον ήρωα που με πανικό «κοιτάζει» τον θάνατο και στον τρυφερό παραμυθά, το μοναδικό εξάλλου στοιχείο του εαυτού του που θέλει να διασώσει.»
(Έλενα Γαλανοπούλου, Tospirto)