Τα πολύ παλιά χρόνια, τότε που υπήρχαν ακόμα στον κόσμο μάγισσες κακές και νεράιδες καλές, ζούσαν βαθιά μέσα στο δάσος σ’ ένα φτωχικό, μα πολύ χαριτωμένο σπιτάκι, φτιαγμένο από ξύλα, άχυρα και σκούπες, ο μικρός Χένσελ και η μικρή Γκρέτελ.
Τα δύο παιδιά ζούσαν με τον πατέρα τους τον κυρ Πέτρο τον Σκουπά και τη μητέρα τους, την καλή, αλλά πολύ φωνακλού γυναίκα του. Οι καημένοι ήταν πολύ φτωχοί. Κάποιες φορές δεν είχαν παρά μόνο σκέτη νερόσουπα στο τραπέζι τους για φαγητό και άλλοτε μόνο ένα κανάτι γάλα. Βέβαια, τα παιδιά με το παιχνίδι ξεχνούσαν την πείνα τους.
Μια μέρα, εκεί που έπαιζαν μέσα στο σπίτι αναποδογυρίζοντας ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, έχυσαν κατά λάθος το γάλα που είχε κρατήσει η μαμά μέσα στο φανάρι.
«Τι κάνατε; Χύσατε το γάλα; Τώρα πώς θα σας φτιάξω ρυζόγαλο; Πάλι νηστικοί θα μείνουμε. Χαθείτε από τα μάτια μου γρήγορα! Δεν θέλω να σας βλέπω», είπε θυμωμένη η μαμά όταν γύρισε στο σπίτι.
Για να την καλοπιάσουν τα παιδιά, πηγαίνουν στο δάσος να μαζέψουν φράουλες. Εκεί συναντούν λουλούδια που χορεύουν, πολύχρωμα πουλάκια, αγγελάκια, ένα λαγουδάκι και τέλος, έναν κακό νάνο.
Η ώρα περνάει, το σκοτάδι πέφτει, τα παιδιά χάνουν το δρόμο. Δεν μπορούν πια να γυρίσουν στο σπίτι τους. Τότε τρεις καλές νεράιδες αναλαμβάνουν να τα προστατέψουν ως το πρωί.
Όταν ξυπνούν, βλέπουν μπροστά τους ένα καραμελόσπιτο. Ο φράχτης του είναι φτιαγμένος από μπισκότα και ο κήπος του είναι γεμάτος λιχουδιές. Τα παιδιά χαρούμενα κόβουν κομμάτια από το παράξενο αυτό σπίτι και αρχίζουν να τρώνε. Ξαφνικά, από μέσα ακούγεται μια φωνή… «Κρίτσι, κρίτσι, κρίτσι, ποιος τραγανάει το σπίτι;»
Ποια είναι αυτή η φωνή που ακούστηκε; Ποιος είναι μέσα σ’ αυτό;
Τη συνέχεια του παραμυθιού θα τη μάθουν οι μικροί μας φίλοι όταν έρθουν στην Εθνική Λυρική Σκηνή.
