Ο Τζούλιαν, ένας αμερικανός φυγάς, χρησιμοποιεί μια λέσχη πυγμαχίας στην Μπανγκόκ, ως βιτρίνα, για τα ναρκωτικά που διακινεί.
Η μητέρα του, επικεφαλής μια τεράστιας εγκληματικής οργάνωσης, φτάνει από τις ΗΠΑ, για να παραλάβει τη σωρό του νεκρού γιου της, Μπίλυ. Ο αδερφός του Τζούλιαν, δολοφονήθηκε αφού σκότωσε με αποτρόπαιο τρόπο μια πόρνη. Διψασμένη για αίμα κι εκδίκηση, απαιτεί τα κεφάλια των δολοφόνων από το Τζούλιαν.
Εκείνος, θα πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει τον Τσανγκ, ένα μυστηριώδη άντρα, σύμβολο θείας δικαιοσύνης, κι αποφασισμένο να πατάξει μια για πάντα τη διαφθορά στους οίκους ανοχής και στις λέσχες πυγμαχίας.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Η αρχική ιδέα για την ταινία, ήταν μια ιστορία για έναν άντρα που θέλει να τα βάλει με το Θεό. Από μόνο του αυτό ήταν ταυτόχρονα κι εμπόδιο, αλλά όταν έγραφα το σενάριο, κατακλυζόμουν από πολλές υπαρξιακές σκέψεις ο ίδιος (περιμέναμε το δεύτερο παιδί μας, και η σύζυγος μου περνούσε μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη), και η ιδέα ενός ανθρώπου που θέλει να πολεμήσει τα θεία, χωρίς να ξέρει ακριβώς το λόγο γιατί, με εξίταρε.
Με αυτό ως βάση, δημιούργησα ένα χαρακτήρα, τον Τσανγκ, ο οποίος πιστεύει ότι είναι Θεός, και βασικό πρωταγωνιστή τον Τζούλιαν, ο οποίος αναζητά μια θρησκεία στην οποία να μπορεί να πιστέψει.
Η πίστη βασίζεται στην ανάγκη μας για μια απάντηση από ψηλά, αλλά τις περισσότερες φορές δε γνωρίζουμε καν την ερώτηση. Όταν η απάντηση έρχεται, πρέπει να κοιτάξουμε στο παρελθόν για να βρούμε τι ρωτήσαμε. Κάπως έτσι, η ταινία είναι φτιαγμένη ως απάντηση, με την ερώτηση να αποκαλύπτεται στο τέλος.
Εκ των υστέρων, είδα τις ομοιότητες του Τσανγκ με τον One Eye του Valhalla Rising, και του Οδηγού στο Drive – είναι όλοι τους ριζωμένοι στη μυθολογία και δυσκολεύονται να συμβαδίσουν με την καθημερινότητα. Ο Τσανγκ, καθορίζεται από την αινιγματική του συμπεριφορά, σε τέτοιο βαθμό που γίνεται ένας άϋλος χαρακτήρας, που ορίζεται από το όνομα του, κι όχι από την εικόνα του.
Κατά κάποιο τρόπο, το Μόνο Ο Θεός Συγχωρεί, είναι το σύνολο όλων των ταινιών που έχω κάνει μέχρι σήμερα. Νομίζω, ότι κατευθυνόμουν προς μία καλλιτεχνική σύγκρουση, ολοταχώς, με σκοπό να αλλάξω τα πάντα γύρω μου και να δω τι θα προέκυπτε. Πάντα έλεγα ότι ήθελα να κάνω ταινίες για γυναίκες, και καταλήγω να κάνω ταινίες με βίαιους άντρες. Τώρα που τα πάντα συγκρούονται, μπορεί να αλλάξουν παντελώς τα πράγματα για μένα. Η σύγκρουση αυτή, είναι συναρπαστική, γιατί όλα γύρω μου γίνοντα τόσο αβέβαια, και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο δεύτερος έχθρος της δημιουργικότητας, μετά το «καλό γούστο», είναι η ασφάλεια.

Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν