Η Λουίζ πουλάει τα πανάκριβα σκουλαρίκια που της χάρισε ο σύζυγός της για να καλύψει κάποιο χρέος ισχυριζόμενη ότι κλάπηκαν. Όμως, επιστρέφουν στα χέρια της από ένα θαυμαστή της, τον Βιτόριο ντε Σίκα στο ρόλο του Ντονάτι, και αποκτούν ογκώδη συμβολική αξία. Μετακινούνται, χαρίζονται και μεταπωλούνται από συζύγους, συγγενής, εραστές και ενεχυροδανειστές.

Αισθηματική ταινία του 1954 σε επανέκδοση

«Ήταν η ματαιοδοξία της που την κατέστρεψε..»

Υποψήφιο για OSCAR κοστουμιών.

«Η ρομαντική τραγωδία στο μεγαλείο της».
Los Angeles Times

«Ένα εξαίρετο δείγμα κινηματογραφίας».
The Guardian

«Λίγες ταινίες επιτυγχάνουν τόσο πολλά, σε τόσο πολλά επίπεδα, με τόσο οικονομικό τρόπο, όσο η υπέροχη ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΥΡΙΑ του Max Ophuls».

«Η χορευτική ζαλάδα της κινηματογράφησης του Ophuls, δημιουργεί ένα κομψοτέχνημα ρομαντισμού πλαισιωμένο από Βιεννέζικα βαλς».

Ο Οφίλς καταφέρνει να μετατρέψει ένα άψυχο αντικείμενο σε σύμβολο ενός απόκρυφου ψυχισμού, διαφορετικού για κάθε ήρωα. Η χορευτική ζάλη της κινηματογράφησης του Οφίλς δημιουργεί ένα κομψοτέχνημα ρομαντισμού πλαισιωμένο από βιεννέζικα βαλς.
«Τα σκουλαρίκια της Μαντάμ Ντε...», αποτελούν θρίαμβο του μελοδράματος. Η φόρμα του, αψεγάδιαστη, καταφέρνει να απογειώσει ένα συνηθισμένο ερωτικό τρίγωνο σε ένα λαμπρό και ταυτόχρονα οδυνηρό έργο τέχνης με μεθοδική κομψότητα που ταιριάζει απόλυτα στην επιφανειακή κομψότητα που περιστοιχίζει τους χαρακτήρες.

Η Γυναίκα στο σινεμά του Οφίλς, ερωτευμένη με τον έρωτα και κυριαρχημένη από το πάθος και τον πόθο, προκαλεί την μοίρα της, σ έναν αναίσθητο ανδροκρατούμενο κόσμο, για να συντριβεί τελικά κάτω από το βάρος της ψευδαίσθησης και της απάτης. Έτσι λοιπόν και Η άγνωστη κυρία είναι μια ταινία για την απατηλή λάμψη του ψεύδους και την ερωτική πλάνη· μια κατ επίφαση κωμωδία με τραγική κατάληξη, στην οποία οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, τα σκουλαρίκια της ηρωίδας, σέρνουν τον χορό της υποκρισίας, της ανειλικρίνειας, της μικροψυχίας και της εκδίκησης. Χρησιμοποιώντας εκπληκτικά το θεατρικό του οπλοστάσιο, ο ποιητής του ψεύδους Μαξ Οφίλς μ ένα μελοδραματικό, πληθωρικό -σχεδόν μπαρόκ- κινηματογραφικό ύφος, μετατρέπει τον κόσμο των ηρώων του σ ένα τεράστιο παλκοσένικο, πάνω στο οποίο οι ηδονές και οι απολαύσεις της ζωής χορεύουν αγκαλιά με την μοναξιά και τον θάνατο. Να σημειώσουμε ακόμα ότι ο Στάνλεϋ Κιούμπρικ υπήρξε μεγάλος θαυμαστής του έργου του Μαξ Οφίλς.

«”Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΥΡΙΑ”, σκηνοθετημένη το 1953 από τον Max Ophuls, είναι μία από τις πιο εξεζητημένες και τεχνικά άρτιες ιστορίες αγάπης που γυρίστηκαν ποτέ. Λάμπει, σε ζαλίζει και κάτω από τα τεχνητά στοιχεία, δημιουργεί μια καρδιά την οποία στη συνέχεια ραγίζει. Η ταινία είναι διάσημη για τον τρόπο με τον οποίο επεξεργάζεται τις κινήσεις της κάμερας, το χαριτωμένο στυλ της, τα σκηνικά, τα κοστούμια και φυσικά τα κοσμήματά της. Οι πρωταγωνιστές Danielle Darrieux, Charles Boyer και Vittorio De Sica, ενσαρκώνουν αβίαστα την κομψότητα. Θα μπορούσε να είναι μια εξεζητημένη σαχλαμάρα. Αντίθετα, θαυμάζουμε την οπτική απεικόνιση που καταφέρνει να αποδώσει ο Ophuls, ρευστή και περίπλοκη και, προς έκπληξή μας, συλλαμβάνουμε τους εαυτούς μας να νοιάζονται.»
Roger Ebert, Νοέμβριος 2001.


«Λίγες ταινίες επιτυγχάνουν τόσο πολλά, σε τόσο πολλά επίπεδα, με τόσο οικονομικό τρόπο, όσο η υπέροχη Άγνωστη κυρία του Max Ophuls. Η Λουίζ (Danielle Darrieux) είναι η άγνωστη κυρία, επειδή είναι ανώνυμη, χαρακτηριστική εκπρόσωπος της ανώτερης τάξης.
Στην πρώτη σκηνή βλέπουμε μόνο τα σκουλαρίκια της τα οποία ετοιμάζεται να βάλει ενέχυρο, καθώς οδεύει προς την καταστροφή. Η κάμερα κινείται μαζί με τα σκουλαρίκια και αποκαλύπτει τελικά το πρόσωπο της Λουίζ στον καθρέφτη, ανάμεσα στα υπάρχοντα της. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα ο Ophuls δεν μας αφήνει να παραβλέψουμε τα στοιχεία αυτής της πλούσιας κοινωνίας: άφθονο χρήμα και χρέη, πανταχού παρόντες υπηρέτες, πρωτόκολλο προετοιμασίας πριν από τις δημόσιες εμφανίσεις. Ακόμα και το ταξίδι από την κρεβατοκάμαρα μέχρι την εξώπορτα ανάγεται σε εκλεπτυσμένη κοινωνιολογική αναφορά.
Εκτός από το σπίτι και το ενεχυροδανειστήριο υπάρχουν μια εκκλησία, χώρος όπου κυριαρχεί η υποκρισία των αστών, και η όπερα, όπου τα πάντα είναι θέαμα. Εκεί συναντούμε τον σύζυγο της Λουίζ, τον Αντρέ (Charles Boyer), ο οποίος είναι εύθυμος όσο καιρό καταφέρνει να ελέγχει τις υποθέσεις (δικές του και δικές της) αυτού του «εκλεπτυσμένου» Γάλλου.
Όταν τα σκουλαρίκια επιστρέφουν στα χέρια του Αντρέ για τρίτη φορά, η Λουίζ έχει πια ερωτευτεί επικίνδυνα τον Ντονάτι (Vittorio De Sica). Αυτό που θα μπορούσε να είχε μείνει ένα χαριτωμένο ευφυολόγημα (τα σκουλαρίκια συνδέουν όλους τους χαρακτήρες, θυμίζοντας το παλαιότερο Ερωτικό γαϊτανάκι [1950]) καταλήγει να εκφράζει όλες τις λεπτές, σημαντικές διαφορές της πλοκής και του θέματος.
Για τη Λουίζ, η οποία αρνείται να αποδεχτεί τις συνθήκες που εξασφαλίζουν την υποτιθέμενη ελευθερία της, τα σκουλαρίκια είναι μια απόδειξη του έρωτα της με τον Ντονάτι. Για τον Αντρέ είναι ένα σύμβολο ιδιοκτησίας, ένα σύμβολο της πατριαρχικής, στρατιωτικής και αριστοκρατικής εξουσίας του πάνω στους άλλους ανθρώπους.
Η Άγνωστη κυρία είναι άλλοτε εύθραυστη, άλλοτε σκληρή και άλλοτε συμπονετική ή συγκινητική. Ο Ophuls σκιαγραφεί αυτό τον κόσμο με μπρεχτική ακρίβεια. Και όμως ποτέ δεν υποτιμά τη δύναμη ή τη σημασία του καταπιεσμένου, ατομικού πόθου. Ακόμα και όταν οι χαρακτήρες υποφέρουν μέσα στις συμβολικές φυλακές τους ή θέτουν παγίδες ο ένας στον άλλο, τα πάθη τους μας αγγίζουν.
Και μας αγγίζουν βαθιά όταν ο Αντρέ κλείνει το παράθυρο φυλακίζοντας τη Λουίζ και της ψιθυρίζει: «Σ’ αγαπώ».
Δημοσιευμένο στο βιβλίο 1001 ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ, Εκδόσεις ΚΟΧΛΙΑΣ.