Κουβέιτ, Πόλεμος του Κόλπου. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «Καταιγίδα της Ερήμου», ο λόχος του ταγματάρχη Μπεν Μάρκο πέφτει σε ενέδρα. Και ενώ ο τελευταίος χάνει τις αισθήσεις του μετά από χτύπημα, ο λοχίας Ρέιμοντ Σο καταφέρνει να σώσει τους στρατιώτες, επιδεικνύοντας παράτολμο θάρρος. Αρκετά χρόνια αργότερα, οι ζωές των δύο ανδρών έχουν πάρει διαφορετική πορεία. Ο Σο, γιος της Έλεανορ Σο, πανίσχυρης πολιτικού και μέλους του Κονγκρέσου, που έχει εκμεταλλευθεί το παρελθόν του ως ήρωας πολέμου, τώρα διεκδικεί το αξίωμα του Αντιπροέδρου των ΗΠΑ. Από την άλλη, ο Μάρκο συνεχίζει να βασανίζεται από εφιάλτες και τρομακτικά οράματα, σίγουρος πως κάτι παράξενο συνέβη σ’ αυτόν και τους στρατιώτες του κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Κουβέιτ. Αποφασισμένος να ανακαλύψει την αλήθεια, ο Μάρκο καταλήγει να ξεσκεπάσει μια μηχανορραφία, σχετική με την πλύση εγκεφάλου που υπέστησαν ο ίδιος και οι συνάδελφοί του, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και ο Σο. Φαίνεται πως μια πολυεθνική εταιρία με την ονομασία Μαντζούριαν Γκλόμπαλ έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη ενός σκοτεινού πολιτικού παιχνιδιού, με πιόνια τον Μάρκο και τους στρατιώτες του. Άνθρωποι αποφασισμένοι να μην αφήσουν τον τελευταίο να ξεσκεπάσει τις κινήσεις τους...

O Τζόναθαν Ντιμ σκηνοθετεί με μεγάλη επιτυχία το ριμέικ του ομώνυμου πολιτικού θρίλερ του 1963, που είναι προσαρμοσμένο στα σύγχρονα δεδομένα και τα γεγονότα διαδραματίζονται κατά την διάρκεια του Πόλεμου στον Κόλπο.

INFO
• Πρόκειται για re-make της ομότιτλης ταινίας του Τζον Φρανκενχάιμερ που είχε προκαλέσει αίσθηση το 1962, με τον Φρανκ Σινάτρα, το Λόρενς Χάρβεϊ και την Άντζελα Λάνσμπερι. Με τη σειρά της, η αυθεντική ταινία ήταν βασισμένη στο best seller μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Κόντον
• Ο Φρανκ Σινάτρα είχε αγοράσει τα δικαιώματα της πρώτης ταινίας και η κόρη του Τίνα, φρόντισε να κάνει το ίδιο με το βιβλίο. Έτσι, ανέλαβε η ίδια την παραγωγή του σύγχρονου re-make: «Το 1991, είχα ρωτήσει τον πατέρα μου για το ενδεχόμενο μεταφοράς του Manchurian Candidate στη σύγχρονη εποχή και μου είχε απαντήσει πως ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Θεωρούσε ότι με την κατάσταση που επικρατούσε μετά τον πόλεμο του κόλπου ήταν επίκαιρο όσο ποτέ…»
• Καθώς η ταινία πραγματεύεται τις πρακτικές δυνατότητες της περίφημης «πλύσης εγκεφάλου», ο Τζόναθαν Ντέμι ήθελε τα πάντα να έχουν επιστημονική υποστήριξη. Ο Δόκτωρ Τζέι Λόμπαρντ, διευθυντής του Νευρολογικού Κέντρου της Νέας Υόρκης μελέτησε το σενάριο και επενέβη στις σκηνές που έπρεπε να μην υποτιμούν η υπερεκτιμούν τις αληθινές δυνατότητες της σημερινής ιατρικής τεχνολογίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα όσα υποτίθεται ότι συμβαίνουν στην ταινία, στην πραγματικότητα έχουν δοκιμαστεί σε πειραματόζωα. Έχει αποδειχθεί ότι, αν εισαχθούν ηλεκτρόδια στον εγκέφαλο ενός ποντικού, αυτός αναλόγως παρουσιάζει συμπτώματα πόνου ή ηδονής, ανάλογα με την επιλογή του χειριστή. Αυτοί οι ποντικοί ονομάζονται… roborats!
• Σύμφωνα με τον Δρ. Τζέι Λόμπαρντ, η επιστήμη έχει εξελιχθεί τόσο πολύ όσον αφορά τη μελέτη της συμπεριφοράς του εγκεφάλου που, δυστυχώς, είμαστε σε θέση να ελέγχουμε όντως τις αναμνήσεις και τις αντιδράσεις ενός ανθρώπου, εάν αυτός είναι ο στόχος. Όπως λέει και ο ίδιος, «μακάρι αυτή η ταινία να γίνει η αφορμή για να συνειδητοποιήσουμε ότι, εάν η επιστήμη επιστρατεύεται δίχως ηθικούς φραγμούς, όλα μπορούν να συμβούν…»
• Η αυθεντική ταινία τοποθετούσε τη δράση της στην εποχή του ψυχρού πολέμου. Αναπόφευκτα σήμερα έπρεπε να βρεθεί κάτι πιο κοντινό στην αντίληψη του μέσου θεατή. Αυτή, βέβαια, δεν είναι η μόνη αλλαγή, καθώς ο Τζόναθαν Ντέμι δεν ήθελε ένα τυπικό εκ του ασφαλούς re-make αλλά μία ολοκαίνουρια, ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση. Όπως λέει και ο Ντένζελ Γουάσινγκτον, «ο Τζόναθαν είναι ο μοναδικός σκηνοθέτης που μπορεί να πείσει τόσα πολλά πρωτοκλασάτα ονόματα να συνυπάρξουν αρμονικά. Πέρα από τους ηθοποιούς, καταφέρνει πάντοτε να εξασφαλίζει τους καλύτερους συνεργάτες σε όλα τα επίπεδα.»
• Ο Ντένζελ Γουάσινγκτον είδε την πρώτη ταινία, παρατήρησε τον Φρανκ Σινάτρα και φρόντισε να διαφοροποιήσει σε αρκετά σημεία το δικό του ρόλο. Αντίθετα, η Μέριλ Στριπ, αφού διάβασε το σενάριο και έμαθε ότι η ερμηνεία της Άντζελα Λάνσμπερι για τις ανάγκες του ίδιου ρόλου πριν από 42 χρόνια θεωρείται υποδειγματική, προτίμησε να μην τη δει για να παραμείνει ανεπηρέαστη και να «χτίσει» εκ του μηδενός τη δική της Έλενορ Σο.