Η Φιλανδή ποιήτρια Έλλα Βουολιγιόκι αφηγείται στον Μπέρτολτ Μπρέχτ όταν αυτοεξόριστος φιλοξενείται στο κτήμα της. Ο μεγάλος διαλεκτικός του θεάτρου, ο ποιητής και φιλόσοφος εμπνέεται και μας ταξιδεύει στα Δάση του Βορρά.
Ο γαιοκτήμονας Γιόχαν Πούντιλα χρησιμοποιεί την πονηριά και το μεθύσι ενός πρωτόγονου αγγίζει τα άκρα, από τη μια η αθωότητα και από την άλλη η ρεαλιστική και χυδαία όψη. Εξουσιάζει ό,τι βρεί, ανθρώπους και σχέσεις, που αποκαλύπτουν μέσα από καθημερινές καταστάσεις την ταξική διαφορά ανάμεσα στην ιδιοκτησία και τον εργάτη. Ο αφέντης Πουντίλα κυριεύεται από το πάθος της εξουσίας και της δύναμης, έχει αποφασίσει να πληρώσει με το τίμημα της ψυχικής του μοναξιάς και βρίσκεται απέναντι σε αυθεντικούς ανθρώπους που αγωνίζονται με αξίες για την επιβίωσή τους.
Ο σωφέρ Μάττι, ο ιδανικός υπηρέτης βρίσκεται κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του, πιστός και ειλικρινής ως την στιγμή που αποφασίζει να απελευθερωθεί και να επαναστατήσει με τη φυγή του.
Στο πλευρό του ακόμη και η κόρη του κυρίου Πουντίλα, μια νέα αστή που κυριεύεται από νεανικό ενθουσιασμό, όπως και η εργατική τάξη που τον περιβάλλει, εργάτες, υπηρέτριες και όλοι οι άνθρωποι που αγωνίζονται στην καθημερινότητα με μόχθο απέναντι στην φτώχεια.
Όλοι τους προσπαθούν, άλλοτε πολεμώντας τον εξαντλητικό πόνο και άλλοτε με χιούμορ απέναντι στο «θηρίο» της εκμετάλλευσης που τους φτάνει στα όρια της αντοχής τους.
Το ταξικό χάσμα αποκαλύπτεται στην κόρη του κυρίου Πουντίλα που δεν θα καταφέρει να συνεχίσει παρά την προσπάθειά της να αντιμετωπίσει με ανθρωπιά τον συνάνθρωπο. 

Λαικές αφηγήσεις με χιούμορ και λυρισμό με την θεατρική απόδοση του σπουδαίου συγγραφέα Μπέρτολτ Μπρέχτ.

Ο Μπρέχτ στο πρότυπα των  επεισοδίων και των παλιών λαϊκών επών στήνει μέσα σε μια ατμόσφαιρα ποιητικού  πανηγυριού, μία κωμωδία γεμάτη μουσική και χρώματα προβάλλοντας τις   ταξικές σχέσεις και διαφορές της κοινωνίας.
Ο αφέντης Πούντιλα εξουσιάζει ανθρώπους, σχέσεις και καταστάσεις, αποκαλύπτοντας το μεγάλο χάσμα που χωρίζει την ιδιοκτησία από τν εργατική τάξη. Έρχεται αντιμέτωπος με την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που δουλεύουν για αυτόν, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους.
Ο δούλος του Μάττι ένας απόλυτα ελεγχόμενος χαρακτήρας είναι ο ιδανικός υπηρέτης πιστός και ειλικρινής, που όμως με την τελική του αναχώρηση, δείχνει το δρόμο για την απελευθέρωση και την επανάσταση.
 
«Τι ωφελεί, χωμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, να κρατάς τα νύχια των χεριών σου καθαρά;»
«Όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί θα μοιραστεί την ήττα»
«Δεν μαθαίνει κανείς μόνο από τον αγώνα αλλά από την ιστορία των αγώνων .Στην πάλη των τάξεων η νίκη σ΄ένα τόπο πάλης πρέπει να χρησιμοποιηθεί για τη νίκη σ΄ένα  άλλο τόπο. Η ζωή εκείνων που απελευθερώθηκαν από τους καταπιεστές τους μπορεί να είναι  δύσκολη, όπως όλων των
?πρωτοπόρων: γιατί πρέπει να μετατρέψουν το σύστημα των καταπιεστών σε ένα νέο σύστημα».
Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Ο αφέντης Πούντιλα και ο δούλος του Μάττι»
Ένα από τα ωραιότερα και ωριμότερα έργα του μεγάλου δραματουργού, μετά την αυτοεξορία του, όπου ο λόγος του χρησιμοποιεί το χιούμορ από τη μια και τον κοφτερό του λόγο από την άλλη.    
Λαϊκά αναγνώσματα μέσα από χιούμορ, λυρισμό αλλά και σκληρότητα απογυμνώνουν το ταξικό χάσμα και ταυτόχρονα τη διαχρονικότητα της εκμετάλλευσης.
Ένα έργο γεμάτο λυρισμό, ένα ποιητικό λαϊκό πανηγύρι  που προβάλλει τις ταξικές διαφορές και τις σχέσεις μεταξύ τους, με μια αφηγητική ποιητική αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνία και την γαλήνη των Φιλανδικών τοπίων.
Οι μαθητές του Μπρέχτ, οι εκλεκτοί ηθοποιοί επικού θεάτρου κινηματογραφημένοι στο BERLINER ENSEMBLE το θέατρο που ίδρυσε ο ίδιος.
Ο Μπέρτολτ Μπρέχτ , ο ποιητής που βγήκε μέσα από τα Μαύρα Δάση,το «διδακτικό» και «ανθρωπιστικό» θέατρο που για χρόνια υπηρέτησε, όχι μόνο δεν φθάρηκαν με το χρόνο, αλλά παραμένουν ακόμα το ίδιο επίκαιρα.
Η ‘αποστασιοποίηση’ του Μπρέχτ εκμεταλλεύεται τη δύναμη που έχει η αναστολή της αφηγηματικής συνέχειας για να οικοδομηθεί η δυνητική αντίρρηση του θεατή, η αναίρεση του οικείου χαρακτήρα των γεγονότων. 
Μια ακόμη χαρακτηριστική απόδειξη  του Μπρεχτικού Θέατρου, «Ο αφέντης Πούντιλα και ο δούλος του Μάττι» , το λαϊκό, ψυχαγωγικό και διδακτικό θέατρο, με τις επικές αφηγητικές αποχρώσεις του που δεν αποκόπτεται από το θεατή, ούτε είναι πάνω από αυτόν, αλλά αποτελεί συχνά μια κοινωνικοπολιτική προέκταση της όποιας θεατρικής πλατείας.
Το χιούμορ, που τροφοδοτεί τις μειωμένες αντοχές με δύναμη, στους ανθρώπους του μόχθου, δίνει στο λόγο του Μπρέχτ το βήμα να φτάσει στο άλλο άκρο των μηνυμάτων, του κοφτερού λόγου του ενάντια στην άγνοια, τον ατομικισμό και τελικά την υποταγή στην εκμετάλλευση.
Ο λόγος του Μπρεχτ εξακολουθεί να συνομιλεί με όλους τους εκμεταλλευόμενους ανθρώπους και λαούς, και κατάφερε να συνδέσει τον πλούτο της σκέψης και τη λαϊκή απλότητα έκφρασης.