Αναζήτηση
«Βραβείο καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας (Βραβεία Bodil -1955) και βραβείο καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας (βραβείοNYFCC- 1955)»
«Υποψήφια για Oscar καλύτερου σεναρίου (1957) και για το μεγάλο βραβείο του Φεστιβάλ των Καννών (1957)»
«Ένα αριστούργημα του ιταλικού νεορεαλισμού από τον σκηνοθέτη του Κλέφτη Ποδηλάτων, Βιτόριο ντε Σίκα»
«Σε σενάριο του βραβευμένου με Όσκαρ, Σεζάρε Ζαβατίνι».
«Η πιο πλούσια και πιο διεισδυτική από τις ταινίες του νεορεαλισμού στην Ιταλία».
«Συγκλονιστική η ερμηνεία του ερασιτέχνη πρωταγωνιστή Κάρλο Μπατίστι».
«Μια ταινία για την “ανικανότητα επικοινωνίας” μεταξύ των ανθρώπων, για την έλλειψη ανθρωπιάς και συμπόνιας στο δράμα του συνανθρώπου».
«Ο αγώνας ενός ανθρώπου να επιβιώσει στο αφιλόξενο περιβάλλον της μεγαλούπολης, διατηρώντας παράλληλα την αξιοπρέπειά του».
«Εδώ, ο Ντε Σίκα στηλιτεύει την περιθωριοποίηση και τη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου».
Σκηνοθεσία: Βιτόριο Ντε Σίκα
Σενάριο: Σεζάρε Ζαβατίνι
Πρωταγωνιστούν: Κάρλο Μπατίστι, Μαρία Πία Κασίλιο, Λίνα Τζεννάρι, Ιλεάνα Σίμοβα, Έλενα Ρέα, Μέμμο Καροτενούτο
“Umberto D.”
Παρ' όλο που είναι σχεδόν ισάξιο του «Κλέφτη ποδηλάτων» και άλλων σπουδαίων δημιουργιών του ιταλικού νεορεαλισμού, το «Ουμπέρτο Ντ.» μόλις πρόσφατα απήλαυσε ευρεία αποδοχή. Ο Βιτόριο Ντε Σίκα απεικονίζει σε αυτό τη συγκινητική ιστορία ενός ηλικιωμένου άντρα που ζει μόνος με τον σκύλο του και δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα με μια πενιχρή σύνταξη. Οταν η σπιτονοικοκυρά του ετοιμάζεται να του κάνει έξωση, ο φιλήσυχος γεράκος και το πιστό κατοικίδιό του θα βρεθούν στην αφετηρία ενός πραγματικού αγώνα για επιβίωση. Χωρίς να εκβιάζει συναισθηματικά, το «Ουμπέρτο Ντ.» γίνεται ένα ειλικρινές μάθημα ζωής, υπογραμμίζοντας ότι, σε εξαιρετικά αντίξοες εποχές, τα σημαντικότερα πράγματα που οφείλει να διαφυλάξει κανείς είναι η αξιοπρέπεια και η ανθρωπιά του.
-Λουκάς Κατσίκας, Ελευθεροτυπία
«UMBERTO D. (Ότι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι, 1952) του Vittorio De Sica»
Στο «Umberto D.», ο Ντε Σίκα δεν έχει πρωταρχικό στόχο το σχόλιο γύρω από την έλλειψη κοινωνικής πολιτικής στη μεταπολεμική Ιταλία - όπως μαρτυρά η εκπληκτική εναρκτήρια σεκάνς της διαδήλωσης των συνταξιούχων.
Χρησιμοποιεί το «ανώνυμο» πρόσωπο του ερασιτέχνη Κάρλο Μπατίστι, στο ρόλο ενός ανθρώπου που δυσκολεύεται να επιβιώσει μέσω της πενιχρής του σύνταξης, για να παρουσιάσει μια περισσότερο συναισθηματική εκδοχή του ιταλικού νεορεαλισμού.
Το πιο παραστατικό δείγμα της κινηματογραφικής του γλυπτικής, είναι οι ρωγμές στο πρόσωπο του 70χρονου πρωταγωνιστή του, που αγωνίζεται να διατηρήσει την αξιοπρέπεια και την περηφάνια του σε μια πόλη όπου την ανθρώπινη καλοσύνη φαίνεται να έχουν καταπιεί οι δυνάμεις του εκσυγχρονισμού. Στο φιλμ του Ντε Σίκα, όπως και σε εκείνα του Τσάπλιν, ο κόσμος παρουσιάζεται σαν ένα μέρος που κατοικείται από θύτες και θύματα. Όταν οι άνθρωποι δεν είναι κακόβουλοι (όπως η ανάλγητη σπιτονοικοκυρά του Ουμπέρτο), απλά αδιαφορούν για τον πόνο των άλλων.
Oι πράξεις του ήρωα κατορθώνουν μονάχα να τραυματίσουν την εμπιστοσύνη ανάμεσα στον ίδιο και το σκύλο του, είναι όμως ο τελευταίος εκείνος που θα «δείξει» τον αληθινό δρόμο στο αφεντικό του: η τελική σκηνή αφήνει την αίσθηση μιας ανολοκλήρωτης θλίψης.
Μια σκηνή που θυμίζει την αντίστοιχη απ’ τους «Μοντέρνους Καιρούς» του Σαρλώ. Αφιερωμένο στον πατέρα του, το φιλμ του Ντε Σίκα αποτελεί ένα κομψό αριστούργημα, που μπορεί μεν να συνθέτει ένα σπαρακτικό πορτρέτο του γήρατος και της μοναξιάς, κερδίζει όμως ταυτόχρονα μια θέση ανάμεσα στις ταινίες που συνιστούν αληθινό … «Θρίαμβο της Ζωής», δίπλα στο «Ικίρου» του Κουροσάβα και στο «Μια Υπέροχη Ζωή» του Κάπρα!
- filmcracker.blogspot.gr
Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι - Umberto D (1952)
Ένα πραγματικό αριστούργημα του Vittorio De Sica, που συγκαταλέγεται στις λίστες των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών. Μία συγκλονιστική ταινία, που ακόμα και σήμερα φαντάζει επίκαιρη.
Μη τη χάσετε!
-thecinema.gr
ΒΙΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
(1901, Ιταλία - 1974, Γαλλία)
Ο Βιττόριο ντε Σίκα, ο οποίος γεννήθηκε λίγο έξω από τη Ρώμη στις 7 Ιουλίου του 1901, εισχώρησε από μικρός στον χώρο του θεάματος και η άνοδός του ήλθε σύντομα. Κατ' αρχήν ως ηθοποιός - τον θυμόμαστε χαρακτηριστικά στην «Άγνωστη Κυρία» (Madame De - 1953) του Μάξ Οφίλς - και μάλιστα σταρ της προπολεμικής περιόδου, άρχισε να ασχολείται με τη σκηνοθεσία το 1940 συμμετέχοντας στη δημιουργία τεσσάρων κωμωδιών. Από την πρώτη κιόλας προσωπική ταινία του, «Τα Παιδιά μας Βλέπουν», ένα πικρό σχόλιο επάνω στον τρόπο ζωής μιας μικροαστικής οικογένειας, φάνηκε το ρεαλιστικό ύφος που αργότερα θα γινόταν το σήμα κατατεθέν του δημιουργού.
Ο ιταλικός νεορεαλισμός γεννήθηκε μέσα στο χάος και στα απομεινάρια του πολέμου. Η ιταλική κοινωνία μετά τον πόλεμο ψυχορραγούσε αλλά δε λύγισε στην προσπάθειά της να σταθεί και πάλι όρθια. Σκηνοθέτες όπως ο Ντε Σίκα, ο Ρομπέρτο Ροσελίνι, ο Τζιουζέπε ντε Σάντις, αλλά και πριν από αυτούς ο Λουκίνο Βισκόντι, εισχώρησαν με τον φακό τους σε φυσικούς, φτωχικούς χώρους και με ερασιτέχνες ηθοποιούς, ως επί το πλείστον, έδωσαν νόημα και ουσία, στην «ασημαντότητα της καθημερινότητας».
Απλά γεγονότα, όπως η προσπάθεια ενός οικογενειάρχη να ξαναβρεί το κλεμμένο εργαλείο για τη δουλειά του, ένα ποδήλατο, απέκτησαν μέσω του νεορεαλισμού οικουμενικό χαρακτήρα, που αποτυπώθηκε μοναδικά στην κινηματογραφική οθόνη. Όταν επήλθε το τέλος του νεορεαλισμού, ο κινηματογράφος του Ντε Σίκα διαφοροποιήθηκε και έγινε ίσως περισσότερο προσιτός στο πλατύ κοινό.
Ο Ιταλός δημιουργός υπέγραψε μεταξύ άλλων, δράματα αλλά και κωμωδίες με δημοφιλείς σταρ, σαν την «Ατιμασμένη» που χάρισε στη Σοφία Λόρεν το Όσκαρ πρώτης γυναικείας ερμηνείας και το «Χθες, Σήμερα, Αύριο» («Oggi, ieri, domani») του 1963, το οποίο τιμήθηκε με το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Παραγωγής. Ένα βραβείο το οποίο κέρδισαν τρεις ακόμη ταινίες του Ντε Σίκα: το «Sciuscia», ο «Κλέφτης των Ποδηλάτων» και βέβαια, ο «Κήπος των Φίντσι Κοντίνι».
Ο Βιττόριο ντε Σίκα έχει χαρακτηριστεί ως ο «πατέρας του νεορεαλισμού» ενώ παράλληλα «κατηγορήθηκε» για θεματική ρηχότητα και συναισθηματική «ευκολία» στην προβληματική και στην προσέγγιση των θεμάτων του. Όμως αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Ντε Σίκα σκηνοθέτησε μεταξύ άλλων τέσσερα κινηματογραφικά αριστουργήματα στη σειρά - «Ο Κλέφτης των Ποδηλάτων», «Sciuscia», «Θαύμα στο Μιλάνο», «Ουμπέρτο Ντ.» - μέσω των οποίων μάθαμε για τη μεταπολεμική Ιταλία περισσότερα από όσα μας έδωσε στο σύνολό του ολόκληρος ο υπόλοιπος ιταλικός κινηματογράφος της συγκεκριμένης περιόδου...
Αδιαφιλονίκητα, ο Ντε Σίκα υπήρξε ένας αφοσιωμένος μαχητής του κινηματογράφου, εκείνος που έδωσε στο ιταλικό σινεμά αίγλη και του χάρισε διεθνή αναγνώριση στην πιο δύσκολη εποχή του. Άνθρωπος των παθών όμως ο Ντε Σίκα, υπήρξε και ο ίδιος θύμα του τζόγου, που εν τέλει τον κατέστρεψε. Πέθανε καταχρεωμένος στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου του 1974, αφήνοντας ωστόσο σε όλους μας μία μοναδική και ανεκτίμητη πολιτιστική κληρονομιά.
tvxs.gr
