Αναζήτηση
Η σκόνη του χρόνου - iShow.gr
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Η σκόνη του χρόνου - iShow.gr
Είδος
Κοινωνική ταινία ελληνικής παραγωγής 2009,του Θόδωρου Αγελόπουλου.
Διάρκεια
125'
Συντελεστές
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Υπόθεση
Κοινωνική
Ο Σπύρος και η Ελένη, μακριά ο ένας απ’τον άλλον, ξαναβρίσκονται έπειτα από χρόνια στην Τασκένδη τη μέρα του θανάτου του Στάλιν. Ο Σπύρος, απ’ τη στιγμή που έμαθε ότι «η μικρή φοιτήτρια» εκδιώχτηκε με άλλους πολιτικούς εξόριστους, την ψάχνει παντού. Το 1953, αφού καταφέρνει να περάσει τα σύνορα με το όνομα ενός άλλου, βρίσκει την Ελένη ελπίζοντας να καταφέρει να την βγάλει απ’ την Σοβιετική Ένωση. Εννιά μήνες μετά τη συνάντηση αυτή, θα γεννηθεί ο Α. Λίγο μετά, η αστυνομία συλλαμβάνει και διώχνει από την χώρα τον Σπύρο ενώ η Ελένη βρίσκεται εξόριστη στη Σιβηρία. Εκεί θα γνωρίσει τον Γιάκομπ, έναν γερμανοεβραίο, ο οποίος δεν θα σταματήσει ποτέ να την στηρίζει.

Λίγα χρόνια μέτα, η Ελένη θα στείλει τον Α., μικρό παιδί ακόμη, στη Μόσχα, όπου τον περιμένει η Ραχήλ, αδελφή του Γιάκομπ, η οποία ήταν η γυναίκα που τον μεγάλωσε. Ο Σπύρος, θα εγκαταλείψει την γυναίκα και την ζωή που είχε στην Αμερική, φεύγοντας για το Τορόντο με την Ελένη, αναζητώντας τον Α., αυτοεξόριστος, μη θέλοντας να πάρει μέρος στον πόλεμο του Βιετνάμ. Χρόνια μετά, εγκατεστημένος στο Βερολίνο, ο Α. υποδέχεται τους γονείς του, οι οποίοι αποφάσισαν να επιστρέψουν στην πατρίδα. Η σκηνή της συγκινητικής εκ νέου συνεύρεσης των τριών φίλων όταν ο Γιάκομπ, ο οποίος μένει πλέον στην Γερμανία, έρχεται να τους δει στο Βερολίνο, θα επισκιαστεί από ένα άσχημο νέο: η κόρη του Α. εξαφανίζεται. Ο Α. την ψάχνει μάταια παντού. Όταν η αστυνομία την βρίσκει, η μικρή Ελένη στέκεται στην άκρη μιας αερογέφυρας έτοιμη να πηδήξει. Αυτό που δεν καταφέρνει να κάνει ούτε ο Α., ούτε η μητέρα της, θα το καταφέρει η γιαγιά της. Το σοκ όμως για την ηλικιωμένη γυναίκα θα είναι μεγάλο: πέφτει λιπόθυμη στην άσφαλτο.

Ο Γιάκομπ θα την επισκεφτεί στο διαμέρισμα του Α. όπου την μετέφεραν αλλά αυτή θα κοιμάται. Θα πιει για τελευταία φορά με τον Σπύρο, όπως παλιά. Είναι η στιγμή του αποχαιρετισμού. Στο κατάστρωμα ενός ποταμόπλοιου, το οποίο διασχίζει το Βερολίνο προσφέροντας μία άλλη άποψη της πόλης στους τουρίστες, βρίσκεται μόνος του ο Γιάκομπ. Είναι η τελευταία μέρα του χρόνου. Αργά, αφήνεται να πέσει στα νερά του ποταμού. Στο διαμέρισμα του Α. η Ελένη σηκώνεται προσπαθώντας να στρώσει το τραπέζι, ονοματίζοντας κάθε θέση. Φωνάζει τον Γιάκομπ αλλά δεν είναι εκεί. Καταρρέει σε μια καρέκλα. Το πρόσωπό της είναι περίεργα ήρεμο.

Όταν ο Α. θα γυρίσει με έναν γιατρό για να την εξετάσει, θα είναι πολύ αργά. Αλλαγή του χρόνου. Ο Σπύρος θα πλησιάσει τη νεκρή γυναίκα του. Της ψιθυρίζει το όνομά της, ότι ήρθε να την πάρει, αλλά είναι η μικρή Ελένη αυτή που θα φύγει μαζί του. Το χέρι της μέσα στο δικό του, βγαίνουν απ’την ανοιχτή πόρτα του μπαλκονιού κατευθυνόμενοι προς την στολισμένη λεωφόρο που απλώνεται μπροστά τους…
Πληροφορίες

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ:
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Η σχέση μου με τον κινηματογράφο άρχισε σχεδόν σαν εφιάλτης. Ήταν το ’46 ή ’47, δεν θυμάμαι. Πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, τότε που πήγαινε πολύς κόσμος στο σινεμά και εμείς μικροί τρυπώναμε ανάμεσα στον συνωστισμό των μεγάλων για να χαθούμε στο μαγικό σκοτάδι του εξώστη. Είδα πολλές ταινίες τότε, αλλά η πρώτη ήταν μια ταινία του Michael Curtiz, το «Angels With Dirty Faces».
Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία που ο ήρωας οδηγείται από δυο φύλακες στην ηλεκτρική καρέκλα. Καθώς προχωρούν, οι σκιές τους μεγαλώνουν στον τοίχο.
Ξαφνικά μια κραυγή... Δεν θέλω να πεθάνω.
Αυτή η κραυγή για καιρό μετά στοίχειωνε τις νύχτες μου.
Ο κινηματογράφος μπήκε στη ζωή μου με μια σκιά που μεγάλωνε σ’ ένα τοίχο και μια κραυγή.
Άρχισα να γράφω πολύ νωρίς, εκείνη την ίδια εποχή, κάτω απ’ την ταραχή και τη συγκίνηση που μου είχαν δημιουργήσει οι αναταράξεις της Ιστορίας που είχαν προηγηθεί.
Οι σειρήνες του πολέμου του ’40.
Η είσοδος του Γερμανικού στρατού κατοχής σε μια έρημη Αθήνα. Πρώτοι ήχοι, πρώτες εικόνες.
Έπειτα, ο Εμφύλιος το Δεκέμβρη του ’44. Η σφαγή.
Η καταδίκη του πατέρα σε θάνατο.
Το χέρι της μητέρας να τρέμει στο δικό μου καθώς ψάχναμε να βρούμε το πτώμα του ανάμεσα σε δεκάδες άλλα, σε ένα χωράφι.
Καιρό μετά ένα μήνυμα του από μακριά.
Η επιστροφή του μια μέρα βροχής.
Πρώτες ιστορίες. Πρώτη επαφή με τις λέξεις, λέξεις που αναζητούν εικόνα. Τότε δεν ήξερα. Το κατάλαβα αρκετά αργότερα όταν έγραψα την πρώτη λέξη στο πρώτο σενάριο.
Η λέξη ήταν «βρέχει».
Ο Όμηρος, οι αρχαίοι τραγικοί, και γενικά η αρχαία ελληνική γραμματεία, αποτελούσαν την εποχή μου μέρος της σχολικής μας παιδείας. Οι αρχαίοι μύθοι μας κατοικούν και τους κατοικούμε.
Ζούμε σ’ ένα τόπο γεμάτο μνήμες, αρχαίες πέτρες και σπασμένα αγάλματα.
Όλη η νεότερη ελληνική τέχνη φέρει τα σημάδια αυτής της συμβίωσης.
Η διαδρομή μου, η πορεία μου, η σκέψη μου θα ήταν αδύνατο να μην έχουν ποτιστεί από όλα αυτά.
Όπως λέει ο ποιητής «έβγαιναν απ’ το όνειρο, καθώς έμπαινα στο όνειρο. Έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα’ ναι δύσκολο πολύ να ξαναχωρίσει».
Η σχέση μου με τη λογοτεχνία και την ποίηση μ’ έφεραν πολύ νωρίς κοντά σ’ όλες τις αναζητήσεις γλωσσικές ή αισθητικές του μοντερνισμού.
Αργότερα, στις αρχές του ’60 στο Παρίσι, την εποχή της πολιτικοποίησης, το επικό θέατρο του Brecht, που αναιρούσε, ως ένα σημείο, τον ορισμό του Αριστοτέλη για την δραματική τέχνη, γινόταν σημείο αναφοράς.
Πέρασαν χρόνια για να επιστρέψω στον Αριστοτέλη και στον ορισμό του για την τραγωδία: Έστιν ουν τραγωδία, μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας...
Πέρασαν χρόνια για να ανακαλύψω ότι ο μονόλογος της Μόλλυ στο τελευταίο κεφάλαιο του «Οδυσσέα» του Τ. Τζόυς, δεν είναι παρά η μακρινή ηχώ της εκπληκτικής περιγραφής, των όπλων του Αχιλλέα στην Ιλιάδα του Ομήρου.
Η «Αναπαράσταση», η πρώτη μου ταινία, γεννήθηκε την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών ως απόπειρα ανασύνθεσης της αλήθειας, από τα θραύσματά της. Η αναπαράσταση όχι ως σκοπός αλλά ως δρόμος. Οι μικρές ιστορίες όπως αντανακλώνται αλλά και καθορίζονται από τη μεγάλη Ιστορία.
Ο πατέρας ως σύμβολο, ως παρουσία και απουσία, ως μεταφορική έννοια και ως σημείο αναφοράς.
Το ταξίδι, τα σύνορα, η εξορία.
Η ανθρώπινη μοίρα.
Η αιώνια επιστροφή.
Θέματα που ακολούθησαν και μ’ ακολουθούν.
Όλες μου οι εμμονές μπαίνουν και βγαίνουν στις ταινίες μου, όπως μπαίνουν και βγαίνουν, όπως σωπαίνουν για να ξαναεμφανιστούν αργότερα, τα όργανα μιας ορχήστρας.
Είμαστε καταδικασμένοι να λειτουργούμε με τις εμμονές μας. Δεν κάνουμε παρά μόνο μια ταινία, δεν γράφουμε παρά μόνο ένα βιβλίο.
Παραλλαγές και φούγκα πάνω στο ίδιο θέμα.
Πολλοί που μου έχουν κάνει την τιμή να ασχοληθούν με την δουλειά μου νομίζουν ότι ο τρόπος που γράφω είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής επιλογής.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Βέβαια, όταν γύριζα τις «Μέρες του ‘36», μια ταινία πάνω στη δικτατορία, την εποχή της δικτατορίας, και ήταν αδύνατο να χρησιμοποιήσω άμεσες αναφορές, αναζήτησα μια κρυφή γλώσσα. Υπονοούμενα της Ιστορίας. Νεκροί χρόνοι μιας συνωμοσίας. Αποσιωπήσεις. Ο ελλειπτικός λόγος σαν αισθητική αρχή. Μια ταινία που όλα τα σημαντικά μοιάζουν να γίνονται εκτός κάδρου.
Αλλά δεν ξεκινάει από αυτό το γεγονός η επιλογή των μεγάλων πλάνων.
Δεν αποφάσισα λογικά να δουλεύω με μεγάλα πλάνα. Σκέφτομαι πάντα ότι ήταν μια φυσική επιλογή. Μια ανάγκη ένταξης του φυσικού χρόνου στο χώρο, ως ενότητα χώρου και χρόνου.
Μια ανάγκη, οι λεγόμενοι νεκροί χρόνοι ανάμεσα στη δράση και την αναμονή της, που συνήθως εξαφανίζει το ψαλίδι του μοντέρ, να λειτουργήσουν μουσικά σαν παύσεις.
Μια αντίληψη του πλάνου ως ζωντανού κυττάρου με εισπνοή, εκφορά του κυρίως λόγου και εκπνοή. Γοητευτική και επικίνδυνη επιλογή που συνεχίζεται ως τώρα.
Δουλεύω με την ίδια ομάδα συνεργατών από τότε που άρχισα.
Με ξέρουν, τους ξέρω. Με τα χρόνια έχουν γίνει οικογένειά μου.
Με θυμώνουν συχνά την ώρα της δουλειάς, μου λείπουν όταν δεν τους βλέπω.
Αισθάνομαι αβέβαιος όταν ένας καινούριος τεχνικός μπει στην ομάδα, σαν από αυτόν να εξαρτώνται όλα.
Μιλάω μαζί τους για τα σχέδια και τις αβεβαιότητες μου. Πέρασαν τόσα χρόνια κι ακόμα η ίδια ταραχή η ίδια συγκίνηση, η ίδια ανάγκη να είμαστε κοντά, κρατώντας την αναπνοή μας, περιμένοντας το τέλος ενός πλάνου.
Ταξίδια, χωρισμοί, περιπλανήσεις.
Ένα αυτοκίνητο, ένας φίλος φωτογράφος να οδηγεί σιωπηλά, κι ο δρόμος.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι το μοναδικό μου σπίτι, το μοναδικό μέρος πού αισθάνομαι ότι ισορροπώ, που γαληνεύω, είναι δίπλα στο φίλο που οδηγεί. Το παράθυρο ανοιχτό, το τοπίο να φεύγει.
Οι εικόνες γεννιούνται σ’ αυτά τα ταξίδια. Δεν χρειάζεται να κρατάω σημειώσεις.
Γεννιούνται με τις γραμμές τους, με τα χρώματά τους, με το ύφος τους, πολλές φορές και με τις κινήσεις της μηχανής, με τις αισθητικές τους ισορροπίες, με το φως τους.
Οι εκατοντάδες φωτογραφίες χρησιμεύουν ως μνήμες. Όμως τίποτα δεν τελειώνει πριν από το γύρισμα.
Στο γύρισμα αναπλάθονται όλα με βάση την καινούργια πραγματικότητα.
Ηθοποιοί, απρόβλεπτα, ευτυχή ή ατυχή, ξαφνικές ιδέες.
Κι όμως, η αρχή έχει προηγηθεί. Καιρό πριν. Τότε που από το τίποτα γεννιέται η ιδέα μιας ταινίας.
Πέρασαν τριάντα χρόνια σχεδόν από την πρώτη ταινία.
Παραφράζοντας τον Eliot, θα μπορούσα να πω:
Να ’μαι λοιπόν πιο πέρα, πιο μακριά από του δρόμου τα μισά.
Τα χρόνια μου σπαταλημένα τα πιο πολλά ανάμεσα σε θυμούς της Ιστορίας,
πασχίζοντας ακόμα να μάθω να χρησιμοποιώ εικόνες.
Και κάθε μου προσπάθεια μια καινούργια αρχή και μια μορφή αποτυχίας γιατί μαθαίνουμε μόνο όταν δεν χρειάζεται να εκφραστούμε πια.
Έτσι το κάθε τόλμημα ένα ξεκίνημα καινούργιο μέσα στης ανακρίβειας των αισθημάτων τον γενικό χαμό.
Μέσα στου πάθους τις ασύντακτες ορδές.
Μια έφοδος στο άναρθρο.
Να βρεθεί ξανά αυτό που χάθηκε, και βρέθηκε, και χάθηκε πάλι.
Να βρεθεί ξανά...
In my end is my beginning.

ΟΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΒΑΘΟΥΣ
Κάνοντας έναν πολύ προσωπικό κινηματογράφο, ο βραβευμένος με χρυσό φοίνικα Θόδωρος Αγγελόπουλος, που προσεκτικά ενσωμάτωσε τον ήρωα του στο φυσικό περιβάλλον αναδεικνύοντας τη σημασία της ιστορικής πορείας μέσα από τις αλλεπάλληλες πολιτικοκοινωνικές επαναστάσεις, με τη «Σκόνη του χρόνου» επαναπροσδιορίζει την οπτική του. Η αγαπημένη του θεματική παραμένει ως σταθερή βάση, ενσωματώνει όμως νέες αναζητήσεις, περισσότερο ανθρώπινες και οικουμενικές. Έτσι, από την «πρόταση Μπρεχτ», επιστρέφει στον «Αριστοτέλη» και τον ορισμό της τραγωδίας, ιδωμένο μέσα από ένα σημερινό και μοντέρνο πρίσμα.
Με πρωτοφανή τρυφερότητα και μια ιδιαίτερη ανθρώπινη ματιά, καταγράφει την απόλυτη ιστορία αγάπης που δεν επιτρέπει στον χρόνο να αφήσει στα συναισθήματα των ηρώων, σημάδια φθοράς. Οι ήρωες του, οντότητες με υπόσταση πέρα από τη φυσική ιστορία, αφήνουν τα συναισθήματα τους να κατευθύνουν τη δράση τους ενώ μέσα από πλάνα κοντινά είναι έτοιμοι να εκθέσουν και να εκτεθούν! Οι χαρακτήρες εκφράζουν ανοιχτά τις ανασφάλειες, τα πάθη και τους φόβους κάτω από το πέπλο της ουτοπίας, κάτω από το λεπτό πέπλο της σκόνης του χρόνου.
Η «Σκόνη του χρόνου» δεν θα μπορούσε να απέχει πολύ από την προσφιλή θεματική του δημιουργού, αποτελεί όμως μια ανάπτυξη της πρώτης αρχικής αφορμής. Το περιβάλλον που τους περικλείει γνώριμο, οι «φυσικοί πρωταγωνιστές»: Το χιόνι, η ομίχλη, οι χώροι, είναι κι εδώ παρόντες.
Όταν η ιστορία ως τοιχογραφία του βάθους έρχεται στο προσκήνιο, η αναγκαιότητα για άμεση αλλαγή γίνεται κραυγαλέα.
Η σύγχρονη τρομοκρατία, απασχολεί έντονα τους ήρωες που υποβάλλονται ηθελημένα ή άθελα σε άγραφους νόμους που προσυπογράφουν ως σύγχρονοι «ελεύθεροι πολιορκημένοι». Όλοι είναι εξόριστοι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, απομακρυσμένοι όλοι τους από την «εστία», δηλαδή από το σημείο ασφαλείας.
Οι έμμονες ιδέες αναπτύσσονται, υπογραμμίζοντας πως «η σκόνη του χρόνου» αποτελεί κεφάλαιο της ίδιας ταινίας, αφού κάθε μεγάλος δημιουργός κάνει μόνο μια ταινία στη ζωή του και οι υπόλοιπες είναι επιμέρους ανάλυση της πρώτης προβληματικής του.

ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είναι ένας δημιουργός που έχει ταυτίσει το όνομα του με την κινηματογραφία της χώρας μας: Η ξεχωριστή κινηματογραφική του προσέγγιση της ιστορίας αποτελεί σημείο αναφοράς του έργου του στα πέρατα του κόσμου και η αναγνωσιμότητα της προσωπικότητας του μπορεί εύκολα να προσελκύσει ηθοποιούς με προσωπικές αναζητήσεις.
Παλιοί και νεότεροι γνώριμοι παράγοντες της 7ης τέχνης με σημαντικό βιογραφικό αγκάλιασαν το φιλόδοξο εγχείρημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ο δημιουργός με τη διεθνή αναγνώριση και τις πολλαπλές βραβεύσεις στα σημαντικότερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του
κόσμου χρησιμοποιεί τα «κεκτημένα» του, την εύκολη προσέγγιση σημαντικών προσωπικοτήτων της 7ης τέχνης με διαπιστευτήρια στην τέχνη και τον πολιτισμό.
Στο φεστιβάλ των Καννών, το 1995, τη χρονιά που το «Βλέμμα του Οδυσσέα» έφυγε με το μεγάλο βραβείο, μετά την προβολή ο Γουίλεμ Νταφόε πλησίασε (συνοδευόμενος από τον Βιμ Βέντερς) τον Θόδωρο Αγγελόπουλο για να τον συγχαρεί. Τότε ο ίδιος είχε αναφέρει «Ό,τι και αν κάνετε στο μέλλον, θα ήθελα να συνεργαστούμε». 11 χρόνια μετά, ο Γουίλεμ Νταφόε συνάντησε για δεύτερη φορά τον Θόδωρο Αγγελόπουλο κατά τη διάρκεια της τελετής για την βράβευση του στη Χάιφα με το βραβείο για τη συνολική του καριέρα. (Στο ίδιο φεστιβάλ τιμήθηκε με μια μικρότερη διάκριση ο Γουίλεμ Νταφόε). Καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής, ο Αμερικανός ηθοποιός έδειχνε το ενδιαφέρον του στον Έλληνα σκηνοθέτη. Τελικά έμελλε η πιθανή τους συνεργασία να έρθει και πάλι στο προσκήνιο. Η απλότητα του ηθοποιού και η φιλική του διάθεση κέντρισε το ενδιαφέρον του δημιουργού που λίγο καιρό αργότερα του προσέφερε τον ρόλο του Α στη «Σκόνη του Χρόνου».
Την Ελένη, ηρωίδα που χάρισε το όνομα της στον διεθνή τίτλο της ταινίας «το λιβάδι που δακρύζει» ερμηνεύει η Ιρέν Ζακόμπ. Ο σκηνοθέτης ήταν γοητευμένος μαζί της από τις ταινίες του Κισλόφσκυ. Τη συνάντησε στην Κολονία. Στην πρώτη συνάντηση της με τον σκηνοθέτη ήταν «διστακτική και φοβισμένη». Η ίδια προσέγγισε την ηρωίδα της ενστικτωδώς με δυναμισμό και αφαιρετικότητα, καταφέρνοντας εύκολα να προσδώσει μια γλυκύτητα στη δική της Ελένη που τη μεταμόρφωσε σε... Ελληνίδα.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος θαύμαζε από παλιά τον Μισέλ Πικολί, ακόμα και τις εποχές που η ερμηνείες του είχαν τη νεανική έπαρση. Με το πέρασμα των χρόνων και τις πολλές σημαντικές συνεργασίες με δημιουργούς του χώρου, η έπαρση αντικαταστάθηκε με μια απροσδιόριστη γλυκύτητα. Ο σημαντικός ηθοποιός δε δίστασε να αναφέρει ότι τρομοκρατήθηκε στην ιδέα και μόνο ότι έπρεπε να ερμηνεύσει τον χαρακτήρα του τον Σπύρο σε δύο διαφορετικές ηλικίες, κάτι που βρήκε συνάμα αρκετά δελεαστικό.
Ο επαγγελματισμός του Μπρούνο Γκανζ (που είχε συνεργαστεί ξανά με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στη βραβευμένη με χρυσό φοίνικα ταινία «Μια αιωνιότητα και μία μέρα») εντυπωσίασε –αν όχι και δυσκόλεψε- τον μεθοδικό Θόδωρο Αγγελόπουλο. Πάντα έτοιμος και ακριβής, με μια βαθιά υποκριτική ωρίμανση από την εποχή της «αιωνιότητας», παρουσίαζε με την παραμικρή λεπτομέρεια την ίδια σκηνή, όσες φορές και αν του ζητήθηκε. Στην ταινία ερμηνεύει τον Τζέικομπ.
Την ομάδα των βασικών πρωταγωνιστών συμπληρώνει η Κριστιάνε Πάουλ, ηθοποιός που ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή που συνάντησε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και αυτή τη στιγμή θεωρείται από τα σημαντικότερα ταλέντα στον Γερμανικό κινηματογράφο.
Το συνολικό έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την εικόνα και τη μουσική. Η Ελένη Καραΐνδρου, σταθερή συνεργάτης του δημιουργού (σε 9 από τις 19 ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους αντίστοιχα), συμμετέχει έμπρακτα στη δράση της νέας του ταινίας, «ενορχηστρώνοντας» μάλιστα και ζωντανά μουσική.
Ακούσματα κλασσικών συνθετών, μεταξύ άλλων του Μπαχ, του Τσαϊκόφσκυ και του Μπετόβεν, που έχτιζαν τα μουσικά τους θέματα με μία ξεκάθαρη δραματουργία, υπογραμμίζουν μουσικά τη συνάντηση της ιστορίας με το συναισθηματικό βάθος υπογραμμίζοντας την δράση.
Ο ρόλος της μικρής Ελένης που ερμηνεύει η Τιζιάνα Πφάφνερ, απαιτούσε όμως και διαφορετικά μουσικά ακούσματα, αφού πρόκειται για ένα προβληματισμένο παιδί που πλησιάζει την εφηβεία. Για το κορίτσι που ακούει Ντίλαν και Μόρισον και έχει φωτογραφίες του Τσε Γκεβάρα στον τοίχο του, έπρεπε να γραφτεί μουσική και τραγούδια από ένα σύγχρονο συγκρότημα κάτι που με επιτυχία κατάφερε το συγκρότημα «1550».
Η 8η συνεργασία τους (Μελισσοκόμος, Το μετέωρο βήμα του πελαργού, Μια αιωνιότητα και μία μέρα, Ταξίδι στα Κύθηρα, Τοπίο στην ομίχλη, Το βλέμμα του Οδυσσέα, Το λιβάδι που δακρύζει) επισφραγίζει μια φιλία χρόνων. Ο σεναριογράφος με τη διεθνή καταξίωση Τονίνο Γκουέρα λειτουργεί σα να είναι ψυχαναλυτής του Θόδωρου Αγγελόπουλου αφού σε αντίθεση με τον Θανάση Βαλτινό ή τον Πέτρο Μάρκαρη (παλαιότεροι συνεργάτες-σεναριογράφοι που συνεργάστηκαν με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο), αφήνει τον σκηνοθέτη να του μιλάει για τη ζωή του, τις εμπειρίες και τα οράματα του και μαζί του ψαρεύει στο συνειδητό του τις ιστορίες που θα αποτυπωθούν στο σελιλόιντ. Δεν είναι τυχαίο που ο «καλός ακροατής-σεναριογράφος» αποκαλεί τον «οτέρ», πατέρα του.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Θα ακουστεί παράδοξο αλλά η βασική ομάδα της ξενόγλωσσης ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Η Σκόνη του Χρόνου» ήταν Έλληνες, αφού και η ιστορία και οι απρόβλεπτες συνθήκες ενός πολύπλοκου γυρίσματος απαιτούσαν ένα προστατευτικό και γνώριμο κλίμα για τον σκηνοθέτη. Οι νοοτροπίες των ανθρώπων στις χώρες που επισκέφτηκαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων αλλά και την προεργασία ήταν διαφορετικές και ήταν αναγκαιότητα να υπάρξει μια ομάδα σαν πυρήνας με ενθουσιασμό και κοινό όραμα. Μια ιστορία που διαδραματίζεται σε 3 ηπείρους (με πολύπλοκα γυρίσματα στις δύο από αυτές), χάρισε στους συντελεστές εμπειρίες και περιπέτειες που θα χρειαζόταν άλλη μία ταινία για να τις αφηγηθείς.
ΡΩΣΙΑ:
«Όταν βρίσκεσαι στη Ρωσία μόνος, είσαι χαμένος. Οι Ρώσοι έχουν ένα διαφορετικό τρόπο να βλέπουν τα πράγματα αλλά και τον ίδιο τον κινηματογράφο. Η αφετηρία είναι διαφορετική όπως και η προσέγγιση, οι αντοχές και η επιθυμία» ανέφερε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Στα ρεπεράζ στην απέραντη Ρωσία, απέραντα και αυτά. Από τον νότο των Ουραλίων, στον βορά σε διάφορες περιοχές, ο δημιουργός και οι συνεργάτες του βρέθηκαν χαμένοι σε ένα σύμπαν απέραντο και μερικές φορές μονότονο.
Από τους πρώτους σταθμούς κατά την προεργασία, η Ρωσία. Εκεί, η ομάδα της ταινίας, κατά τη διάρκεια του ρεπεράζ, βρέθηκε να κάνει κύκλους επί ώρες στο ίδιο μονότονο σημείο, μέρος ενός αχανούς τοπίου. Ο Ρώσος οδηγός τους, μη μπορώντας να βρει «διέξοδο» στο απέραντο λευκό, έκλεισε τη μηχανή του αυτοκινήτου και παραιτημένος από κάθε έσχατη προσπάθεια είπε: «θα συνεχίσουμε το πρωί». Για να αντέξουν μάλιστα εκείνη τη βραδιά το κρύο, ο οδηγός κατανάλωσε μεγάλη ποσότητα βότκας με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα (3 ώρες αργότερα μέχρι να ξημερώσει) να είναι μεθυσμένος και σχεδόν ανήμπορος να οδηγήσει.
Άνθρωποι και ρόλοι σε ανισορροπίες... Στα Ουράλια στο Κουγκούρ, τους υποδέχτηκε ιδιαίτερα θερμά ο διευθυντής των φυλακών προκαλώντας ιδιαίτερη έκπληξη επειδή ήταν απλά... πιο ανθρώπινος από τους ανθρώπους που είχαν συναντήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η ξενάγηση που τους έκανε στις φυλακές και η φιλοξενία ήταν η θερμότερη καθ’ όλη την παραμονή τους στη Ρωσία.
ΚΑΖΑΚΣΤΑΝ:
Τα γυρίσματα ήταν προγραμματισμένα βάση σεναρίου να γίνουν στο Ουζμπεκιστάν, στη λίμνη Αράλη, που την άδειασαν την εποχή του Στάλιν για να ποτίσουν τις καλλιέργειες. Αυτή η κίνηση μετέτρεψε σε αρκετά εύκρατο το μέχρι πρότινος Ουζμπεκιστάν, αλλά το μακροχρόνιο αποτέλεσμα ήταν μια ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή. Στην περιοχή μάλιστα έχουν μείνει από εκείνη την εποχή καράβια που συνεχίζουν να στέκονται σαν ικριώματα στη μέση του πουθενά. Αυτή η εικόνα πρωταρχικά είχε ενθουσιάσει τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο. Η οικολογική όμως διάβρωση άπλωσε τα πλοκάμια της και στην πόλη που είχε περάσει πλέον στη μουσουλμανική της περίοδο, το δε Ελληνικό στοιχείο που ήταν απαραίτητο να βρίσκεται στην περιοχή βάση σεναρίου, είχε μεταφερθεί σε άλλες περιοχές. Αποτέλεσμα, η περιοχή δεν θύμιζε σε τίποτα το τοπίο του 53.
Εξαιτίας του παραπάνω περιστατικού, τα γυρίσματα μεταφέρθηκαν στο Τιμερτάο στο βόρειο Καζακστάν.
Η πρώτη επαφή με το Τιμερτάο έγινε όταν ο Θ. Αγγελόπουλος ήταν φιλοξενούμενος του Φεστιβάλ του Αλματί (πρωτεύουσα του Τιμερτάο). Εκείνη ήταν η μόνη πόλη που είχε απομείνει έντονο Ελληνικό στοιχείο από αυτούς που μετέφερε στον Καύκασο ο Στάλιν, με σκοπό να επανδρώσουν κάποια νέα εργοστάσια. (Μέσα σε εκείνες τις πολικές θερμοκρασίες χάθηκαν οι μισοί). Όσοι επέζησαν ήταν αυτοί που συνάντησαν στο γύρισμα και δέχτηκαν να συμμετέχουν ως κομπάρσοι. Σε μία σκηνή μάλιστα με περίπου 2000 κομπάρσους ήταν εύκολο για τον δημιουργό να διακρίνει τους Έλληνες από τους Ρώσους διότι είχαν μια γλύκα στο πρόσωπο. Οι δε Ελληνικής καταγωγής κομπάρσοι, που δεν μίλαγαν Ελληνικά, έμεναν από τις 4 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ σε θερμοκρασίες από -22 μέχρι και -27, με ήλιο, χωρίς να γκρινιάξουν ούτε στιγμή, επειδή ήθελαν να δηλώσουν παρουσία σε ένα σύγχρονο έπος.
Στην αφετηρία των τραμ ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος βρήκε παρατημένο ένα «κουφάρι» (σώμα συρμού τραμ, χρονολογίας 1953) αρκετά ταλαιπωρημένο και ιδανικό για μια σκηνή που ήθελε να γυρίσει. Ζήτησε να γίνουν κάποιες εργασίες στον κατεστραμμένο συρμό ώστε να αποφύγουν πιθανές επικινδυνότητες κατά τη διάρκεια του γυρίσματος. Προς έκπληξη του, την ημέρα του γυρίσματος είδε ένα πλήρως ανακαινισμένο τραμ που δεν θύμιζε σε τίποτα το παλαιό και φθαρμένο που χρειαζόταν για τη σκηνή. Αποτέλεσμα ήταν να ζητήσει εκ νέου να καταστραφεί και να αναδομηθεί με νέες προδιαγραφές.
Το ίδιο τραμ έπρεπε να μεταφερθεί στην πλατεία για την τελευταία λήψη. Επειδή δεν υπήρχαν ράγες μέχρι το σημείο που θα πραγματοποιούσαν το γύρισμα, τοποθετήθηκαν επιπρόσθετες ράγες. Λόγω κάποιου τεχνικού προβλήματος, το τραμ ξέφυγε και παρ’ ολίγον να ανατραπεί, καταστρέφοντας στο πέρασμα του τα φώτα και τα δέντρα στην πλατεία. Εκείνη τη μέρα ήταν ίσως η πρώτη φορά σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων που ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος έχασε την ψυχραιμία του, δεδομένου ότι κινδύνεψαν οι πρωταγωνιστές και οι συνεργάτες να τραυματιστούν σοβαρά από την πιθανή ανατροπή καθώς και να γίνουν σημαντικές υλικές ζημιές.
Κάτι ανάλογο έγινε όταν ζήτησε ο δημιουργός ρούχα εποχής κατάλληλα για το γύρισμα. Τίποτα από όσα του έφεραν δεν είχαν την «πατίνα του χρόνου» προκαλώντας παραπάνω πονοκέφαλο στο ήδη βεβαρημένο καρμικά κλίμα των γυρισμάτων στο Καζακστάν.
ΓΕΡΜΑΝΙΑ:
Η συνολική εντύπωση από το γύρισμα στην Γερμανία ήταν θετική. Ο στυγνός επαγγελματισμός των Γερμανών δεν έδινε περιθώρια αναταραχών. Ήταν επαγγελματίες και προγραμματισμένοι.
Ιδιαίτερη εντύπωση προξένησε στο επιτελείο ότι πραγματικοί αστυνομικοί συμμετείχαν στις σκηνές που γυρίστηκαν, φυσικά έναντι αμοιβής!
Το ταξίδι στη Γερμανία ακολούθησαν μια Ελληνίδα φωτογράφος, η Έλλη Τραγκουστή και ο Νίκος Λιγκούρης που έκανε και το making of της ταινίας.
ΙΤΑΛΙΑ:
«Όλοι ήταν επαγγελματίες πλην των Ιταλών» αναφέρει χαμογελώντας ο σκηνοθέτης. «Οι Ιταλοί έχουν ένα βασικό ελάττωμα ήταν λιγότερο αποτελεσματικοί ως μεσογειακοί ήταν περισσότερο κοντά στα προβλήματα που προέκυπταν» συμπλήρωσε.
Στην Ιταλία πάντως ο σκηνοθέτης υπογραμμίζει «έγινε εξαιρετική δουλειά στην παλαίωση των ρούχων», σε αντίθεση με το Καζακστάν που αναφέραμε νωρίτερα στα περιστατικά.

ΕΛΛΑΔΑ:
Οι συνεργάτες του ακολούθησαν τον Θόδωρο με ένα συγκεκριμένο όραμα. Το τοπίο της Ελλάδας, γνώριμο στον δημιουργό, είναι ο ιδανικός τόπος δράσης.
TRIVIA
Ελένη είναι ένα όνομα που χρησιμοποιεί συχνά πυκνά ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος στις ταινίες του και μάλιστα όχι τυχαία, αφού είναι το όνομα μιας εκ των τριών θυγατέρων του. Ονόματα των άλλων δύο κοριτσιών του έχουν «στολίσει» αρκετές από τις ηρωίδες στις ταινίες του, είναι Άννα και Κατερίνα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γουίλεμ Νταφόε συνεργάζεται σε ταινία υπό τη σκιά (αν όχι και τη σκόνη) του Ελληνικού πολιτισμού. Ερμήνευσε στο παρελθόν τον κινηματογραφικό Ιησού Χριστό στην ταινία «ο τελευταίος πειρασμός» βασισμένη σε βιβλίο του Καζαντζάκη και σκηνοθεσία του Μάρτιν Σκοτσέζε. Και, τραγική ειρωνεία, η επόμενη ταινία του Γουίλεμ Νταφόε είναι ο «Αντίχριστος» σε σκηνοθεσία Λαρς Φον Τρίερ.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος προσωπικά έσπασε πολλές τηλεοράσεις, σε σκηνή που η σκηνογραφία το απαιτούσε. Ο ίδιος, αν όχι πολέμιος της τηλεόρασης, σίγουρα όχι υποστηρικτής της, απόλαυσε το καταστροφικό του έργο και μάλιστα όπως δήλωσε του έδωσε «μεγάλη ευχαρίστηση».
Τον ρόλο του Α ήταν να ερμηνεύσει ο Χάρβεϊ Καϊτέλ με τον οποίο είχε συνεργαστεί στο παρελθόν στο «Το βλέμμα του Οδυσσέα». Εξαιτίας της καθυστέρησης της έναρξης των γυρισμάτων κατά ένα χρόνο, αναγκάστηκε να αποσυρθεί, παραχωρώντας την θέση του στον Γουίλεμ Νταφόε. Άλλη όμως μία αποχώρηση έδωσε χαρά στην Ιρέν Ζακόμπ, μούσα του Κριστόφ Κισλόφσκυ. Η χρονική μετακίνηση του γυρίσματος δεν επέτρεψε στη Βαλέρια Γκολίνο να ακολουθήσει το νέο χρονοδιάγραμμα με αποτέλεσμα να αποδεσμευτεί από τον ρόλο της Ελένης.
Η Ιρέν Ζακόμπ κινδύνεψε να τραυματιστεί εξαιτίας ενός ατυχήματος στο γύρισμα στο Καζακστάν, όταν το τραμ ανατράπηκε από τις αυτοσχέδιες ράγες που τοποθετήθηκαν για το γύρισμα.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έψαχνε μια μουσική για να υποστηρίξει τα ακούσματα και τα ξεσπάσματα της νεαρής ηρωίδας του, της μικρής Ελένης. Τη λύση στο πρόβλημα έφερε μια άλλη Ελένη, η κόρη του Θόδωρου Αγγελόπουλου, όταν πρότεινε στον πατέρα της το συγκρότημα «1550». Ο πατέρας της «υπάκουσε» αφού ως ντεκόρ στο δωμάτιο της μικρής Ελένης, χρησιμοποίησε... αυτό της κόρης του.
Το σκηνικό του δωματίου της νεαρής Ελένης, αναπαράσταση του δωματίου της κόρης του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μεταφέρθηκε σχεδόν σε όλες τις χώρες που πραγματοποιήθηκαν γυρίσματα.
Ένα βράδυ στο Τιμερτάο, ο βοηθός οπερατέρ «ξέμεινε» πάνω σε ένα γερανό 6μισί μέτρων, επειδή πάγωσαν τα λάδια του μηχανισμού του γερανού. Το περιστατικό έληξε αισίως, προχωρημένη νύχτα, όταν έφεραν άλλο γερανό, μετά από αρκετές ώρες.
Μια από τις συγκλονιστικότερες σκηνές της ταινίας είναι όταν ο Σπύρος αναγκάζεται να περάσει στο αεροδρόμιο από ένα μηχάνημα σκαναρίσματος του ανθρώπινου σώματος. Τη σκηνή αυτή ενέπνευσε ένα άρθρο που διάβασε στον σκηνοθέτη η σύζυγος του από ένα Αμερικάνικο περιοδικό... Το περιοδικό ανέφερε ένα περιστατικό προσβολής και ανθρώπινου εξευτελισμού σε αεροδρόμιο. Η σχέση του δημιουργού με τα αεροδρόμια είναι ανάλογη με αυτή του ήρωά του. Στη μετά πτώση των πύργων Αμερική, σε ταξίδι του, αισθάνθηκε μια ιεροεξεταστική διαδικασία που προσέβαλε την προσωπικότητα του. «Ακόμα και στη σημερινή εποχή που το γυμνό δεν έχει καμία σημασία, ένας άνθρωπος πρέπει να εκτίθεται γυμνός στα μάτια χιλιάδων καλό θα ήταν να είναι επιλογή διότι όταν επιλέγεις κάτι δεν βιάζεσαι».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ
Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
Διακρίσεις:
?
‘Εκπομπή’ (1968, μικρού μήκους) : Βραβείο Κριτικών - Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
?
‘Αναπαράσταση’ (1971) : Βραβείο Ζώρζ Σαντούλ Καλύτερης Ταινία που προβλήθηκε
στη Γαλλία το 1971.
Καλύτερη ξένη ταινία στο Φεστιβάλ του Hyeres
Ειδική μνεία FIPRESCI (Διεθνής Ένωση Κριτικών
Κινηματογράφου) στο Φεστιβάλ Βερολίνου
Πλειάδα βραβείων στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
?
‘Μέρες του ‘36’ (1972) : Βραβείο Σκηνοθεσίας και Βραβείο Φωτογραφίας - Φεστιβάλ
Θεσσαλονίκης
Βραβείο FIPRESCI - Φεστιβάλ Βερολίνου
?
‘Ο Θίασος’ (1974-75) : Βραβείο FIPRESCI - Φεστιβάλ Καννών
Βραβείο ΙΝΤΕΡΦΙΛΜ - Φεστιβάλ Ταορμίνα & Φεστιβάλ Βερολίνου
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας – British Film Institute
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, Ιαπωνίας
Βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Α’ Αντρικού
Ρόλου, Α’ Γυναικείου Ρόλου, ΠΕΚΚ - Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας της δεκαετίας 1970-1980 - Ένωση
Κριτικών Ιταλίας
Κατατάχθηκε ανάμεσα στις Καλύτερες Ταινίες στην Ιστορία του
Παγκόσμιου Κινηματογράφου από την FIPRESCI.
?
‘Κυνηγοί’ (1977) : Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών
Βραβείο Καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ του Σικάγο
Βραβείο Ένωσης Τούρκων Κριτικών.
?
‘Μεγαλέξανδρος’ (1980) : Χρυσό Λιοντάρι - Φεστιβάλ Βενετίας
Βραβείο FIPRESCI & Βραβείο Cinema Nuovo - Φεστιβάλ Βενετίας
Βραβείο ΠΕΚΚ – Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
?
‘Ταξίδι στα Κύθηρα’ (1984) : Βραβείο Σεναρίου - Φεστιβάλ Καννών
Κρατικά Βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου, Α’ Ανδρικού Ρόλου, Α’
Γυναικείου Ρόλου, Σκηνογραφίας
Βραβείο Κριτικών - Φεστιβάλ Ρίο ντε Τζανέϊρο
?
‘Τοπίο στην ομίχλη’ (1988) : Αργυρό Λιοντάρι - Φεστιβάλ Βενετίας
Βραβείο Felix Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας.
?
‘Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού’ (1991) : Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών
?
‘Το Βλέμμα του Οδυσσέα’ (1995) : Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής - Φεστιβάλ Καννών
Βραβείο FIPRESCI - Φεστιβάλ Καννών
Καλύτερη Ταινία της Χρονιάς, Felix των Κριτικών
?
‘Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα’ (1998) : Χρυσός Φοίνικας - Φεστιβάλ Καννών
Prix Ecumenique - Φεστιβάλ Καννών
?
‘Το λιβάδι που δακρύζει’ (2004) : Βραβείο FIPRESCI Καλύτερης Ευρωπαϊκής Tαινίας
Άλλες ταινίες: ‘Χωριό Ένα, Κάτοικος Ένας’ (1981, διάρκεια 20’, τηλεοπτική παραγωγή της ΥΕΝΕΔ), ‘Αθήνα, Επιστροφή στην Ακρόπολη’ (1983, διάρκεια 43’), ‘Ο Μελισσοκόμος’ (1986).
Τίτλοι:
1985: Chevalier dans l’ordre des Arts et des Letrres από το Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλικής Δημοκρατίας.
1992: Του απονέμεται το παράσημο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής από την Γαλλική
Δημοκρατία.
1995: Ανακηρύσσεται επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου των Βρυξελλών.
1997: Officier dans l’Ordre des Arts et des Lettres, από το Centre National de la
Cinematographie.
1999: Officier de la legion d’honneur, από τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας.
1999: Docteur Honoris Causa, από το πανεπιστήμιο Universite Paris X Nanterre.
2001: Doctor Honoris Causa, από το Πανεπιστήμιο του Essex
2004: Doctor Honoris Causa, από το Πανεπιστήμιο «Stendhal-Grenoble3», Γαλλία
Μερικά ακόμα στοιχεία για τη ζωή του: Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών, την οποία εγκατέλειψε στο πτυχίο. Στη συνέχεια γράφτηκε στη Σορβόννη και αργότερα έγινε δεκτός στην περίφημη σχολή κινηματογράφου IDHEC. Έχει υπάρξει μαθητής των: Ζορζ Σαντούλ, Μιτρί, Λεβί Στρος, Ζαν Ρους. Το 1969 ίδρυσε το ιστορικό περιοδικό «Σύγχρονος κινηματογράφος» μαζί με τον Β. Ραφαηλίδη. Από το 1979 είναι σύντροφος της Φοίβης Οικονομοπούλου, με την οποία έχουν αποκτήσει τρεις κόρες.
ΓΟΥΙΛΕΜ ΝΤΑΦΟΕ («Α»)
Διακρίσεις:
?
‘Πλατούν’ : Υποψήφιος για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου
Υποψήφιος για Βραβείο Independent Spirit
?
‘Ατίθαση Καρδιά’ : Υποψήφιος για Βραβείο Independent Spirit
?
‘Στη Σκιά του Βρικόλακα’ : Υποψήφιος για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου
Υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικού Ρόλου
Υποψήφιος για Βραβεία Screen Actors Guild, Los Angeles
Film Critics Award, Independent Spirit Award
Σημαντικότερες ταινίες: ‘Ο Άνθρωπος από το Λος Άντζελες’, ‘Ο Τελευταίος Πειρασμός’, ‘Ο Μισισιπής Καίγεται’, ‘Γεννημένος την 4η Ιουλίου’, ‘Τόσο Μακριά, Τόσο Κοντά’, ‘Ένοχο Κορμί’, ‘Ο Άγγλος Ασθενής’, ‘Οδύνη’, ‘eΧistenZ’, ‘American Psycho’, ‘Σπάιντερμαν’, ‘Κάποτε στο Μεξικό’, ‘Ψάχνοντας το Νέμο’, ‘Ιπτάμενος Κροίσος’, ‘Control’, ‘Paris je t’Aime’, ‘American Dreamz’.
Πρόσφατα: Πρωταγωνίστησε στις ταινίες ‘Ο Υποκινητής’ του Σπάικ Λι, ‘O Mr. Bean Πάει Διακοπές’, ‘Αναμόρφωση’, ‘Σα μια Λάμψη στο Σκοτάδι’.
Σύντομα: Θα τον δούμε στην επόμενη ταινία του Λαρς φον Τρίαρ ‘AntiChrist’, στο έργο του Πολ Σρέιντερ ‘Adam Resurrected’, στο ‘Go Go Tales’ του Άμπελ Φεράρα και στη νέα ταινία του Γουες Άντερσον ‘The Fantastic Mr. Fox’.
ΜΠΡΟΥΝΟ ΓΚΑΝΤΣ (Τζέικομπ)
Διακρίσεις:
?
‘Η Πτώση’: Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου
?
‘Ψωμί και Τουλίπες’: Βραβείο David di Donatello, Βραβείο καλύτερου Ηθοποιού στα Ελβετικά Βραβεία Κινηματογράφου
?
‘Η μαρκησία του Ο’: Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού της Χρονιάς στα Γερμανικά Βραβεία Κινηματογράφου (η ταινία επίσης τιμήθηκε με το Βραβείο της Ειδικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Κανών)
Σημαντικότερες ταινίες: Ένας Αμερικανός Φίλος’, ‘Τα Φτερά του Έρωτα’, ‘Τόσο Μακριά, Τόσο Κοντά!’, ‘Νοσφεράτου, το Φάντασμα της Νύχτας’, ‘Τα Παιδιά από τη Βραζιλία’, ‘Baruto no Gakuen’, ‘ Vitus’, ‘The Wild Duck’, ‘Knife in the Head’.
Πρόσφατα: Τον είδαμε στην τελευταία ταινία του Ούλι Έντελ ‘Το Σύμπλεγμα Μπάαντερ Μάινχοφ’.
Άλλες δραστηριότητες: Το 1970 ίδρυσε μαζί με τον Πέτερ Στάιν την περίφημη θεατρική ομάδα “Schaubuehne” του Βερολίνου. Για τη συνολική συνεισφορά του στο θέατρο, τιμήθηκε το 2006 με τη μεγαλύτερη διάκριση για Γερμανό ηθοποιό, το Iffland-Ring.
ΙΡΕΝ ΖΑΚΟΜΠ (Ελένη)
Διακρίσεις:
?
‘Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα’ : Βραβείο Ερμηνείας – Φεστιβάλ Καννών
?
‘Τα Τρία Χρώματα: Η Κόκκινη Ταινία’ : Υποψηφιότητα για Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης
Ηθοποιού
Κινηματογραφικό ντεμπούτο: ‘Αντίο Παιδιά’ του Λουί Μαλ
Σημαντικότερες ταινίες: ‘Πέρα από τα Σύννεφα’, ‘Οθέλλος’ του Όλιβερ Πάρκερ με τον Κένεθ Μπράνα, ‘Αυτή Είναι η Ζωή μου’, ‘Στα Ίχνη του Φυγά’, ‘Κρυφές Σελίδες’, ‘Η Ιστορία Γράφεται τη Νύχτα’, ‘La Prediction’, ‘Victory’, ‘Marcorelle n’est pas coupable’, ‘Plus Petit Que La Vie’.
ΜΙΣΕΛ ΠΙΚΟΛΙ (Σπύρος)
Διακρίσεις:
?
‘Πήδημα στο Κενό’ : Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού – Φεστιβάλ Καννών
?
‘Une Etrange Affaire’ : Ασημένια Άρκτος Καλύτερου Ηθοποιού – Φεστιβάλ Βερολίνου
Σημαντικότερες ταινίες: ‘Η Περιφρόνηση’ του Ζαν Λικ Γκοντάρ, ‘Ο Μιλού το Μάη’ του Λουί Μαλ, ‘Η Ωραία Καυγατζού’, ‘Γενεαλογία ενός Εγκλήματος’, έργα του Λουί Μπουνιουέλ όπως ‘Γαλαξίας’, ‘Η Ωραία της Ημέρας’ και ‘Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας’, ‘Το Μεγάλο Φαγοπότι’, ‘Κήποι του Φθινοπώρου’.
Πρόσφατα: Τον είδαμε στην ταινία ‘Κουτιά’ της Τζέιν Μπίρκιν.
ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΙΝΑΝΟΣ – ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Διακρίσεις:
?
‘Όλγα Ρόμπαρντς’ : Βραβείο Φωτογραφίας - Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
?
‘Το Πέρασμα’ : Βραβείο Φωτογραφίας Υπουργείου Πολιτισμού
?
‘Ο Δραπέτης’ : Βραβείο Φωτογραφίας - Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
?
‘Ισημερία’ : Βραβείο Φωτογραφίας - Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Ταινίες με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο:
?
‘Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού’
?
‘Το Βλέμμα του Οδυσσέα’
?
‘Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα’
?
‘Το Λιβάδι που Δακρύζει’ (Υποψηφιότητα για Βραβείο EFA Καλύτερης Φωτογραφίας)
Άλλες ταινίες:
'Καλη Πατρίδα Σύντροφε’, ‘Η Κληρονομιά της Κουκουβάγιας’, ‘Η Νύχτα της Μεγάλης Συνάντησης’, ‘Πάνω κάτω και πλαγίως’, ‘Το Πεθαμένο Λικέρ’, ‘Μεταίχμιο’, ‘Προς την Ελευθερία’, ‘Tο Καλοκαίρι της Άννας’, ‘Fleur d’Oublie’, ‘Το Γαλάζιο Φόρεμα’, ‘Dol’.

ΑΝΤΡΕΑ ΚΡΙΣΑΝΤΙ – ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ
Διακρίσεις:
2 Βραβεία David di Donatello, Βραβείο Platea d’Oro, Βραβείο Ciak Oro, Βραβείο Valentino d’Oro, Βραβείο Nastro d’Argento.
Σημαντικότερες ταινίες:
‘Άνθρωποι εναντίον ανθρώπων’, ‘Υπόθεση Ματέι’, ‘Ο Χριστός Σταμάτησε στο Έμπολι’, ‘Το Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου’, ‘Λάκι Λουτσιάνο’, ‘Νοσταλγία’, ‘Σινεμά ο Παράδεισος’, ‘Πήδημα στο Κενό’, ‘Ταυτότητα μιας Γυναίκας’, ‘Ο κλέφτης των παιδιών’, ‘Ο Διάβολος στο Κορμί της’, ‘Μάνα Οχιά’, ‘Το Αγρόκτημα των Κορυδαλλών’.

ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΥ – ΣΥΝΘΕΤΗΣ
Διακρίσεις:
?
Έχει τιμηθεί με πέντε Βραβεία Μουσικής Κινηματογράφου στην Ελλάδα, για τις ταινίες ‘Ρόζα’, 'Καλή Πατρίδα Σύντροφε’, ‘Η τιμή της αγάπης’, ‘Ο Μελισσοκόμος’, ‘Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα’
?
Βραβείο Fellini "Καλύτερου συνθέτη της Ευρώπης" από το Europa Cinema στην Ιταλία
?
Βραβείο Μουσικής Θεάτρου Δημήτρη Μητρόπουλου για τη συνολική συνεισφορά της στο θέατρο
?
Υποψηφιότητα για το Βραβείο Felix, με τη μουσική της ταινίας ‘Ελένη’
?
Της έχει απονεμηθεί ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας
Συνεργασίες με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο:
?
‘Ταξίδι στα Κύθηρα’
?
‘Ο Μελισσοκόμος’
?
‘Τοπίο στην ομίχλη’
?
‘Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού’
?
‘Το Βλέμμα του Οδυσσέα’
?
‘Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα’
?
‘Το λιβάδι που δακρύζει’
Άλλες συνεργασίες:
Από το 1975 έχει υπογράψει τη μουσική σε 19 κινηματογραφικές ταινίες, 41 θεατρικές παραστάσεις και 15 τηλεοπτικές παραγωγές κορυφαίων Ελλήνων και ξένων σκηνοθετών. Το 2001 έγραψε τη μουσική για την τραγωδία ‘Τρωάδες’ του Ευριπίδη, που παρουσιάστηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2009

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΤΗΝ EΥΡΩΠΗ: 29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009
Συμμετέχουν
Willem Dafoe
Μισέλ Πικολί
Αλέξανδρος Μυλωνάς
Ιρέν Ζακόμπ
Κώστας Αποστολίδης
Μπρούνο Γκανζ
Κριστιάν Πολ
Ρένη Πιττακή
iShow.gr - Ο κόσμος της Showbiz
ΑΪΣΟΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ INTERNET Μ.ΙΚΕ
Επικοινωνία: press@ishow.gr
Τηλ. 211-4100551