Ύστερα από μια μεγάλη περίοδο, που υπερβαίνει τα τριάντα χρόνια, έχει αναδυθεί στον ελληνικό κινηματογράφο μια γενιά ταλαντούχων σκηνοθετών που κατάφεραν και έδωσαν σημαντικό έργο, κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες, τα τελευταία χρόνια.
Παρότι αντιμετώπισαν την επί χρόνια διογκούμενη δυσπιστία του κοινού, την απαξιωτική για τον ελληνικό κινηματογράφο αντιμετώπιση των κριτικών που επί σειρά ετών χλευάζουν και λοιδορούν συλλήβδην τους εγχώριους σκηνοθέτες, τη φτώχεια της παραγωγής και των παραγωγών, τη συντεχνιακή αντίληψη,το πατριαρχικό καπέλωμα των μεγαλυτέρων συναδέλφων τους και τη γραφειοκρατία, τη σαθρή κινηματογραφική παιδεία και την έλλειψη υποδομών, αλλά και ένα παρωχημένο νομικό πλαίσιο που προκαλεί θλίψη σε κάθε υγιώς σκεπτόμενο νέο κινηματογραφιστή, κατάφεραν να φέρουν μια καινούρια πνοή.
Εαν επιχειρήσει κάποιος να διακρίνει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτών των νέων σκηνοθετών, θα σταθεί καταρχάς σε ένα: Φρέσκια ματιά που συνδέεται με όσα συμβαίνουν στο διεθνή κινηματογράφο.
Μετά από πολλά χρόνια, ο ελληνικός κινηματογράφος απέκτησε αξιόπιστο προς τα έξω πρόσωπο. Το εσωστρεφές πρόσωπο έδωσε τη θέση του στην αισιοδοξία ότι, παρά την έλλειψη χρημάτων δεν υπάρχει αντίστοιχη φτώχεια ιδεών και κινηματογραφικής ματιάς, που μπορεί την ίδια στιγμή να είναι εξόχως προσωπική και μάλιστα σε ανοιχτό διάλογο με τα όσα συμβαίνουν στο Ευρωπαϊκό σινεμά.
Αυτοί άλλωστε ακριβώς οι σκηνοθέτες, μέσα απο τις ταινίες τους, αποτέλεσαν τον ουσιαστικό πυρήνα δημιουργίας του κινήματος της «ομίχλης» που διεκδικεί μια διαφορετική αντιμετώπιση του ελληνικού κινηματογράφου από το κράτος.
Στόχος της σειράς είναι η συνολική καταγραφή των στόχων, των φόβων, των ελπίδων και τελικά του κυρίαρχου αισθήματος που διατρέχει τους σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς. Ένα πνευματικό και καλλιτεχνικό ψυχογράφημα.