Αναζήτηση
Καμίλ Κλοντέλ 1915 - iShow.gr
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
VIDEO
Καμίλ Κλοντέλ 1915 - iShow.gr
Είδος
Βιογραφικό δράμα γαλλικής παραγωγής 2013
Διάρκεια
95'
Συντελεστές
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
VIDEO
Υπόθεση
Βιογραφία
Δραματική
Χειμώνας 1915. Έγκλειστη από την οικογένεια της σε ένα άσυλο στη Βόρεια Γαλλία – όπου δεν θα δημιουργήσει ποτέ ξανά – το χρονικό της απομονωμένης ζωής της Καμίλ Κλοντέλ, ενώ περιμένει την επίσκεψη του αδελφού της, Πωλ Κλοντέλ.
Trailer
Φωτογραφίες
Πληροφορίες
Η αρχή…
Γεννημένη το 1864 στο Αίν της Νότιας Γαλλίας, η Καμίλ Κλοντέλ είναι γλύπτρια και η μεγαλύτερη αδερφή του συγγραφέα Πωλ Κλοντέλ. Ξεκίνησε σαν μαθήτρια του Ωγκύστ Ροντέν και στη συνέχεια έγινε η ερωμένη του για 15 χρόνια, πριν τελικά τον αφήσει το 1895. Μετά το θάνατο του πατέρα της το 1913 και έχοντας περάσει τα τελευταία 10 χρόνια απομονωμένη στο στούντιο της στο Παρίσι, εισάγεται μετά από εντολή της οικογένειας της, πρώτα στο ψυχιατρικό ίδρυμα του Βιλ-Εβράρ κοντά στο Παρίσι και έπειτα στο άσυλο του Μοντβέργκ.

Αντί επιλόγου…
Η Καμίλ Κλοντέλ θα περάσει τα τελευταία 29 χρόνια της ζωής της στο άσυλο όπου θα αφήσει και την τελευταία της πνοή στις 19 Οκτωβρίου 1943, σε ηλικία 79 ετών. Η ταφή της θα γίνει σε έναν κοινό τάφο με αποτέλεσμα το σώμα της να μην βρεθεί ποτέ. Ο αδερφός της Πωλ, ο οποίος πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου 1955, παρά τις επισκέψεις του, μέχρι το τέλος της ζωής της, δεν θα παρευρεθεί στην κηδεία της.

Καμίλ Κλοντέλ 1915 ή το προοίμιο του Μεγάλου Εγκλεισμού. Ενός εγκλεισμού που αποφασίστηκε για την ιδιοφυή – όπως χαρακτηρίστηκε – Γαλλίδα γλύπτρια, από την ίδια την οικογένειά της – μητέρα και αδελφό – που, μια μέρα, την εναπόθεσαν στο άσυλο ανιάτων, ως ανυπόφορο οικογενειακό άχθος και την απολησμόνησαν εκεί.

Αν η συνείδηση αδυνατεί να είναι καθαρή, οφείλει τουλάχιστον να σιγά.

Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΘΡΥΛΟΥ
H Camille Claudel θεωρείται μια από τις σημαντικότερες γυναίκες της εποχής της, τόσο για την καλλιτεχνική της πορεία, σε έναν χώρο που κατά κύριο λόγο θεωρείτο ανδροκρατούμενος, όσο και για την πολυτάραχη ζωή της και τις επιλογές της. Η ιστορία της ξεκινά με τη γέννηση της, το 1864, στην περιοχή της Καμπανίας, στη νότια Γαλλία. Ήταν κόρη του Louis Prosper Claudel και της Louise Athanaise Cecile Cerveaux και αδελφή του Γάλλου ποιητή και διπλωμάτη Paul Claudel. Η πρώτη επαφή της με την τέχνη της γλυπτικής έγινε σε πολύ νεαρή ηλικία. Ήδη από τα 12 της είχε ξεκινήσει να δημιουργεί μικρές φιγούρες.
Το 1879 η γνωριμία της με τον γλύπτη Alfred Boucher, είναι ο λόγος για να ασχοληθεί πλέον σοβαρά με την αγαπημένη της τέχνη και να αποκτήσει ακαδημαϊκή μόρφωση. Το 1881 μαζί με την μητέρα και τα αδέλφια της μετακομίζει στο Παρίσι όπου ξεκινά σπουδές σχεδίου και ανατομίας στην ιδιωτική Ακαδημία Colarossi. Η Camille είναι από τις ελάχιστες γυναίκες της εποχής της που καταφέρνει να γίνει φοιτήτρια . Ο Boucher γίνεται δάσκαλος της και μαζί του ξεκινά να μελετά τα πορτρέτα. Μάλιστα εκείνη την περίοδο κάνει ένα πορτρέτο του αδερφού της σε ηλικία 13 ετών. Το 1882 νοικιάζει ένα εργαστήριο όπου μπορεί να δουλέψει τα έργα της. Παράλληλα με τη βοήθεια του Boucher, γνωρίζει τον Paul Dubois, διευθυντή της Σχολής Καλών Τεχνών. Ένα χρόνο μετά, συναντά για πρώτη φορά τον Auguste Rodin ο οποίος στην αρχή γίνεται δάσκαλος της, αντικαθιστώντας τον Boucher ενώ σιγά σιγά αναπτύσσεται μια ερωτική σχέση. Τον ίδιο χρόνο, συμμετέχει για πρώτη φορά στην έκθεση της Societe des Artistes Francais, ενώ στον κατάλογο της έκθεσης αναφέρεται ως μαθήτρια των Rodin και Dubois. Το 1884 γίνεται πλέον επίσημα μαθήτρια του Rodin, μοντέλο και βοηθός του και το 1885 ξεκινά η συνεργασία τους.
Η Camille υπήρξε η σημαντικότερη έμπνευση του Rodin και ο μεγάλος του έρωτας παρόλο που δεν μπόρεσε να ζήσει μαζί της λόγω της Rose Beuret που υπήρξε και η επίσημη σύντροφος του. Το 1894 η ερωτική τους σχέση τερματίζεται ενώ διακόπτουν και την συνεργασία τους το 1898. Μέχρι και το 1905 ακολουθεί την δική της πορεία στον χώρο με μια σειρά από σημαντικά έργα και διακρίσεις. Αυτή όμως είναι και η χρονιά που τα πράγματα αλλάζουν στη ζωή της. Η απομόνωση και οι ψυχολογικές διαταραχές την οδηγούν στο να καταστρέψει μεγάλο μέρος από τα έργα της ενώ ταυτόχρονα αρχίζει να κατηγορεί τον Rodin ότι κλέβει τις ιδέες της και εκμεταλλεύεται την δουλειά της. Το 1908 πραγματοποιείται μια έκθεση που τελικά είναι και η τελευταία της γιατί λόγω κακής ψυχολογικής αλλά και οικονομικής κατάστασης αναγκάζεται να αποσυρθεί.
Η κατάσταση θα γίνει ακόμα χειρότερη τα επόμενα χρόνια, με τον θάνατο του πατέρα της το 1913. Η ίδια δεν ενημερώνεται από την οικογένεια της για τον θάνατο του και οκτώ μέρες μετά με πρωτοβουλία του αδερφού της, εισάγεται στην ψυχιατρική κλινική Maison de Sante. Ο Γαλλικός τύπος δημοσιεύει μια «κατηγορώ» προς την οικογένεια της για την καταστροφή μιας τόσο μεγάλης καλλιτέχνιδας. Ο Rodin συμμετέχει στην κάλυψη των εξόδων της ενώ μεταφέρει τα έργα της σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου Biron για να τα προστατεύσει. Η Claudel πέρασε 30 χρόνια μέσα σε ιδρύματα έχοντας επικοινωνία μόνο με τον αδερφό της. Η μητέρα της δεν δέχτηκε ποτέ ούτε να την δει αλλά ούτε και να υπογράψει προκειμένου να επιστρέψει σπίτι της. Πέθανε το 1943 και η ταφή της έγινε στο κοιμητήριο της Monfavet.
Τα περισσότερα γλυπτά της καταστράφηκαν από την ίδια, παρόλα αυτά σώζονται περίπου 90 γλυπτά και σχέδια, πολλά από τα οποία ανήκουν στο μουσείο Rodin ενώ άλλα φιλοξενούνται σε μεγάλα μουσεία σε όλο τον κόσμο.


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΡΟΥΝΟ ΝΤΥΝΟΝΤ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΙΛΙΕΤ ΜΠΙΝΟΣ

Μπρούνο: Το πρότζεκτ αυτό ξεκίνησε από ένα τηλεφώνημα της Ζιλιέτ. Ήμουν στα γυρίσματα του «Outside Satan» όταν δέχτηκα το τηλεφώνημα της, στο οποίο μου είπε ότι ήθελε να συνεργαστούμε, παρόλο που δεν είχαμε γνωριστεί. Το θεώρησα λίγο παράτολμο από μέρους της και για καιρό αναρωτιόμουν πως θα μπορούσα να την αξιοποιήσω. Μου αρέσει πολύ να δουλεύω με τους ηθοποιούς αλλά δεν ξέρω πάντα πως να τους αξιοποιήσω σωστά.

Ζιλιέτ: Βρεθήκαμε με τον Μπρούνο, μερικές εβδομάδες μετά το τηλεφώνημα που του έκανα. Εγώ είχα στο μυαλό μου μια ιδέα, αλλά ο ίδιος μου είπε πιο συγκεκριμένα ότι ήθελε να κάνει μια ταινία για την απομόνωση. Για μια γυναίκα που είναι μόνη της, κλεισμένη μέσα σ’ ένα σπίτι.

Μπρούνο: Εκείνη την περίοδο διάβαζα ένα βιβλίο για την ζωή της Κλοντέλ κατά την διάρκεια του εγκλεισμού της και σκέφτηκα ότι είχε περίπου την ίδια ηλικία με την Ζιλιέτ. Τότε γεννήθηκε και ο βασικός πυρήνας, καθώς πέρα από κάποιες ιατρικές σημειώσεις δεν έχουμε άλλες πληροφορίες για την ζωή της, οπότε η ιδέα ενός σεναρίου που θα γραφόταν από το μηδέν για εκείνη την περίοδο της απομόνωσης, μου φάνηκε πολύ δελεαστική. Μια ταινία λοιπόν για μια γυναίκα που δεν κάνει και πολλά στην ζωή της, ήταν μια σκηνοθετική πρόκληση για μένα. Έτσι η ιδέα να κινηματογραφήσω τρεις μέρες από την ζωή της Κλοντέλ, εμπεριέχοντας μέσα την εγκατάλειψη και την νεκρική ηρεμία, έγινε μια συνειδητή επιλογή, μέσα από την οποία δεν χρειάστηκε να περιγράψω όλη της την ζωή παρά μόνο τις συγκεκριμένες μέρες. Έφταναν μερικά δευτερόλεπτα για να πω την αλήθεια.

Ζιλιέτ: Μου είπε «Αυτή η γυναίκα, δεν κάνει απολύτως τίποτα, είναι εντελώς ουδέτερη» (η λέξη ουδέτερη είναι μια από τις αγαπημένες του). Έτσι λοιπόν θα την ακολουθήσουμε σε αυτό το ταξίδι απραξίας. Για έναν ηθοποιό όμως ακόμα και στην απραξία υπάρχει ένας εσωτερικός κόσμος που πρέπει να βγει προς τα έξω και ανακαλείται σχεδόν αυτόματα, από τυχαία, μικρά γεγονότα. Η Κλοντέλ μπορεί να είναι ήρεμη επιφανειακά, αλλά μέσα της βράζει λόγω της ζωής που της έχει επιβληθεί στο άσυλο.

Μπρούνο: Η ιδέα ήταν να γυριστεί η ταινία με πραγματικούς ασθενείς που πάσχουν από ψυχικές ασθένειες και όχι ηθοποιούς. Έτσι λοιπόν έπρεπε να βρούμε ένα νοσοκομείο όπου το προσωπικό θα συμφωνήσει να συμμετέχουν οι ασθενείς στα γυρίσματα. Όταν συνάντησα το νοσηλευτικό προσωπικό, πέρασα πολλές ώρες μαζί τους, ακούγοντας με προσοχή τις οδηγίες τους. Δεν είχα την έπαρση του σκηνοθέτη που κάνει μια ταινία. Δεν με ενδιέφερε να κατευθύνω τις γυναίκες αυτές για να γίνουν κάτι άλλο πέρα από αυτό που είναι.

Ζιλιέτ: Ο βασικός κανόνας που είχαμε από την αρχή ήταν όλοι να με φωνάζουν Καμίλ ώστε να μην υπάρξει κάποιο πρόβλημα κατά την διάρκεια των γυρισμάτων. Έτσι ήταν πολύ πιο εύκολο και για τους ασθενείς για να μην μπερδεύονται με τα λόγια τους.

Μπρούνο: Ήταν εξαιρετική σκέψη να χρησιμοποιήσουμε τις νοσηλεύτριες στην ταινία. Στην αρχή δεν το είχα σκεφτεί και όταν κάποια στιγμή αναρωτιόμασταν τι θα γινόταν αν κάτι πήγαινε στραβά στα γυρίσματα, ο βοηθός μου, ο Κλοντ και εγώ, είπαμε ότι οι νοσηλεύτριες έπρεπε να παίξουν. Και ευτυχώς συμφώνησαν και αυτές και τα πράγματα μπήκαν σε μια ροή. Πιστεύω ότι αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που πήραμε την άδεια από την διεύθυνση του ιδρύματος, γιατί ένιωθαν μια ασφάλεια που το προσωπικό τους θα ήταν εκεί.
Δεν έχουμε καμία εκπαίδευση πάνω στον ιατρικό κλάδο, οπότε η παρουσία τους και οι συμβουλές τους ήταν απαραίτητες. Ήξεραν πώς να χειριστούν τους ασθενείς, οπότε βοήθησαν πολύ με το έργο. Εγώ έπρεπε απλώς να τις εντάξω με τον σωστό τρόπο στην ταινία και τελικά έγιναν χαρακτήρες της ταινίας. Όσο έπαιζαν, δεν χρειάστηκαν ποτέ καμιά οδηγία από εμένα. Εγώ ήμουν εκεί και τραβούσα σκηνές με την κάμερα. Είναι φανταστικό το αποτέλεσμα που μου έδωσαν, κάτι που νομίζω ότι κανένας ηθοποιός δεν θα μπορούσε να μου δώσει.

Όμως οι ασθενείς, η Τζέσικα, η Μύριαμ και η Κριστιάν, είναι αυτές που θα πουν κάτι που ίσως να μην βγάζει νόημα και να μην επιδέχεται κάποιου σχόλιου και θα κάνουν πραγματικά την ανατροπή. Κάθε φορά που θα δώσω σήμα για να ξεκινήσει η λήψη, κάτι αναπάντεχο θα συμβεί, το οποίο είναι ευπρόσδεκτο φυσικά. Για την ακρίβεια είναι αυτό που χρειαζόμαστε ακόμα και σε μια δουλειά όπου τα πάντα είναι προσχεδιασμένα, όπως η σκηνοθεσία. Παρόλα αυτά υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορείς να αφήσεις το αναπάντεχο να συμβεί. Αυτό είναι απαραίτητο για να υπάρξει ένα καλό αποτέλεσμα.

Πιστεύω ότι η ταινία οδηγεί το κοινό μέσα στην πραγματικότητα του εγκλεισμού χωρίς λέξεις, αφού το μόνο που υπάρχει είναι ο πόνος, οι κραυγές, η πλήξη, ο χρόνος που περνά άσκοπα και οι αναλαμπές στην ψυχική κατάσταση των ασθενών που δεν εκφράζονται με λέξεις. Από την άλλη πλευρά όμως έχουμε την Καμίλ και τον Πωλ που έχουν μια εξαιρετική ικανότητα να εκφράζονται και το βλέπουμε μέσα από τα γράμματα της Καμίλ και το βιβλίο του Πωλ. Έχουν την δυνατότητα να μπορούν να φτάσουν στον πυρήνα της ύπαρξης τους και καθώς η ταινία εστιάζει στην ακτίνα των συναισθημάτων που μπορεί να προσεγγίσει η Καμίλ, την βλέπουμε να φτάνει πραγματικά στα όρια της με έναν σχεδόν εξπρεσιονιστικό τρόπο μέσα από τις σκηνές πόνου. Αλλά ακολουθεί το κείμενο. Γιατί το κείμενο υπάρχει στα γράμματα της, οπότε παρόλο που είναι απαραίτητο για την Ζιλιέτ να σπάσει και να δώσει όλο τον πόνο, πρέπει να κρατήσει και την γραμμή που ορίζουν τα γράμματα της.

Ζιλιέτ: Ο Μπρούνο μου έδωσε τα γράμματα, λέγοντας μου ότι πρέπει να τα κάνω δικά μου. Έτσι λοιπόν άρχισα να τα ξαναγράφω με έναν δικό μου τρόπο και του τα έστειλα περιμένοντας μια απάντηση. Δεδομένου ότι δεν είχα κάποιο σενάριο στα χέρια μου, δεν ήξερα πώς να προσεγγίσω την διαδικασία. Μου απάντησε ότι δεν ήταν αυτός ο στόχος και τότε κατάλαβα ότι ήθελε να αυτοσχεδιάσω διατηρώντας όμως μια απόλυτη ακρίβεια σε ότι έκανα.

Μπρούνο: Δεν μπορώ να τοποθετήσω λόγια στο στόμα της Καμίλ, που δεν έχει πει η ίδια. Επίσης έχω ένα πρόβλημα με τους ηθοποιούς που αποστηθίζουν ένα κείμενο αν και τους καταλαβαίνω γιατί έχουν μάθει να ακολουθούν ένα κείμενο.

Ζιλιέτ: Η δυσκολία της ταινίας ήταν ότι στο μεγαλύτερο μέρος της είναι σιωπηλή και σε μια ή δύο σκηνές έχει πολύ κείμενο, σαν να βγαίνουν πιεσμένες όλες οι λέξεις που δεν λέει η Καμίλ μέσα στην ταινία. Στις πρόβες, ο Μπρούνο αφαίρεσε το κείμενο και μου ζήτησε να αυτοσχεδιάσω. Δεν μου ήταν εύκολο αλλά ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση!

Μπρούνο: Δεν χρειάζομαι μια απόλυτα στημένη ηθοποιό. Η Ζιλιέτ είναι πολύ καλή σε αυτό, παρόλο που κάποιες φορές την αποσταθεροποιεί. Αλλά είναι καλό να έχω μια μη σταθερή ηθοποιό γιατί υποδύεται έναν μη σταθερό χαρακτήρα και έτσι τον ενισχύει. Το κοινό μπορεί να δικαιολογήσει την αδυναμία από έναν χαρακτήρα πολύ ευαίσθητο και βασανισμένο. Ταυτόχρονα η Ζιλιέτ σχεδόν σπάει από το βάρος ορισμένων δύσκολων σκηνών. Όλα αυτά δημιουργούν πόνο που τροφοδοτούν την Καμίλ σαν ηρωίδα και αυτό με ικανοποιεί απόλυτα.


ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΔΙΑΝΟΜΕΑ


Καμίλ Κλοντέλ 1915 ή το προοίμιο του Μεγάλου Εγκλεισμού. Ενός εγκλεισμού που αποφασίστηκε για την ιδιοφυή – όπως χαρακτηρίστηκε – Γαλλίδα γλύπτρια, από την ίδια την οικογένειά της – μητέρα και αδελφό – που, μια μέρα, την εναπόθεσαν στο άσυλο ανιάτων, ως ανυπόφορο οικογενειακό άχθος και την απολησμόνησαν εκεί. Αν η συνείδηση αδυνατεί να είναι καθαρή, οφείλει τουλάχιστον να σιγά.

Ο Μπρούνο Ντυμόντ, αξιοποιώντας σεναριακά την πρώτη ύλη των αυθεντικών επιστολών που αντάλλαξαν τα αδέλφια Κλοντέλ, παρακολουθεί με αυτοκυρίαρχη ενσυναίσθηση τις άνευ έργων ημέρες της άλλοτε μεσουρανούσας δημιουργού και πάλαι ποτέ συντρόφου του καθαγιασμένου, πια, Αυγούστου Ροντέν, τον τρίτο χρόνο της κάθειρξης που της επιφύλαξαν, ομονοώντας μεταφυσικά, η Τρέλα από τη μια, και ο οικογενειακός Λόγος από την άλλη, ιδανικά ενσαρκωμένος από τον ευσταλή λογοτέχνη αδελφό της, Πωλ Κλοντέλ.

Προσοχή! Είναι μόλις ο τρίτος χρόνος. Της μόνωσης, της απόγνωσης, της απονέκρωσης, της ξενότητας, της σιωπής, του σπαραγμού και τελικά του οριστικού μαρασμού, που θα είναι η μοίρα της Καμίλ Κλοντέλ, μια μοίρα που η ίδια δείχνει ακόμη να αγνοεί. Κι είναι αυτή η φονική άγνοια που θα την καθιστούσε άλλη μια γνήσια τραγική ηρωίδα στα μάτια μας. Μα λείπει ακόμα κάτι καθοριστικό, κι αυτό δεν είναι άλλο από την εξέγερση. Την εξέγερση του τραγικού ήρωα απέναντι στο πεπρωμένο του. Είναι λοιπόν η Καμίλ Κλοντέλ μια τραγική ηρωίδα; Ή μήπως είναι, πολύ περισσότερο, μια απολύτως σύγχρονη και συνάμα προφητική ηρωίδα, σε βαθμό που να εξωθεί τον θεατή του 2015, παραφράζοντας τον άλλο σημαντικό Γάλλο, να αναφωνήσει : Η Καμίλ Κλοντέλ 1915 είμαι εγώ;

Γίνεται, εξάλλου, φανερό ότι για την Καμίλ, ένα πλάσμα δίχως βάρος, ένα πλάσμα όλο ασυνέχειες, φωνές και σιωπές, εφάμιλλο περισσότερο με σκαρίφημα γλυπτού παρά με γλυπτό η ίδια, που το υποδύεται σοφά η Ζιλιέτ Μπινός στη σημαντικότερη, ίσως, ερμηνεία της κινηματογραφικής της διαδρομής, η διάδραση με τους σημαντικούς άνδρες- φορείς- του- Λόγου της ζωής της και τελικά με το κοινωνικό της περιβάλλον, ένα πράγμα μπορεί να αποφέρει. Συντριβή. Η ίδια το λέει ρητά. Είναι έγκλειστη γιατί η ύπαρξή της ως γυναίκας, ως καλλιτέχνιδος, ως μοναχικής γυναίκας καλλιτέχνιδος, συνιστά για τους Άλλους, εναντίον τους μομφή (μήπως, οποιοσδήποτε δεν ικανοποιεί τη νόρμα, δεν συνιστά για τους Άλλους μομφή;). Κι Εκείνοι, κάνουν αυτό που μπορούν, επιτελώντας αναπόδραστα τον ρόλο τους. Την τιμωρούν. Κι Εκείνη, κάνει αυτό που ξέρει, επιτελώντας τον δικό της. Λυγίζει. Και λυγίζοντας, τους προσφέρει το άλλοθι της ορθοφροσύνης τους. Αλήθεια, πόσο σπάταλο εκ μέρους της, όταν ήδη Εκείνοι ανάγουν τη μακάρια νηφαλιότητά τους στον ίδιο το θεϊκό Λόγο, τον έμπλεο σκληρής καλοσύνης. Και αλήθεια, τελικά, πόσο κοινό το πεπρωμένο των απανταχού καταδικασμένων από τον κυρίαρχο, κανονιστικό Λόγο, των παντοιοτρόπως εγκάθειρκτων, των σωμάτων που συντρίφτηκαν από το βάρους Του, που εξαναγκάστηκαν σε μια Γυμνή Ζωή (το φάντασμα του Φλωμπέρ επιστρέφει στη σκηνή).

Επιστρέφοντας εμείς στην Καμίλ Κλοντέλ 1915, διαπιστώνουμε μοιραία, ότι όταν Εκείνη είχε επιλέξει ως συνομιλητή της όχι το θεό αλλά τις γάτες, όταν είχε υποπέσει, ενώπιον των δυνατών, στο αμάρτημα της αδυναμίας, όταν, τελικά, είχε τολμήσει να είναι αυτή που ήταν, η τρελή Καμίλ, η ετυμηγορία δε θα μπορούσε παρά να είναι: Να καεί! Και να καεί αργά… Γιατί η Καμίλ θα παραμείνει στη φυλακή της για άλλα 26 χρόνια. Θα παραμείνει μέχρι το τέλος. Όταν μας κοιτάζει ή μας αφήνει να την κοιτάξουμε στην τελευταία σκηνή της ταινίας, όπως είπαμε, το αγνοεί. Το αγνοεί ή δεν το πιστεύει;

Αλλά ποιος ζωντανός μπορεί να πιστεύει ότι θα πεθάνει στη φυλακή;


Τ. Σ. για τη videorama films

Συμμετέχουν
Juliette Binoche
Camille Claudel
Jean-Luc Vincent
Paul Claudel
Μαριόν Κέλερ
Mlle Blanc
Ρόμπερτ Diaz Leroy
Le médecin
Emmanuel Kauffman
Le prêtre
Σάντρα Ριβέρα
Soeur Sandra
Myriam Allain
Pensionnaire entravée
Claire Peyrade
Pensionnaire bain
Régine Gayte
Soeur Régine
Florence Philippe
Soeur Florence
iShow.gr - Ο κόσμος της Showbiz
ΑΪΣΟΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ INTERNET Μ.ΙΚΕ
Επικοινωνία: press@ishow.gr
Τηλ. 211-4100551