Είκοσι χρόνια μετά την τελευταία και θρυλική πλέον παρουσίασή του στο θέατρο «Περοκέ» (1991-92), το έργο του Αλφρέντ Ζερύ, μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ: Εν μέσω οικονομικής κρίσης του ‘30, μια ομάδα ανθρώπων -μικρογραφία ολόκληρης κοινωνίας- συνυπάρχει στο έκτο πάτωμα μιας παρισινής πολυκατοικίας. Με άξονα την κωμωδία που χαρακτηρίζει την επιτυχημένη διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου, παρακολουθούμε τη ζωή αυτών των ανθρώπων να ξετυλίγεται μέσα από τους έρωτες, τις συγκρούσεις, τα πάθη και πάνω από όλα τα όνειρά τους.

Όνειρα μικρά και μεγάλα, όνειρα που τους δίνουν τη δύναμη να αντέξουν τις δυσκολίες της καθημερινότητάς. Μόνο που μέσα στην πορεία του έργου, θα συνειδητοποιήσουν ότι πάνω και πέρα από τα όνειρα -που δυστυχώς τόσο σπάνια γίνονται πραγματικότητα- υπάρχει η αγάπη, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η αίσθηση ότι παραμένουμε ενωμένοι απέναντι σε κάθε δυσκολία. Και μόνο μέσα από αυτή την αίσθηση μπορούμε να βγούμε αληθινοί νικητές στο παιχνίδι της ζωής.

Η παράσταση χρησιμοποιεί τη φόρμα του μιούζικαλ για να ζωντανέψει αυτή την ιστορία που εκτυλίσσεται «πριν από τον πόλεμο, κάπου στο Παρί», αλλά θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να συμβαίνει και κάπου στην Αθήνα του 2012.
Τα γνωστά, αγαπημένα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου ( «Τι ώρα είναι, τι μέρα είναι και ποιά χρονιά», «Το τραγούδι της κουτσομπόλας», «Το τραγούδι της ζήλειας», «Η κουπαστή» , για να αναφέρουμε ενδεικτικά κάποια από τα συνολικά 17 τραγούδια που γράφτηκαν ειδικά για την διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου), γίνονται ο άξονας μιας παράστασης που συνδυάζει την πρόζα με πολλή- ζωντανή- μουσική και πολύ χορό.
Ενός μιούζικαλ, που επιθυμεί να μιλήσει για την ανάγκη μας να ονειρευόμαστε, να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε.

Ένα μιούζικαλ χωρίς μεγάλη ορχήστρα και πανάκριβα, θεαματικά σκηνικά, αλλά με δεκαπέντε ανθρώπους που χτίζουν επί σκηνής με όχημα το χιούμορ, την τρέλα τους και τη μαγεία του ίδιου του θεάτρου, ένα όνειρο όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Γιατί όπως λέει και ένα από τα τραγούδια της παράστασης, όνειρο είναι όλα : «τίποτα δεν έγινε, τίποτα δεν είδατε, τίποτα ποτέ...στο φινάλε είμαστε όλοι θεαταί...»

Το Ίδρυμα «Μιχάλη Κακογιάννη» παρουσιάζει το κορυφαίο έργο του Alfred Gehri «Έκτο Πάτωμα», στην κεντρική σκηνή «Θέατρο». Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, το μουσικό θεατρικό έργο πιο επίκαιρο από ποτέ, ανεβαίνει στην ελληνική θεατρική σκηνή μετά από είκοσι χρόνια με την υπογραφή της καταξιωμένης ηθοποιού Άννας Παναγιωτοπούλου, τις μουσικές συνθέσεις του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Την παράσταση σκηνοθετεί η Μαριάννα Κάλμπαρη ενώ πρωταγωνιστούν η Τζίνα Αλιμόνου, η Αιμιλία Βασιλακάκη, η Νεκταρία Γιαννουδάκη, η Ευγενία Δημητροπούλου, ο Διαμαντής Καραναστάσης και ο Γιάννης Στεφόπουλος.

Η θρυλική πλέον παράσταση επιχειρεί μια σύγχρονη σκηνική ανάγνωση του διάσημου μουσικού έργου, το οποίο χαρακτηρίζεται από ένα καθαρό ύφος musical. Εν μέσω οικονομικής κρίσης του ‘30, μια ομάδα ανθρώπων -μικρογραφία ολόκληρης κοινωνίας- συνυπάρχει στο έκτο πάτωμα μιας παρισινής πολυκατοικίας. Με άξονα την κωμωδία που χαρακτηρίζει την επιτυχημένη διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου, παρακολουθούμε τη ζωή αυτών των ανθρώπων να ξετυλίγεται μέσα από τους έρωτες, τις συγκρούσεις, τα πάθη και πάνω από όλα τα όνειρά τους. Όνειρα μικρά και μεγάλα, όνειρα που τους δίνουν τη δύναμη να αντέξουν τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Μόνο που μέσα στην πορεία του έργου, θα συνειδητοποιήσουν ότι πάνω και πέρα από τα όνειρα -που δυστυχώς τόσο σπάνια γίνονται πραγματικότητα- υπάρχει η αγάπη, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η αίσθηση ότι παραμένουμε ενωμένοι απέναντι σε κάθε δυσκολία. Και μόνο μέσα από αυτή την αίσθηση μπορούμε να βγούμε αληθινοί νικητές στο παιχνίδι της ζωής.

Σε ένα αφαιρετικό και ταυτόχρονα πολύ δυναμικό σκηνικό, με ζωντανή μουσική και εντυπωσιακές χορογραφίες, μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια της Λίνας Νικολακοπούλου και του Σταμάτη Κραουνάκη, όπως «Τι ώρα είναι, τι μέρα είναι και ποιά χρονιά», «Το τραγούδι της κουτσομπόλας», «Το τραγούδι της ζήλειας» και «Η κουπαστή» μετατρέπουν τη σκηνή σε μία φαντασμαγορική μουσική παράσταση, χαρίζοντας στους θεατές ένα απολαυστικό και αισιόδοξο δίωρο.