Ο χώρος: Ένα εντευκτήριο. Τίποτα άλλο.
Ο χρόνος: “Ή σήμερον, ως αύριον και ως χθες”.
Τα πρόσωπα: Έξι + ένας άνδρες, μία γυναίκα. Νέοι. Αγνώστου ηλικίας.
Η υπόθεση: Συζητούν και πίνουν.
Το περιεχόμενο: Λόγια και ποιήματα. Αγαπημένων ποιητών και ξεχασμένων ποιημάτων. Περί έρωτος ή, περί ...ερώτων.
Η φράση: “Πάρε τη λέξη μου, δώσ' μου το χέρι σου”. Καληνύχτα.

Ο θεατρικός οργανισμός Theseum Ensemble με χαρά προσκάλεσε φέτος έναν εκλεκτό συνεργάτη, τον σκηνοθέτη Δημήτρη Λιγνάδη, αναλαμβάνοντας την παραγωγή του “ΣΥΜΠΟΣΙΟ (ΕΝΑ) - Περί έρωτος”.

“Ακουμπώντας” στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, αλλά και σε αγαπημένα του ποιήματα ελληνικά -από το Σολωμό κι έπειτα-, που τον αφορούν προσωπικά, μέσα σε ένα κλίμα ευωχικής οινοποσίας που απελευθερώνει την ψυχή, ο Δημήτρης Λιγνάδης και οι συνδαιτυμόνες του -ένας θίασος νέων ταλαντούχων ηθοποιών-,
με ευαισθησία επιχειρούν να ιχνηλατήσουν μέσα μας τις ιδιαίτερες εκείνες χορδές, που μόνο ο έρωτας μπορεί να πάλλει. Μιλούν για τον έρωτα σήμερα.


Σημείωμα του σκηνοθέτη Δημήτρη Λιγνάδη

“ Κλείνοντας τον κύκλο της συνεργασίας μου με το Εθνικό θέατρο, δέχτηκα με πολλή χαρά την πρόταση του Μιχαήλ για τη συνεργασία μας στο θέατρο Θησείον. Όχι μόνο γιατί είναι ένα θέατρο με πολύ μεγάλη ιστορία, αλλά και γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να εκφράσω απολύτως ελεύθερα, έξω από λογικές ταμείου και ρεπερτορίου εκείνο που έχω ανάγκη. Με πετυχαίνει μάλιστα την κατάλληλη στιγμή στη ζωή μου, τώρα που νοιώθω την ανάγκη να επιστρέψω, να ξαναγαπήσω, κι αν μπορώ, να αναμεταδώσω το ξεχασμένο αυτονόητο, το απλό, το αθώο και -όπως πιστεύω- το απαραίτητο. Γι' αυτό και πάτησα στους δύο πυλώνες: στον “δικό μου” Πλάτωνα και στην ποίηση που αγαπώ.
Έτσι, προσπάθησα “ακουμπώντας” στους συνδαιτυμόνες του πλατωνικού συμποσίου και χρησιμοποιώντας τους αγαπημένους μου ποιητές με τους οποίους μεγάλωσα, τους γνώρισα ή τους ανακάλυψα μόνος μου και που ήρθαν να “προλογίσουν” ή να “σφραγίσουν” τις πράξεις μου, να μιλήσω περί έρωτος μέσα από τα στόματα και τα σώματα 6 νέων ηθοποιών και μιας γυναίκας. Με άλλα λόγια βάζω -κυριολεκτικά και μεταφορικά- στο τραπέζι τους, την έννοια του έρωτα και βλέπω πως τον εκφράζουν, πως τον “μιλάνε” οι νέοι αυτοί μέσα από τα συγκεκριμένα ποιήματα. Δεν είναι ούτε μια φιλοσοφική ούτε μια φιλολογική παράσταση, ίσως δεν είναι καν παράσταση με την συμβατική έννοια. Δεν θα δούμε φυσικά αυτούσιους τον Αλκιβιάδη, τον Φαίδρο, τον Σωκράτη, τον Σολωμό, τον Δροσίνη, τον Εμπειρίκο, αλλά κάποιους... “αντ' αυτών”.
Είναι μια προσπάθειά μου ως δασκάλου, ως παλαιότερου, ως πλέον “πεπειραμένου”, το θέμα της συγκεκριμένης δουλειάς μας να μη γίνει θέαμα, αλλά ακρόαμα. Επέλεξα ένα σκελετό απλό και συμβολικό. Ο δάσκαλος, ο Σωκράτης, έχει αποχωρήσει, ίσως πεθάνει, βρίσκεται όμως ανάμεσά τους, ωσεί παρών και καθοδηγεί τους νέους μαθητές του να εκφραστούν ελεύθερα, απενεχοποιημένα για το ερωτικό ζητούμενο μέσα από τα ποιήματα. Γι' αυτό και στην παράσταση επικρατεί μια πένθιμη μπεκετική ατμόσφαιρα, η οποία φυσικά ανατρέπεται. Θα έλεγα ότι είναι μια περίεργη, άχρονη ξαγρύπνια ενός νεκρού. Ποιοι είναι αυτοί που τον ξαγρυπνάνε; Ποιο είναι το “σώμα” του νεκρού; Ποιος είναι ο αληθινά νεκρός; Ο λόγος; Η ποίηση; Οι ζωντανοί νέοι; Ή η εποχή στην οποία ζούμε; Γιατί αυτά τα ερωτήματα; Ο Σαχτούρης θα απαντούσε: “...Δεν έχει κόκκινη απάντηση. Το γιατί είναι μια μεγάλη έλλειψη. Κάτι σαν τάφος”.
Γνωρίζω ότι το να μιλάει κανείς για αυτές τις σκέψεις, γι' αυτή την ποίηση και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο, στην εποχή μας, είναι ένα ρίσκο θεατρικό. Για μένα όμως είναι μια μεγάλη ψυχική λύτρωση και μία ανάγκη να εκφράσω εκείνα που θέλω σε εκείνους που πρέπει. Για τούτο και σκέφτομαι να κρατήσω το κοινό σε μια πιο χαλαρή διάθεση, να μπορεί και κείνο να συμμετέχει στην οινοποσία που συμβαίνει κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Πάντα μου αρέσει να δουλεύω με νέους. Γιατί εκτός από τον αυθορμητισμό, το ακατέργαστο που εξ αντικειμένου φέρουν, σου μεταδίδουν τη (φιλο)σοφία της εποχής τους. Κι αν δεν την κατανοήσεις, πέθανες. Ή ακόμα χειρότερα, γέρασες.
Θα συνόψιζα την άποψη της παράστασής μας με ένα στίχο του Ανδρέα Εμπειρίκου: “Πάρε τη λέξη μου , δωσ' μου το χέρι σου”.

Συμπόσιον (ένα) – Περί Έρωτος . Bring your spirits!”