Η σχολική χρονιά τελείωσε και οι διακοπές αρχίζουν. Ο Μικρός Νικόλας καταφθάνει σε ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο με τους γονείς και τη γιαγιά του και φροντίζει να κάνει γρήγορα καινούριους φίλους. Ανάμεσα τους ο ευρηματικός Μπλεζ, που δεν κάνει ακριβώς διακοπές καθώς μένει όλο το χρόνο στην περιοχή. Ο Φρικτιέ, από την άλλη, τρώει τα πάντα, συνεχώς και αδιακρίτως. Ο Μικρός Νικόλας θα συναντήσει ακόμα τον Τζότζο, που μιλάει ακαταλαβίστικα γιατί είναι Άγγλος, καθώς και τον κλαψιάρη Κρεπέν. Υπάρχει και ο Κομ, που είναι ενοχλητικά ισχυρογνώμων. Τέλος, ο μικρός μας ήρωας γνωρίζει την Ιζαμπέλ, που δεν τον χάνει στιγμή από τα γουρλωμένα της μάτια. Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Όλοι τους θα κάνουν αξέχαστες διακοπές. Κι εμείς θα τις απολαύσουμε.

Ο αξιαγάπητος, σκανταλιάρης ήρωας εκατομμυρίων μικρών και μεγάλων επιστρέφει ολοζώντανος στη μεγάλη οθόνη με μια μεγάλη γαλλική παραγωγή, στα πρότυπα του κινηματογραφικού του ντεμπούτου που σημείωσε τεράστια εισπρακτική επιτυχία σε όλον τον κόσμο το 2009. Στο δεύτερο επεισόδιο της σειράς, ο Μικρός Νικόλας ενσαρκώνεται από τον πρωτοεμφανιζόμενο Matheo Boisselier και μας παρασύρει στις διασκεδαστικές περιπέτειες του σε σκηνοθεσία του Laurent Tirard, που ανέλαβε και την πρώτη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη. Η νέα ταινία υπόσχεται να μας χαρίσει ένα σπαρταριστό, απολαυστικό, οικογενειακό θέαμα, που μεταφέρει ιδανικά το καρτουνίστικο κλίμα των εικονογραφήσεων των Goscinny και Sempe, αιχμαλωτίζοντας τη φωτογενή ‘60s ατμόσφαιρα του γαλλικού καλοκαιριού.

2 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους από τη Feelgood
Μεταγλωττισμένη και με υπότιτλους


Συνέντευξη με τον Laurent Tirard (σκηνοθέτης)

Τι σας έκανε να ασχοληθείτε και πάλι με μια ακόμα από τις περιπέτειες του Μικρού Νικόλα;
Ο Μικρός Νικόλας είναι μια σειρά, οπότε είχαμε σκεφτεί τη συνέχεια από την πρώτη ταινία. Το θέμα των διακοπών μου θύμισε τις ταινίες της παιδικής μου ηλικίας όπως “Οι Διακοπές του κύριου Ιλό” (Ζακ Τατί). Θεώρησα ότι αυτό το θέμα θα μας επέτρεπε να κινηθούμε σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο, που μας φέρνει στον νου την ανεμελιά των διακοπών στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Είναι ακριβώς για αυτή τη διάσταση, αυτή την αλλαγή στον τόνο που ήθελα να ξανακάνω κάτι τέτοιο.
Η πρώτη ταινία ήταν μια ισχυρή συναισθηματική εμπειρία που άφησε μια δυνατή ανάμνηση: η συνεργασία με τα παιδιά ήταν μαγική. Ήμουν διχασμένος ανάμεσα σε μια πιθανή απογοήτευση και στην πανίσχυρη έλξη του να το ξανακάνω. Και έκανα τη σωστή επιλογή: το απόλαυσα και πάλι.

Ποια η σχέση σας με τον χαρακτήρα;
Όταν ήμουν παιδί και διάβαζα τα βιβλία, ταυτιζόμουν έντονα με τον Μικρό Νικόλα. Συνέκρινα τον εαυτό μου με το παιδί που βλέπει τη ζωή με έναν μοναδικό τρόπο, μέσα από το πρίσμα της φαντασίας του.
Αισθανθήκατε ότι είχατε περισσότερη ελευθερία αυτή τη φορά κατά τη συγγραφή του σεναρίου;
Στην πρώτη ταινία ο συν-σεναριογράφος Gregoire Vigneron, κι εγώ αισθανθήκαμε το βάρος της ευθύνης μιας διασκευής που έπρεπε να είναι όσο γίνεται πιο κοντά στο πρωτότυπο. Αυτή τη φορά είχαμε λιγότερα υλικά, καθώς μόνο το βιβλίο διηγείται την ιστορία του Μικρού Νικόλα και των διακοπών του. Αυτό μας έδωσε μεγαλύτερη ελευθερία. Έχουμε ήδη δείξει τις ικανότητες μας, έχουμε κερδίσει την εμπιστοσύνη των Anne Goscinny και Jacques Sempe καθώς και του κοινού, έχουμε οικειοποιηθεί τον χαρακτήρα, νιώθουμε ότι μπορούμε να είμαστε πιο ελεύθεροι και ευρηματικοί.

Ποιες ήταν οι προκλήσεις αυτή τη φορά;
Έπρεπε να αποφύγουμε τη διαδοχή των μικρών ιστοριών από τα βιβλία και να βρούμε μια απλή πλοκή με ένα κυρίως θέμα. Αλλά λέγοντας διάφορες παράλληλες ιστορίες –Νικόλας και Ιζαμπέλ, γονείς, σχέση του πατέρα με το αφεντικό- μπορέσαμε να εισάγουμε περισσότερα αφηγηματικά νήματα από την πρώτη ταινία.

Το σενάριο εξελίσσει αρκετά τους ενήλικες χαρακτήρες. Ήταν μια συνειδητή απόφαση;
Όχι ακριβώς… Στην πρώτη ταινία θεωρήσαμε ότι ήταν απαραίτητο να τους κάνουμε σημαντικούς για να τραβήξουμε όλα τα είδη κοινού. Αλλά η δουλειά πάνω στους χαρακτήρες είχε πολύ ενδιαφέρον, ειδικά η μητέρα στην οποία προσδώσαμε κωμική χροιά. Και σε αυτή την ταινία θέλαμε το ίδιο.

Σας αρέσουν τα διπλά νοήματα. Γιατί;
Ως θεατής, μου άρεσε αυτό που ξεκίνησε η Pixar με ταινίες όπως το Toy Story, που είναι σημείο αναφοράς. Πριν από αυτό, οι περισσότερες ταινίες κινουμένων σχεδίων στόχευαν μόνο σε παιδιά. Μου αρέσει περισσότερο η σημερινή τάση. Ίσως περισσότερο από τους υπόλοιπους, έχω διχασμένη προσωπικότητα. Είμαι ενήλικας και παιδί. Είναι εύκολο για εμένα να είμαι συντονισμένος με το νεότερο κοινό

Αρπάξατε την ευκαιρία να βάλετε και προσωπικές σας αναμνήσεις;
Στην πρώτη ταινία δεν κρατήθηκα. Πολλά αστεία προέρχονται από την παιδική μου ηλικία. Στη δεύτερη ταινία προτίμησα να εισάγω τις κινηματογραφικές μου αναφορές: τον Tati, ακόμα και τον Kubrick, την Bardot, τον Fellini, τον Hitchcock και ειδικά το Ψυχώ για τη σκηνή στο ντουζ. Η ταινία είναι κατά κάποιοι τρόπο φόρος τιμής στο είδος του σινεμά με το οποίο μεγάλωσα και ανατράφηκα.

Καθώς οι νεαροί ηθοποιοί της πρώτης ταινίας έχουν πια μεγαλώσει, έπρεπε να ξανακάνετε casting για τα παιδιά. Ήταν κουραστικό;
Όχι. Είδα περίπου δεκαπέντε παιδιά για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και δεν πήρε πολύ χρόνο. Το casting με παιδιά είναι πολύ διαφορετική άσκηση: από τη στιγμή που δεν γνωρίζουν τι κρίνεται εκείνη τη στιγμή, δεν έχουν μεγάλη αγωνία και είναι πιο αυθόρμητα. Είναι λίγο σαν να φέρνεις μαζί φίλους για να παίξουν. Κάνω τη διαδικασία όσο γίνεται πιο ευχάριστη με παιχνίδια και αυτοσχεδιασμούς. Περνάω πολύ καλά και έχω συνεχώς καινούριες ιδέες.

Πώς καθοδηγείτε τα παιδιά σκηνοθετικά;
Σε αντίθεση με τους ενήλικες, τα παιδιά δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν μία σκηνή διανοητικά: αν αφομοιώσουν πλήρως, δεν θα μπορούν να είναι αυθόρμητα και φυσικά. Οπότε πρέπει να προσπαθείς να επικοινωνείς μαζί τους με όσο γίνεται λιγότερες κουβέντες. Από τη στιγμή που ό,τι λες είναι σημαντικό, πρέπει να βρεις οποιοδήποτε κόλπο θα βοηθήσει το παιδί να διατηρήσει τη διαισθητική πλευρά του, για να συνεχίσει η διαδικασία να είναι παιχνίδι.

Εκτός από τον Kad Merad και τη Valerie Lemercier είχατε άλλους ηθοποιούς στο μυαλό σας όταν γράφατε το σενάριο;
Έγραψα τον ρόλο ενός Ιταλού παραγωγού για τον Luca Zingaretti, τον οποίο σκηνοθέτησα στον Αστερίξ και Οβελίξ και μου άρεσε. Στην Ιταλία είναι γνωστός για τη συμμετοχή του σε πολύ σκοτεινά φιλμ, αλλά θεωρούσα ότι έχει δυνατή κωμική πλευρά. Για τη γιαγιά, σκέφτηκα την Bernadette Lafont με την οποία μάλιστα κάναμε γύρισμα για μία μέρα, και μετά δυστυχώς έφυγε από τη ζωή πριν ολοκληρώσουμε. Η Dominique Lavanant, που την αγαπούσε πολύ από τότε που είχαν συνεργαστεί στο Paulette, δεν ήταν αρχικά πρόθυμη να αναλάβει τον ρόλο, αλλά αποφασίσαμε ότι αυτό θα ήθελε η φίλη της και ήμασταν πολύ χαρούμενοι που τελικά συμφώνησε.

Γιατί γυρίσατε στα νησιά Noirmoutiers;
Δύο χρόνια πριν, όταν είπα σε έναν φίλο ότι ξεκινούσα να γράφω την ταινία, μου πρότεινε αμέσως να γυρίσω στην παραλία Plage des Dames. Δεν είχα πάει ποτέ εκεί. Αλλά όταν ήρθε ο καιρός να ψάξω για χώρους, ξέραμε ότι πρέπει να βρούμε ένα μέρος στην ακτή που βρέχεται από τον Ατλαντικό. Στείλαμε βοηθούς να ψάξουν από την Νορμανδία μέχρι τη χώρα των Βάσκων. Μια φωτογραφία μας τράβηξε το μάτι… και είχε τραβηχτεί στη Plage des Dames! Ήταν τόσο όμορφη. Το μέγεθος της, το ημικυκλικό της σχήμα, το μικρό ξενοδοχείο, το δάσος. Ήταν ιδανική, πολύ κοντά στον παιδικό κόσμο του Μικρού Νικόλα. Ήταν το προφανές μέρος για να κάνουμε γύρισμα.

Ποιες ήταν οι οδηγίες σας σχετικά με τα σκηνικά;
Στην πρώτη ταινία χρησιμοποιήσαμε κυρίως το μαύρο και το κόκκινο. Σε αυτό το φιλμ επιλέξαμε το κίτρινο και το μπλε. Δεν χρειάστηκε να δώσω πολλές οδηγίες. Συνεργάστηκα με το ίδιο συνεργείο, τον ίδιο σχεδιαστή παραγωγής. Εξοικονομήθηκε πολύς χρόνος. Ξέρουν τις προτιμήσεις μου στο χρώμα, τα υλικά και το design. Συνεννοηθήκαμε πολύ γρήγορα.

Τι θυμάστε πιο έντονα από το γύρισμα;
Υπήρχε κάτι μαγικό με τον μασκέ χορό, όπου όλοι φορούσαν κοστούμια και μου θύμισαν την παιδική μου ηλικία. Η σκηνή όπου τα παιδιά περνάνε ένα ζωντανό φίδι από το ένα στο άλλο ήταν πολύ αστεία γιατί περνούσαν πραγματικά πολύ καλά. Και μαγικές στιγμές, όπως η συζήτηση ανάμεσα στον πατέρα και τον τύπο που πουλάει αναψυκτικά. Στο χαρτί, αυτές οι λίγες ατάκες δεν λένε και πολλά, αλλά οι ηθοποιοί κάνουν τα δικά τους και τα πράγματα παίρνουν αναπάντεχη τροπή. Το ίδιο συνέβη και με τη σκηνή στη σοφίτα, όπου η Ιζαμπέλ μεταμορφώνει το πρόσωπο της από τρομαχτικό σε χαριτωμένο σε μία στιγμή. Μπορείς πάντα να γράψεις σκηνές σαν κι αυτή αλλά δεν δουλεύουν αν δεν βρεθούν οι κατάλληλοι ηθοποιοί.

Τι σας έκανε πραγματικά ευτυχισμένο σε αυτή την περιπέτεια;
Το ότι δούλεψα ξανά με παιδιά και με το ίδιο συνεργείο. Ήμασταν πραγματικά ανάλαφροι, ανάμελοι στο γύρισμα. Κάναμε μια κωμωδία με τα πόδια χωμένα στην άμμο και τα απογεύματα ήμασταν ακόμα στο γύρισμα. Τα πράγματα κυλούσαν, όλοι ήμασταν χαρούμενοι εκεί. Πιστεύω ότι έτσι πρέπει να ήταν τα γυρίσματα τη δεκαετία του ’60.

Θα θέλατε να κι άλλες ταινίες με τον Μικρό Νικόλα;
Θα ήταν πολύ ευχάριστο αυτό. Αλλά μετά από δύο ταινίες και μια διασκευή του Αστερίξ, θα μου άρεσε να συγκεντρωθώ σε ένα πιο προσωπικό έργο, πριν επιστρέψω στον Μικρό Νικόλα.


Συνέντευξη με τον Jean-Jacques Sempe (σκιτσογράφος της σειράς βιβλίων Μικρός Νικόλας)

Πώς γεννήθηκε ο Μικρός Νικόλας;
Στο τέλος της δεκαετίας του ’60 έκανα ένα εβδομαδιαίο χιουμοριστικό σκίτσο για μία βέλγικη εφημερίδα, μία πολύ κλασική εικονογράφηση που απεικόνιζε ένα μικρό αγόρι. Μία μέρα ο αρχισυντάκτης με ζήτησε να του δώσω ένα όνομα. Καθώς πήγαινα να τον συναντήσω πρόσεξα μία πινακίδα που έγραφε «Τα Κρασιά του Νικόλα», οπότε τον αποκάλεσα Νικόλα. Αλλά όταν μου ζήτησε να κάνω ένα κόμικ, αρνήθηκα, γιατί δεν ήταν δουλειά μου. Ο Rene Goscinny με έπεισε να το κάνω, λέγοντας μου ότι ο Μικρός Νικόλας έχει καρτουνίστικο χαρακτήρα. Εγώ του πρότεινα να με συνοδεύσει σε αυτήν την περιπέτεια.

Σας μοιάζει ο Μικρός Νικόλας, όταν ήσασταν παιδί;
Είναι συνδυασμός διαφορετικών παιδιών. Υπάρχει κάτι από εμένα και από τον Rene σε κάθε αγόρι της παρέας. Αλλά ο Μικρός Νικόλας έχει κληρονομήσει σίγουρα τη σαματατζίδικη πλευρά μου.

Είναι σημαντικό κομμάτι της δουλειάς σας;
Εκπροσωπεί την νεότητα μας. Τη δική μου και του Goscinny. Είναι η εποχή την οποία νοσταλγώ, ούτως ή άλλως.

Πώς εξηγείτε τη διαχρονική του επιτυχία;
Δεν την εξηγώ και χαίρομαι να βλέπω ότι παρ’ όλο που όλα έχουν αλλάξει, ακόμα και που τα σχολεία είναι διαφορετικά σήμερα και τα παιδιά δεν φοράνε πια κοντά παντελονάκια, ακόμα ταυτίζονται μαζί του.

Σας έκανε εντύπωση η επιτυχία της πρώτης ταινίας;
Τα πάντα μου κάνουν εντύπωση. Όταν σχεδιάζω και τα βιβλία πουλάνε, μένω κατάπληκτος. Ποτέ δεν συνηθίζει κανείς στην επιτυχία. Σε αντίθεση με τους καλλιτέχνες που ανεβαίνουν στη σκηνή, δεν βλέπουμε τους αναγνώστες μας, οπότε όλα παραμένουν σχετικά αόριστα.

Τι σας άρεσε στη δουλειά του Laurent Tirard;
Είναι αρκετά αυστηρός και δεν χρειάζεται μεγάλο προϋπολογισμό, όπως συνηθίζεται σήμερα. Επειδή είμαι ο ίδιος παλιομοδίτης, μου αρέσει που είναι συγκρατημένος. Γι΄ αυτό, όταν πρότεινε τη δεύτερη ταινία, χάρηκα πολύ και του παραχώρησα απόλυτη ελευθερία.

Ποια ήταν η αντίδραση σου όταν είδες την καινούρια ταινία;
Είναι ένας άλλος κόσμος για εμένα, πολύ διαφορετικός από τα σκίτσα στο βιβλίο μας. Αλλά δίνω προσοχή. Σαν ξένος στην κινηματογραφία, με ενδιαφέρει.

Νιώσατε ότι βλέπετε κάποιον διαφορετικό χαρακτήρα από τον Μικρό σας Νικόλα;
Όχι, αλλά τον είδα με άλλον τρόπο, καθώς και τα πράγματα γενικά… Ο Μικρός Νικόλας που βλέπουμε στο πανί είναι πραγματικά αξιαγάπητος και η ταινία είναι επιτυχής. Ο εικαστικός κόσμος της ταινίας πάντα μου προκαλεί εντύπωση όταν τον συγκρίνω με τα σκίτσα. Είναι ένας άλλος κόσμος, με ενδιαφέρει και τον βρίσκω διασκεδαστικό. Η επιλογή του να έχει χρώμα είναι καταπληκτική ιδέα.

Θα θέλατε να γίνουν και άλλες ταινίες με τον Μικρό Νικόλα;
Αν υπάρξουν κι άλλες θα είναι γιατί θα υπάρχει ζήτηση και αυτό φυσικά με ευχαριστεί ιδιαιτέρως.


Συνέντευξη με την Anne Goscinny (κόρη του Rene Goscinny)

Πώς σας φάνηκε αυτό το project;
Ήταν πολύ συναρπαστικό να έχουμε τον Μικρό Νικόλα ξανά στη μεγάλη οθόνη, μετά τις υψηλές προδιαγραφές και την εμπορική επιτυχία της πρώτης ταινίας. Φυσικά, μου αρέσει το βιβλίο. Το να αλλάζεις το περιβάλλον του χαρακτήρα, το να τον βγάζεις από το σχολείο, να τον βλέπεις πώς συμπεριφέρεται στην παραλία, πώς είναι με νέους φίλους… Θα έπρεπε να είσαι τρελός για να απορρίψεις έναν τέτοιο project που θα σε άφηνε να το παρακολουθήσεις όλο αυτό από κοντά.

Σας ενθουσίασε η επιτυχία της πρώτης ταινίας;
Δεν είχα φανταστεί ότι θα κάνει τόσο μεγάλη επιτυχία. Μου άρεσε πολύ. Τη θεώρησα ευαίσθητη και συγκινητική! Νιώθω ότι ο κόσμος του Sempe και του πατέρα μου μεταφέρεται σε εικόνες με μεγάλη δεξιότητα. Αλλά πρέπει να είσαι πολύ υπερφίαλος για να μην σε εκπλήσσει τέτοια επιτυχία. Τα παιδιά και οι γονείς τους λάτρεψαν την ταινία.

Τι εκπροσωπεί για εσάς ο Μικρός Νικόλας;
Έχει μια ιδιαίτερη θέση στο έργο του πατέρα μου. Συχνά φαντάζομαι ότι με τον Μικρό Νικόλα μου μιλούσε για την παιδική του ηλικία. Είναι σίγουρα οι αναμνήσεις του και καμιά φορά και οι αναμνήσεις του Jean-Jacques Sempe (ειδικά για τις καλοκαιρινές κατασκηνώσεις). Αυτό δεν συνέβη με τον Αστερίξ και τον Λούκι Λουκ. Δεν είμαστε όλοι Γαλάτες ή καουμπόηδες, αλλά είμαστε όλοι παιδιά.
Μου αρέσει πολύ ο Μικρός Νικόλας γιατί το κείμενο στέκει μόνο του, χωρίς τα όρια που βάζουν τα συννεφάκια με τους διαλόγους. Ο πατέρας μου είχε περισσότερο χώρο για να εκφραστεί και να εκθέσει το ταλέντο του ως συγγραφέας. Σε αντίθεση με τα κόμικ, έχεις μια συνεχή σχέση με το κείμενο, μια πρόσβαση στις λέξεις χωρίς να δεις τα κείμενα. Σε ένα κόμικ, η εικονογράφηση σε πιάνει από τα μούτρα. Ενώ, εδώ, τα σκίτσα του Sempe εικονογραφούν και συνοδεύουν το κείμενο, όπως οι στίχοι ένα τραγούδι…

Παρακολουθήσατε τη συγγραφή του σεναρίου;
Πάντα ακολουθώ τη συγγραφή από πολύ κοντά. Εκτός από την τάση μου για τον γραπτό λόγο, έχω όλα τα δικαιώματα του έργου του πατέρα μου και δεν θέλω να παραποιείται η δουλειά του. Ήμουν χαλαρή με τον Laurent Tirard και τον Gregoire Vigneron, γιατί τους εμπιστευόμουν. Η δουλειά τους είναι καταπληκτική, άμεση, προσεχτική και πολύ αστεία.

Πώς σας φαίνεται η δουλειά του Tirard;
Τον ανακάλυψα στο ντεμπούτο του, το οποίο μου φάνηκε πολύ αστείο. Η ταινία ήταν ξεκαρδιστική, έξυπνη και με ωραίες ερμηνείες. Μερικές αρκετά σουρεαλιστικές σκηνές ταίριαξαν πολύ καλά με την ιδέα που έχω για το έργο του πατέρα μου.

Τι νιώσατε όταν είδατε την ταινία;
Μια έντονη και γνήσια ευτυχία… Τη βρήκα πολύ αστεία, έξυπνη και όμορφη. Είναι πολύ καλά μονταρισμένη και ο ρυθμός μου φαίνεται εξαιρετικός. Όταν βγήκα από την προβολή σκέφτηκα: «Τέλεια, μόλις είδα μια φανταστική ταινία». Είμαι τρελή για το σινεμά και πάω στις ταινίες όσο πιο συχνά μπορώ. Σε αυτή την περίπτωση, μου άρεσε και ως θεατή αλλά και διαχειρίστρια των δικαιωμάτων. Τα χρώματα είναι πολύ σημαντικά για την ταινία. Σχεδόν χρειάζεται γυαλιά ηλίου. Ο καιρός είναι τόσο καλός! Τα σκίτσα του Sempe είναι ασπρόμαυρα και είναι σαν να τα ζωγράφισε ο Laurent Tirard.

Τι πιστεύετε για μία τρίτη ταινία;
Αυτό που έχει καταφέρει ο Laurent είναι τόσο όμορφο και τόσο κομψό που θα μου άρεσε πολύ! Αλλά θα το κατανοούσα πλήρως αν μου έλεγε ότι μετά από έναν Αστερίξ και δύο Μικρούς Νικόλες, θα ήθελε να εξερευνήσει έναν άλλο κόσμο. Τέλος πάντων, το κοινό θα μας πει αν θέλει μία τρίτη ταινία με τον Μικρό Νικόλα ή όχι!


Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Laurent Tirard
Σενάριο (Βασισμένο σε βιβλίο των Rene Goscinny, Jean-Jacques Sempe ): Laurent Tirard, Gregoire Vigneron
Παραγωγοί: Olivier Delbosc, Marc Missonnier
Παίζουν: Valerie Lemercier, Kad Merad, Dominique Lavanant, Francois-Xavier Demaison, Bouli Lanners, Matheo Boisselier, Luca Zingaretti, Judith Henry, Francis Perrin, Daniel Prevost, Bruno Lochet, Fabienne Galula
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Denis Rouden-AFC
Μοντάζ: Valerie Deseine