Ο Γερμανός θεατρικός συγγραφέας Frank Wedekind γεννήθηκε στο Αννόβερο το 1864, λίγο μετά την επιστροφή των γονέων του, της ηθοποιού μητέρα του και του γιατρού -και δημοκράτη, εχθρού του Βίσμαρκ- πατέρα του στη Γερμανία από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν. Ο Βέντεκιντ, θαυμαστής του Ίψεν και του Στρίντμπεργκ και της νατουραλιστικής γραφής, ιδίως της έκφανσής της στη Γερμανία με τον Γκέρχαρτ Χάουπτμαν, ξεκίνησε τη θεατρική σταδιοδρομία του το 1890, με το εικονοκλαστικό έργο του Το Ξύπνημα της Νιότης, όπου περιγράφει τις ερωτικές ανησυχίες της νεότητας σ' ένα οικοτροφείο θηλέων. Το πιο αξιόλογο έργο του Βέντεκιντ, Το Ξύπνημα της Άνοιξης (Fruehling Erwachen, 1891) έχει ως θέμα και πάλι το σεξουαλικό ξύπνημα στα χρόνια της εφηβείας και προαναγγέλλει τις ψυχαναλυτικές ιδέες του Σίγκμουντ Φρόυντ στο θέατρο. Στο Πνεύμα της Γης (Der Erdgeist, 1895), η ηρωίδα του, η διαβολική Λούλου (Lulu), που την πλημμυρίζει μια ασυγκράτητη λαγνεία, ενσαρκώνει τη δύναμη του κακού. Άλλα θεατρικά έργα που εδραίωσαν τη φήμη του Βέντεκιντ είναι: Ο Τενόρος (Der Kammersaenger, 1899), το πιο δημοφιλές και πολυπαιγμένο έργο του, Το Κουτί της Πανδώρας (1903), Ο Μαρκήσιος του Κάιτ (1901), το αρσενικό αντίστοιχο της Λούλου, Ο Χορός του Θανάτου (1906), Η Λογοκρισία (1908), Θάνατος και Διάβολος (1909), Ο Πύργος του Βέττερσταιν (1910), Ο Βασιλιάς Νικολό ή Έτσι είναι η ζωή (1911), Μπίσμαρκ (1916), Ηρακλής (1917). Άκρατος αισθησιασμός, ελευθεροστομία, σεξουαλικές φαντασιώσεις, αλλά και νατουραλιστική ειλικρίνεια για τη σεξουαλικότητα και την «τυραννία του σεξ», βασιλεύουν στα έργα του Βέντεκιντ, που στην εποχή τους λογοκρίθηκαν έντονα και ήταν ο φόβος και ο τρόμος της γερμανικής καθεστηκυίας αστικής τάξης. O Βέντεκιντ πέθανε στο Μόναχο το 1918. Ο Μπρεχτ Μπρεχτ που παρακολούθησε την κηδεία του έγραψε: «Κάθονταν γύρω του αμήχανα, με τα ψηλά καπέλα τους, σαν κοράκια γύρω από τη λεία. Σαστισμένα αρπαχτικά».