Η έναρξη της δισκογραφική της δραστηριότητας έγινε τον Ιανουάριο του 2008 που εκδόθηκε το πρώτο CD σε συνεργασία με τη δισκογραφική εταιρία ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ με τίτλο «Μου χρωστάς μια αγάπη ουρανέ».

Το 2009 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση των εκδηλώσεων της Νομαρχίας Λακωνίας για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου. Με τους συνεργάτες της οργάνωσε μία σειρά επιτυχημένων εκδηλώσεων. Ξεχωριστή είναι έκθεση με τίτλο «Εικαστική πλευρά του Γιάννη Ρίτσου» που πραγματοποιήθηκε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Κάστρο της Μονεμβασιάς. Η έκθεση εγκαινιάστηκε από την υπεύθυνη διεθνών πολιτισμικών θεμάτων της Γαλλικής Πρεσβείας και πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το μουσείο Μπενάκη.
Ξεχωριστή επιτυχία σημείωσε επίσης η παρουσίαση, σε επίσημη πρώτη, του συμφωνικού ποιήματός της «Η δίψα στο Μυστρά» βασισμένο στο ομώνυμο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου. Το έργο παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με την ορχήστρα φίλων της μουσικής ΚΑΜΕΡΑΤΑ και τη σύμπραξη 17 ακόμη μουσικών υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ. Ερμήνευσε ο Μανώλης Μητσιάς και απήγγειλε ο Γιάννης Φέρτης.
Συνεχίζοντας τη σχέση της με τους Λάκωνες ποιητές ένα χρόνο μετά παρουσιάζει επίσης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών παράλληλα με τη «Δίψα στο Μυστρά» που ερμήνευσε ο Δημήτρης Μπάσης την ενότητα των τραγουδιών της τη βασισμένη σε ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου με ερμηνεύτρια την Ελένη Πέτα και απαγγελία του Γιάννη Φέρτη πάλι με την ορχήστρα φίλων της μουσικής ΚΑΜΕΡΑΤΑ και τη σύμπραξη 17 ακόμη μουσικών υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ.

Σχετικά με τα δύο αυτά έργα της αναφέρει ότι «Δύο είναι οι σημαντικότεροι Λάκωνες ποιητές ο Νικηφόρος Βρεττάκος και ο Γιάννης Ρίτσος. Και οι δύο ανατράφηκαν στην αγκαλιά και κάτω από το φως του Ταϋγέτου. Και οι δύο κατάφεραν να μετατρέψουν τον πόνο, τις αρρώστιες και τις αντιξοότητες της ζωής που έζησαν σε δημιουργία».
Συνεχίζοντας υπογραμμίζει ότι
«…Απάντηση στο ερώτημα το σχετικό με την επιλογή του ποιήματος του Γιάννη Ρίτσου ¨Η δίψα στο Μυστρά¨ δίνει αβασάνιστα μία επίσκεψη στην καστροπολιτεία του Μοριά. Πολλές επισκέψεις με το σχολειό, τους φίλους, το πανεπιστήμιο με έφερναν κοντά του. Ο χώρος ζει. Ζυμωμένος με τον ήλιο και την αιωνιότητα, τη λάμψη και τη σιωπή όταν ήλθε η ώρα να υποταχθεί στο πεπρωμένο του κράτησε αυτό το τελευταίο τρόπαιο: Να μη θυμίζει θάνατο.

Σε ότι αφορά την ενότητα των τραγουδιών σε ποίηση Νικηφόρου Βρεττάκου η Πηγή Λυκούδη εξηγεί ότι «…η ιδέα μελοποίησης ποιημάτων του γεννήθηκε μετά τις πυρκαγιές λακωνικού Πενταδάκτυλου τον Αυγούστου 2007. Η σχέση του ποιητή με τον Ταΰγετο και η ¨επικοινωνία¨ του με αυτόν, παράλληλα με τον πόνο από την καταστροφή του περιβάλλοντος των παιδικών της αναμνήσεων, η ανάγκη της να αντιδράσει στη θλίψη και την αγανάκτηση, να τονίσει στα παιδιά της και τους μαθητές της την αρμονία και την ευλογία που περικλείει και εκφράζει η Κτίση καθώς και η ανάγκη να εθιστούμε όλοι μαζί και καθένας χωριστά σ’ ένα κώδικα περιβαλλοντικής ηθικής, την οδήγησαν στην ποίηση του Νικηφόρου Βρεττάκου που πλημυρίζει από αγάπη για όλα αυτά».

Την ίδια περίοδο, του 2009, συνέθεσε τη μουσική για έξη (6) ενορχηστρωμένα θέματα της θεατρικής παράστασης «Παλίρροια του Σεπτέμβρη», που ανέβασε η Ελένη Ερήμου στην χειμερινή θεατρική περίοδο 2009-2010 στο θέατρο ΑΜΙΡΑΛ με την σκηνοθεσία της Ρούλας Πατεράκη.

«Οίνος άκρατος» έχει τίτλο η ενότητα των τραγουδιών της για το κρασί. Σχετικά με την ενότητα αυτή η Πηγή Λυκούδη αναφέρει ότι «…Εντρυφώντας στις παραδώσεις μας και την Ελληνική ποίηση δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσεις την τεράστια και διαχρονική σχέση του οίνου με τον πολιτισμό μας.
Η Ελληνική κοινωνία και η Ελληνική ποίηση βρίσκουν στο κρασί ένα πρόθυμο συμπαραστάτη για την περιγραφή όλων των εκδηλώσεων της ζωής, αλλά και συναισθημάτων λύπης, χαράς & φιλίας.
Με τη σκέψη ότι η μακρόχρονη οινική μας παράδοση έχει τοποθετήσει το κρασί σ’ ένα φιλικότερο περιβάλλον όπως αυτό της φιλοξενίας, της παρηγοριάς, της συζήτησης και του κεφιού, τόσο στις ταβέρνες όσο και στο ελληνικό οικογενειακό τραπέζι, δημιούργησα την ενότητα αυτή».
Αποτελείται από 11 μελοποιημένα ποιήματα ελλήνων ποιητών της περιόδου 1738 έως 1940, ένα τραγούδι από ποιήματα για το κρασί του Κύπριου ποιητή Κώστα Μόντη και 5 τραγούδια σε στίχους δύο σύγχρονων στιχουργών του Μιχάλη Μπουρμπούλη και Φιλίππου Γράψα.

Την Παρασκευή 4 και το Σάββατο 5 Νοεμβρίου έδωσε με χαρακτηριστική επιτυχία δύο μουσικές παραστάσεις στο Θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης με τίτλο «Μουσική στη ποίηση με τα μάτια μιας γυναίκας». Τα τραγούδια που ακούστηκαν θα μπορούσε να θεωρηθούν μία δημιουργική συνέχεια στην μεγάλη παράδοση σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού και στην πορεία των κλασσικών συνθετών και τραγουδοποιών του 60 κα του 70 που μελοποίησαν σπουδαίους ποιητές και στιχουργούς.

Στις 29 Νοεμβρίου 2011 παραμονή της Θρονικής εορτής του Οικουμενικού Πατριαρχείου πραγματοποίησε στο Σισμανόγλειο Μέγαρο υπό την αιγίδα του Γενικού Προξενείου μας στην Κωνσταντινούπολη συναυλία παρουσία της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κκ Βαρθολομαίου, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 20 χρόνων Πατριαρχικής Ποιμαντορίας και 50 χρόνων Εκκλησιαστικής διακονίας του.

Οι μουσικές της δραστηριότητες για το άμεσο μέλλον περιλαμβάνουν:

Την προγραμματιζόμενη από την ΕΡΤ για τις αρχές του 2012 ραδιοφωνική συναυλία στην οποία θα μεταδοθεί το συμφωνικό της ποίημα «ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑΝ» σε ποίηση Κωστή Παλαμά. Θα συμπράξουν η συμφωνική ορχήστρα και η χορωδία της ΕΡΤ.
«Η παρουσίαση του έργου αυτού, αναφέρει η συνθέτρια αποτελεί μία προσπάθεια να σταθούμε αντίθετα στο ρεύμα που δημιουργεί η κρίση επιπέδου αξιών, η κοινωνική κατήφεια και η πολιτική μιζέρια, σε μία περίοδο που θεωρούμε επιτακτική την ανάγκη της αφύπνισης και τούτο διότι ο Κωστής Παλαμάς που για παραπάνω από μισόν αιώνα ήταν η κεντρική, μαχητική και ακτινοβολούσα μορφή των γραμμάτων μας, υμνώντας με λυρικούς τόνους την παρθένο Αθηνά, την Αθήνα και την Ακρόπολη, στην πραγματικότητα προβάλλει ό,τι ουσιαστικό και διαχρονικό εκπροσωπούν τα σύμβολα αυτά, αφού στο έργο του επιτελείται τελικά μία κοσμογονία, όπου επαναπροσδιορίζεται ο κόσμος όχι σαν αυτονόητη ανέλιξη μέσα στο χρόνο αλλά σαν μία διαρκής και έλλογη δράση απέναντι στο χάος και τις δυνάμεις της καταστροφής και του θανάτου. Από αυτήν την άποψη το έργο παραμένει χαρακτηριστικά επίκαιρο, ιδιαίτερα σε μια εποχή που περιμένει απαθής και αδρανής τη σωτηρία της.

Την επανάληψη της μουσικής παράστασης «Μουσική στη ποίηση με τα μάτια μιας γυναίκας» στο ΙΑΝΟ την 20 Μαρτίου 2012 με την ευκαιρία του εορτασμού της Παγκόσμιας ημέρας της Ποίησης.

Την ετοιμασία ενός ακόμη CD σε συνεργασία με τον καταξιωμένο στιχουργό Φίλιππο Γράψα και την παρουσίαση της ενότητας των τραγουδιών με το τίτλο «Οίνος Άκρατος».

Η Πηγή Λυκούδη κατά τη διάρκεια της μουσικής της διαδρομής έχει συνεργαστεί με τον Μανώλη Μητσιά, τον Δημήτρη Μπάση την Νένα Βενετσάνου, την Ρίτα Αντωνοπούλου, την Ελένη Πέτα την Πένυ Ξενάκη τον Αλέξανδρο Χατζή, τον Πέτρο Γαϊτάνο, τον Κώστα Καράλη, τον Δημήτρη Κάσσαρη, τον Νίκο Καρακαλπάκη, την Αγνή, την Καίτη Κουλιά, τον Βασίλη Τριανταφυλλίδη, τον Ηρακλή Ζάκκα και την Αμέρισσα Φτούλη.


Είπαν και έγραψαν για την Πηγή Λυκούδη...

Η μουσική της Πηγής Λυκούδη χαρακτηρίζεται από ήθος και από ύφος. Η συνθετική δουλειά της άρχισε από το 1991.
Στην 20χρονη πορεία της στο χώρο αυτό χρησιμοποιεί διαφορετικές μουσικές εκφράσεις οι οποίες συνδυάζουν και γεφυρώνουν δυτικά με ανατολικά μουσικά στοιχεία.
Ο στίχος προσδιορίζει τον μουσικό δρόμο που αποζητά και η μουσική έχοντας την ευελιξία αλλά και την ευαισθησία που χρειάζεται για να τον υποστηρίξει τον ντύνει σεβόμενη τα χαρακτηριστικά του.

Ο μουσικολόγος - μουσικοκριτικός Κ. Π. Καράμπελας-Σγούρδας αναφερόμενος στη συνθετική δουλειά της μεταξύ άλλων έχει τονίσει:
«...Ακούγοντας τη δουλειά της δεν μπορεί κανείς να μην εκτιμήσει το γεγονός ότι έχει σκεφθεί σε βάθος κάθε μουσικό μέτρο των κομματιών που δημιουργεί, ιδιαίτερα τη μυστική σχέση της μουσικής με τον λόγο, της μουσικής με τις συναισθηματικές αποχρώσεις των λέξεων και των φράσεων των ποιημάτων που επιλέγει να επενδύσει με μελωδία και αρμονία».

Η σκηνοθέτις Μέμη Σπυράτου μεταφέροντας σε ομιλία της τις εντυπώσεις της από τα μουσικά ακούσματα της Πηγής Λυκούδη είπε χαρακτηριστικά: «Μεσόγεια και Βαλκάνια ακούσματα αναμιγνύονται με ψήγματα παραδοσιακής και λαϊκής μουσικής για να σε ταξιδέψουν όχι μόνο ακουστικά. Η μουσική της Πηγής Λυκούδη έχει ένα σπάνιο χάρισμα: Απευθύνεται και στις πέντε αισθήσεις αναζητώντας να εγγραφεί, σχεδόν σωματικά πάνω μας»

Η καλλιτεχνική διευθύντρια του θεάτρου ΡΙΑΛΤΟ της Λεμεσού στην Κύπρο κα Γεωργία Ντέτσερ σε επιστολή της μεταξύ άλλων αναφέρει: «…Σχετικά με τη με τη δουλειά της κ. Λυκούδη, πρέπει να ομολογήσω ότι είναι μια από τις ολοένα και λιγότερες πια θετικές εκπλήξεις - Εξαιρετικό δείγμα δουλειάς, καθάρια, αστραφτερή και στέρεα κτισμένη πάνω στους σπουδαίους ποιητές μας…»

Ο μουσικοκριτικός κ. Γιώργος Μονεμβασίτης σχετικά με τα τραγούδια σε στίχους του Νικηφόρου Βρεττάκου αναφέρει: «Είναι πραγματικά τραγούδια, άμεσα επικοινωνιακά, τα οποία συγκινούν πραγματικά τον ακροατή»
(παρουσιάστηκαν στην Κωνσταντινούπολη)

Η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος αναφερόμενος στην ομιλία του τη σχετική με την συναυλία της Πηγής Λυκούδη στο Σισμανόγλειο Μέγαρο της Κωνσταντινούπολης στις 29 Νοεμβρίου 2011 υπό της αιγίδα του εκεί Ελληνικού Προξενείου μεταξύ των άλλων είπε:
[…]
« Ποιηταὶ οἷος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Δροσίνης, ὁ Κρυστάλλης, ὁ Ρίτσος, ὁ Βρεττᾶκος καὶ οἱ λοιποί, τῶν ὁποίων ἔργα μελοποιημένα ἐπιτυχῶς ὑπὸ τῆς διακεκριμένης συνθέτιδος κυρίας Πηγῆς Λυκούδη, ἡ ὁποία καὶ αὐτοπροσώπως θὰ μᾶς τὰ παρουσιάσῃ ἀπόψε μετὰ τῶν ἐκλεκτῶν καλλιτεχνῶν συνεργατῶν της, ἔχουν συγκινήσει βαθύτατα ἡμᾶς καὶ μᾶς ἔχουν χαρίσει στιγμὰς πνευματικῆς εὐφροσύνης καὶ γονίμου προβληματισμοῦ. Ἀσφαλῶς, τὰ ποιήματα τῶν προαναφερθέντων, μὲ τὸ ἡδυάκουστον ἔνδυμα τῆς μουσικῆς τῆς κυρίας Λυκούδη, θὰ ὁμιλήσουν εὐκρινέστερον καὶ ζωηρότερον εἰς τὰς ψυχὰς ὅλων μας καὶ θὰ ἀπολαύσωμεν ἀληθῆ ψυχαγωγίαν ἤτοι ἀγωγήν, ἀναγωγὴν τῆς ψυχῆς εἰς ὑψηλοτέρας σφαίρας. Ἡ κυρία Λυκούδη μὲ τὴν ἐγνωσμένην καλλιτεχνικὴν καὶ δὴ καὶ γυναικείαν εὐαισθησίαν της ἔχει ἤδη δώσει λαμπρὰ δείγματα γραφῆς, πλὴν τῶν ἄλλων, καὶ εἰς τὸν χῶρον τῆς μουσικῶς ἐπενδεδυμένης καὶ τονισμένης ποιήσεως μὲ τὴν πρόσφατον ἐκδήλωσιν εἰς τὸ Θέατρον τοῦ Ἱδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» τῶν Ἀθηνῶν μὲ τίτλον «Μουσικὴ στὴν Ποίηση μὲ τὰ μάτια μιᾶς γυναίκας», τῆς ὁποίας συνέχεια εἶναι ἡ ἀποψινὴ ἐνταῦθα. Τῆς εἴμεθα πολὺ εὐγνώμονες διὰ τὸ ὅλον ἔργον της, τὸ ὁποῖον εἰς ἡμέρας ζόφου καὶ κατηφείας, ὅπως αὐταὶ ποὺ διέρχεται ὁ εὐλογημένος Ἑλληνικὸς λαὸς κατ’ αὐτάς, χαρίζει κουφισμὸν τοῦ ἄχθους, γλυκασμὸν παραμυθίας καὶ φῶς ἐλπίδος».