Αναζήτηση
Οι συνδρομητές του Cinobo ανέδειξαν και φέτος τη φοιτητική ταινία της χρονιάς.
Το «Απαρατάτεμε», της Μένης Τσιλιανίδου, είναι η ταινία που κερδίζει φέτος το Βραβείο Directors’ Next Gen του Cinobo. Κάθε χρόνο, οι συνδρομητές αναδεικνύουν με την ψήφο τους την καλύτερη σπουδαστική ταινία του Τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ, χαρίζοντάς της χρηματικό έπαθλο και προβολή στα σινεμά και το Cinobo.
Άλλη μια διοργάνωση του Directors’ Next Gen έφτασε στο τέλος της, μετά από ένα μήνα γεμάτο ελπίδα για το ελληνικό σινεμά του μέλλοντος. Το Cinobo, σε συνεργασία με το Τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ, φιλοξένησε 10 πτυχιακές εργασίες του Τμήματος και κάλεσε τους συνδρομητές του - για άλλη μια χρονιά - να δουν τις ταινίες και να ψηφίσουν την αγαπημένη τους. Κι αν πρέπει κάτι να πούμε για τη φετινή χρονιά, είναι ότι η απόφαση θα πρέπει να ήταν πάρα πολύ δύσκολη.
Η νικήτρια ταινία, λοιπόν, είναι το «Απαρατάτεμε», της Μένης Τσιλιανίδου, που ήρθε στο Directors’ Next Gen έχοντας ήδη στην τσέπη το Βραβείο Ίρις Καλύτερης Σπουδαστικής Ταινίας, καθώς επίσης και τα βραβεία σκηνοθεσίας και ερμηνειών από το Φεστιβάλ της Δράμας. Το «Απαρατάτεμε» είναι ένα road movie, μόνο που ο δρόμος οδηγεί στην αποδοχή και την αλληλοκατανόηση. Με όχημα το χιούμορ και μια πηγαία τρυφερότητα και για τους δύο χαρακτήρες της, η ταινία ακολουθεί τη Νίνα και τον παππού της σε δυο διαδρομές που ξεκινούν παράλληλες, για να συγκλίνουν την πιο κρίσιμη στιγμή.
Είναι δύσκολο να δεις το «Απαρατάτεμε» και να μην το αγαπήσεις και, όπως φαίνεται, το αγαπήσατε πολύ, αφού χάρη στην ψήφο σας, θα κερδίσει χρηματικό έπαθλο, ένα χρόνο προβολής στο Cinobo και μια εβδομάδα προβολής στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, εμείς μιλήσαμε με τη Μένη για το απίστευτο ταξίδι της ταινίας της.
Η Νίνα ξέρει γιατί ο παππούς της δεν τη γουστάρει. Προφανώς επειδή είναι λεσβία. Ήρθε η ώρα για ξεκαθάρισμα. Στην πιο περίεργη διαδρομή της ζωής τους, η Νίνα και ο Στάθης θα καταλάβουν ο ένας τον άλλο, θέλοντας και μη.
Η δημιουργία της συγκεκριμένης ταινίας ήταν από τα πιο δύσκολα και συνάμα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ζήσει στα 27 μου χρόνια. Ήταν ένα αυτοδημιούργητο project από όλ@ μας, καθώς διεκπεραιώθηκε σε φοιτητικά πλαίσια, όμως με άκρως επαγγελματικό χαρακτήρα. Ολόκληρο το ταξίδι ήταν και είναι ακόμη σχεδόν ονειρικό, όμως το πιο σημαντικό σημείο για εμένα είναι οι άνθρωποι που το απαρτίζουν. Νιώθω φοβερά τυχερή που συνεργάζομαι με τόσο ταλαντούχα άτομα. Μία από τις εικόνες, ωστόσο, που δε θα ξεχάσω ποτέ, συνέβη μία βροχερή μέρα των γυρισμάτων, η τέταρτη μέρα κατά σειρά, που όλο το πρωί έβρεχε καταρρακτωδώς. Το μεσημέρι λοιπόν, καθώς ο ήλιος βγήκε, όλ@ αναθαρρήσαμε και τρέξαμε να προλάβουμε να γυρίσουμε τις σκηνές που είχαν μείνει πίσω στο πρόγραμμα. Βρέθηκα τότε πάνω στην καρότσα ενός αγροτικού, μαζί με άλλα μέλη του συνεργείου, καθώς κατευθυνόμασταν προς το set για να προλάβουμε τον ήλιο. Είχε πια απίστευτη λιακάδα μετά την καταιγίδα και άκουσα τα γέλια των ανθρώπων γύρω μου σε παραλληλισμό με την αγωνία μας να προλάβουμε. Κοιτούσα γύρω μου και με περιέβαλλε αγάπη. Αγάπη για το project, αγάπη για το σινεμά, αγάπη για αυτούς τους ανθρώπους. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα μία τεράστια ευφορία που προέκυπτε από την ευγνωμοσύνη μου για αυτή την ομάδα. Αποφασίσαμε όλ@ μαζί να παλέψουμε τόσο γενναία για έναν σκοπό - τη δημιουργία αυτής της ταινίας - και αυτό μου έδωσε ακόμη μεγαλύτερη έμπνευση και ενέργεια για την ολοκλήρωσή της.
