"Από τον κινηματογράφο ξεκίνησα και εκεί θέλω να επιστρέφω", μου είπε ο Γιώργος Γεροντιδάκης στην αρχή της κουβέντας μας που έγινε με αφορμή το ρόλο του στην ελληνική ρομαντική κομεντί "Έρωτας Γράφεται" που κάνει πρεμιέρα- ανήμερα των Χριστουγέννων- στους κινηματογράφους. Η πρώτη του επαφή με τον κινηματογράφο έγινε σε ηλικία 11 ετών όταν πρωταγωνίστησε στην πολυβραβευμένη ταινία "Peppermint". Ενηλικιώθηκε στα πλατό αλλά 27 χρόνια μετά, καταφέρνει να διατηρεί στο ακέραιο εκείνον τον πρώτο παιδικό ενθουσιασμό. "Συνεχίζω να αγαπάω σαν 10χρονος αυτή τη δουλειά", λέει ο Γιώργος Γεροντιδάκης στο TheTOC.

Γιώργο, επιστρέφεις στον κινηματογράφο με την ταινία "Ο Έρωτας Γράφεται". Μία ελληνική ρομαντική κομεντί.

Ναι, είναι μία ρομαντική κομεντί με κωμικά στοιχεία. Ήταν πολλοί οι λόγοι που συνετέλεσαν στο να επιστρέψω κινηματογραφικά με αυτή την ταινία. Ένα από αυτούς τους λόγους έχει ονοματεπώνυμο και είναι ο Δημήτρης Ζωγραφάκης που έχει αναλάβει το κομμάτι της παραγωγής. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και είμαστε φίλοι. Οι φίλοι μου λοιπόν που είναι μπροστά και πίσω από τις κάμερες με έκαναν να συμμετέχω με χαρά στην ταινία και δημιουργούν στο πλατό ένα οικογενειακό κλίμα. Ο κυριότερος λόγος όμως είναι ότι ο κινηματογράφος είναι η μεγάλη μου αγάπη. Από εκεί ξεκίνησα και εκεί θέλω να επιστρέφω. Πιστεύω στον ρομαντισμό και πιστεύω ότι είναι ένα στοίχημα να διατηρείς τον ρομαντισμό σου. Το στοίχημα είναι να μη χάσεις αυτό το στοιχείο, ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή σου. Επίσης συνεχίζω να αντιμετωπίζω ρομαντικά τη δουλειά μου. Όπως είναι γνωστό ξεκίνησα στον κινηματογράφο ως παιδί. Φροντίζω μέχρι σήμερα να διατηρώ τις αναμνήσεις μου, την αίσθηση και τις μυρωδιές του κινηματογράφου. Θυμάμαι τους ανθρώπους με τους οποίους έχω συνεργαστεί και προσπαθώ να τιμώ καθημερινά όσα έμαθα από εκείνους. Προσπαθώ να μη χάσω τις αξίες μου, όσα έμαθα από την οικογένειά μου και από τους δικούς μου ανθρώπους. Το σημαντικότερο είναι ότι προσπαθώ να παραμένω ο Γιώργος. Και αυτό είναι ένα ωραίο ρομαντικό στοιχείο, το να παραμένεις ο εαυτός σου και να μη γίνεσαι κάτι άλλο.

Υποδύομαι τον Πάνο, τον κολλητό φίλο του Μιχάλη όπως είπες. Ο Πάνος είναι ένας καλός φίλος. Το επάγγελμά του είναι να πουλάει κρουασάν, οπότε είναι ένα παιδί της πιάτσας. Ξέρει να αναγνωρίζει τους ανθρώπους. Μπορεί να φαίνεται στην ταινία ένας τύπος delulu, όπως λένε τα νέα παιδιά, να φαίνεται ότι είναι στον κόσμο του, αλλά στην πραγματικότητα είναι εκείνος που δίνει λύσεις. Αγαπάει τους ανθρώπους του μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματος του. Είναι υποστηρικτικός και έχει αρκετό χιούμορ. Είναι φλεγματικό το χιούμορ του. Είναι και fashion icon παράλληλα. Είναι ένα γλυκό και προσιτό παιδί.

Αυτή είναι μία δύσκολη ερώτηση. Όλοι νομίζω μπορούμε να ζήσουμε και μόνοι μας και με πολλούς ανθρώπους. Αυτό που θα μπορούσα να πω με σιγουριά για εμένα είναι ότι είμαι πολύ επικοινωνιακός. Είναι κάτι που έχω μάθει από το σπίτι μου και από τη φύση της δουλειάς των γονιών μου. Είχαν κατάστημα με παιδικά ρούχα και η επαφή με τον κόσμο και η επικοινωνία ήταν δεδομένη για εμένα. Δεν φοβάμαι την επικοινωνία με τους ανθρώπους. 'Ασχετα αν η φυσιογνωμία μου μπορεί να εκπέμπει κάτι άλλο.

Ναι. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Ίσως η όψη ή το ανάστημα μου να φταίει, δεν ξέρω. Πάντως αυτή η εικόνα ''σπάει'' αμέσως όταν με γνωρίσει κάποιος καλά. Στην παρέα μου είμαι εκείνος που θα πει τα περισσότερα αστεία, ο ''κωμικός'' ας το πούμε έτσι. Είναι λογικό λόγω των τηλεοπτικών ρόλων, να είμαι ταυτισμένος με ένα πιο αυστηρό προφίλ. Αλλά θέλω να σου πω πώς μέχρι τις "Άγριες Μέλισσες" εγώ έκανα μόνο κωμωδίες στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο.

Δεν προσπαθώ να διατηρήσω κάτι. Τι σημαίνει πρέπει να είσαι το οτιδήποτε; Αν θες είσαι, αν δεν θες δεν είσαι. Σίγουρα υπάρχουν στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς στη ζωή και στη δουλειά, στην κάθε δουλειά, τους οποίους πρέπει να τηρούμε. Για να σου απαντήσω όμως, δεν καταβάλλω καμία προσπάθεια να είμαι κάπως. Νομίζω ότι τελικά γίνονται αγενείς, αυτοί που προσπαθούν να είναι ευγενικοί. Προσπαθούν να δείχνουν ένα καλό πρόσωπο και κάποια στιγμή αυτό ''σκάει''. Πιστεύω ότι και στο κομμάτι της συμπεριφοράς, χρειάζεται να είσαι απλά ο εαυτός σου. Έτσι είσαι χαλαρός και εσύ και οι άνθρωποι γύρω σου. Στην επιτυχία πιστεύω ότι συμβαίνει το εξής παράδοξο. Προσπαθούμε να μη ζούμε την επιτυχία, να μη τη γευόμαστε και να στεκόμαστε πάρα πολύ στην αποτυχία. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι έχουμε μάθει να λειτουργούμε με άμυνες σε κάτι καλό που μας συμβαίνει. Και είναι μία παγίδα στην οποία είχα πέσει και εγώ. Γιατί να μη χαρείς μία δουλειά καλή που έκανες; Έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε για το τι θα πει ο κόσμος. Σήμερα στα 37 μου χρόνια συνειδητοποιώ ότι οι άνθρωποι της γενιάς μου μάθαμε να ζούμε με τις ενοχές της χαράς.  Βέβαια. Μαθαίνεις τι έκανες σωστά. Μαθαίνουμε και από την αποτυχία. Ισχύει και αυτό. Αλλά και η επιτυχία σου δείχνει ότι έκανες κάτι σωστά. Και καλείσαι να τη διαχειριστείς επίσης. Αυτό και αν είναι μάθημα! Γιατί μετά από μία επιτυχία, μπορεί πολλοί να σε θέλουν για μία επόμενη δουλειά και να σου κάνουν προτάσεις. Το θέμα είναι μετά να επιλέξεις τι θέλεις εσύ. Να ακούσεις τον εαυτό σου. Τι θέλει ο Γιώργος; Όχι τι θέλουν οι άλλοι. Να ακούσεις τον εαυτό σου.   Είμαι περήφανος για ό,τι έχω κάνει και θα ήθελα να δώσω ακόμα περισσότερα, αλλά πάντα υπάρχει η σκέψη ότι ίσως γυρίσω εκεί που ξεκίνησα. Δεν έχω φόβο όμως. Έχω υπάρξει με πολύ λίγα στη ζωή μου. Απλά συνειδητοποιώ ότι έχω φτιάξει έναν τρόπο ζωής και θα ήθελα όχι μόνο να τον διατηρήσω, αλλά να τον εξελίξω κιόλας. Αυτή η σκέψη με κινητοποιεί. Είμαι alert. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι φοβάμαι. Από παιδί, έχω ζήσει πολλές μεταπτώσεις στη δουλειά. 'Εχω υπάρξει και στα πολύ πάνω και στα κάτω.

Όχι μωρέ. Ποιος ξέρει σε αυτή την ηλικία τι θέλει να κάνει όταν θα μεγαλώσει. Εγώ τουλάχιστον δεν είχα αποφασίσει αν θα γινόμουν ηθοποιός. Έτυχε να μπω στο χώρο. Βέβαια το θέμα της τύχης παίζεται πάντα. Θέλω να πω ότι σου δίνονται ευκαιρίες και είναι δικό σου θέμα μετά πώς θα τις αξιοποιήσεις. Εμένα μου δόθηκε η ευκαιρία την κατάλληλη στιγμή. Και λέω την κατάλληλη στιγμή γιατί για την ηλικία μου ήμουν πολύ πιο ώριμος. Κάποιες καταστάσεις που έζησα με ωρίμασαν γρηγορότερα. Το κάθε σπίτι έχει τις δικές του δυσκολίες. Εγώ με τις δυσκολίες που αντιμετώπισα, ωρίμασα όπως σου είπα. Και αυτή η ωριμότητα ήρθε και έδεσε με το κομμάτι της δουλειάς. Θυμάμαι ότι με την είσοδό μου στο χώρο, αισθάνθηκα πολύ όμορφα. Μου δόθηκε η ευκαιρία να εξωτερικεύσω και τα συναισθήματά μου. Δεν ήμουν ''στρείδι'' αλλά τα παιδιά εκφράζονται με τους δικούς τους τρόπους. Τα αγόρια της γενιάς μου μεγαλώσαμε με εκείνα τα γελοία κοινωνικά στερεότυπα ότι οι άντρες δεν κλαίνε κτλ. Αφού είχαν χωρίσει και οι γονείς μου, ένιωσα και ότι έγινα ο άντρας του σπιτιού. Είχα αυτή την αίσθηση της ευθύνης που διαμόρφωσε τη συμπεριφορά μου.

Μέχρι σήμερα να είμαστε καλά, είμαι 26 χρόνια σερί στο χώρο. Παλαίμαχος πια. Θα πάρω σύνταξη (γελάει)

Ναι. Ως παιδί συνδύασα δύο διαφορετικές ζωές. Ήμουν το παιδί που πήγαινα στο σχολείο, έπαιζα με τους φίλους μου και έκανα ό,τιδήποτε έκανε ένα παιδί της ηλικίας μου. Και παράλληλα, ήμουν επαγγελματίας, με αμοιβή, με σοβαρή δουλειά. Δεν πήγαινα στο πλατό μία στο τόσο, αλλά καθημερινά. Δεν ξέρω πως θα εξελισσόταν η ιστορία, εφόσον γράφτηκε με αυτόν τον τρόπο. Θεωρώ ότι παραμένω αρκετά ανέμελος. Συνεχίζω να αγαπάω σαν 10χρονος αυτή τη δουλειά. Διατηρώ τον πρώτο μου ενθουσιασμό αν θες. Είναι κάτι που το έμαθα από τους ανθρώπους που συνεργάστηκα. Έπαιζα δίπλα στον Κώστα Καζάκο, στον Δάνη Κατρανίδη, στην Κάτια Δανδουλάκη, στη Μαριάννα Τουμασάτου, σε ανθρώπους δηλαδή που έλαμπε ο τόπος όταν έμπαιναν στον χώρο. Ήμουν σφουγγάρι και τους παρατηρούσα: πώς έμπαιναν, πώς συμπεριφέρονταν ή πώς έφευγαν από κάθε γύρισμα. Ήμουν πραγματικά τυχερός που τους συνάντησα.

Το κυριότερο είναι η υγεία. Υγεία, γερό στομάχι και δύναμη. Τα υπόλοιπα τα έχουμε. Φίλους καλούς έχουμε, οικογένεια έχουμε. Δεν θα ήθελα κάτι άλλο.

Πηγή: TheTOC.gr