Δεν χρειάζονται συστάσεις για τον Ennio Morricone. Ο θρύλος της κινηματογραφικής μουσικής  γεννήθηκε στις  10 Νοεμβρίου του 1928, και κατάφερε να σημαδέψει ολόκληρες  γενιές  κινηματογραφιστών με τα soundtrack που έκανε για ταινίες  που αποτελούν κλασσικές για την ιστορία του κινηματογράφου.

Συνθέτης, ενορχηστρωτής, μαέστρος και πρώην τρομπετίστας, έγραψε μουσική για περισσότερες από 500 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, ενώ δίκαια αποτελεί μέρος του πάνθεον των κλασσικών όπως ο Μότσαρτ, ο Μπαχ και ο Μπετόβεν.

Ο Ennio Morricone δεν παρέμεινε σε ένα συγκεκριμένο ύφος γραφής, αλλά πειραματιζόταν διαρκώς υφολογικά χωρίς να χάνει ποτέ την ποιότητα και τον ήχο που τον διακρίνει.

Έγινε παγκοσμίως γνωστός από τις συνεργασίες του με τον Σέρτζιο Λεόνε, ενώ στο παλμαρέ του συναντάς τα ονόματα των Αρτζέντο ,δηλαδή του μαέστρου του giallo,Κάρπεντερ, Ντε Πάλμα, Πολάνσκι, Μάλικ, Ίστγουντ, Παζολίνι, Μπερτολούτσι, Τορνατόρε, Αλμοδόβαρ, Ταραντίνο. 

Η ακαδημία του απένειμε τελικά το τιμητικό Όσκαρ το 2007,«για τη μαγευτική και πολυπρόσωπη συνεισφορά του στην τέχνη της μουσικής για ταινίες», ενώ Το 2016 κερδίζει το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής για την ταινία The Hateful Eight του Quentin Tarantino, τέσσερα χρόνια πριν αφήσει την τελευταία του πνοή.

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς σημεία του έργου ενός τόσο πολύγραφου συνθέτη. Ωστόσο από το «Κάποτε στην Αμερική»  και το «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» του Σέρτζιο Λεόνε, την «Μαλένα», την «Συμμορία των Σικελών» του Ανρί Βερνέιγ, ως και το «120 μέρες στα Σόδομα» του Πιερ Πάολο Παζολίνι και το «Σινεμά ο παράδεισος» του Τορνατόρε κατάφερε να στήσει μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία, καθώς αυτές οι ταινίες θα ήταν απόλυτα διαφορετικές αν δεν υπήρχε ο ήχος του Morricone.

Η μουσική του Morricone κατάφερε κάτι πολύ σπουδαίο: Αποτελέσε βασικό στοιχείο της αφήγησης, αλλάζοντας την κινηματογραφική γλώσσα και δεν χρειάζεται πολύ ανάλυση – αρκεί να την αφήσεις να σε παρασύρει σε μια μυσταγωγία, που δεν συναντάς συχνά στον κινηματογράφο.

Πηγή: https://www.koutipandoras.gr/