Αναζήτηση
Νύχτες Πρεμιέρας - Οι κριτικές των ταινιών | iShow.gr
Ειδήσεις
Νύχτες Πρεμιέρας - Οι κριτικές των ταινιών
Παρασκευή, 5 Οκτωβρίου 2012
01:10


Γράφει η Ευδαίμων Ράνια
http://cinefo.wordpress.com/


De rouille et d’os / Rust and bone / Σώμα με σώμα (2012)

Σκηνοθεσία: Jacques Audiard
Σενάριο: Jacques Audiard, Thomas Bidegain, Craig Davidson (story)
Πρωταγωνιστούν: Marion Cotillard, Matthias Schoenaerts, Armand Verdure

Αρπάζει τον 5χρονο γιο του από τη μιζέρια του Βελγίου και τον σέρνει στη δική του στη Νότια Γαλλία. Χωρίς σπίτι και δουλειά, βρίσκει καταφύγιο στην αδελφή του. Είναι ο Ali (Matthias Schoenaerts), ένας μετανάστης πυγμάχος, περιστασιακός πορτιέρης και σεκιουριτάς. Ένα μεθυσμένο βράδυ, θα πέσει πάνω στην Stéphanie (Marion Cotillard), όταν εκείνη, μια εκπαιδεύτρια φαλαινών, αμήχανη σε μια ζωή συμβατική, ψάχνει για συγκινήσεις. Λίγες ώρες μετά, ένα τραγικό ατύχημα θα της στερήσει τα κάτω άκρα. Θα τους πάρει καιρό να συνειδητοποιήσουν πως κάτι ενώνει αυτούς τους δυο.

Ένας τύπος ωμά σωματώδης σε όλα του. Στον τρόπο που τρώει, που καπνίζει, που βλέπει τηλεόραση, που κάνει σεξ. Υπέρτατη ηδονή, ο ιδρώτας που κυλά πάνω στους δουλεμένους μυς του. Τίποτα δεν το ξεπερνά αυτό, ούτε το πληγωμένο βλέμμα του μικρού Sam, που ψάχνει απεγνωσμένα έναν στοργικό πατέρα στο πρόσωπό του. Ο Ali επιμένει στη σάρκα, τρέφεται από αυτήν, στηρίζεται σε αυτήν, για να καταφέρει να δώσει γροθιές, για την επιβίωσή του. Ακόμη και αν αυτές δηλώνουν πολλές φορές παιδική επιπολαιότητα και μια εσωτερική ανημποριά, που τον κρατά μακριά από συναισθηματισμούς και δεσμεύσεις.

Από την άλλη, μια καταπιεσμένη γυναίκα. Στα μάτια της το ορμητικό πάθος, στις πράξεις της, όλοι οι λάθος τρόποι, σε λάθος ανθρώπους και μέρη. Ανασφαλής και κλεισμένη στο καβούκι της απογοήτευσης, χαμένη στη μετάφραση της λέξης ευτυχία. Η δουλειά της, το μόνο που την συναρπάζει, γίνεται η αιτία μιας δυστυχίας ανείπωτης. Όταν όλα φαίνονται τελειωμένα, μόνο η σπίθα που καίει μέσα της μπορεί να αποφασίσει. Αν θα σβήσει για πάντα ή αν θα δώσει ώθηση προς τα μπροστά.

Κι ένας άλλος άνθρωπος. Όχι ο οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, μα κάποιος που έχει πέσει στα γόνατα, έχει ηττηθεί, έχει ματώσει και σπάσει. Ο Ali για την Stéphanie και αντίστροφα. Αυτός βάζει το κορμί, αυτή την ψυχή. Ό,τι λείπει από τον καθένα τους, αγωνίζεται για να το βρει στον άλλο. Δύο ετερώνυμες αναπηρίες σε μια παράδοξη ένωση φτιάχνουν έναν άνθρωπο, που διαλέγει να κολλήσει ξανά τα κομμάτια του. Να κοιτάξει αισιόδοξα το μέλλον και να μας μιλήσει για τα ανεξάντλητα όρια της δύναμής μας, την αξεπέραστη ανάγκη μας για συντροφικότητα, την κατανόηση της άγριας πλευράς μας.

Ένα φιλμ που βλέπει τα τραύματα και τον πόνο συνυφασμένα με την τρωτή φύση μας και διαλέγει την αγάπη, για να ενώσει τις ζωές όλων μας. Χωρίς περιττούς ρομαντισμούς, ωραιοποιήσεις και κλαψουρίσματα. Με δύο πρωταγωνιστές-ενεργά ηφαίστεια ταλέντου και έναν σκηνοθέτη με σπουδαίο καλλιτεχνικό μεράκι. Παρόλα αυτά με παραφουσκωμένες ευκολίες, αναπάντητα – από την αρχή έως το τέλος – ερωτήματα, ασάφειες και video clip βιασύνη. Πώς γίνεται η συγκλονιστική ποίηση να καταλήγει σε ψυχρότητα; Κι όμως γίνεται.






L’enfant d’en haut / Sister / Η αδελφή μου (2012)


100min

Σκηνοθεσία: Ursula Meier
Σενάριο: Ursula Meier, Antoine Jaccoud, Gilles Taurand
Πρωταγωνιστούν: Kacey Mottet Klein, Léa Seydoux, Martin Compston, Gillian Anderson

Ανάμεσα στους εύπορους τουρίστες των χλιδάτων σαλέ και στις χιονισμένες, εντυπωσιακές πίστες, κυκλοφορεί ο Simon (Kacey Mottet Klein): ένα 12χρονο κλεφτρόνι που επιβιώνει αρπάζοντας αξεσουάρ του σκι και πουλώντας τα στα παιδιά της γειτονιάς. Από τα χρήματά του, ζει και η μεγαλύτερη αδελφή του Louise (Léa Seydoux), συστηματικά ανίκανη να στεριώσει σε δουλειά και γκόμενο. Όταν εκείνη θα σπιτώσει τον τελευταίο φίλο της, ο Simon θα πάρει ανάποδες στροφές. Η «επιχείρησή» του και τα μυστικά, που τον ενώνουν με την αδελφή του, θα βρεθούν στον αέρα.

Οι ελβετικές Άλπεις, ένα φυσικό οχυρό – σύγχρονο σύμβολο ευπραγίας και ειρηνικής διαβίωσης. Κάθε χειμερινή σεζόν, οι πλαγιές τους γεμίζουν με καλοζωισμένα χαμόγελα που επιδίδονται σε γιγαντιαία slalom πάνω στο παχυλό, από ελβετικά Φράγκα, στρώμα που αφήνουν πίσω τους. Κι όμως, ούτε ένα centime δεν ξεγλιστρά, να κατρακυλήσει στο βουνό και να φτάσει στην βιομηχανική πεδιάδα. Σε μια περιοχή που δεν αναφέρεται σε καμιά μπροσούρα tour operator, ερμητικά αποκλεισμένη από την ανάπτυξη. Εκεί όπου ο Simon ορίζει την κάθε μέρα του από το αν έχει να φάει, με μοναδική διέξοδο στη μίζερη ζωή του, το lift που τον ανεβάζει στην κορυφή των προνομίων.

Ένα αμούστακο προϊόν σφοδρών κοινωνικών διαφορών που ξέρει τώρα πια διαισθητικά πώς λειτουργεί ο κόσμος και τοποθετεί ανάλογα τον εαυτό του εκεί μέσα. Με θαρραλέους ελιγμούς και πονηριές, μαθαίνει εκπληκτικά γρήγορα τα κόλπα και οργανώνει αποτελεσματικά τις κινήσεις του. Τα χρόνια της αθωότητας δεν ήρθαν ποτέ γι’ αυτό το αγόρι. Μόνο παλεύει, αφού κανείς δεν πρόκειται να το κάνει για λογαριασμό του, με σχεδόν αντρικές, ώριμες γροθιές απέναντι στην αθλιότητα που τον περιτριγυρίζει με μια αδελφή αυτοκαταστροφικής ανευθυνότητας. Πατρικά, αδελφικά, ερωτικά συναισθήματα τον κατακλύζουν, όταν βρίσκεται κοντά της, μα τίποτα δεν ξεπερνά αυτό της εγκατάλειψης. Αφού όσο και αν προσπαθεί να το προσπεράσει, παραμένει ένα παιδί με χιονισμένη ψυχή. Κι εκείνη το ίδιο. Οι παγετώνες της αγριότητας και της αδιαφορίας που συνάντησαν τόσο νωρίς, δεν θα λιώσουν ποτέ.

Κανένας μελό εξαναγκασμός, μόνο λεπτομερειακή παρατήρηση, απλότητα, γλυκύτητα, σποραδικό χιούμορ και βαρύς προβληματισμός τρέχουν από την κάμερα της Meier. Αργυρή Άρκτος στο Βερολίνο για εκείνη, ένα σοκαριστικό φινάλε πολλών ερμηνειών και ένα υπέροχα αλλόκοτο ζευγάρι πρωταγωνιστών (Kacey Mottet Klein, Léa Seydoux) για εμάς. Αξέχαστα αυτά τα δύο μανιτάρια που πήγαν και φύτρωσαν δίπλα στο εντελβάις.





Avalon (2011)


79min

Σκηνοθεσία: Axel Petersen
Σενάριο: Axel Petersen
Πρωταγωνιστούν: Johannes Brost, Peter Carlberg, Leonore Ekstrand

Είναι ο Janne (Johannes Brost), επιτυχημένος διοργανωτής εκδηλώσεων και party animal που επιμένει να σέβεται τον εαυτό του, αφού στα πατημένα 60 του, δηλώνει αμετανόητος στο rock ‘n’ roll lifestyle του. Τελευταία ενασχόληση, το grand opening του club Avalon σε συνεργασία με τα, αντίστοιχης φιλοσοφίας, αδέλφια του. Ένας φόνος εξ’ αμελείας όμως, θα τον φέρει για πρώτη φορά προ των ευθυνών του. Ή όχι;

Γνωστό αλάνι ο Johannes Brost – στενό φιλαράκι του Mick Jagger, συνεχίζουν να αναστατώνουν την Στουτγκάρδη και τα περίχωρά της, όποτε ενώνουν τις δυνάμεις τους – δεν πάσχισε και πολύ να πιάσει το πνεύμα του ρόλου του. Ένας Janne, λοιπόν, ρεαλιστικότατος και εκφραστικότατος, τίγκα στα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια, θέλει να πείσει και να πειστεί πως ακόμη περνάει η μπογιά που χρησιμοποιούσε στο 80s μεσουράνημά του. Με φίνα φωτογραφία και κάμερα στο χέρι, μα μπερδεμένες, γρήγορες εναλλαγές, ο Petersen στο ντεμπούτο του, ακολουθεί (στο περίπου) τα ζαλισμένα βήματα μιας «ζωής μεγάλης που την έχει κάνει καρναβάλι» ο ήρωάς του. Όταν, όμως, το hangover στο σενάριό ξεκινά, η θέαση του φιλμ γίνεται, πλέον, μετά σοβαρών εμποδίων.

Συμβαίνει ένας τυχαίος θάνατος, που πρέπει οπωσδήποτε να αποσιωπηθεί. Ενώ υποτίθεται πως κινητοποιεί μπόλικες τύψεις, τα (πολλά) χρήματα βάζουν τα πάντα στη θέση τους και ο άτυχος μετανάστης πέρασε και δεν ακούμπησε. Ο Janne φαίνεται να αποζητά την κάθαρση, ωστόσο φροντίζει πρώτα να ξαφρίσει όλες τις εισπράξεις του νυχτομάγαζου και κατόπιν να επιβιβαστεί στη βάρκα που θα τον οδηγήσει στο Avalon. Σε εκείνο το μυθικό νησί, που σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις, ο Βασιλιάς Αρθούρος μεταφέρθηκε, για να γιατρευτεί από τις πληγές του μετά την τελευταία μάχη του στο Camlann. Μια ευκαιρία δηλαδή, να ξαναθυμηθούμε το ομώνυμο κομμάτι των Roxy Music. Τίποτα περισσότερο.






Barbara (2012)


105min

Σκηνοθεσία: Christian Petzold
Σενάριο: Christian Petzold, Harun Farocki
Πρωταγωνιστούν: Nina Hoss, Ronald Zehrfeld, Rainer Bock, Jasna Fritzi Bauer

Τα πάρε-δώσε της με το Δυτικό Βερολίνο, λόγω του εραστή της, θέτουν την Barbara (Nina Hoss) υπό συνεχή παρακολούθηση και δυσμενή μετάθεση κάπου στην επαρχία της Ανατολικής Γερμανίας. Εκείνη, παθολόγος στο επάγγελμα και κλεισμένη ερμητικά στον εαυτό της, ασκεί με τυπική ευσυνειδησία το λειτούργημά της στην ομάδα του γιατρού André (Ronald Zehrfeld) στο νοσοκομείο της περιοχής, μέχρι να έρθει η στιγμή της απόδρασης. Εκείνος από την πρώτη στιγμή την συμπονά, άλλωστε για, επίσης πειθαρχικούς λόγους βρίσκεται και ο ίδιος κολλημένος εκεί. Παρόλα αυτά είναι υποχρεωμένος να δίνει καθημερινή αναφορά στους αξιωματικούς της Stasi για λογαριασμό της. Όταν μια νεαρή δραπέτης φτάνει στο νοσοκομείο, η Barbara για πρώτη φορά πρέπει να αποχωριστεί το ψυχρό πέπλο της και να πάρει τις αποφάσεις της.

Οι γονείς του πέρασαν με νόμιμες διαδικασίες από την αριστερή πλευρά στη δεξιά, αλλά ποτέ δεν αποφάσισαν να ενσωματωθούν στη νέα κουλτούρα. Κρατούσαν πάντα τις σοσιαλιστικές τους αναμνήσεις. Να και μια αντίστροφη αλήθεια λοιπόν, αυτή που βιωματικά στιγμάτισε τα παιδικά χρόνια του Petzold, για να έχει να αναλογίζεται στην ενήλικη ζωή και, κατ’ επέκταση, στο έργο του.

Έτσι, ο θεωρούμενος σημαιοφόρος της “Σχολής του Βερολίνου”, για ακόμη μία φορά διαλογίζεται πολιτικά, απορροφημένος ωστόσο από τις ανεπαίσθητες λεπτομέρειες, τις μακρές παύσεις και τα έντονα βλέμματα των ηρώων του. Συγκρατημένα και αβίαστα προσπαθεί να παρακολουθήσει τα αποτελέσματα του ολοκληρωτισμού στο πετσί τους, μα πάνω από όλα, μέσα τους. Δεν το πετυχαίνει πάντα, είναι ατμοσφαιρικός, μα γίνεται κοινότυπος, ενώ η υπερβολικά λιγόλογη η προσέγγισή του, δίνει ευκαιρίες να φλερτάρει και με την πλήξη μας.

Τσιγάρα σβήνουν και ανάβουν, οι συζητήσεις μένουν στη μέση, ο ψυχρός πόλεμος μαίνεται τριγύρω της και εκείνη μια μοναχική, μυστικοπαθής φιγούρα με το πάθος της ελευθερίας να καίει μέσα της. Παίρνει το ποδήλατο και κάνει επίμονο πετάλι για να συναντήσει ξανά και ξανά την σαρκική απόλαυση και την ευμάρεια που της υπόσχεται το πέρασμα στην άλλη όχθη. Το ευγενικό πρόσωπο, το γεμάτο θέρμη και κατανόηση χαμόγελο του André όμως, αργά και σταθερά καταφέρνει να ξεκλειδώσει την καλά κρυμμένη ψυχή της μαζί με την αυταπάρνησή της. Ούτε διδακτισμός, ούτε δογματισμός, ένας παγκόσμιος συμβολισμός ηθικού σθένους που τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας






Teddy bear (2012)


92min

Σκηνοθεσία: Mads Matthiesen
Σενάριο: Mads Matthiesen, Martin Zandvliet
Πρωταγωνιστούν: Kim Kold, Elsebeth Steentoft, Lamaiporn Hougaard

Γυμναστήριο-σπίτι και σπίτι-γυμναστήριο. Αυτή είναι η καθημερινότητα για τον Dennis (Kim Kold), έναν επαγγελματία body builder, που στα 38 του χρόνια, ζει ακόμη με την αυταρχική μητέρα του. Παρακινημένος από ένα θείο του, που είναι παντρεμένος κι ευτυχισμένος με μια Ταϊλανδέζα, θα ξεφύγει με ψέματα από τον ασφυκτικό κλοιό της μάνας του, για να βρεθεί στην Pattaya. Εκεί όμως, το επί πληρωμή σεξ έρχεται σε σύγκρουση με την ιδέα της ζεστής σχέσης που εκείνος αναζητά.

Η επιτυχημένη πορεία του short film “Dennis” (2007), σφήνωσε την ιδέα στον Δανό Matthiesen, για μια επανάληψη της ιστορίας, αυτή τη φορά με μεγαλύτερη διάρκεια. Τέντωσε, λοιπόν, το σενάριο (αρκετά παραπάνω απ’ ό,τι χρειαζόταν, είναι η αλήθεια), κράτησε τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές και πρόσθεσε μερικούς χαρακτήρες, για να μας χαρίσει το τρυφερό Teddy Bear του. Κινούμενο πάντα στην ίδια αργή, επίπεδη, αφηγηματική γραμμή με την κάμερα στο χέρι, κερδίζει το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Sundance και την αγκαλιά μας, που ανοίγει για να το χωρέσει.

Λίγο δύσκολα, βέβαια, αφού ο Λούτρινος αρκούδος του είναι ένα γεροντοπαλίκαρο, κυριολεκτικά, τεραστίων διαστάσεων. Τρομακτικά εξογκώματα από μυς και επιθετικά τατουάζ καλύπτουν το κορμί του, ο μόνος λόγος για λίγα χαμόγελα αυτοπεποίθησης στη ζωή του. Βάρη και συμπληρώματα διατροφής τρέφουν ανελλιπώς την «πανοπλία» του, όσο οι ενοχές και τα αισθήματα ανεπάρκειας μπολιάζονται με ένεση ακριβείας αδιάκοπα από τη νευροπαθή φιγούρα της μικροσκοπικής μητέρας του.

Και εκεί που νομίζεις πως θα μεταμορφωθεί σε Hulk και δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο, επιμένει στην εικόνα του αγαθιάρη Grissino. Σκύβει το κεφάλι, μιλάει σεμνά, ευγενικά και ψιθυριστά, φοβάται να ευχαριστηθεί το σώμα του. Ακόμη και όταν τον χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα από τη μέγαιρα που εποφθαλμιά την ανάγκη του για ανεξαρτητοποίηση. Τόσο μακριά φτάνει ο ανθυγιεινός ομφάλιος λώρος και τόσο κοντά μας η μελαγχολική ματιά του υπέροχου Kold (πραγματικός bodybuilder καριέρας).


Fat kid rules the world / Χοντρομπαλάς κατακτά τον κόσμο (2012)


94min

Σκηνοθεσία: Matthew Lillard
Σενάριο: Michael M.B. Galvin, Peter Speakman, K.L. Going (novel)
Πρωταγωνιστούν: Jacob Wysocki, Matt O’Leary, Dylan Arnold, Billy Campell, Megan Day

Τα 140 του κιλά παραμένουν στη θέση τους, όταν κάποιος πέφτει πάνω του την τελευταία στιγμή και τον τραβά από τις ρόδες του λεωφορείου. Ούτε μια αυτοκτονία δεν του βγαίνει καλά του έφηβου, υπέρβαρου Troy (Jacob Wysocki), που κάτω από αυτές τις συνθήκες γνωρίζει το μοναδικό φιλαράκι του, τον ταλαντούχο κιθαρίστα Marcus (Matt O’Leary). Ο τελευταίος του ζητάει σαν ανταπόδοση, να γίνει ο drummer του καινούργιου punk group του, που πρόκειται να πραγματοποιήσει την πρώτη του συναυλία σε λίγες εβδομάδες. Το γεγονός πως ο Troy δεν έχει ιδέα από μουσική, δεν πτοεί τον Marcus, αρκεί να βρίσκει χαρτζιλίκι για τη δόση του.

Αέρας φρεσκάδας στη νεανική κωμωδία. Αφορμή το ομώνυμο, βραβευμένο με Printz Award για το 2003, μυθιστόρημα της K.L. Going και η διάθεση για σκηνοθετική πρωτοτυπία από τον Matthew Lillard – φευγαλέα γνωστή μας φυσιογνωμία από Scream (1996) και The Discendants (2011). Μια ιστορία ενηλικίωσης που μιλάει ωστόσο, πραγματική, καθημερινή γλώσσα και παίζει σε όλους τους τόνους. Από τους πολύχρωμους της χαβαλεδιάρικης φαντασιοπληξίας και της σπινταριστής, ξεκαρδιστικής, ατάκας, μέχρι τους πιο μαύρους, της ρεαλιστικότατης θλίψης και απόγνωσης. Ένα καθόλου τυχαίο, λοιπόν, Audience Award στο SXSW Festival.

Εδώ χρειάζονται πολλά κιλά hamburger, pizza, milk-shake, αναψυκτικού, σοκολάτας, internet για να ξεγελαστεί ο φόβος. Ο Troy φρόντισε από νωρίς να προμηθευτεί τα εφόδια που μοιράζει απλόχερα η σύγχρονη κοινωνία και να κρατήσει καβάτζα μεγάλης ανασφάλειας και για το μέλλον. Με μάγουλα κόκκινα από το λαχάνιασμα και κοιλιές που δεν χωράνε σε κανένα παντελόνι, πορεύεται στο δρόμο της απογοήτευσης. Στον ίδιο δρόμο κι ο Marcus μόνος, μια Kurt Cobain σκιά, ακολουθώντας τα χαπάκια της νιρβάνας του. Στο απρόσμενο shake hands τους, μια υποψία φιλίας, τρυφερότητας, αλλά και δόλου. Παρόλα αυτά η μυστική συμφωνία ενάντια στην αυτοκαταστροφή έχει επιτευχθεί. Με αισιοδοξία, με επιμονή, με ματαιώσεις, καταφέρνει να συσπειρώσει τριγύρω της κουράγιο για όλα τα τρομοκρατημένα παιδιά που μεγαλώνουν.

Απολαυστικοί πρωταγωνιστές, ένας πατέρας-έκπληξη και χιλιάδες θυμωμένα riffs, να μυρίζουν κραυγές, αλκοόλ και εμετούς εκτονώνοντας τον οξύ εφηβικό θυμό. Δεν σε νοιάζει η προβλεψιμότητα του φινάλε ούτε η χαλαρή αφήγηση. Αρκεί που ξαναθυμάσαι με πλατύ χαμόγελο πόσο συναρπαστικά βασανιστική είναι αυτή η πρώτη νιότη.


Cosmopolis (2012)

109min

Σκηνοθεσία: David Cronenberg
Σενάριο: David Cronenberg, Don DeLillo (novel)
Πρωταγωνιστούν: Robert Pattinson, Juliette Binoche, Paul Giamatti, Kevin Durand, Sarah Gadon, Mathieu Amalric

Κυκλοφοριακό χάος στους δρόμους της Νέας Υόρκης, καθώς ο Πρόεδρος των ΗΠΑ την επισκέπτεται, η νεκρώσιμη ακολουθία ενός διάσημου rapper βρίσκεται σε εξέλιξη, ενώ μια πορεία διαμαρτυρίας φουντώνει. Εκείνος όμως, θέλει απλά να μπει στην stretch λιμουζίνα-γραφείο του και να βρεθεί στην άλλη άκρη της πόλης για ένα κούρεμα. Ονομάζεται Eric (Robert Pattinson), είναι μόλις 28 και δισεκατομμυριούχος κι αυτή είναι η ημέρα που θα τα χάσει όλα (;).

Οι touch screen οθόνες μια προέκταση των δαχτύλων του: οικονομικοί δείκτες, option, futures, εξαγορές. Ένας ανέκφραστος οπαδός της παγκόσμιας πληροφορίας, κενός από συνείδηση, ήθος και συναίσθημα. Επεξεργάζεται μέσα σε δευτερόλεπτα τα δεδομένα, προβλέπει τις τάσεις και ελέγχει τις συνθήκες. Αποφασίζει κάθε δευτερόλεπτο για την τύχη των λαών, καταστρέφει ή δίνει μια παράταση ζωής, ενώ στοιβάζει πλούτο για τον πλούτο. Τα τζάμια της limo του, αλεξίσφαιρες και ηχομονωμένες οθόνες προς τον έξω κόσμο. Αν βαριέται την όψη των εξαγριωμένων πολιτών, απλά κάνει zapping σε κάτι πιο ευχάριστο και χαλαρωτικό. Απομονωμένος, καταναλώνει αλκοόλ και ζητά sex από γυναίκες που συναντά, αν και η κολονοσκόπηση τον εξιτάρει περισσότερο. Είναι το σύγχρονο, αυτοματοποιημένο αρπακτικό του καπιταλισμού, κλεισμένο σε ένα ψυχρό περιβάλλον χλιδής.

Η απόμακρη, ποιήτρια γυναίκα που μόλις παντρεύτηκε, η έμπορος τέχνης-fuck buddy του, μια οικονομική ιδιοφυία, ο γιατρός που του κάνει κάθε μέρα check up, ένας πενθών και ο δολοφόνος με τις πίτες, θα περάσουν από τα μέτρα ασφαλείας του και θα βρεθούν στο αυτοκίνητο μαζί του. Εκεί μέσα (και λίγο πιο έξω) θα ακουστούν ασύνδετα σλόγκαν της δεκάρας και φιλοσοφικές εξυπνάδες ακατάσχετου δηθενισμού γύρω από την ανθρωπότητα, τον κοινωνικό ιστό, το χρήμα, την απληστία. Μέσα σε ένα φλύαρο, μονότονο μουρμουρητό φιγούρας όλοι οι υποτιθέμενοι συμβολισμοί χάνουν κάθε δυναμική. Η πρωτοτυπία της απόδοσης του υλικού, που θα μπορούσε να αποτελεί το οπτικοποιημένο μανιφέστο της εποχής μας, εξαϋλώνεται από την υπέρμετρη αφαιρετικότητα.

Όχι, ο Cronenberg δεν τα πάει καθόλου καλά εδώ. Στις προθέσεις πετυχαίνει, αλλά σε φόρμα και ουσία έχει ηττηθεί. Μόνο το μεθυστικό soundtrack (ο Howard Shore με την μπάντα Metric) μοιάζει να έχει πιάσει το νόημα και, κάπως επιδερμικά, ο Pattinson. Ακόμη κι όταν με την – θεατρικότατη – εμφάνιση του εξαιρετικού (πάντα) Giamatti, η πτήση του ανασφαλούς, αυτοκαταστροφικού Ίκαρου-Eric σηκώνει λίγη σκόνη πραγματικού στοχασμού, η αναιμική Cosmopolis παραμένει μια πόλη που δεν νοιάζει κανέναν να επισκεφτεί.

Σχετικά πρόσωπα
Ζακ Οντιάρ
Τόμας Bidegain
Μαριόν Κοτιγιάρ
Ματίας Σένερντς
Επικοινωνήστε με το iShow.gr
iShow.gr - Ο κόσμος της Showbiz
Αρχική Σελίδα
Ταινίες
Τηλεόραση
ΑΪΣΟΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ INTERNET Μ.ΙΚΕ
Επικοινωνία: press@ishow.gr
Τηλ. 211-4100551