Pame Cinema -

Ο Μίκι Κοέν, μετά το θάνατο του μέντορά του Bugsy Siegel, έγινε ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός της μαφίας στο Λος Άντζελες τη δεκαετία του ’40. Η αστυνομία της πόλης, μη μπορώντας να αντιμετωπίσει τον Κοέν με νόμιμο τρόπο, οργάνωσε μια ομάδα αρχικά από οκτώ επίλεκτους αστυνομικούς οι οποίοι ανέλαβαν να περιορίσουν το έγκλημα με όποιο τρόπο μπορούσαν. Βέβαιο ο Κοέν στο τέλος συνελήφθη όπως και ο Αλ Καπόνε για φοροδιαφυγή στις αρχές του ’50, ωστόσο η ομάδα βοήθησε να καταδικαστεί ένα πρωτοπαλίκαρο του Κοέν για φόνο, αν και τα στοιχεία τους αμφισβητήθηκαν από το δικαστήριο για τον τρόπο που είχαν συλλεχθεί. Αυτά για τα πραγματικά γεγονότα.

Στην ταινία τώρα τα πράγματα δραματοποιούνται με υπερβολή και τις ανάλογες ελευθερίες. Η ομάδα που παίρνει λευκή επιταγή από τον αρχηγό της αστυνομίας Πάρκερ (Nick Nolte) έχει για αρχηγό τον Τζον Ο’ Μάρα (Josh Brolin), ο οποίος ξεκινά να επιλέγει τα μέλη της ομάδας του, αλλά τελικά την επιλογή την κάνει η έγκυος γυναίκα του Κόνι (Mireille Enos), μια εκτός λογικής σεναριακή πρωτοβουλία, από τις πολλές που έχει να επιδείξει η ταινία.

Η ομάδα, που θα έχει άλλα πέντε μέλη, θα επιλεγούν με την λογική του να έχει ο καθένας από ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό για να τους ξεχωρίζουμε, έτσι εκτός από τον αρχηγό που είναι ο ήρεμος και καλός οικογενειάρχης, έχουμε τον Τζέρι Γούτερς (Ryan Gosling) τον ωραίο και γυναικά της παρέας, τον Μαξ Κέναρντ (Robert Patrick) τον λιγομίλητο ηλικιωμένο σερίφη/κάου-μπόυ, τον τεχνικό-γκατζετάκια Κόνγουεϊ Κίλερ (Giovanni Ribisi) και για λόγους πολιτικής ορθότητας τον μαύρο Κόλμαν Χάρις (Anthony Mackie) και τον Ισπανό Ναβιδάδ Ραμίρεζ (Michael Pena).

Εκτός από τον αρχιμαφιόζο Μίκι Κοέν (Sean Penn) υπάρχει και η ερωμένη του Γκρέις Φάραντεϊ (Emma Stone), η femme-fatale της ιστορίας, η οποία ερωτεύεται κεραυνοβόλα τον Τζέρι Γούτερς για να έχουμε και το απαραίτητο ειδύλλιο. Η ομάδα θα κυνηγήσει τον Κοέν και την οργάνωσή του με τοποθετήσεις κοριών στο σπίτι του και επιδρομές στις επιχειρήσεις του, αλλά και συνεχείς μάχες με τα Τόμιγκαν στους δρόμους του Λος Άντζελες σαν να βρισκόμαστε στις ακτές της Νορμανδίας με την απόβαση.

Με ένα θέμα που στα χέρια κάποιου άλλου ικανότερου σκηνοθέτη θα μπορούσαμε να έχουμε ίσως ένα νέο L.A. Confidential – μιας και μιλάμε για την ίδια εποχή και τον ίδιο χώρο- εδώ έχουμε μια καρικατούρα χαρακτήρων με τηλεοπτικού ύφους πλοκή. Από την αναπαράσταση της εποχής απουσιάζει αυτό το ιδιαίτερο χρώμα και ύφος που δίνει αυθεντικότητα, που έχει αντικατασταθεί από επιδεικτικά χρώματα και σκηνικά. Το σενάριο προτιμά τη δράση από την εμβάθυνση σε χαρακτήρες και καταστάσεις και επιμένει σε τετριμμένα τεχνάσματα και ανούσιους διαλόγους, ενώ η εξόφθαλμη υπερβολή σε πολλές περιπτώσεις καταντάει ενοχλητική, όπως για παράδειγμα η επιδρομή στο Ξενοδοχείο που διαμένει ο Κοέν, σαν να ξαναμπαίνουμε στο Μάτριξ με τον Νέο και την Τρίνιτι να προσπαθούν να φθάσουν στον Μορφέα.

Το καστ ωστόσο είναι εντυπωσιακό, με τον Brolin να είναι στέρεος στον ρόλο του, τον Sean Penn να κάνει ότι μπορεί με ένα περιορισμένων δυνατοτήτων σενάριο και το δίδυμο Gosling-Stone να προσπαθούν να ξαναβρούν τη χημεία που είχαν στο Crazy, Stupid, Love, αλλά να μην βγαίνει με την ίδια άνεση, κυρίως γιατί οι διάλογοί τους δεν έχουν την παραμικρή γοητεία.

Η ταινία ταλαιπωρήθηκε και με επαναληπτικά γυρίσματα, καθώς στην αρχική κόπια υπήρχε μια σκηνή όπου οι γκάνγκστερς του Κοέν βγαίνουν από μια οθόνη σε μια κινηματογραφική αίθουσα και γαζώνουν τους θεατές, που μετά τα τραγικά γεγονότα στην Ωρόρα στην μεταμεσονύχτια προβολή του The Dark Knight Rises, λογικά πράττοντας οι παραγωγοί αφαίρεσαν τη σκηνή και την αντικατέστησαν με άλλη.

Βαθμολογία: 4.5 στα 10

Οι Διώκτες του Εγκλήματος (Gangster Squad) – Κριτική