Pame Cinema -

Η αστυνομική κωμωδία είναι ένα είδος που βλέπεται ευχάριστα. Συνήθως περιλαμβάνει κάποια απάτη που προετοιμάζουν συμπαθητικοί χαρακτήρες, οι οποίοι καταφεύγουν σε αυτήν είτε γιατί χρειάζονται χρήματα για κάποιο καλό σκοπό ή για να πάρουν εκδίκηση από κάποιον πλούσιο που είναι και ο κακός της ταινίας. Λεφτά φεύγουν από κάποιον που δεν θα του λείψουν και πολύ, για να πάνε σε κάποιον που τα έχει ανάγκη, κανείς δεν σκοτώνεται και εν πάση περιπτώσει ταυτιζόμαστε πολύ εύκολα με τους αναξιοπαθούντες αυτού του κόσμου που κατορθώνουν και νικούν για λίγο την μειοψηφία των πλούσιων και αντιπαθητικών.

Αυτή είναι και η κεντρική ιδέα στο Gambit, μια διασκευή της ταινίας του 1966 με τους Michael Caine και Shirley McLaine. H νέα προσπάθεια από τον Michael Hoffman, γνωστού κυρίως για το πρόσφατο The Last Station διατηρεί την ίδια ιδέα, προσαρμοσμένη στο σημερινό κλίμα από ένα σενάριο των αδελφών Coen.

Ο Harry Dean (Colin Firth) είναι έφορος τέχνης και εργάζεται για τον πάμπλουτο Lionel Shahbandar (Alan Rickman), o οποίος εκτός από μεγιστάνας του τύπου και φανατικός συλλέκτης έργων τέχνης, είναι αλαζόνας, εγωιστής, κακότροπος και ότι άλλο βάλει ο νους σας. Χλευάζει και τυραννά διαρκώς τον Harry, ο οποίος κάποια στιγμή, έχοντας ξεχειλίσει από θυμό για όλες τις προσβολές που έχει υποστεί, αποφασίζει πως το αφεντικό του πρέπει να πάρει το μάθημά του.

Ο Harry θα μαζέψει όλες του τις οικονομίες για να φέρει την PJ από το Τέξας και να την παρουσιάσει στον Σάμπανταρ, όμως όπως είναι αναμενόμενο, τίποτα δεν θα πάει σύμφωνα με το σχέδιο, καθώς εκτός από όλα τα άλλα ο Σάμπανταρ αποφασίζει να απολύσει τον Harry και να τον αντικαταστήσει με τον Γερμανό ειδικό Martin Zaidenweber (Stanley Tucci).

Όλα αυτά φαίνονται ωραία και διασκεδαστικά, μόνο που υπάρχουν στη μέση οι αδελφοί Κοέν. Οι Κοέν, με το ιδιαίτερο ύφος τους κανονικά δεν πρέπει να αφήνουν κανέναν άλλον να σκηνοθετεί τα σενάριά τους. Άλλες δύο φορές το έχουν κάνει στο παρελθόν (Crimeware, 1985 και The Naked Man, 1998) και ήταν οι ταινίες που αμαυρώνουν την φιλμογραφία τους. Οι εκκεντρικοί χαρακτήρες που δημιουργούν σε συνδυασμό με το σαρκαστικό χιούμορ χρειάζονται ιδιαίτερο χειρισμό σκηνοθετικά και εδώ δεν προσφέρουν έτσι και αλλιώς την καλύτερη δουλειά τους.

Έτσι το Gambit διακατέχεται από μια αμηχανία σκηνοθέτη και ηθοποιών που δεν μπορούν να μπουν στο πνεύμα των ακραίων καταστάσεων ή δεν καταφέρνουν να αναδείξουν την γελοιότητα όλων των στερεοτύπων που κατά κόρον έχουν εισάγει οι Κοέν στο σενάριο.

Οι πρώτης τάξεως ηθοποιοί κάνουν ότι καλύτερο μπορούν. Ο Alan Rickman βρίσκει τον στόχο του περισσότερο από το Colin Firth, που αν και είναι θαυμάσιος ηθοποιός κρατώντας εύκολα την ταινία επάνω του, σε ορισμένες σκηνές που δεν είναι του ύφους του δυσκολεύεται. Ο Stanley Tucci φαίνεται περισσότερο επιτηδευμένος από όσο θα όφειλε, προσπαθώντας υπερβολικά να γίνει ο εκκεντρικός εκτιμητής τέχνης και η Cameron Diaz ερμηνεύει με κέφι την Τεξανή (που όμως η Καλιφορνέζικη προσφορά της δύσκολα καλύπτεται), με καλύτερες στιγμές της αυτές που βρίσκεται στην οθόνη μαζί με τον Rickman.

Θα μπορούσε να είναι μια πολύ καλύτερη κωμωδία με τους συντελεστές που την υπογράφουν, όμως τα καλά υλικά δεν κάνουν πάντα το νόστιμο φαγητό. Ωστόσο είναι διασκεδαστική.

Βαθμολογία: 5 στα 10

Εντιμότατοι Απατεώνες (Gambit) – Κριτική