Σεμνή, ταπεινή, αλλά πάνω απ’ όλα σπουδαία ερμηνεύτρια. Η Ηρώ Σαΐα δίνει σπάνια συνεντεύξεις και όταν το κάνει υπάρχει λόγος.

Η γοητευτική σύζυγος του Σταύρου Ξαρχάκου μιλάει στο «Secret» και τη Σάσα Σταμάτη για τα νέα της επαγγελματικά σχέδια, τις συνεργασίες με τον σύζυγό της, ενώ συγκινεί και δίνει δύναμη στις γυναίκες με την εξομολόγησή της για τις δύσκολες στιγμές της εγκυμοσύνης της, όταν της ανακοίνωσαν ότι παρουσίασε χολόσταση, μια ασθένεια κατά την οποία υπάρχει κίνδυνος να γεννηθούν νεκρά τα δίδυμα παιδιά της εγκυμονούσας.

Θα συνεργαζόσουν επαγγελματικά με τον σύζυγό σου;

Έχω συνεργαστεί αρκετές φορές με τον σύζυγό μου εδώ και χρόνια, απλώς η συνεργασία αυτή δεν είναι μόνιμη. Συνυπάρχουμε επί σκηνής όταν πραγματικά υπάρχει καλλιτεχνικός λόγος, όταν είμαι η καταλληλότερη για κάποιες συναυλίες. Στα αρκετά πλέον χρόνια της σχέσης μας έχει συνεργαστεί και με άλλες τραγουδίστριες και εγώ με άλλους συνθέτες. Και αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής σου;

Δύσκολη στιγμή δεν μπορώ να θυμηθώ. Πιστεύω πως οι πραγματικά δύσκολες στιγμές είναι όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάποια απώλεια κι εγώ μέχρι ώρας δεν έχω βιώσει κάποια σημαντική απώλεια στη ζωή μου. Οι κοντινοί μου άνθρωποι είναι καλά. Μπορώ σίγουρα όμως να σας μιλήσω για μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, που ήταν ο τελευταίος μήνας της εγκυμοσύνης μου. Παρουσίασα χολόσταση, μια ασθένεια κατά την οποία υπήρχε κίνδυνος να γεννηθούν νεκρά τα παιδιά. Είχε πειραχτεί και το ισχίο μου, οπότε με μια τεράστια κοιλιά έπρεπε να μετακινούμαι με πατερίτσες κάθε μέρα μέχρι το νοσοκομείο για να κάνω εξετάσεις και για να παρακολουθούμε την κατάσταση των παιδιών.

Γέννησα πρόωρα, τα παιδιά έμειναν στην εντατική γύρω στις 25 μέρες, εγώ έπρεπε να πηγαίνω πρωί και απόγευμα -με τις πατερίτσες μου- για να τα βλέπω και να δίνω γάλα και φυσικά να ξυπνάω κάθε τρεις ώρες στο σπίτι για να βγάζω γάλα… Όλα αυτά φυσικά δεν ήταν τίποτα μπροστά στην αγωνία μας για το αν θα τα καταφέρουν τα παιδάκια μας να βγουν καλά από την εντατική. Η εικόνα του διασωληνωμένου νεογνού δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου, δεν θα ξεχάσω την αγωνία των γονιών που, αντί να έχουν τα παιδιά στην αγκαλιά τους, τα βλέπουν σε έναν γυάλινο θάλαμο με σωληνάκια. Δεν θα ξεχάσω όμως και τον καθημερινό αγώνα που δίνουν οι γιατροί και όλο το προσωπικό των νοσοκομείων για να ξεπεράσουν τα παιδάκια τα προβλήματά τους. Όλα αυτά, ευτυχώς, γίνονται μια μακρινή ανάμνηση όταν τα παιδιά έρθουν στην αγκαλιά της μάνας. Το χαμόγελό τους σβήνει κάθε ταλαιπωρία και στενοχώρια.