Οταν μετά το πρώτο επεισόδιο του «Ταμάμ» έγραψα για μια παραγωγή που έρχεται για να αναβαθμίσει την από τηλεοράσεως ψυχαγωγία, πολλοί (αναγνώστες αλλά και άνθρωποι του φιλικού περιβάλλοντός μου) είχαν διαφωνήσει μαζί μου αξιολογώντας αρνητικά, καθένας με τα επιχειρήματά του, τη σειρά του ANT1. Οι εξελίξεις τούς διέψευσαν: το «Ταμάμ» με τις ισχνές αρχικά θεαματικότητες εβδομάδα την εβδομάδα κέρδιζε όλο και περισσότερους τηλεθεατές, ο «αταίριαστος» έρωτας ενός Τούρκου με μια Ελληνίδα και οι δύσκολες σχέσεις των οικογενειών τους άρχισε να αρέσει στο ευρύ κοινό, με αποτέλεσμα η σειρά να πάρει παράταση για δεύτερο κύκλο.

Χάρηκα όχι τόσο επειδή δικαιώθηκα όσο επειδή θεωρώ πως η χρεοκοπημένη οικονομικά και αισθητικά τηλεόρασή μας έχει ανάγκη από τέτοιες δουλειές. Από σύγχρονα σενάρια σαν αυτό που υπογράφουν ο Βασίλης Ρίσβας και η Δήμητρα Σακαλή. Από φρέσκες σκηνοθετικές ματιές όπως η ματιά του Πιέρρου Ανδρακάκου. Και από τόσο καλές (ισορροπημένες ανάμεσα στο αστείο και στο σοβαρό) ερμηνείες όπως αυτές που μας χαρίζουν ο Μανώλης Μαυροματάκης, η Μαρία Λεκάκη, η Λίλα Μπακλέση, ο Γιάννης Χατζηγεωργίου, η Τζωρτζίνα Λιώση, ο Νίκος Μαγδαληνός, ο Αλέξανδρος Καραδήμας, η Μαρία Διακοπαναγιώτου και οι άλλοι ηθοποιοί που τους πλαισιώνουν.

Η σειρά που έριξε προσωρινά αυλαία την περασμένη Παρασκευή και ανανέωσε το ραντεβού της για την ερχόμενη περίοδο, παρότι «παιδί» της οικονομικής κρίσης, δεν ήταν ούτε μίζερη ούτε αμήχανη (όπως πολλές άλλες σειρές των τελευταίων ετών) ούτε προχειροστημένη. Αν και αναφερόταν στο δυσχερές σήμερα αγγίζοντας καυτά - επικίνδυνα θέματα όπως οι σχέσεις των Ελλήνων με τους οικονομικούς μετανάστες, θύμιζε τις παραγωγές των καλών (οικονομικά) εποχών, για να μην πω ότι ήταν ανώτερή τους. Αναμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια ελπίζοντας η προσπάθεια να βρει μιμητές. Σε μια εποχή που η τηλεοπτική μυθοπλασία στο εξωτερικό κάνει εντυπωσιακά άλματα, παραγωγές σαν το «Ταμάμ» είναι αυτό που χρειαζόμαστε στην Ελλάδα. Για να ξεκολλήσουμε από τις παμπάλαιας κοπής κωμωδίες α λα «Ρετιρέ» και τις κακοπαιγμένες σαπουνόπερες που μας έχουν εθίσει στην ευτελή ψυχαγωγία.