Pame Cinema -

Η χρονιά της επίθεσης στον Λευκό Οίκο φέτος, με δεύτερη ομάδα τρομοκρατών να εισβάλει στο ‘καλύτερα φυλασσόμενο κτίριο στο κόσμο’, αυτή τη φορά υπό την καθοδήγηση του Roland Emmerich, που επιχειρεί να δώσει το Die Hard με τη δική του οπτική.

Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένας νέος, ωραίος και μάλλον cool μαύρος, ο Πρόεδρος Sawyer (Jamie Foxx), που φέρνει λίγο στο άνετο στυλ του Ομπάμα, αλλά που εκεί σταματούν όλες οι ομοιότητες.

Εκτός Λευκού Οίκου γνωρίζουμε τον Cale (Channing Tatum), έναν παρασημοφορεμένο ήρωα του Αφγανιστάν, που όπως πάντα έχει πρόβλημα με την εξουσία και ως εκ τούτου παραμένει ένας απλός αστυνομικός, ο οποίος όμως κάνει αίτηση να προσληφθεί στη φρουρά του προέδρου και επειδή έχει γνωστή την υπεύθυνη του μεγάλου αυτού σπιτιού (Maggie Gyllenhaal) ζητάει και παίρνει μια πρόσκληση και για την 11χρονη κόρη του για την ημέρα της συνέντευξης. Και αυτό γιατί η μικρή που ζει με την μητέρα της και δεν τον έχει σε μεγάλη εκτίμηση, είναι ‘φύτουλας’ με την ιστορία και θεωρεί πως η μεγαλύτερη διασκέδαση για ένα κορίτσι της ηλικίας της είναι μια επίσκεψη στην κατοικία του Προέδρου.

Ενώ η συνέντευξη τελειώνει και δεν έχει πάει καλά, κάνοντας μπαμπάς και κόρη το καθιερωμένο τουρ στον Λευκό Οίκο, εισβάλλουν τρομοκράτες, ο πατέρας χωρίζεται από την κόρη και ξεκινά η προσπάθεια διάσωσης αφ’ ενός μεν του Προέδρου τον οποίο θέλουν να αιχμαλωτίσουν οι τρομοκράτες και αφ΄ετέρου της κόρης και των υπολοίπων ομήρων που κρατούν.

Τα πάντα συμβαίνουν το επόμενο δίωρο: Ο Cale κυκλοφορεί ως άλλος Bruce Willis με το φανελάκι και κλέβει όπλα από τους τρομοκράτες που τους σκοτώνει έναν-έναν, τρέχει, πέφτει, ορμάει, εντελώς αλεξίσφαιρος, με τον Πρόεδρο για παρέα στην σκεπή του ασανσέρ, μετά να σκαρφαλώνουν από το φρεάτιο για να ξεφύγουν, να κρύβονται στις περίφημες κατακόμβες ή να ντριφτάρουν στην αυλή του Λευκού Οίκου με τις τεθωρακισμένες λιμουζίνες, όλα αυτά εν μέσω εκρήξεων, πυραύλων και όλων των σχετικών, ενώ μακριά από το κέντρο της δράσης υπάρχουν οι απαραίτητες συνομωσίες για την εξουσία.

Δεν είναι spoiler να πούμε πως ο Tatum τα καταφέρνει στο τέλος, άλλωστε τί νόημα θα είχε αυτή η διασκεδαστική υπερπαραγωγή αν δεν είχε χάπι έντ?

Υπερβολική όπως ο Emmerich ξέρει να υπερβάλει, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να φθάσει τον Πολύ Σκληρό για να Πεθάνει του McTiernan, πρώτον γιατί ο Tatum δεν είναι εξίσου cool με τον Willis στα νιάτα του, δεύτερον γιατί λείπει ο εκπληκτικός κακός Alan Rickman και τρίτον γιατί δεν έχει καμιά θανατερή ατάκα από αυτές που μας είχε δώσει τότε ο σεναριογράφος Jeb Stewart.

Ευχάριστη αλλά αναμασημένη τροφή. Με ένα ποπ κορν όμως ξεχνιέσαι και διασκεδάζεις.

Βαθμολογία: 5 στα 10

Λευκός Οίκος: Η Πτώση (White House Down) – Κριτική