Pame Cinema -

Μετά από τις πρώτες μάλλον απογοητευτικές ημέρες του Φεστιβάλ, η πέμπτη ημέρα αποδείχτηκε πολύ ενδιαφέρουσα και με τις δύο ταινίες που προβλήθηκαν στο διαγωνιστικό τμήμα, τόσο το The Hunt όσο και το Amour.

To Amour (Love), η νέα ταινία του Γερμανού Μίκαελ Χάνεκε με πρωταγωνιστές τους Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Εμανουέλ Ριβά, έγινε δεκτή με διθυραμβικές κριτικές και έβαλε σοβαρή υποψηφιότητα για τον Χρυσό Φοίνικα.

Ένα υπερήλικο αγαπημένο ζευγάρι θα δοκιμαστεί όταν η σύζυγος παθαίνει εγκεφαλικό και ο σύζυγος πρέπει όχι μόνο να αντιμετωπίσει την ασθένεια της αγαπημένης του γυναίκας αλλά και τον πόνο της επερχόμενης απώλειας. Περισσότερα για την ταινία με το trailer δείτεεδώ.

Ο Peter Bradshaw του Guardian δίνει 5/5 αστεράκια και λέει:

Η νέα ταινία του Michael Haneke στο διαγωνιστικό τμήμα των Καννών είναι ό,τι θα μπορούσε να αναμένει κανείς από αυτόν και ακόμα περισσότερα: ένα συγκινητικό, τρομακτικό και ασυμβίβαστο δράμα εξαιρετικής ευαισθησίας και εξυπνάδας. Το Amour θέτει το ερώτημα του τι θα μείνει από εμάς – και τι σημαίνει αυτή η λέξη [αγάπη] καθώς βαδίζουμε προς το τέλος της ζωής μας. Είναι κινηματογράφος στο υψηλότερο επίπεδο ευφυΐας και ενόρασης. Η μαεστρία και η υπεροχή του Χάνεκε αντηχούν εδώ στις Κάννες σαν μια χορδή ορχήστρας.

Το Time Out London δίνει επίσης 5/5 αστεράκια:

Ο Χάνεκε διαψεύδει τον μύθο του θανάτου ως ένα δημόσιο γεγονός, κάτι που μοιράζεσαι, κάτι που κλαις και συγκινείσαι. Εδώ ο θάνατος δημιουργεί ένα φρούριο και είναι διαπεραστικά αληθινό. Αντιμετωπίζει την πραγματικότητα της ασθένειας – το πλύσιμο, την κινητικότητα, την επίσκεψη στην τουαλέτα – αλλά ο στόχος του δεν είναι να παρουσιάσει απλώς ένα ρεαλιστικό πορτραίτο του τέλους, αν και αυτό είναι μέρος της διαδικασίας. Περισσότερο από αυτό θέλει να εξερευνήσει τα συναισθήματα και τα ένστικτα που αισθάνονται και οι δύο πλευρές αυτού του ζευγαριού – περηφάνια, απελπισία, την επικείμενη απώλεια, την κατανόηση και τα όριά της. Υπάρχουν δυνατά συναισθήματα, αλλά υπάρχει και ρεαλισμός. Ο Ζωρζ έδωσε μια υπόσχεση στην Ανν: “Σε παρακαλώ μην με ξαναπάς στο νοσοκομείο, υποσχέσου μου…υποσχέσου μου”. Ανάμεσα στα τόσα άλλα πράγματα, αυτή η ταινία είναι για το τί σημαίνει να είσαι πιστός και να κρατάς τον λόγο σου μέχρι το τέλος. Το Amour είναι μια συγκλονιστική, ιδιαίτερα ευφυής και με εκπληκτικές ερμηνείες ταινία. Είναι ένα αριστούργημα.

Το The Rope of Silicon το βαθμολογεί με Α, και είναι ίσως η πιο συναισθηματική κριτική που γράφτηκε:

Πολύ κομψά ειπωμένο, με απόλυτο σεβασμό στους χαρακτήρες του, το Amour του Haneke είναι καλοφτιαγμένο, αλλά αβάστακτο να το παρακολουθείς. Ο τρόμος των γηρατειών είναι απόλυτα πραγματικός όπως επίσης και οι συνέπειες που απορρέουν όχι μόνο από το πρόσωπο που πάσχει από την αγωνία του επερχόμενου θανάτου, αλλά και για εκείνους που πρέπει να το παρακολουθούν στην πορεία του.

Πώς να αντιδράσω σε μια τέτοια ταινία? Μια ταινία τόσο υποβλητική και την ίδια στιγμή τόσο δύσκολο να την βλέπεις που το μόνο που ήλπιζα ήταν να τελειώσει. Σε αυτό το σημείο δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα ως προς το εάν είναι πολύ μεγάλη ή πολύ μικρή. Αν ο πόνος βλέποντάς το φτάνει στο σημείο που δεν μπορείς να αντέξεις ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω τότε έχει πετύχει. Ως προς το αν έχει επιτύχει φτιάχνοντας μια ταινία που θέλεις να δεις ατό είναι άλλο θέμα, καθώς γνωρίζω απόλυτα πως δεν πρόκειται ποτέ να ξαναδώ το Amour.

Λοιπόν τί θέλετε? Μια βαθμολογία? Πώς να βαθμολογήσεις μια ταινία τόσο έντιμη, που σου δένει το στομάχι κόμπο και είναι τόσο καλοφτιαγμένη?

Φεστιβάλ Καννών, 5η ημέρα – Έλαμψε το Love (Amour) του Χάνεκε