Ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος μετράει ήδη τέσσερα αιματοβαμμένα χρόνια και ο Abraham Lincoln (Daniel Day-Lewis) μερικούς μήνες μετά τη δεύτερη επανεκλογή του ως Πρόεδρος. Εκεί, λοιπόν, στα 1865, αποφασίζει να κάνει ένα ουσιαστικό βήμα προς τη διάσωση της Ένωσης των Πολιτειών, καταργώντας τη δουλεία με την περίφημη Τροπολογία 13, μα του λείπουν 20 κοινοβουλευτικοί ψήφοι.
Ακόμη στα μάτια του Spielberg, το άγαλμα του Abraham Lincoln στην Washington υψώνεται πελώριο. Όπως τότε στην παιδική του ηλικία, που το είχε πρωτοδεί σε στάση προσοχής, αφημένος σε εκείνη τη σκιά του δέους, να βαραίνει το σεβασμό προς το πρόσωπο του Προέδρου. Ούτε ένα, ούτε δύο αλλά δώδεκα τα χρόνια που του πήρε για να συγκεντρώσει πληροφορίες και γνώση για τη ζωή και το έργο του ινδάλματός του, ώστε τελικά να επικεντρωθεί στους τελευταίους μήνες της ζωής του (έχοντας εν μέρει ως βάση το «Team of Rivals: The Political Genius of Abraham Lincoln» της Doris Kearns Goodwin). Και εκεί μέσα να χωρέσει όλες τις οπτικές γωνίες του: ενωτικός πολιτικός, δυστυχισμένος σύζυγος, ανοιχτόμυαλος πατέρας, χωρατατζής φίλος, μοναχικός, θλιμμένος και μελετηρός οδοιπόρος σε μια Αμερική που έχει πάρει φωτιά από παντού και οφείλει να αλλάξει ρότα στην Ιστορία τη δική της, αλλά και ολόκληρου του κόσμου.
Από την εύστροφα περιεκτική έναρξη κιόλας, η τεχνική τελειότητα ψιθυρίζεται σε κάθε πλάνο πάνω στα κοστούμια, δίπλα στα σκηνικά, την ίδια στιγμή που η φωτογραφία και η σκηνοθεσία βρίσκουν όλους τους σωστούς τρόπους να φέρουν μέχρι και τη μυρωδιά του ταμπάκο από τα έδρανα της Βουλής των Αντιπροσώπων (φουγάρα τότε, και εν ώρα υπηρεσίας, οι εκλεγμένοι) μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα. Μα πάνω από όλα να μην χάσει κανένα μορφασμό, ανεπαίσθητη κίνηση ή τσάκισμα στο ηχόχρωμα του Daniel Day-Lewis, που πλέον μας κοιτάζει από πολύ ψηλά, αφού έχει εκτοξευθεί σε ερμηνευτικό υπερπέραν.
Άρα, μιλάμε για μια αριστουργηματική ταινία; Κι όμως όχι. Είναι το επίπεδο σενάριο που αναλώνεται σε πολυλογία που καταπολεμά άμεσα την αϋπνία, με λεπτομέρειες, παλιές ιστορίες και ονόματα που δεν θυμάται κανείς στο επόμενο δίλεπτο. Χρησιμοποιεί δικηγορίστικους όρους και βουλευτικές πρακτικές ήσσονος σημασίας θολώνοντας με την θεατρική του στατικότητα τη μεγάλη εικόνα που διαγράφεται. Ωστόσο κι αυτή όσο εμπνευσμένη και αν πλασάρεται, αποφεύγει να αναμετρηθεί με τις πραγματικές συνθήκες διαβίωσης των έγχρωμων την εποχή εκείνη και αφήνει το νόμισμα του debate να γλιστρήσει από τα χέρια. Είναι πια εμφανές, σε αυτά τα πλέον κοπιαστικά 150 λεπτά πως το μόνο που θεωρείται αποδεκτό να λερώσει το ηθικό σακάκι του Lincoln, είναι αυτές οι μικρές πολιτικές «λαδιές» που αφορούν διορισμούς και μικροεκβιασμούς μόνο και μόνο για το καλό του τόπου, μιας και αποτελούν την εξασφάλιση των ψήφων που υπολείπονται. Τα λόμπι που προετοίμαζαν τη βιομηχανική επανάσταση και επηρέαζαν τις αποφάσεις του Προέδρου (και κάθε Προέδρου) μένουν κουκουλωμένα κάτω από την υπερηφάνεια για την Αστερόεσσα.
Ακόμη και σε εκείνο το εκπληκτικό τελευταίο μισάωρο που επιτυγχάνεται ξαφνικά και από το πουθενά ακόμη και ένταση και συγκίνηση (η ψηφοφορία και ο φόνος παραμένουν κορυφαίες στιγμές του φιλμ), ο Spielberg δεν χάνει ποτέ το στόχο του και μένει συγκεντρωμένος στη δουλειά του: τοποθετεί το φωτοστέφανο στον Lincoln, συντηρεί μεγαλειωδώς το μύθο και περιμένει τα Όσκαρ του (12 οι υποψηφιότητες).
Διάρκεια:150 λεπτά Σκηνοθεσία: Steven Spielberg Σενάριο: Tony Kushner, Doris Kearns Goodwin (book «Team of Rivals: The Political Genius of Abraham Lincoln») Πρωταγωνιστούν: Daniel Day-Lewis, Sally Field, David Strathairn, Tommy Lee Jones, Joseph Gordon-Levitt, James Spader, Hal Holbrook
.gif)
