Αναζήτηση
Pame Cinema -
Το τρίδυμο των Πειρατών της Καραϊβικής μεταφέρεται από τη θάλασσα στο Φαρ Γουέστ προσπαθώντας να επαναλάβει τη συνταγή της επιτυχίας, αλλά κάπου στη διαδρομή χάνει τον δρόμο του.
Ο Lone Ranger, o θρυλικός μασκοφόρος εκδικητής που γεννήθηκε στο ραδιόφωνο το 1933 και ωρίμασε στην τηλεόραση μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’50, αποτελεί μια εμβληματική φιγούρα στην ποπ κουλτούρα της Αμερικής, όπου μαζί με τον Captain America και τον Superman, που γεννήθηκαν την ίδια εποχή, ανέλαβαν τα δύσκολα χρόνια μετά το μεγάλο κραχ να επωμισθούν τις ελπίδες του κόσμου για δικαιοσύνη και να γίνουν οι λαϊκοί ήρωες που αντιπροσώπευαν τα χαμένα ιδανικά της Αμερικής.
Και ενώ οι δύο τελευταίοι παραμένουν μέχρι σήμερα αναλλοίωτοι ως χαρακτήρες, ο Lone Ranger του Gore Verbinski γίνεται καρικατούρα και αναλαμβάνει ο Johnny Depp να πάρει τα ηνία ως Ινδιάνος Tonto και να μετατρέψει το δίδυμο που πολεμά την αδικία και την παρανομία σε ένα αταίριαστο ζευγάρι που δεν βρίσκει ισορροπία και προσωπικότητα.
Η έξυπνη εισαγωγή μας μεταφέρει στο 1933 και σε ένα πανηγύρι όπου ένα μικρό αγόρι ντυμένο σαν Lone Ranger μπαίνει σε μια τέντα που παρουσιάζει την ιστορία του Φαρ Γουέστ. Εκεί σε μια βιτρίνα στέκεται μπροστά στο ομοίωμα ενός Ινδιάνου (ο Ευγενής Άγριος όπως είχαν πλέον ονομάσει εντελώς απολογητικά τους γηγενείς που είχαν αφανίσει), που είναι ο Τonto γερασμένος, ο οποίος ζωντανεύει και πιστεύοντας πως βλέπει τον Lone Ranger ξεκινά να αφηγείται στον μικρό την ιστορία του.
Το σενάριο αναφέρεται στην αρχή της ιστορίας του Τζον Ρέιντ (Armie Hammer), ενός ιδεαλιστή δικηγόρου που πιστεύει στη δικαιοσύνη και ο οποίος χρίζεται Ρέιντζερ του Τέξας από τον μεγαλύτερο αδελφό του Νταν (James Badge Dale). Το απόσπασμα των Ρέιντζερ κυνηγά μια ομάδα παρανόμων που έχουν αρχηγό τον Μπουτς Κάβεντις (William Fichtner), άλλον έναν χαρακτήρα-καρικατούρα, αλλά πέφτουν στην παγίδα τους και σκοτώνονται όλοι εκτός από τον Τζον, ο οποίος τραυματίζεται σοβαρά. Διασώζεται τελικά από τον Ινδιάνο Τόντο (Depp) που επίσης κυνηγά τους παρανόμους για δικούς του λόγους και ο οποίος φτιάχνει μια μάσκα από το δερμάτινο γιλέκο του Νταν Ρέιντ και την δίνει στον Τζον, μετατρέποντάς τον στον μασκοφόρο υπέρμαχο της δικαιοσύνης. Μαζί θα κυνηγήσουν τους παρανόμους για να ανακαλύψουν στο τέλος ότι πίσω τους κρύβεται ο μεγιστάνας των τραίνων Λάθεμ Κόουλ (Tom Wilkinson) με τον οποίο θα γίνει και η τελική αναμέτρηση.
Μια υπερπαραγωγή 250 εκ. δολαρίων όπου ο πλούτος της και η αρτιότητά της είναι εμφανής σε κάθε σκηνή. Τραίνα που εκτροχιάζονται, γέφυρες που ανατινάζονται, εκπληκτικά stunts, θαυμάσια σκηνικά. Όμως η καρδιά της ιστορίας παραμένει αδύναμη, με ένα σενάριο που δεν είναι συνεκτικό, καθώς στην προσπάθειά του να περιλάβει τα πάντα χάνει την ουσία του. Οι διάλογοι είναι τετριμμένοι, χωρίς το σαρκαστικό χιούμορ που είχαμε συναντήσει και μας είχε ενθουσιάσει στους Πειρατές (κυρίως στους πρώτους), με έλλειψη από έξυπνες ατάκες, σαν το συγγραφικό δίδυμο των Ted Elliottκαι Terry Rossio, στους οποίους έει προστεθεί τώρα και οJustin Haythe, να έχει χάσει εδώ την έμπνευσή του.
Ο Τζόνι Ντεπ δεν καταφέρνει να βρει την σωστή περσόνα για τον Τonto για να του δώσει ζωή και προσωπικότητα, έτσι φαίνεται αμήχανος, ενώ δεν βοηθιέται και από το φτωχό κείμενο. Από την άλλη, ο Άμι Χάμερ στον ρόλο του Lone Ranger δεν μπορεί να αποφασίσει τί ακριβώς είναι, ήρωας ή γκαφατζής?Είναι απορίας άξιο πως είναι δυνατόν μια τέτοια ταινία, με προϋπολογισμό σχεδόν μικρής χώρας, να μην αφήνει στη μνήμη ούτε μια ατάκα, ούτε μια σκηνή και κυρίως να μην έχουμε καμιά επιθυμία να την ξαναδούμε. Και αν ένα μπλοκμπάστερ δεν δημιουργεί την επιθυμία για επαναληπτικές θεάσεις έχει αποτύχει.
Το Lone Ranger δημιουργήθηκε για να γίνει το franchise που θα αντικαταστήσει τους Πειρατές. Ενώ όμως οι Πειρατές της Καραϊβικής ετοιμάζονται να σαλπάρουν για 5η και για 6η φορά – όσο και αν οι συνέχειες δεν ήταν σαν την πρώτη ταινία – το μέλλον του Lone Ranger δεν διαγράφεται εξίσου ελπιδοφόρο.
Βαθμολογία: 4 στα 10
O Μοναχικός Καβαλάρης (The Lone Ranger) – Κριτική
